dinsdag, januari 30, 2007

Filmrecensie The Woods

Door Michael Koukos

Regie: Lucky McKee
Genre: drama, komedie, horror
Tijdsduur: 105 minuten
Jaar: 2006
Acteurs: Colleen Williams, Lauren Birkell, Jane Gilchrist, Ivana Shein, Marcia Bennett, Jude Beny, Angela Bettis, Agnes Bruckner, Bruce Campbell, Emma Campbell, Melissa Carter, Patricia Clarkson, Gordon Currie, Li Li, Kathleen Mackey, Elizabeth Marleau, Rachel Nichols, Linda Pine

Heather wordt na een aanval van pyromanie naar een afgelegen kostschool gestuurd. Deze wordt gerund door de wat eigenaardige en eigenzinnige ms. Traverse, geweldig gespeeld door Patricia Clarkson.
Al gauw krijgt zij het aan de stok met de heersende schoolbitch en ontstaan er meerdere vecht- en scheldpartijen. Doordat zij hierdoor het imago van een rebel opbouwt keren ook de leerkrachten zich tegen haar terwijl haar ouders niets meer van haar willen weten.
Wel wordt zij dikke maatjes met eng buitenbeentje Marcy.

Aanvankelijk heeft de film meer iets weg van een klassiek tienerdrama. De uitzichtsloze situatie van Heather wordt namelijk op een nogal ongeloofwaardige, overdreven dramatische manier gebracht.
De opeenvolging van girl fights stopt pas als het echt gaat spoken want dan is daar uiteraard geen tijd meer voor.
Het is niet erg verrassend dat Heather enge nachtmerries en visioenen krijgt,...dat hoort er in dit soort films nu eenmaal standaard bij. Na een tijdje beginnen er selectief meiden te verdwijnen en dan brand de hel pas echt los.

Op zich is het verhaal een stuk ongeloofwaardiger dan eerst gedacht. Bovendien bevat de film meer bloed en gore scenes dan je op basis van de hoes zou verwachten. Er zijn een heleboel vingerwijzingen naar klassiekers als Evil Dead en dat roept weer wat jeugdnostalgie op.
Toch is het een verrassende film die boven het gemiddelde van het genre uit weet te stijgen.Vooral vermeldenswaardig zijn de zeer verdienstelijke acteerprestaties en de charmante sixtiesmuziek.

donderdag, januari 25, 2007

Filmrecensie Relative strangers

Door Michael Koukos

US: 2006
Genre: Komedie
Regie: Greg Glienna
Met: Ron Livingston (Richard Clayton), Neve Campbell (Ellen Minola), Danny de Vito (Frank Menure), Kathy Bates (Agnes Menure), Christine Baranski (Arleen Clayton), Ed Begley jr (Mr. Manure), Jordan Brower (Prisoner), Beverly d'Angelo (Angela Minola), Edward Herrmann (Doug Clayton), Michael McKean (Ken Hyman), Debbi Morgan (Mrs. Manure), Martin Mull (Jeffry Morton), Bob Odenkirk (Mitch Clayton), Pete Schwaba (Meat delivery guy), Tracey Walter (Toupee salesman)

Richard is een succesvol psychiater die is opgegroeid in een rijk gezin. Hij krijgt te horen dat zijn ouders, niet zijn natuurlijke ouders zijn. Je kan erop wachten, natuurlijk gaat ons adoptieslachtoffer meteen op zoek naar zijn verwekkers.

Richard is het prototype salonsocialist, die alle idealen en meningen van zijn adoptieouders haat en er duidelijk niet bij stil staat, hoe het komt dat hij in een dergelijk gespreid bedje is geboren. Hij heeft dan ook fantasieen over de ideale ouders die superliberale seventies-overblijfselen zouden moeten zijn. Niets is echter minder waar.
Zijn zoektocht lijdt al gauw tot een absolute nachtmerrie. Hij blijkt namelijk afkomstig te zijn van een asogezin waar zelfs de Tokkies bij verbleken.

Zoals met alles is het gemakkelijk om ruimdenkend te zijn over zaken waar men niet mee in aanraking komt. Zo gaat het ook helemaal fout zodra Richard zijn echte ouders ontmoet. Al gauw gooit de rooie rakker al zijn mooie principes over boord en schaamt zich diep voor zijn ouders, die er ook wel een erg hilarisch potje van maken. Het wordt nog erger wanneer de twee noodgedwongen bij hem komen inwonen. Gelukkig heeft hij een populair boek over woedebeheersing geschreven...maar of dit voldoende is om hem ervan te weerhouden zijn echte ouders te vermoorden, is nog maar de vraag.
Dit is echt weer leedvermaak van de bovenste plank van de makers van " Meet the parents" en "Meet the fockers", met ijzersterke rollen van Danny de Vito en Kathy Bates als de ouders van Richard. Garanties genoeg dus weer voor een avondje lekker lachen om andermans ellende.

Kapitein Iglo

Wij hebben buiten een ondiepe vijver met twee vissen: Nemo en Moby Dick. Er wordt altijd goed voor ze gezorgd, als wij buiten komen. Nu het zo koud is komen wij dus niet op het terras en dus uit het oog, uit het hart....met als gevolg dat onze twee vrienden vanochtend volledig diepvriesklaar zaten ingevroren in hun woning.

Nu blijkt uit een studie van de University of California dat de vissen er zeer complexe en gestructureerde redeneerschema's op na houden. De resultaten tonen aan dat vissen redeneren om te bepalen waar ze zich bevinden op de sociale ladder.
Nemo: "jij ziet er al lekker ingevroren uit Moby"
Moby:"Dat is omdat mijn smaak dan beter behouden blijft, heb je jezelf trouwens al eens gezien?"
Nemo: "Kijk dat mens die ons in ze zomer eten geeft komt al een foto van ons maken".
Moby: "Dan zullen het wel weer hamsterweken zijn, twee voor de prijs van een".

Gelukkig zijn de twee oranje vrienden inmiddels ontdooid en leven ze wonder boven wonder nog.

FCE-bank oftewel He-man and the black Hole

Door Michael Koukos

In een ver verleden,...ergens begin januari, meen ik mij te kunnen herinneren, was mij door de Ford dealer toegezegd dat ik "eind de daarop volgende week" in mijn nieuwe Ford zou rondrijden. Nu is het allom bekend dat het woord van een gemiddelde autodealer nooit evenveel waard is als dat van een doorsnee burger. Dus voorlopig toer ik nog met privéchauffeur Erika rond in de Toyota van beurzensnijder Zonneveld.

Op zich kon ik met dat euvel leven hoewel ik omwille van een snellere levering een andere, duurdere kleur moest kiezen. Nu is de kleur van de auto waarin ik rijdt, en of € 500 meer of minder, het minst van mijn zorgen maar dan wil ik wel snel rijden en vooral geen gezeur meer.

Daarom leek Ford options mij een verstandige keuze. Je betaalt dan wel een stuk meer maar je rijdt dan elke 2 jaar in een nieuwe Ford ...en dus ook altijd onder garantie. Verder ben je gedurende deze 2 jaar verzekerd voor de nieuwwaarde als je ook de verzekering bij Ford neemt. Voor zo een mobiliteitssprookje betaal je met plezier een paar duizend Euro extra zou je denken.
Dit is echter buiten het uitzonderlijk gekwalificeerde personeel van Ford Finance (FCE bank) gerekend.
Op vrijdagavond (ik had de auto dus al 4 werkdagen eerder besteld). Stond er een vage onverstaanbare boodschap op mijn voicemail. Mijn voicemailbeantwoorder is in het Engels ingesproken dus het is voor sommige mensen een reflex om zich dan ook in het Angelsaksisch te willen uitdrukken. Eerst dacht ik nog dat ik te maken had met een Nigeriaanse money scammer die mijn telefoonnummer ergens had opgepikt.
Maar na drie keer de boodschap opnieuw te hebben beluisterd kon ik er toch min of meer een verhaal uit destilleren.
Het was blijkbaar Martin from He-man van de FCE-bank (financier van Ford, Volvo, Landrover en Mazda). Nu weet je al meteen dat als je door iemand wordt gebeld die ook zijn familienaam in het Engels probeert te vertalen, die persoon over een enorm vacuum achter de sinussen moet beschikken. Wat hij nu precies bedoelde bleef onduidelijk en gezien het geweldig handige tijdstip waarop He-man belde moest ik in spanning wachten tot het weer maandag was.
Op maandag belde ik dan ook meteen. Onze He-man was op zoek naar een jaarverslag van het bedrijf. Ik probeerde eerst nog uit te leggen dat dit totaal niet relevant is want dat dit bedrijf op de naam van mijn partner staat. Bovendien gaf ik nog aan dat mijn inkomen sowieso ruim voldoende is voor dit flutbedrag. Maar nee hoor, He-man wist van geen wijken en moest en zou een jaarverslag of iets anders te zien krijgen.

Ook het ijzersterke argument dat onze accountant LTB is en deze net zo incompetent zijn als de FCE Bank zelf, waardoor er dus nog geen jaarverslag van 2005 is, bleek niet aan te slaan.
Na veel gezeur van mijn kant zag He-man from Ford toch wel in dat iets wat nog niet is, ook niet kan worden voorgelegd. Dus nam hij uiteindelijk genoegen met wat andere stukken die ik meteen naar hem toefaxte, waarmee ik aannam dat de kous nu wel af zou zijn.

Wat schetst mijn verbazing als ik 4 dagen later opnieuw het vacuum aan de lijn krijg. Hij kon in het dossier nog maar 2 van de 3 gefaxte documenten terugvinden, of ik het nog eens kon faxen. Nou ja,...kleine moeite denk je dan dus hup, ik gooi het nog eens over de fax.

