Wat een mooi uitzicht!

Een goede vriend van ons gaat verhuizen naar een andere woonplaats en verkoopt daarom zijn huis in Zaandam. Nu ben ik geen huizenverkoopster, maar dit is toch wel een buitenkansje vandaar dat ik het hier toch even wil vermelden (en nee ik vraag geen courtage, alleen mocht het mij lukken dan is een etentje in voodoopop-vrij Urk natuurlijk nooit weg).

Het is een maisonette op loopafstand van het centrum van Zaandam. De woning is prachtig afgewerkt en vooral de met hout bewerkte trap mag niet onvermeld blijven, hier heeft onze vriend heel wat mee te stellen gehad met uiteindelijk een prachtig resultaat.
De woning ligt op de 6e en 7e verdieping en je hebt er dan ook een geweldig uitzicht op de Zaan en Zaandam. Het balkon ligt over de hele breedte van de woonkamer en geloof mij, daar is het goed toeven. Het is leuk bootjes kijken en natuurlijk ook leuk om op de terrassen van de lager gelegen buren te kijken.
Maar het doorslaggevende item om tot koop over te gaan is wel de elektrische buitenzonwering met tijdschakelaar.
Ook erg leuk is dat onze vriend een tijdje voorzitter is geweest van de vereniging van eigenaren en voor de nieuwe koper is er dus een mogelijkheid om deze vacature te gaan vervullen. Ideaal voor iemand die zich snel verveelt, want over aanloop heb je dan niet te klagen.

Eigenlijk is het ideaal, maar ja wij zijn te veel verknocht aan Almere om er zelf te gaan wonen. Dus sla je slag en laat mij weten als je interesse hebt

Telefooncel in gezellige Hoek

Asten is op zich een gezellig plaatsje, maar echt veel te doen is er niet. Dat is waarschijnlijk de reden dat de Astense bevolking zich zo vaak als mogelijk naar het terras van Café Zaal Eetcafé Jan van Hoek begeeft. Al het leven speelt zich op dit overvolle terras af. Wij zagen zelfs iemand met rollator uit de auto vallen (zou ook geduwd kunnen zijn, maar daar hebben wij geen hard bewijs voor), waarna zij strompelend op de dichtsbijzijnde stoel neerviel. De arm van de dame in kwestie zag nog blauw van diverse infuusnaalden, haar benen zaten nog in het verband. Desondanks deed zij zich te goed aan zware sigaretten en dito drank.
Ook het in functie zijn belet de Astenaren niet om toch bij Jan van Hoek te gaan zitten, zo zagen wij een auto van de wegenbelasting aankomen, de functionarissen in uniform op het terras gaan zitten en hen de eerste uren niet meer van hun plaats komen.

Al is er dus genoeg te zien, sommige mensen vervelen zich toch nog en ook daar heeft Jan van Hoek faciliteiten voor. Er staat namelijk een telefooncel naast het terras, waar regelmatig geprobeerd wordt
het wereldrecord Telefooncel proppen
te verbeteren. Hierbij is men niet flauw; zelfs huilende kinderen die niet willen worden opgepakt en er al krijsend ingepropt. Helaas zagen wij geen poging die meer dan 9 mensen besloeg, terwijl het hoogst bekende aantal 16 is, dit gebeurde april dit jaar in Schotland. Dat was wel in een rode Engelse telefooncel en ik vraag mij wel af of die niet veel groter is dan de driehoekige Nederlandse groene.

Alleen Chinezen kunnen nog reincarneren

China wil heer en meester zijn en blijven in Tibet, dit is de reden dat ze zich het liefst ook met spirituele zaken willen bemoeien. Ze hebben weer wat gevonden; levende Boeddha's mogen niet meer reincarneren zonder toestemming van het Chinese ministerie van religieuze zaken.
De nieuwe wetgeving bepaalt dat enkel de Tibetaans boeddhistische tempels die door de communistische autoriteiten zijn geaccrediteerd, het recht krijgen om een erkenning van een reïncarnatie aan te vragen. Dit alles zal 1 september 2007 in werking treden.

China kiest ook al de Dalai Lama en de Panchen Lama. Toen de Dalai Lama in 1995 aankondigde dat de 11e reincarantie van de Panchen Lama in Tibet gevonden was, verdween de uitverkoren jongen plotseling en dat had geen spirituele reden. Tegelijk met hem verdween ook degene die de reincarnatie had helpen uitzoeken.