Tussentijds wordt ik verrast door een charmant telefoontje op donderdagavond. Je weet wel die avond dat heel Nederland door de storm in rep en roer stond en iedereen op zoek was naar vermiste familieleden. Een aardige meid stelt zich voor als zijnde van Ford (hoe kan het ook anders met zo een timing) en vraagt mij of ik misschien interesse heb in een verzekering. " Huh...een stormverzekering misschien???" is het eerste wat in mij opkomt. "Nee hoor de allerbeste verzekering die je, je met een Ford maar kan voorstellen" kirt de deerne,"...maar vooraleer ik een voorstel kan opsturen moet ik wel even weten hoeveel deuren die Ford Ka heeft". "
Hoeveel deuren de Ford Ka heeft???" Een Ka heeft toch altijd maar 3 deuren,...of moet het bezineklepje misschien apart worden verzekerd?" "Hihi,...natuurlijk, wat dom van mij", giechelt de aardige muts. "Ik stuur u meteen alle informatie op."
Hier zit ik nog steeds op te wachten, of misschien eigenlijk ook niet.

Nu hoor ik dermate lange periode niets meer van de flitsende FCE-bankvrienden dat ik er vanuit ga dat het varkentje dan toch uiteindelijk gewassen is, tot gisteren. Een collega vacuum (ik snap nou pas waar het Engelse woord vacuum cleaner vandaan komt) komt mij angstig melden dat zij er nu pas achter zijn dat de fax niet leesbaar is. Dit samenspel van vacuums wordt mij echt teveel.
Ik weet immers dat dit kan uitmonden in een allesverslindend zwart gat, dus ik beslis om als een echte kapitein Kirk de steven te wenden.
Meteen hak ik de knoop door en zeg: "Laat maar, ik betaal dat ding wel gewoon contant". Wat op zich wel inslaat als een bom, maar een totale leegte kun je niet opblazen zo blijkt. "Maar toch hebben wij die stukken nog nodig", hoor ik hem nog piepen. Ja hoor,...doei!

Ondertussen heb ik de dealer ook al gemeld dat ik af zie van het options plan en deze heeft bevestigd dat de Ka met de 3 deuren, nu rijklaar wordt gemaakt.
Het zal mij benieuwen.




dinsdag, januari 23, 2007

Heeft u nog iets goedkopers?

Van onze correspondenten Teun en Marieke Markies uit Bergen op Zoom

Gistermorgen zaten Teun en ik weer eens achter de ramen van ons koffiehuis, de mensen te observeren die langs liepen.
Helaas haden we ons fototoestel niet bij ons , dus Bergse happeningen houden jullie nog te goed!

Teun en ik zaten wat herinneringen op te halen aan vroegere Bergse winkeltjes. Je had hier enige jaren geleden zo'n leuk groentewinkeltje van Versijp in de Zuivelstraat tegenover het vroegere militaire hospitaal, waar nu het Gouvernementsplein is en ze verkochten er allerlei fijne groenten en delicatessen. Het winkeltje is er nog,maar de eigenaar is nu overleden en het is in gemoderniseerde vorm in een andere straat heropend .

Zo tegen de kerstdagen stond ik op mijn beurt te wachten (wat eigenlijk wel iets romantisch had, want zo hoorde je nog eens iets!) en dat duurde nogal even.
Toen hoorde ik een vrouw om een pond asperges vragen ( ik zal haar naam niet noemen) maar het was een nogal bekakte dame in een bontjas. Niet dat ik iets tegen bontjassen heb, maar wel tegen bekakte dames.Ook stond ze in Bergen bekend om haar gierigheid!
Asperges zijn in Bergen op Zoom trouwens een specialiteit in de zomer, maar tegen de kerstdagen zijn ze niet te betalen en ook komen ze dan ook niet uit Bergen.

De winkelier pakte de asperges keurig in en haar man liep met het zakje de winkel uit.
Mevrouw bleef staan om te betalen,want zij ging over de knip!; "Vrouwke, dat is dan 25 gulden", zei de winkelier beleefd ( het was nog in de tijd van de goede oude gulden ) .
Het vrouwke verbleekte en gilde haar man achterna; "Pukske, onmiddelijk terugkomen met die asperges!".
Het schaamrood steeg me naar de kaken van plaatsvervangende schaamte.
Hierna vroeg ze doodleuk aan de winkelier; "Heeft u nog iets goedkopers?".
Dat is bij ons thuis nu een gevleugeld gezegde gebleven; "Heeft u nog iets goedkopers?".

Audoe, Teun en Marieke Markies.

Filmrecensie Bollywood Bride

Door Michael Koukos

Regie: Rajeev Virani
Jaar: 2006
Land: India
Genre: Romantiek / Komedie
Cast: Jason Lewis, Kashmira Shah, Gulshan Grover, Sanjay Suri, Neha Dubey, Ash Chandler, Deepak Qazir, Madhuri Bhatia e.a.

De Amerikaan Alex loopt op een dag de aantrekkelijke Reena uit India in LA tegen het lijf. Zij doen samen wat dingetjes maar dan is Reena plotseling verdwenen.
Ik vond dit meteen helemaal niet zo gek want hoewel beide hoofdacteurs er erg aantrekkelijk uitzien, is er van magie tussen de twee duidelijk geen sprake. De eerste romantische ontmoetingen zijn zo mat dat ik vermoed dat deze scenes op maandag ochtend zijn geschoten.

Maar goed, ondanks alles gaat Alex toch op zoek naar zijn Indiase vlam. Hij belandt in Bombay waar hij de hulp krijgt van een prototype Indiase riksha chauffeur.
Het is duidelijkeen typische Holly- ipv Bollywoodfilm want het tempo blijft er stevig in. Hoewel Alex enkel haar voornaam kent vindt hij Reena erg snel.
Zoals dat blijkbaar nog steeds gebruikelijk is in Inda, is Reena voorbestemd om te trouwen met een rijke , dubieuze flmproducent, die om de een of andere vage reden ook als een soort boef door moet gaan. Parallel met dit verhaal loopt ondertussen nog de liefdesgeschiedenis van ene Bobby, vriend van Reena en begeleider van Alex tijdens zijn verblijf in India.

Hoewel de film best wel vermakelijk is komen de personages blijkbaar toch niet helemaal uit de verf zoals zij waren bedoeld. Alex loopt erbij als een verlegen puber. Reena komt eerst over als een overspelige snol om dan weer te transformeren in een onzekere, verwarde onschuld en de boef komt helemaal niet over als een boef maar als een zielig jaloers mannetje. Bobby en Alex zuipen onophoudelijk Johnny Talker whisky,...maar dan wel black label, en hoe meer Alex drinkt, hoe onweerstaanbaarder Reena hem vindt.
Al bij al is het niet duidelijk of al deze dingen zo bedoeld waren, maar het werk wel en houdt alles lekker luchtig. Het geheel is wat opgepoetster en compacter dan een traditionele Bollywoodproductie maar dat kan de pret niet bederven. Het blijft een leuke romantische komedie.

zondag, januari 21, 2007

Verjaardag

Afgelopen weekend besloot tante Danielle een etentje voor haar verjaardag te geven. Daar Danielle nabij de monikken in Westmalle woont, vond een en ander plaats in restaurant De Heidebloem (nee, dit had niets met mijn naam te maken) te Sint Antonius/Zoersel (B).







.

zaterdag, januari 20, 2007

Waar zouden we zijn zonder de trein

















In de Jaarbeurs te Utrecht!
Tenminste dat was donderdag voor mij en een paar duizend medetreinreizigers het geval.

Juist toen donderdag een weeralarm was afgekondigd, moest ik naar Maarssen en ook juist op die ochtend kwam ik erachter dat mijn ruitenwissers niet meer helemaal in orde waren. Daarom besloot ik maar eens gebruik te maken van het openbaar vervoer.

Op de heenweg viel het mij nog allemaal erg mee, 's middags was het een heel ander verhaal.
Ik moest met de bus naar station Maarssen, maar daar ging al geen enkele trein meer. Wel hoorde ik op dat moment dat van station Utrecht centraal er nog een trein naar Almere ging, via Hilversum; bij de bushalte kon ik nog net een bus bemachtigen naar Utrecht centraal, blij stapte ik in om na een wankel tochtje daar na een uur ook aan te komen.

Op het station trof ik een mierenmassa van gestrande reizigers aan en een heleboel mensen met gele hesjes met "servicepunt" op de rug. Bij navraag aan zo'n servicepunt bleek al snel dat er helemaal geen treinen meer gingen. Daarop besloot ik maar wat te gaan winkelen en mij tegoed te doen aan de gratis friet en koffie die werd uitgedeeld. Aanvankelijk vermaakte ik mijzelf dan ook nog prima, tot er veel politie op de been kwam en die samen met de gele hesjes iedereen erg dringend naar de Jaarbeurs begonnen te sturen voor "nachtopvang". Op dat moment begon het tot mij door te dringen dat er geen mogelijkheid meer was om daar weg te komen voor de andere dag. Na nog zo'n 20 taxis tevergeefs gebeld te hebben, besloot ik dus maar in de massa mee te gaan en eens te kijken hoe het daar was.

Ik trof in de hallen van de Jaarbeurs honderden mensen aan, zittend op de grond tussen alle bagage en lege koffiebekertjes. Er zat niets anders op dan daar ook maar te gaan zitten met koffie. Direct viel mij op dat er diverse mensen niet zaten te wachten maar het meer op de tassen van ons "slachtoffers" gemunt hadden, wat mij liet inzien dat het niet handig was daar te blijven.

Ik besloot maar weer terug te lopen naar het stationsgebouw/winkelcentrum, daar kon ik nog net tussen een politiemuur doorglippen, die iedereen tegenhield, omdat net een enorm groot doek van de zijkant van het Beatrix theater naar beneden aan het vallen was.
Heelhuids aangekomen viel mijn oog op een restaurantje met veel zakenmensen; direct dacht ik dat dat een tweetal voordelen had voor mensen zoals ik, die inmiddels officieel het etiket van "vluchteling" hadden gekregen: 1. rijke zakenmensen zorgen altijd wel dat ze weer wegkomen. 2. ze zijn al zo rijk dat mijn tas ook eens een moment van rust zou krijgen.

In alle rust zat ik aan een tafeltje en bestelde een hapje en een drankje. Al snel sloot een aardige servische vrouw zich bij mij aan, Zakkelina. We raakten al snel in gesprek met een oudere zakenman, Boy, die inderdaad met 3 mobiele telefoons tegelijk aan het bellen was om toch nog een taxi naar Amsterdam te regelen. Dat kwam natuurlijk goed uit, want Zakkelina en ik moesten ook die kant op. En inderdaad konden we mee en zouden wij alleen de kosten hoeven betalen voor het omrijden. Het zou wel een uur of twee duren daar de taxi ook uit Amsterdam moest komen en er op dat moment nog nergens een weg goed begaanbaar was.

Tijdens het wachten begon helaas de angst bij Zakkelina toe te slaan om met vreemde mensen in een auto te moeten zitten. Daarom belde ik Michael om de gegevens van de, inmiddels door mij ondervraagde Boy, na te checken op internet. Dit bleek helemaal te kloppen en er was dus niets mis. Helaas na uren en uren wachten nog steeds geen taxi, Zakkelina en ik besloten dus toch maar weer naar het opvangkamp te gaan. Daar was het inmiddels vreselijk, opeengepakt zaten de mensen tussen het vuilnis op de grond en er waren diverse televisieploegen die zich tegoed deden aan het leed van de mensen.

Er zat niets anders op dan terug naar het restaurantje te gaan, waar wij nog net hoorden dat Boy gebeld werd door de taxi die buiten wachtte.
Uiteindelijk zijn wij toch meegegaan en het bleek een gewone, officiele, taxi van TCA te zijn met een aardige chauffeur, de storm was inmiddels gaan liggen en zo werd ik, diep in de nacht, veilig thuis afgezet na het stormavontuur.
Met Zakkelina heb ik nog steeds contact, het "slachtoffer" zijn blijkt een band te scheppen.

woensdag, januari 17, 2007

Filmrecensie Tideland

Door Michael Koukos

Regie: Terry Gilliam
Cast: Jodelle Ferland (Jeliza-Rose), Brendan Fletcher (Dickens), Janet McTeer (Dell), Jeff Bridges (Noah) e.a.
Speelduur: 122 minuten

Tideland is een verfilming van het gelijknamige boek van Mitch Cullin. Jeliza-Rose, een kleine meid, groeit op in een hopeloos gezin van twee aan drugs verslaafde ouders. Pa is een mislukte rockzanger en ma...ligt hoofdzakelijk op de bank te klagen. Als op een mooie dag haar moeder overlijdt aan een overdosis troep, neemt haar totaal van de pot gerukte vader Jeliza-Rose mee naar het oude huis van zijn moeder.

Het lijk van dode ma blijft gewoon in de vorige woning liggen. Jeliza-Rose vlucht vanuit haar nachtmerrieachtig bestaan in haar fantasiewereld, waarvan zij en een aantal vingerpopjes de belangrijkste bewoners zijn.
Het duurt niet lang vooraleer ook vader het loodje legt. Of zij dit nu niet door heeft of niet blijft onduidelijk maar zij smukt het ontbindende lichaam op met wat make-up en blijft zich in haar eigen wereldje vermaken terwijl pa rustig wegrot.
Wat er dan volgt is 1 groot rariteitencabinet. Jeliza-Rose ontmoet de excentrieke Dell die, samen met haar zwakzinnige broer Dickens, wat verderop woont. Op dat punt valt het verhaal helaas helemaal stil. Buiten het gestoei met het lijk van pa zien wij nu alleen nog maar een kind dat met een mongool loopt te dollen. Dit is leuk voor even maar gaat na een tijdje toch vervelen. Op zich erg jammer want dit is eigenlijk samen met het wat zwakke doch charmante plot het enige minpunt van de film.

Het geheel is namelijk een prachtige surrealistische oefening met enkele grensverleggende nieuwe ideeen. Ongetwijfeld zal het behoudende publiek weer geschokt reageren, want wij krijgen weer een hoop taboes over ons heen gegooid; pedofilie, incest en necrofilie om er maar een paar te noemen. Gelukkig wordt alles eerder suggestief dan expliciet in beeld gebracht.
Er valt wel regelmatig wat te lachen maar de grote teneur is toch eerder macaber.
Hoewel het dus op het eerste gezicht een kinderfilm lijkt (vooral ook dankzij de misleidende commentaren op de verpakking), is het toch beter om dit even zonder de kids te zien.

Hondendating

Dat Belgen van gezelligheid houden is algemeen bekend, nieuw is dat nu ook Belgische honden van gezelligheid moeten gaan houden.
Op de site Dogs on the block kunnen honden een profiel aanmaken en contact leggen met andere honden.

Op de site kunnen scores worden ingevuld voor sfeer, comfort en geur van de hondenroutes. Tevens kan je hond kijken wanneer zijn favoriete honden de plaatsen bezoeken en kunnen de honden en hun baasjes ideeën opdoen over nieuwe routes voor de dagelijkse wandeling.
Inschrijven is gratis maar daar de site is opgezet door Nestle, heb je wel kans dat je daarna overspoeld wordt met hondenvoerspam.

Ook leuk voor hondenhaters die van wandelen houden; je kunt precies zien wanneer je geen hond tegen zult komen, nu maar hopen dat dat ook voor de uitwerpselen zal gelden.

Scheikunde bolleboos

In Nederland is al vaker de angst geuit dat scheikundestudenten gemakkelijk een terroristische aanslag kunnen voorbereiden/uitvoeren. In Rusland leek deze angst bewaarheid te worden.

De politie rukte uit toen een deel van de studentenflat van de Moskouse universiteit werd opgeblazen. Er werd direct groot terroristisch alarm geslagen, want men had hier vrijwel zeker te maken met een bomaanslag van een of andere extremistische groepering.

Het bleek echter het werk te zijn van scheikundestudent Sergei Makarenko die niets vermoedend aan zijn huiswerk bezig was. Of het huiswerk goed of juist slecht was uitgevoerd is nog niet bekend, een studentenkamer heeft Sergei inmiddels niet meer.

dinsdag, januari 16, 2007

Het Bergse Volkslied

Van onze correspondenten Teun en Marieke Markies uit Bergen op Zoom

Laatst vroeg ik aan Marieke, "Ken jij het Bergse volkslied eigenlijk wel?", dat wist ze inderdaad: Merck toch hoe Sterck.
Het is een heel oud lied uit de tijd van de Spaanse bezetting.
In dat lied zongen ze; "Bergen op Zoom houdt U vroom"...enz.

Jaren geleden had men deze tekst aangepast geplaatst op de vuilnisauto's van de Gemeente.
Daar stond toen op; Bergen op Zoom houdt U schoon. Nou daar hebben ze weinig van geleerd als je zo eens op de straten kijkt!
Als je thuis komt heb je de halve kauwgomfariek aan je schoenzolen hangen,om over de rest nog maar te zwijgen! Echt volks dus, maar het lied besterft je op de lippen als je net nieuwe
schoenen aan hebt.
Tegenwoordig proberen ze het afval te scheiden.Maar met het volkslied heeft het weinig meer te maken. Maar we dwalen af.

Het Bergse volkslied is ontstaan doordat Bergen op Zoom een garnizoensstad was met vele kazernes.
Een ervan was ook het Markiezenhof, waarin het derde Regiment Infanterie gelegerd was.
als de militairen op manoeuvre gingen liep de muziek voorop met de tamboer Jan Buys, alias Jan Oliebol.
Dus jullie zien dat ons Bergse volkslied zich zelfs uitstrekt tot de oliebollen. Die met de oudejaarsavond hebben te maken wel te verstaan.
Het resultaat van onze oliebollen was te zien toen Marieke en ik vanuit onze uitkijktoren in La Place de mensen over het zebrapad zagen lopen.
Weleens gehoord van obesitas? Nou dan weten jullie wat we bedoelen. Is het nu overal zo erg? of hebben we het volkslied verkeerd gezongen?
Jullie horen weer van ons als de oliebollen verteerd zijn en we weer in staat zijn om ons volkslied te zingen.
We blijven dus zingen ,want Bourgondisch en chauvinistisch zijn we !

Audoe,Teun en Marieke Markies.