De zoektocht naar een rencarnatie is een lang en ingewikkeld mystiek proces. De huidige Dalai Lama, de veertiende in lijn, werd geidentificeerd door monikken in 1937. Vaak worden testen gebruikt om te zien of een kind personen en objecten van zijn vorige leven kan herkennen en worden hem vragen over zijn vorige leven gesteld. In veel gevallen laat de tulku (een gereincarneerde lama) rond de tijd van zijn overlijden aanwijzingen na en soms ook een voorspellingsbrief.

We zullen nu dus alleen nog maar Chinese lama's krijgen dat kan niet anders. Totaal onzinnig want deze worden buiten elke spiritualiteit gekozen en worden dus vast niet erkend door het universum.

Leuker kunnen we het niet maken

Vroeger mocht je nog het een en ander aan potten en pannen uit de oudheid thuis hebben, gewoon op zolder of in de garage. Tegenwoordig is het een ernstig vergrijp dat bijna hoger gestraft wordt dan moord.

In Engeland had de egyptoloog William John Bankes zo ook het een ander aan Egyptische schatten thuis staan. Toen hij in de 19^e eeuw zijn huis uit moest vluchten en zelfs het land moest verlaten vanwege homosexualiteit (men had hem betrapt met een bewaker in Green Park, Londen) bleef hij vanuit Egypte de spullen naar zijn huis adres sturen. Zo verzamelde Bankes de grootste particuliere privé-collectie Egyptische oudheden ter wereld. Hij had daar ook wel de ruimte voor, want zijn huis, Kingston Lacy genaamd, is niet een van de kleinste.

Sinds zijn dood is Kingston Lacey eigendom van de overheid en men had er tot augustus 2007 voor nodig om Bankes souveniertjes uit te zoeken. Het leukste is dat het meest waardevol (wetenschappelijk gezien) ruim 200 potscherven met inscripties zijn, die in de kelder werden gevonden. Deze inscripties blijken hypotheken en belastingaanslagen te zijn. Ze geven veel nieuwe inzichten over het alledaagse leven in de Egyptische oudheid. Ze hadden op zijn minst algemene belastingen en inkomsten belasting. Verder blijkt dat de boeren het toen ook al moeilijk hadden (of in ieder geval veel klaagden).
Maar liefst 16 aanslagen waren gericht aan Patsibtis, zoon van Petorzmethis (en die kennen we natuurlijk allemaal).

Dat de aanslagen toen nog op potschreven werden geschreven heeft te maken met oudheidkundige bezuinigingen; het was goedkoper dan papyrus of perkament. Na deze gouden tip kunnen we er dus op wachten tot de eerste potscherven ook bij ons in de brievenbus zullen vallen.

Paus geweigerd in Urk

Na er heerlijk te hebben gegeten, is er nu weer eens ander nieuws uit Urk.
Een boekhandel en een C1000 supermarkt in Urk bieden de septembereditie van het magazine Quest aan zonder bijbehorend voodoopoppetje.
De winkels weigeren vanwege religieuze redenen het poppetje te leveren. Boekhandelaar Leo Koster van Bruna in Urk heeft het poppetje om „religieuze redenen” weggehaald. „Een bepaald deel van de klanten accepteert dit niet, je weet van tevoren dat mensen hierover kunnen vallen”, zegt hij. In zijn winkel wordt wel vaker iets weggelegd, zegt Koster, bijvoorbeeld als er te veel bloot op de cover staat. „Je moet rekening houden met je klanten.” Amen.