Volkslied Bergen op Zoom:

Merck toch hoe sterck nu in 't werck sich al steld,
Die 't allen tijd so ons vrijheit heeft bestreden.
Sie hoe hij slaeft, graeft en draeft met geweld,
Om ons goet en ons bloet en onse steden.
Hoor de Spaensche trommels slaen!
Hoor Maraens trompetten!
Siet hoe komt hij trecken aen,
Bergen te bezetten.
Berg op Zoom hout u vroom,
Stut de Spaensche scharen;
Laat 's Lands boom end' sijn stroom
Trouwlijck doen bewaren!
't Moedige, bloedige, woedige swaerd
Blonck en het klonck, dat de vonken daeruijt vlogen.
Beving en leving, opgeving der aerd,
Wonder gedonder nu onder was dan boven;
Door al 't mijnen en 't geschut,
Dat men daeglijcx hoorde,
Menig Spanjaert in sijn hut
In sijn bloed versmoorde.
Berg op Zoom hout sich vroom,
't Stut de Spaensche scharen;
't Heeft 's Lands boom end' sijn stroom
Trouwlijck doen bewaren!
Die van Oranjen quam Spanjen aen boord,
Om uijt het velt als een helt 't geweld te weeren;
Maer also dra Spinola 't heeft gehoord,
Trekt hij flux heen op de been met al sijn heeren.
Cordua kruijd spoedig voort,
Sach daer niets te winnen,
Don Velasco liep gestoord:
't Vlas was niet te spinnen
Berg op Zoom hout sich vroom,
't Stut de Spaensche scharen;
't Heeft 's Lands boom end' sijn stroom
Trouwlijck doen bewaren!

Paardevisser te water

Wat nergens ter aarde meer bestaat, hebben ze nog in Oostduinkerke (B); de echte onvervalste paardevissers. Te paard vissen zij op garanalen. Het mag duidelijk zijn dat dat geen makkie is en ze dan ook jarenlang moeten oefenen eer er ooit een garnaal gevangen wordt.

In Oostduinkerke is zaterdagmiddag zowel de politie, de brandweer als een MUG-helikopter uitgerukt omdat een paardevisser aan het verdrinken was.
Alleen de kop van het paard stak nog boven water uit. Normaal gaan paardevissers nooit zo diep omdat dat niet veilig is.

Toen de hulpdiensten ter plaatse kwamen, kwam de visser net veilig en wel uit het water. Hij bleek zich van geen kwaad bewust. De man bleek nog maar net aangesloten bij de paardevissers. Oefening baart kunst en dat geldt zeker voor het paardevissen

Filmrecensie She's the man

Door Michael Koukos

Regie: Andy Fickman
Cast: Amanda Bynes (Viola), Channing Tatum (Duke), Laura Ramsey (Olivia) e.a.
Speelduur: 105 minuten

Viola is een voetbalster die leeft voor de sport. Op een kwade dag krijgt zij te horen dat het meisjeselftal wordt opgeheven wegens een gebrek aan aanmeldingen. Tegelijkertijd verneemt zij dat haar broer Sebastian van plan is om twee weken te gaan spijbelen om in London muziek te gaan spelen. Zij ziet dan ook haar kans schoon om zich te laten omturnen tot Sebastian en zijn plaats op school in te nemen. Zo wil zij tijdens de voetbalmatch tussen haar, en Sebastians school bewijzen dat zij als meid toch goed genoeg kan voetballen om serieus te worden genomen.

Aanvankelijk zijn haar pogingen om door de jongens te worden geaccepteerd nogal klungelig, doch ook erg grappig. Ware macho`s zullen ongetwijfeld aanstoot nemen aan de manier waarop Viola denkt een man te moeten neerzetten, zij eet als een varken, krabt continu aan haar kruis en loopt als een dronken dokwerker met een motorische storing.

Met behulp van een aantal vriendinnen slaagt zij er echter in om, door de wat achtergestelde jongens, als de stoerste bink van de klas te worden geaccepteerd. Omdat zij zich echter ook regelmatig voor haar moeder moet manifesteren, krijgt zij de bijna onmogelijke klus om een dubbele rol te spelen.
Ik ben meestal niet zo te spreken over tienerkomedies maar deze steekt toch met kop en schouders boven dit genre uit.
Wel moet gezegd een groot deel van de humor toch wel wordt gedragen door het geschifte schoolhoofd maar dat kan de pret niet drukken. De overige acteurs doen het ook niet verkeerd; er valt genoeg te lachen en gelukkig wordt er ook maar weinig in gevoetbald.

maandag, januari 15, 2007

Filmrecensie Minotaur

Door Michael Koukos

Regie: Jonathan English
Genre: horror
Tijdsduur: 88 minuten
Jaar: 2006
Acteurss: Tom Hardy, Michelle Van Der Water, Tony Todd, Lex Shrapnel, Jonathan Readwin, Rutger Hauer, Maimie McCoy, Lucy Brown

Vanuit Kreta (wordt niet expliciet vermeld, maar ik ga er vanuit dat het Kreta is) wordt een groot wreedaardig rijk geregeerd dat het hele middelandsezeegebied omvat. Uit wraak om een moord op de kroonprins moet uit een afgelegen dorp elke 6 jaar 8 jongeren worden geleverd, om te worden geofferd aan de Minotaurus.
Theo is de zoon van het dorpshoofd en daarom gevrijwaard van de enkele reis naar het eiland van de Minotaurus, vriendjespolitiek is van alle tijden.
Op een kwade dag wordt echter zijn geliefde Fionn weggebracht om als diner voor de vermeende halfgod te dienen. 6 Jaar later krijgt hij van een melaatse vrouw te horen dat Fionn nog in leven is en op hem wacht. Hoe de vrouw aan deze wijsheid komt blijft een raadsel, maar hoe dan ook vervangt Theo een van de offergangers op zijn reis naar Kreta. Hij is vastbesloten om de Minotaurus te doden.

Het eiland blijkt bewoond te zijn door een stel wrede en wellustige figuren die aan een rapgroep doen denken. Deze gooien de 8 offers tesamen in het labyrint.

De legende van de Minotaur is erg interessant. Ik vroeg mij dan ook af hoe dit in een film zou uitpakken. Ik denk dat rampzalig wel het meest gepaste woord is. De acteurs lijken wel een stel uitzendkrachten die deze klus voor het eerst klaren. Rutger Hauer is hierin dan wel een uitzondering maar de man komt nauwelijks in beeld. Het is zelfs zo bedroevend dat de acteur die voor de laagintelligente Turag moet spelen zich niet als zodanig kan onderscheiden, omdat zij allemaal als een stelletje debielen rondrennen.

Dat het allemaal niet erg geloofwaardig is, daar ga je voor als je voor deze film kiest. Maar de manier waarop het geserveerd wordt is ronduit onaanvaardbaar. Naast de erbarmelijke acteerprestaties schort het deze film ronduit aan alles. De decors lijken wel uit lego gebouwd, er is veel te weinig actie en van griezelen is er al helemaal geen sprake.

De Minotaurus ziet eruit als een gemummificeerd overblijfsel uit het Neoliticum en heeft ondanks zijn knappe menselijke moeder, die voor de gelegenheid werd opengesneden, geen enkel menselijk aspect.
Het beest is zo slecht in mekaar geknutseld dat het absoluut geen angst aanjaagt en ook de acteurs nemen het ding duidelijk niet serieus.
Zij lopen wat rare dialogen af te steken over liefde terwijl je toch zou verwachten dat zij eerder proberen om uit het labyrint te ontsnappen. Als het dan te laat is gaan zij onophoudelijk hysterisch schreeuwen en dat is zo storend dat je als kijker al lang blij bent dat er weer eentje dood gaat en bijna bidt voor een snelle afloop van dit bijna genante schouwspel.

Wij kunnen dit samenvatten als 88 minuten puur tijdverlies tenzij je filmrecensies schrijft.

zondag, januari 14, 2007

Eindjes knopen met Crackfree
















Van onze correspondenten Teun en Marieke Markies uit Bergen op Zoom


Vorig jaar is de heer A. Petermeijer verkozen tot ereburger van Bergen op Zoom, dit omdat hij al 40 jaar vanalles deed voor de stad en voor de kerken. Wij kennen hem vooral als rector van het Rijks, hij zwaaide daar, samen met zijn vrouw, jarenlang de scepter met een ijzeren gelaat, waardoor wij hem altijd Crackfree noemden.
Het leek dan ook inderdaad alsof zijn gezicht met de textielversteviger Crackfree was behandeld, er zat namelijk nooit enige beweging in, ze waren dan wel flink uitgeschoten met de Crackfree.

Gisteren zagen wij de Petermeijertjes weer in volle aktie, ze stonden in de stad met een stand voor de kerkbalans. Het was om te gieren, ze hadden 200 meter lapjes aan elkaar gebonden onder het motto: "we knopen de eindjes aan elkaar". De kerken wel te verstaan. De lapjes lagen aan elkaar geknoopt van de Grote markt tot aan de dikke boom op het Gouvernementsplein.
Het leek wel alsof mevrouw Crackfree een nieuwe carriere was begonnen als stoffenverkoopster op de markt want op de kraam lagen vele stukken touw en lint waarbij assistentie werd gevraagd aan de voorbijgangers om die aaneen te knopen.
Volgens eigen zeggen wilden ze zo de financiële situaties van de kerken aangeven en de noodzaak van de actie kerkbalans, tevens wilden ze met de linten “verbinding” zoeken. Voelen Bergenaren zich verbonden met de kerk en willen ze die band ook financieel gestalte geven?

Hoe het met de aktie afgelopen is weten wij niet, wel is het zeker dat Crackfree de komende maanden in kleding met gaten moet lopen, of mevrouw Crackfree zal de eindjes weer aan elkaar moeten naaien op de diverse kledingstukken waar de lapjes van afkomstig waren.
Meest opvallend waren de lapjes van wit katoen met bruine vegen eraan.

Nieuwtjes bij de Thai

Gisteravond hebben wij wederom een gezellige avond gehad bij Yim Siam, tevens zagen wij na lange tijd Remco weer dus wij hadden genoeg bij te kletsen.
Steeds meer mensen beginnen de uitstekende keuken van Yiam Siam te waarderen, want er moesten nu zelfs al mensen weggestuurd worden.
Kortom een leuk weerzien en heerlijk eten, wat wil een mens nog meer.