Onvoorstelbaar! Hier kan ik zo boos om worden! De zelfingenomenheid van die mensen, om te beslissen over goed en kwaad, of zelfs erger; om voor een ander te beslissen over goed en kwaad. Het is ook vreemd dat het om twee zaken gaat die deel uit maken van een keten, kan dus C1000 of Bruna niet eisen dat de producten compleet worden aangeboden?
Een en ander geeft tevens aan dat men zich niet wenst te verdiepen in andere religies. Had men dit namelijk wel gedaan in het fundamentalistische vissersdorp, dan had men kunnen weten dat het christendom gehanteerd wordt bij Voodoo als middel om de Afrikaanse geesten en goden te benaderen voor hulp bij het oplossen van de alledaagse problemen (dus moeten die vissers het zelf maar uitzoeken als ze vastzitten met hun netten). De christelijke (ja, ja, die van Urk) God stuurt zijn geesten, heiligen en engelen (loa) naar de mensen. De banden hebben wel voornamelijk te maken met het katholicisme, maar dat kan toch geen kwaad, of zou de Paus ook niet welkom zijn in Urk? De Voodookalender is bijvoorbeeld volledig afgestemd op de katholieke; tijdens de vastentijd zijn de voodootempels gesloten en worden er geen diensten gehouden en tijdens de Stille Week zijn de rituele atributen afgedekt met lakens.

Bij de dagelijkse rituelen worden voorwerpen gebruikt die door gewijde personen gemaakt zijn en alleen voor deze doeleinden gebruikt worden. Even voor de duidelijkheid voor de mensen in Urk dus; het voodoopoppetje is niet door gewijde mensen gemaakt en op geen enkele wijze gewijd. Het gaat hier gewoon om een veredeld speldenkussen, wat nog goed van pas had kunnen komen bij het oud Urkse borduurwerk.

Een stukje hemel op aarde

In 1989 is bij Asten (Gruttoweg 7) het orthodoxe klooster gesticht van de Geboorte van de Moeder Gods. Het is een kleine leefgemeenschap van orthodoxe zusters. Oorspronkelijk was de kapel een kippenschuur, het zusterhuis een boerderij.

Daar wij gezien hadden dat eenieder altijd welkom is en de kapel altijd open wilden wij dit het afgelopen weekend, toen wij toch bezig waren met een tocht "Mystiek Brabant", niet missen.

Zoals het goede zusters betaamt ligt het klooster erg afgelegen. Na diverse landwegen doorkruist te hebben en de stilte steeds stiller werd zagen wij een kleine parkeerplaats en een boerderij met kapel. Het was even zoeken naar de ingang (in de verre omtrek was geen levende ziel te bekennen om de weg te vragen), maar uiteindelijk zagen wij midden in het landschap een poortje met een kruis en kwam het toch nog goed.

Bij binnenkomst in de kapel stap je als het ware een andere wereld binnen. Er valt een deken van rust over je heen, je ogen moeten even wennen aan het donker in de ruimte die slechts door enkele olie-lampjes en kaarsen verlicht wordt. Het ruikt naar wierook en kaarsen en het is er stil.

Je komt binnen in de narthex, dit is een soort overgangsruimte tussen de drukte van buiten en de stilte en heiligheid van de kapel. In een zijgangetje zijn enkele Relieken (stukjes beenderen van heiligen) uitgestald ter verering. Uit alle hoeken kijken ogen je aan, dit zijn niet de zusters maar iconen waarvoor olielampjes branden. In de kerk zelf is recht voor je de Ikonostase te zien, een wand met deuren en gordijnen die de afscheiding vormt tussen het schip van de kerk en de altaarruimte.
Op de Ikonostase hangen iconen van de Moeder Gods, Christus, Johannes de Doper, de icoon van het Kerkfeest (8 september), Joachim en de vier Evangelisten. Achter de Ikonostase bevindt zich de enige plaats waar je niet welkom bent; de altaarruimte, het is als het ware de plaats waar hemel en aarde elkaar raken. Hier ligt het evangelie-boek en worden de mystieke gaven bereid en bewaard worden. Deze ruimte is alleen toegankelijk voor de geestelijkheid.

Op vallend is dat de zusters die wij gezien hebben nog vrij jong waren, terwijl de meeste katholieke kloosters vergrijzen lijkt dat in de Orthodoxe Kerk helemaal niet het geval te zijn. De zusters leven volgens de orthodoxe tradities, met als voorbeeld het kloosterleven in Griekenland. En dat trekt kennelijk wel jongere aanwas. De zusters worden niet door de overheid gesteund en ontvangen ook geen uitkering, ze leven van giften (bankrek: 10 24 167 t.n.v. Stichting Geboorte van de Moeder Gods te Asten) en proberen door het schilderen van iconen in eigen onderhoud te voorzien.