Hoevenen

Toen Michael van de week met zijn Odyssee bezig was is hij nog even langs ons oude huis in Hoevenen (Belgie) gereden en heeft een foto gemaakt. Het is al lang geleden, maar nog niets veranderd. In ieder geval maakt het toch weer blij als je ziet hoe wij erop vooruit zijn gegaan.

zaterdag, januari 13, 2007

Odyssee naar een rijbewijs

Door Michael Koukos

Zoals jullie al weten ben ik een geruime tijd administratief gehandicapt door het verlies van mijn rijbewijs.
Uit pure plichtsgetrouwheid en blijk van burgerzin, maar vooral ook omdat het zonder dit papiertje onmogelijk is een nieuwe auto te kopen besloot ik,een jaar na de vermissing, toch naar Belgie te togen om aldaar een nieuw exemplaar af te halen.

Nu lijkt dit een koud kunstje maar niets is minder waar. Hoewel de de lokale Stabroekse ambtenarij al een week van tevoren telefonisch was wakkergeschud met betrekking tot dit zeer belangrijke buitenlandse bezoek, bleken zij aldaar aangekomen toch nog een onaangename bureaucratische verrassing in petto te hebben.

Hoewel men mij daar door de telefoon niets van had gezegd moest er namelijk eerst aangifte bij de politie worden gedaan.
Allicht had het iets te maken met het gebrek aan een sierende muts die mij zou kunnen identificeren als tevreden Postbank klant die niet bij zijn geld kan. Wat er ook van zij,...ik zag er in de Stabroekse ogen toch een beetje onguur uit. Toen ik vroeg of dit ook op het politiebureau op de benedenverdieping kon, kreeg ik als enige antwoord een pijnlijke ambtelijke grimas te zien, die duidelijk verraadde dat dit manoeuvre om deze monsterlijke klus tot na de lunch uit te stellen nu tot mislukken gedoemd was.

Ik liet deze stille wenk dus niet aan mij voorbij gaan en daalde de trap af richting loket. Het loket zag er verlaten uit maar ik liet mij niet uit het lood slaan. Hier moest zich ergens een politieagent verbergen...maar waar?
Toen viel mijn oog op een minuscuul bordje waarop "Kloppen AUB" stond vermeld. De Belgische techniek staat duidelijk voor niets want al na de achtste keer kloppen kwam er een hijgende puffende en steunende vrouw de hoek omgezeild.
Zij deed alsof Al Qaida net al zijn duivels op de Stabroekse metropool had losgelaten en de race met de tijd, door het opmaken vanmijn attest, nu definitief verloren zou zijn. Akkoord, het opmaken van zo een document is a dirty job...but somebody has to do it. Er werd mij gevraagd om plaats te nemen en al na ongeveer 30 minuten was ik trotse bezitter van een document waarop 2 vakjes waren aangekruisd.
Daar het aankruisen van een vakje op een brief dus gemiddeld 15 minuten kost, begon ik het ergste te vrezen wat de opmaak van een volledig nieuw rijbewijs betreft.

Deze vrees bleek gelukkig ongegrond. Bovendien kreeg ik tijdens het wachten nog een schitterend staaltje van Belgische humor voorgeschoteld. De Belgen zijn namelijk erg sterk in het verzinnen van nieuwe Belgenmoppen. Er melde zich een man bij de dienst bevolking die zich had laten wijsmaken dat hij naast zijn paspoort ook nog een apart begeleidend document nodig had om het land te verlaten.
Dit nieuwtje sloeg in als een bom want niemand had het noord-Antwerpse ambtenarenlegioen hiervan op de hoogte gebracht.
Al snel werd de argeloze burger omringd door een leger van ambtenaren die het verhaal uit eerste hand wilden vernemen. Een ambtenaar, die wij nog kennen van vroeger, wist te vertellen dat hij vorig jaar nog naar het buitenland was geweest en dat men toen geen extra documenten had gevraagd.
Ik kreeg nu door dat het zaak was om snel mijn rijbewijs en mijn biezen te pakken en te maken dat ik zo snel mogelijk de grens over was daar alles blijkbaar snel kan veranderen in Belgie.

Ik besloot nog even het risico te nemen om langs het appartement te rijden waar wij een jaar lang hebben gewoond maar besloot toen de troosteloosheid snel achter mij te laten en weer terug te keren naar 2007.

Postbank in winterdip

De Postbank heeft de laatste tijd nogal te lijden onder stoornissen en mankementen.
Zijn er geen mankementen dan is er wel onderhoud.
Vannacht zal het weer zover zijn en kunnen Postbankklanten niet pinnen tot morgenochtend 10.00 uur.

Om het imago toch nog wat op te vijzelen, is de Postbank wel erg attent naar zijn klanten toe en vooral ook erg origineel en actueel. Zo ontving Michael vandaag van de blauwe leeuw deze ijsmuts met de tekst "Brrrr" erop; komt vast nog van pas in deze warmste winter ooit.

Smakelijk eten

Voor mensen die alles al eens hebben gegeten en toch nog op zoek zijn naar een culinair nieuwigheidje biedt de Chileense kunstenaar Marco Evaristti een nieuw hapje: gehaktballen gemaakt van zijn eigen lichaamsvet, de ingredienten heeft hij verkregen middels liposuctie.

De door hem eigenhandig klaargemaakte dis was alleen afgelopen donderdag te verorberen in zijn huidige woonplaats Kopenhagen. Niet getreurd, er is nog een beperkte oplage ingeblikt te verkrijgen, daar moet je dan wel 4000 dollar per 10 stuks voor over hebben.

Ik word zelf al misselijk bij de gedachte alleen al, het is echt walgelijk. Marco is niet vies van een beetje walgelijkheid, eerder bestond een dinertje van hem uit vissen die hij in een blender liet zwemmen, de gasten mochten voor aanvang zelf de blender aanzetten.

Kunst kan leuk en mooi zijn, ik denk alleen dat de heer Evaristti ergens een beetje is doorgeschoten. Dat is ook niet gek als je naar zijn CV kijkt, daar staan praktisch alleen maar verkeersongevallen op, ergens heeft hij denk toch een klap teveel van de molen (of auto) gekregen.

Filmrecensie The Wickerman

Door Michael Koukos

Regie: Neil LaBute
Genre: drama, horror, thriller
Tijdsduur: 106 minuten
Jaar: 2006
Acteurs: Nicolas Cage, Ellen Burstyn, Molly Parker, Leelee Sobieski, Kate Beahan, Paul Backer, Christa Campbell, Frances Conroy, Diane Delano, Erika-Shaye Gair, Sophie Hough, George Murphy, Robert Musnicki, Tania Saulnier, Michael Wiseman

Deze Wickerman is een remake van de gelijknamige cultklassieker uit 1973. De politieagent Edward Malus, is getuige van de dood van een jonge moeder en haar dochter door een autoongeluk. Net zoals dat tegenwoordig helemaal in is, is dit voldoende om de ziektewet in te gaan en als een plant op de bank te gaan zitten verleppen.
Maar dan krijgt hij een geheimzinnige brief van een oude vriendin waarin hij wordt verzocht om haar verdwenen dochter te komen opsporen op het desolate eilandje Summersisle.

Het is een privéeiland waar buitenstaanders duidelijk niet welkom zijn en waar de vrouwen onder leiding van zuster Summerisle , de scepter zwaaien. De zeldzame mannen die je ziet zijn zwijgzame slaafjes. Ondanks alle tegenstand gaat Edward toch op onderzoek uit maar niemand lijkt iets van het bestaan van het verdwenen meisje af te weten.

Als je dit bekijkt als een nieuw geheel dan kun je het zien als een middelmatige Hollywood thriller, niet al te spannend maar wel met af en toe een originele invalshoek. Beschouwen wij hem echter als een remake van de originele Wickerman dan kun je hoogstens van een waterig afgietsel spreken.

Sommige scenes zijn ook (onbedoeld) lachwekkend. Zo lijkt het Edwards grote hobby te zijn om steeds in zijn pak door toebel water te zwemmen. Je kan je al voorstellen hoe dat ene pak er na een paar dagen op het eiland uitziet. Toch blijft de kneuterige flik stelselmatig de moeite doen om zijn das te knopen.
Bovendien zie je deze wel erg foute politieagent met een groot pistool naar oude dames te zwaaien, scheldend een klas vol schoolmeisjes binnenstormen om de lerares te bedreigen en af en toe een vrouw een linkse hoek verkopen terwijl hij toch voortdurend kilo`s kalmeringspillen slikt.
Onderhoudend is de film dus wel maar overduidelijk om de verkeerde redenen.

donderdag, januari 11, 2007

Bergse paus parkeert Illegaal

Van onze correspondenten Teun en Marieke Markies uit Bergen op zoom

Vanaf vandaag zullen wij regelmatig nieuwsbijdragen ontvangen uit Bergen op Zoom van onze kersverse correspondenten aldaar: Teun en Marieke Markies.

Wij hebben gistermorgen vanuit het La Place restaurant V&D te Bergen op Zoom iemand betrapt op illegaal parkeren. Op zich is dit iets wat niet opzienbarend is, ware het niet dat het deze keer de paus betrof! Niet die uit Rome, maar de Bergse paus, Bart C., dat is een kwezel van de eerste orde, die een grote kerkgemeenschap leidt in Bergen op Zoom. Buiten zijn schaapjes is iedereen bang om hem tegen te komen, omdat hij altijd wel een preek voor je heeft, de moraalridder. Zo gauw Bart C. ( samen met zijn al even kwezelige vrouw) in een winkel verschijnt, zie je iedereen achter de rekken wegduiken.

Het erge is dat de Bergse paus van geen nee wil horen, het lijkt wel zo'n zuignap waarmee je de gootsteen ontstopt; hij zuigt zich vast en laat niet meer los.
Vroeger woonden wij in een huis waar hij in de woonkamer kon kijken als hij aanbelde, dan verstopten wij ons achter de bank, maar zelfs dat was nog niet afdoende voor de zuignap; hij liep gewoon om, klom over de schutting de tuin in en zag ons dan liggen, waarna hij natuurlijk ongeduldig op het raam bonkte. De-god-van-de-paus zij gedankt dat wij nu in een appartement wonen, hij moet al aan een parachute gaan hangen wil hij nu in de woonkamer kunnen kijken.

En gisteren zagen wij dus vanuit onze uitkijktoren, dat hij geen kaartje kocht en hij stond, oh schande, ook nog op een invalide parkeerplaats! (en invalide is hij zeker niet, als hij schaapjes probeert te bekeren dan rent hij als een kievit achter de potentiele slachtoffers aan).
Een bekeuring kreeg hij niet, maar dit kan liggen aan het feit dat ook de politie-agenten geen zin hadden in een ellenlang betoog van de moraalridder.

New Year's Eve

Vieren wij gewoon oud- en nieuw, in Engeland bestaat het feest uit wachten tot het nieuwjaar binnenkomt. Dit doe je nooit thuis door afwachtend naar de deur te staren, maar altijd in een pub. Ga niet op de bonnefooi, want omdat jong en oud in de, veelal kleine, pubs gestouwd moet worden, zijn de kaarten daarvoor al maanden voor het gebeuren uitverkocht.

Wij hadden geluk, omdat er in de overvolle pub zowel een tafel was gereserveerd, zodat wij niet als haringen in een ton hoefden te staan, als een geweldig optreden was van onze gastheer Mike samen met zijn collega Tony.

Tevens was er een suprise-act van Michael, die geheel onverwachts (en vast geinspireerd door Dave Martin) het nummer Mustang Sally ten gehore bracht. Het klonk nog goed ook, zo leerden we na al die jaren toch nog een onverwachte kant van Michael kennen.

Een opvallend fenomeen waren de partypoppers, dit zijn een soort kartonnen cilindertjes waar je aan trekt, waarna er een enorme knal klinkt en je buurman- of vrouw onder een soort glibberige slingers komt te zitten.
Al bij al was het een gezellig feest, met veel zang en dans en gelach en zonder vuurwerk.

Om 24.00 uur zagen wij het nieuwe jaar nog steeds niet aan de deur kloppen, vanwege het tijdsverschil kwam dat pas om 1.00 uur. Iedereen wenste elkaar gelukkig nieuwjaar om zich daarna nog even vol overgave op de overgebleven partypoppers te storten. En toen...ging het grote licht aan, stopte de muziek en was het afgelopen...! Wij zaten er echt in stomme verbazing naar te kijken, want begint bij ons het echte feest pas na 24.00 uur, daar eindigt het feest dus direct nadat het nieuwe jaar gearriveerd is. Alles was ook gelijk gesloten en wij belandden in stomme verbazing op de bank voor de TV in een donker huis.
Het leukste zou zijn om oudejaarsavond in Engeland te beginnen en dan na middernacht in Nederland verder te feesten.

Filmrecensie Shadows in the sun

Door Michael Koukos

Regie: Brad Mirman
Jaar: 2005
Land: Italie / Engeland / Frankrijk
Genre: Komedie / Drama / Romantiek
Cast: Joshua Jackson , Harvey Keitel , Claire Forlani , John Rhys-Davies , Giancarlo Giannini , Armando Pucci , Jake Broder , Stomy Bugsy e.a.

Jeremy,een werknemer van een uitgeverij, wordt naar Toscane gestuurd om Weldon Parish op te sporen. Parish is een succesauteur die al jaren niets meer heeft geschreven. De uitgeverij hoopt hem echter te kunnen overtuigen om weer aan de slag te gaan.
Het ongelofelijke schrijftalent blijkt nogal wispelturig te zijn en de opdracht lijkt voor Jeremy zelfs een beetje gevaarlijk te worden. Hoewel Jeremy de uitstraling van een comateuze amoebe heeft blijkt Isabelle, de bevallige dochter van Weldon, als een blok voor hem te vallen. Tegelijkertijd zetten alle dorpsbewoners, de pastoor incluis, hun beste beentje voor om Jeremy te doen vertrekken.
Uiteindelijk is er niets dat meer verbroedert als het gezamenlijk slopen van een dure BMW en samen een nachtje in de cel doorbrengen en langzaam maar zeker ontstaat er een mooie vriendschapsband tussen Weldon en Jeremy. De film is erg voorspelbaar en meteen bij het begin van het verhaal weet je al hoe het allemaal gaat aflopen maar dit stoort op zich niet.
Het hele proces is mooi en geestig genoeg om de film te dragen.
Al bij al een sterke, goed geacteerde comedy. Wij zien Harvey Keitel weer schitteren in de rol die hem het beste afgaat,...die van een zwijn en op Joshua Jackson na, zijn ook alle andere acteurs in topvorm. Overgiet dit met de mooie Toscaanse landschappen en een zonnige sfeer en je krijgt een geheel dat garant staat voor een ongecompliceerd maar erg leuk filmavondje.

woensdag, januari 10, 2007

Filmrecensie Seven swords

Door Michael Koukos

Regie: Tsui Hark
Genre: actie, avontuur
Tijdsduur: 153 minuten
Jaar: 2005
Acteurs: Leon Lai, Charlie Yeung, Donnie Yen, Chia-Liang Liu, Liwu Dai, Sun Honglei, So-yeon Kim, Duncan Lai, Yi Lu, Jingwu Ma, Jason Pai Piao, Honglei Sun, Michael Wong, Jingchu Zhang, Lau Kar Leung

De film begint met een grote ongerijmtheid; klassieke westerse filmmuziek in een Chinese martial arts film komt wel erg goedkoop over. Gelukkig is er voor de rest nog wel sprake van een kickstart. Wij krijgen meteen een indrukwekkende slachting te zien. Hier zijn de beelden zwart-wit en alleen het bloed, dat rijkelijk vloeit, wordt in kleur in beeld gebracht.

De indrukwekkende vrouwelijke executeur Kualo met Gothic look en haar leger met half klassieke, half futuristische wapens, weten meteen te boeien.
De reden van dit bloedbad: Om de criminaliteit tegen te gaan heeft de regering van een onbekend deel van China in een onbestemde tijd, de opdracht gegeven om alle beoefenaars van krijgskunst te onthoofden.
De grote boef en politicus vuur-wind stuurt zijn troepen erop uit om zoveel mogelijk lucratie Chinese kopjes te verzamelen want hij wordt per stuk betaald. Het spreekt dan ook vanzelf dat men niet al te kieskeurig is en eigenlijk worden hele dorpen gewoon uitgemoord.

Een oude meester heeft 7 zwaarden gesmeed die perfect zijn afgestemd op de cosmische energie en die de gebruiker bij gevolg onoverwinnelijk maken.
Een groepje van zeven rebellen besluit met behulp van deze zwaarden,het volgende dorp op de verlanglijst van de Chinese dulle griet Kualo,tegen de genocide te beschermen.

De vechtscenes zijn indrukwekkend, de wapens vaak exotisch en de beelden prachtig.
Helaas komen de sentimentele stukken gekunsteld over en ook het acteerwerk is niet echt overtuigend. Het eerste gedeelte is dan ook alleen geschikt voor de echte actieliefhebber.
Met de, helaas veel te vroege, dood van Kualo, halverwege de film, stort meteen ook zowat het geheel in.

Van dan af hebben wij te maken met wat los aan mekaar hangende scenes die amper verband met elkaar lijken te houden. Het is dan ook moeilijk om de aandacht nog bij de film te houden.
Dat is op zich jammer want het begon dus allemaal erg veelbelovend maar al bij al is dit gezien het genre, toch nog niet erg abominabel.

dinsdag, januari 09, 2007

Kwaliteit met een grote Ka

Dit is hem dan, de pasgeboren splinternieuwe vervanger voor Michael's Rover: de Ford Ka Futura Black Panther.

Met de Roverramp nog vers in het geheugen besloot Michael een nieuwe auto te kopen met heel veel garantie en ook nooit meer langer dan twee jaar in een auto te rijden. Na met een grote boog om Toyota Zonneveld gereden te hebben, kwamen wij bij zijn, als betrouwbaar bekend staande, overbuurman terecht: Schurer Kamphuis. Daar werden we goed en vriendelijk geholpen door zoon Hans Schurer. Hans heeft het erg druk want hij heeft onlangs zijn ouders tot grootouders gemaakt en die waren druk bezig met de vrouwelijke Schurer nazaat.

De koop was snel gesloten en Michael kan de aanwinst al over 1,5 week ophalen. Dat geeft hem net de kans om vrijdag eerst het andere probleem op te lossen. Michael is namelijk al enige tijd zijn rijbewijs verloren en moet eerst naar Belgie een nieuw halen. Ook dit kan deze week nog geregeld worden. Zoals het het er dus naar uitziet kunnen ze Michael nu spoedig in Houten Sauna verwachten.
Op de terugweg zwaaide hij nog even met het contract naar de Zonnevelden, die dat helaas niet zagen daar ze het te druk hadden met klachtenbehandeling.

maandag, januari 08, 2007

Engeland a la carte

Engeland heeft geen eetcultuur, zeggen ze, veiligheidshalve begonnen wij dus maar in een Indiaas restaurant. Daar zijn er veel van, dus je zou denken dat men daar wel gewend is aan de Indiase kruiding. Niets is minder waar, Michael moest bidden en smeken om het toch nog een klein beetje gekruid te krijgen. Verder was het wel erg lekker, daar kan de Indier in Almere nog erg veel van leren.