Na afloop wilde ik nog wat boeken kopen in de kiosk (ze hebben echt geweldige boeken die je nergens ziet), een zeer vriendelijke zuster begeleidde ons. Helaas had ik niet genoeg contant geld bij me (en zuster financia accepteert geen creditcards en pin), maar geen probleem ik kon alles gewoon meenemen en het geld aan het klooster overmaken, wat een vertrouwen! (wat ik niet heb geschonden, ik heb het thuis gelijk overgemaakt).

Het is vreemd dat een kapel zo'n vrede en harmonie kan uitstralen, het is echt een andere sfeer wat ik in andere kerken nog nooit gezien en gevoeld heb. Achter in de kapel stond een zuster rustig op ons te wachten. Ook zij straalde een serene rust en vriendelijkheid uit die je niet vaak ziet, zelfs niet bij zusters. In de verte hoorde je een zuster uit de bijbel lezen terwijl de zusters koffie dronken, zelfs haar stem klonk as een engel uit de hemel. De sfeer die je overvalt in de kapel is moeilijk uit te leggen, je moet dat zelf eens gaan ervaren.

Dichter Douwe

Al geruime tijd geleden heb ik jullie Douwe voorgesteld (op de foto in het groen), een van de mensen die wij op Telendos hebben leren kennen. Onlangs hebben wij zelf nog een andere kant van Douwe leren kennen; hij schrijft namelijk gedichten. Ze zijn erg mooi en geven stof tot nadenken, ik wil jullie deze dan ook niet onthouden, de komende tijd zal ik er hier een aantal publiceren.
Vandaag het eerste gedicht door Douwe Booij.

Er zijn.

Elk volgende moment
vanuit het Nu
is toekomst
en is dit ogenblik verleden.

en op die schijnbaar
iele lijn
van het Zijn, het Nu
mogen wij leven.

Maar als we zijn
wat we mogen,
nee, moeten Zijn,
op die lijn
is die lijn
zo breed,
of dik,
of vet
als ons Zijn
in het Nu:
de Werkelijkheid

en mijn Waarheid.

Douwe

Filmrecensie Tapas

Door Michael Koukos

Regie: José Corbacho & Juan Cruz
Cast: Angel de Andrés (Lolo), María Galiana (Madame Conchi), Elvira Mínguez (Raquel) e.a. Speelduur: 94 minuten
Jaar: 2005

Ik heb altijd zo mijn bedenkingen over films die al meteen met een orgasme beginnen. Het duidt vaak al van meet af aan op een inspiratieloosheid die meestal niet meer goed komt.

Na het orgasme worden een aantal verhaallijnen uitgezet die het alledaagse leven van een keur aan uiteenlopende personnages schetsen. Zo ontmoeten wij onder andereeen XTC dealende oma, een stervende man, een op cyberseksbeluste oude vrijster, een handvolpukkelige pubers en een snackbareigenaar met huwelijksproblemen.

Af en toe valt er wat te lachen....hoewel ook weer niet op de momenten waarop de regisseurs dat in gedachten bleken te hebben. Zo is het moment dat de oude cybermuts zich weer voor de PC nestelt, voor een potje erotisch chatten en vervolgens niet kan inloggen wel komisch, terwijl het toch eerder een dramatisch bedoelde scene lijkt te zijn.

Hoewel alle personages erg charmant overkomen blijft dit een matig middenmootfilmpje. Zowel de humor als de dramatische stukken blijven teveel op de vlakte. Er is ook duidelijk geen centraal thema en blijkbaar wisten de regisseurs niet te kiezen tussen drama of comedy. Gezien alle prijzen die deze film volgens de hoes zou hebben ontvangen durf ik zelfs te stellen dat die een sterk overschatte productie is. Leuk als je alles al gezien hebt maar het hoort zeker niet hoog op het verlanglijstje te staan.

Het rijke Roomse, bourgondische Grieks orthodoxe leven

Afgelopen weekend hebben wij eens weekend "Mystiek Brabant" gedaan. Niet het Brabant zoals ik het ken, maar een heel andere kant, letterlijk en figuurlijk. Uitgangspunt van dit weekend was gelukkig geen klooster, maar het meer bourgondische hotel Nobis in Asten.