Daarna waren wij in ieder geval klaar voor het echte engelse werk. Beginnende met Christmas pudding, die gewoontegetrouw eerst 3 maanden moet rotten in de kast, maar dan heb je ook wat. Als je de schimmels en andere ziektekiemen wegdenkt, dan is het een zeer smakelijk gerecht.
Daarna probeerden wij het nog immer populaire "fish and chips", met de overbekende "mushy peas".

Smaken doet het wel, maar daarna zit je zo vol dat het proeven voor die dag gelijk klaar is, de mushy peas zorgen ervoor dat dat ook te ruiken is.

Als laatste typisch Engels gerecht wil ik nog de Kidney Pudding noemen. Dat heeft niets te maken met pudding zoals wij dat kennen, het is meer een samenraapsel van gemalen lichaamsdelen in een stuk deeg, gek genoeg smaakt het heerlijk.

Conclusie: de engelse keuken is heerlijk, maar ligt erg zwaar op de maag, 1 x daags zo'n gerecht is meer dan genoeg.
Voor de liefhebbers: wij hebben ingeblikte Mushy Peas meegenomen, gelieve na het diner wel gelijk ons huis te verlaten.

Filmrecensie Whisky

Door Michael Koukos

Regie: Juan Pablo Rebella, Pablo Stoll
Met: André Pazos, Mirella Pascual, Jorge Bolani

De stijve Mr. Jacobo is eigenaar van een verouderde sokkenfabriek. Als zijn moeder overlijdt komt zijn hippe broer uit Brazilië over voor de begrafenis. Omdat Jacobo wil verbergen dat hij nog steeds vrijgezel is, vraagt hij zijn trouwe medewerkster Martha om een paar dagen bij hem in te trekken en zich als zijn vrouw voor te doen.
Overduidelijk is dat geen van beiden nog veel van het leven verwachten, het plan wordt emotieloos uitgewerkt en hoewel de twee samen het perfecte hersendode stel zouden vormen lijkt dit helemaal niet in hen op te komen.

Jacobo`s broer blijkt echter een mondaine praatjesmaker te zijn, die maar wat graag opgeeft over zijn succesvolle sokkenimperium in Zuid-Amerika.
Omdat Martha erg onder de indruk is van de charmes van de blaasbalg, gloort er weer wat hoop bij haar en gaat zij zich opnieuw opmaken en zich wat vrolijker kleden. Zo ontstaat er een wat bizarre driehoeksverhouding. Vooral wanneer de drie er samen voor een een weekendje op uit trekken is het genieten van het schitterende samenspel van deze 3 totaal verschillende karakters.

De drie hoofdrolspelers spelen hun rol schitterend. Op subtiel humoristische wijze wordt de troosteloosheid van hun bestaan geschetst en Martha en mr. Jacobo hebben niet veel woorden nodig om in hun ziel te laten kijken. Het is een Uruguyaanse film en niet iedereen zal hem kunnen waarderen. Het geheel ontvouwt zich erg traag en de beelden en de sfeer zijn sober,..zelfs een beetje somber.
De humor is erg subtiel en gaat daarom aan velen ongemerkt voorbij maar voor de liefhebbers van het filmhuiswerk is Whisky zeker een aanrader.

zondag, januari 07, 2007

Dag auto

Michael was gisteren jarig, maar helaas was het niet de beste dag van het jaar voor hem. Hij wilde een rustig dagje naar Houten Sauna en dus om de wens van de jarige in te willigen hadden we een heerlijk saunadagje gepland met alles erop en eraan. De dag begon al wat anders dan gepland want ik kreeg vervroegd last van mijn maandelijkse ongemak en dus moest Michael alleen.

In alle vroegte ging de jarige op pad richting Houten. Vlakbij de sauna zag hij het gebouw al staan, alleen vond hij het wel meer roken dan anders, want op 400 meter afstand van de sauna kon hij door de rook de weg al niet meer zien. Toen er echter ook een vreselijke brandlucht tot zijn neusgaten doordrong begon hij te begrijpen dat niet de sauna, maar zijn auto zo rookte.

Direct parkeerde hij op de busbaan en belde de ANWB. Helaas was het daar erg druk en dus zat er niets anders voor Michael op dan om te wachten naast de rokende auto met de sauna al in zicht. Als "sauna op busbaan" trok Michael veel bijkijks en diverse mensen stopten om te vragen of ze moesten helpen. Na een uur kwam de redder in nood in de vorm van een gele ANWB sleepwagen. In plaats van naar de sauna moest Michael met de auto naar de ANWB garage in Utrecht. Daar kreeg hij slecht nieuws te horen: de auto was helemaal doorgebrand en was het niet meer waard gerepareerd te worden.

En zo moest Michael op zijn verjaardag afscheid nemen van zijn auto. Ongelooflijk want de auto ziet er aan de buitenkant nog geweldig uit, hij was wel 11 jaar oud, maar had slechts 92.000 km op de teller.
Dus als je dacht dit jaar eens een groot verjaardagscadeau aan Michael te geven, dan weet je nu wat. Wel gaf hij aan geen Toyota te willen, omdat hij anders vastzit aan Toyota Zonneveld.

vrijdag, januari 05, 2007

Filmrecensie Hard Candy

Door Michael Koukos

Regie: David Slade
Cast: Ellen Page (Hayley Stark), Patrick Wilson (Jeff Kohlver) e.a.
Speelduur: 103 minuten

Een vroegrijp 14 jarig meisje, Hayley versiert een volwassen man, Jeff, via een chatbox op het internet................of is het omgekeerd?
In ieder geval loopt het uit op een date en de ogenschijnlijk naieve tiener laat zich al snel verleiden om mee naar Jeff`s apartement te gaan.
Jeff beweert professioneel modefotograaf te zijn en is vooral geinteresseerd in "jonge" modellen.

Of Jeffs bedoelingen al dan niet kwaadaardig zijn is aanvankelijk niet duidelijk.

Jef heeft duidelijk een natuurlijk overwicht tot Hayley coctails gaat mixen en Jeff kort daarna bewusteloos neervalt. Vanaf dat moment zijn de machtsverhoudingen omgekeerd en is Jeff overgeleverd aan de grillen van de tiener.

Uiteraard is dit een erg gevoelig onderwerp, en vooral gezien de preutsheid van de Amerikanen is het een dapper project. David Slade heeft duidelijk geprobeerd om het hele verhaal zo ambigue mogelijk te maken.
Het is overduidelijk de bedoeling dat men eerst sympathie heeft voor het ogenschijnlijke slachtoffer Haley om vervolgens medelijden te krijgen met de pedofiel.

In hoeverre dit lukt zal voor iedereen anders zijn. Voor mij persoonlijk werkte dit niet en had een overwegend "eigen schuld, dikke bult" idee de overhand, hoewel
een aantal scenes voor de meeste mannen echt tenenkrullend zullen zijn.
De spanning wordt traag naar een hoogtepunt opgebouwd maar is toch voortdurend te snijden en dit is erg knap. Men behaalt een maximaal effect met een erg laag budget, ...een klappistool, een rol keukenfolie en wat huishoudelijke aparaten volstaan.

Dit is duidelijk een van de meest verrassende en originele films die ik de laatste tijd heb gezien. Bovendien geeft het verhaal genoeg stof om nog lang na te praten in ons dadervriendelijke landje. Wel heb ik mijn twijfels over de filmkeuring die deze film geschikt acht voor kinderen vanaf 12.
Misschien wil de keuring de weerbaarheid van de welpen vergroten, feit is dat pedofielen in Japan vaak door jonge meisjes in de val worden gelokt om te worden overvallen.
Of dat erg is mag iedereen voor zichzelf uitmaken.



donderdag, januari 04, 2007

"The great" Dave Martin

Natuurlijk kon tijdens ons verblijf in King's Lynn een bezoek aan een authentieke engelse pub niet ontbreken. Het werd de Crossroads, tot grote blijdschap van eigenaar Robin. Robin ziet namelijk nooit Nederlanders en hij wil juist zo graag herinneringen ophalen omdat hij vroeger in Nederland heeft gewoond. Dat vroeger was wel letterlijk vroeger, meer in de prehistorie. Zo vertelde hij over de Slag om Arnhem alsof het gisteren had plaatsgevonden. Ook vond hij het moeilijk te bevatten dat wij nu in de Zuiderzee wonen.

Een andere eigenschap van Robin is dat hij, als hij eenmaal aan het praten is, niet meer stopt met praten. Nu was dat al lastig, nog lastiger was dat er een "artiest", genaamd Dave Martin door de verhalen heen zong. Dave is een zielige man die zich voordoet als wereldster. Zijn zangkwaliteiten zijn zo matig dat het op je lachspieren werkt, gelukkig was er niemand beledigd door de onophoudelijke lachbuien van Louise en mij, in tegendeel; Robin dacht dat zijn verhalen zo leuk waren dat wij daarom zo moesten lachen, ster Dave dacht dat wij zo genoten van de muziek. Zeker toen wij nog even een foto maakten bevestigde dat voor hem alleen maar zijn sterrenstatus. Zijn kruin groeide helemaal tot het plafond toen Mike (zelf een echte goede zanger, verhaal daarover volgt nog) het allemaal zo zielig vond dat hij het nodig vond hem valse complimentjes te geven.

In ieder geval zullen wij Dave Martin nooit meer vergeten, zelfs met X-factor heb ik nog nooit zo'n slechte zanger gehoord.
Het is maar goed dat baas Robin overal doorheen praat, want als hij werkelijk gehoord had hoe slecht het was had hij Dave Martin nooit voor heel 2007 geboekt. Wil je dus echt een avondje lachen, dan heb je nog heel 2007 om naar Crossroads in King's Lynn te gaan.

Balkie en zijn vrienden op vakantie

Sinds gisteren overleggen de fractieleiders van CDA, PvdA en ChristenUnie met informateur Herman Wijffels in Landgoed Lauswolt in het Friese Beetsterzwaag over de vorming van een nieuw kabinet.

De eerste dag in Friesland is volgens ingewijden in goede sfeer verlopen. De fractieleiders hoeven zich niet te vervelen, in het hotel zijn een: binnenzwembad, sauna, solarium, whirlpool, turks stoombad, hydromassage-bad, relaxruimte, buitenterras, hair- & visagiestudio, massages, lichaamspakkingen, manicure en pedicure, verder bevat het hotel, een van de beste restaurants van Friesland.

De fractieleiders beginnen deze week dan ook nog niet met inhoudelijke onderhandelingen over concrete onderwerpen.

Filmrecensie The Lake House

Door Michael Koukos

Regie: Alejandro Agresti
Cast: Sandra Bullock (Kate Forster), Keanu Reeves (Alex Wyler), Shoreh Agdashloo (Anna Klyczynski), Willeke van Ammelrooy (Kate’s moeder), e.a.
Speelduur: 105 minuten

Het verhaal begint met een het feit dat architect Alex Wyler een huis bij een meer koopt. Dat is op zich een duidelijke zaak maar dan wordt het meteen een stuk gecompliceerder.
Tegelijkertijd zien wij namelijk muurbloem Kate Forster in 2006 een briefje voor de volgende bewoner in de brievenbus stoppen en die brievenbus blijkt dit dan weer in 2004 bij Alex te bezorgen.
Verder loopt er een hond in het verhaal rond die zowel bij Kate als bij Alex weinig functoneel loopt te zijn. Blijkbaar vond men het ook niet nodig om te verklaren hoe dat beest bij allebei kan inwonen. Het is wel leuk dat het mormel slaapt als een mens maar daar houdt het dan wel mee op.

Goed, er ontstaat dus een soort van correspondentie en al snel ontstaat er een intieme band tussen de twee.
Zij organiseren samen virtuele uitstapjes (erg romantisch met twee jaar tijdsverschil is dat natuurlijk niet) en zij willen elkaar uiteraard ontmoeten.
Dat die ontmoeting uitblijft heeft vooral te maken met het feit dat het stel niet echt bijster slim is. Kate zou namelijk heel gemakkelijk Alex in haar tijd kunnen gaan opzoeken maar ja, dan was de film vrij kort geworden.
Het is een bekend gegeven dat Willeke van Ammelrooy al een tijdje helpt om de vergrijzing van de US in stand te houden. Agresti heeft haar voor de gelegenheid even uit de formaline gehaald in een poging om zijn Hollywooddebuut te redden.
Je zou verwachten dat dit niet nodig zou zijn met een cast waarvan zowel Sandra Bullock als Keanu Reeves deel uitmaken maar die twee hebben er duidelijk geen zin in.

Het verhaal is voor een drama absoluut niet geloofwaardig maar op zich ook niet helemaal verkeerd. Het surrealisme is erg ver gezocht en boeit niet genoeg om aan te zetten tot het achterhalen van de boodschap achter alle symboliek. Het geheel is gewoon niet interessant genoeg vooral omdat het eerder een waterig afgietsel lijkt van het wel geslaagde You`ve got mail.

woensdag, januari 03, 2007

Op bezoek bij Lizzy

Op 5 februari is het zover: Koningin Elizabeth komt Nederland bezoeken. Waarschijnlijk ook in een propellervliegtuig, want ze zal landen op Rotterdam Airport, Bea zal haar van het vliegveld ophalen.

Wij hebben alvast een kijkje genomen op haar buitenverblijf Sandringham. Helaas kwamen wij niet verder dan het hek, als de Queen mother thuis is ontvangt ze namelijk geen bezoek. Als ze niet thuis is wel. Dit is om ervoor te zorgen dat je haar niet kunt spreken, best een handige truc als je van je rust houd. Dit noodzaakte Pink om haar een brief te sturen want zij wilde haar afkeer laten blijken tegen de bontmutsen van de paleiswachten. De hoofddeksels zijn traditiegetrouw namelijk van berenvellen gemaakt.

Uit één berenvel is maar één muts te fabriceren. Pink vindt dat het paleis hier ook nepbont voor kan gebruiken. In de brief schrijft de rockzangeres: “ Mijn excuses dat ik een koninklijke plaag ben. Maar mijn gevoel geeft de mening van een nieuwe generatie weer, die eerbied heeft voor dieren." Als Lizzy al ergens eerbied voor heeft dan is het zeker niet voor dieren. Haar grootste hobby is jagen, helaas komen er geen beren voor in Engeland, anders zou zij ze nog zelf afschieten.
Wel houdt Lizzy ontzettend veel van paarden, in haar oude groene landrover tuft zij persoonlijks langs al haar edele dieren om ze te begroeten. Helaas hebben wij haar niet zien rijden, maar wel haar paarden mogen bewonderen.

Charles en Camilla zullen niet naar Nederland komen, maar hebben zichzelf uit solidariteit wel alvast een nieuw kapsel aangemeten. Charles een kleurtje en Camilla een windbestendige coup.

Filmrecensie Neverwas

Door Michael Koukos

Regie: Joshua Michael Stern
Jaar: 2005
Land: Amerika
Genre: Drama / Mystery
Cast: Aaron Eckhart , Ian McKellen , William Hurt , Bill Bellamy ,
Michael Moriarty , Ken Roberts , Andrew Airlie , Suzanne Bastien e.a.

Zach gaat als gereputeerd psychiater aan de slag in de inrichting waar zijn vader, een bekend kinderboekenschrijver, ooit als patient werd behandeld.
Zach bukt onder een ziekelijk manipulatieve moeder, die duidelijk ook wel wat behandelingen kan gebruiken, en die uiteraard niet eens is met zijn overstap. Zijn werk in dit ongereputeerde kliniekje zal namelijk allicht het einde van een veelbelovende carriere inluiden.
Het meesterwerk van Zach`s vader was het kinderboek Neverwas, waarin deze een nieuwe fantasiewereld schept. Al snel komt Zach er achter dat zowat iedereen in het dorp wel een of andere band heeft met dit Neverwas. Dat laastste geldt niet in het minst voor de geheimzinnige Gabriel die als eerste patient bij Zach wordt aangeboden.
Gabriel beweert dat hij de koning van Neverland is en dat zijn koninkrijk in groot gevaar verkeert.

De grens tussen realiteit en fictie wordt steeds dunner en dan komt het moment waarop Gabriel besluit om Zach mee te nemen naar zijn koninkrijk...waar de vijand op hen wacht.
Laat je vooral niet misleiden door de saaie omschrijving op de doos van de DVD. Deze film is zowel door het pakkende, verrassende verhaal als door het uitmuntende acteerwerk meer dan het kijken waard. De film zit boordevol van het zeldzame soort magische realisme dat men eerder in een Spaanse dan een Amerikaanse productie zou verwachten.

dinsdag, januari 02, 2007

Met de gebroeders Wright naar King's Lynn

Deze jaarwisseling hebben wij voor de verandering eens niet op een klein eiland doorgebracht maar op een groot eiland; Engeland. Hoeven wij anders slechts een kwartiertje te varen, nu moesten wij ons leven wagen in een KLM propellervliegtuigje dat erg deed denken aan het eerste vliegtuig van de gebroeders Wright. Voordeel was wel dat wij om 21.00 uur vertrokken en na een uur vliegen ook om 21.00 uur aankwamen in Norwhich. Na een uur terug in de tijd te zijn gegaan landden wij in een compleet andere wereld. Onze bestemming was King's Lynn in Norfolk waar wij 4 dagen hebben doorgebracht bij onze vrienden Mike en Louise Fox, die wij uit Telendos kennen.

Gelukkig kwamen ze ons van de luchthaven halen want het linksrijden is niet iets dat wij tijdens ons verblijf onder de knie hebben gekregen. Mike had wel wat last van een zware voet, wat zijn invloed had op het gaspedaal en ook op de kleur van Michael's gelaat, dat steeds bleker werd. Tijdens de rest van ons verblijf is die kwaal gelukkig vanzelf opgelost.

Buiten het links rijden zijn er, ondanks dat Engeland zo dichtbij is, talloze verschillen (in Norfolk); o.a. het is overal heel netjes zowel op straat als bij de mensen thuis (kunnen wij nog wat van leren), de mensen zijn beleefd en vriendelijk, iedereen is erg gastvrij (wij hadden amper tijd om alle uitnodigingen af te werken), gebrek aan tafels in de huizen (wat betekent dat je met je koffiemok boven witte tapijten moet balanceren), het klimaat lijkt wel veel beter; warmer en ook de regen valt wel mee, tevens is het belastingklimaat veel gunstiger, minder criminaliteit, de meeste dingen zijn goedkoper (vooral de huizen en de restaurants).

In de gezellige logeerkamer hebben wij heerlijk geslapen, met authentieke engelse kat op bed. Het is er zo stil dat wij bij het wakker worden dachten dat het autoloze zondag was, de rust bleek gewoon normaal te zijn in King's Lynn.

Mike and Louise thanx for the wonderful days!