Michael had dit zeker nodig, voor vertrek had hij een acute vorm van jicht aan zijn grote teen gekregen, wat zo pijnlijk was dat hij alleen nog maar op een wonderbaarlijke genezing kon hopen. Er niet op rekenend dat dit wonder al direct zou plaatsvinden ging er een grote doos Ibuprofen mee.

Het weekend zou voornamelijk bestaan uit het bezoeken van restanten van het "rijke Roomse leven", zoals kerken, kapellen en kloosters. Hiertoe kregen wij een uitgebreid pakket bestaande uit een boek en diverse folders en routebeschrijvingen. Gezien onze pas geleden ontstane banden met de Grieks orthodoxe missie hebben wij hier zelf nog de tips van Frixos aan toegevoegd; Het Klooster De geboorte van de moeder Gods in Asten en de kluizenaarswoning van Jozef van den Berg in Neerijnen.

De ontmoetingen en bezoeken hebben zoveel stof tot verhalen en nadenken gegeven dat ik de verschillende onderdelen de komende tijd in aparte stukjes zal verhalen hier. Ik kan al wel zeggen dat het rijke Roomse leven maar zwak afstak bij de Grieks orthodoxe bezoeken, waarvan met name het bezoek aan ex-poppenspeler Jozef van den Berg zeer indrukwekkend was.

Hotel Nobis timmert behoorlijk aan de weg om zich in een constant hoge bedbezetting te mogen verheugen. Dit doen zij voornamelijk door het aanbieden van arrangementen. Het hotel zat dan ook vol met mensen die een van de diverse arrangementen hadden geboekt. En deze waren heel divers; van klankschalentherapie tot kooklessen, leren golfen, Nordic Walking tot kunstkijken en een saunaarrangement, etc. etc. Ik wil niet direct in vooroordelen vervallen, maar het valt natuurlijk niet te ontkennen dat bij elke activiteit toch een bepaald type mens hoort. Het was dan ook al snel een sport om te raden welk arrangement mensen nu hadden geboekt. Het hele restaurant ging zo bij ons over de tong en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat wij ons eigen oordeel voor waar aan namen en dit nooit meer hebben geverifieerd bij de betrokkenen. Met ons arrangement waren wij snel klaar; dat is absoluut niet populair en wij zijn dan ook nergens medegasten tegengekomen. Toen wij het boekten moesten ze waarschijnlijk nog op zolder zoeken naar de desbetreffende informatiemap en het stof eraf kloppen.

Het hotel was verder ook uitstekend, wij hebben heerlijk gegeten, lekker gezwommen en hadden een prachtige kamer. Enige minpunt was het dure water, een fles water kostte er maar liefst 6,25 euro, waarschijnlijk was dat alleen bij ons want voor die prijs zal het toch wel wijwater geweest zijn.

Wonderen bestaan

Tegenwoordig geloven nog maar heel erg weinig mensen in heiligen. Dat maakt op zich niet uit want als je er toch niet in gelooft werken ze zeker niet, tenminste als je er vanuit gaat dat wonderen "slechts" het op juiste wijze aanspreken van de allesomvattende energie is door middel van gedachtenkracht.
Op Kalymnos en Telendos is dat wel anders, daar gelooft echt iedereen in de heiligen en de wonderen die zij verrichten. En met iedereen bedoel ik ook iedereen, van jong tot oud en niemand uitgezonderd.

De belangrijkste heilige op Kalymnos is Aghios Savvas (1862-1948), dit omdat hij daar begraven ligt en daar zijn wonderen meestal optreden. Het leuke is dat het een relatief jonge heilige is, dus er leven nog mensen die hem gekend hebben en ook nog echte foto's van hem hebben.

St. Savvas is geboren in Tracie en heette bij zijn geboorte nog Vasilios. Al snel bleek dat hij een "roeping" had en zo trok hij naar de heilige berg Athos alwaar zich 20 kloosters van de Grieks-orthodoxe kerk bevinden, (en waar geen vrouwen zijn toegestaan) om in te treden in het oudste klooster daar. In 1887 vertrok hij weer en ging naar jeruzalem om in St. George Hozevitou in te treden en daar kreeg hij dan de naam St. Savvas.

Na nog wat latere omzwervingen van Jordanie via o.a. Athos, Patmos en Hydra naar Athene werd hij in 1925 gevraagd om naar Kalymnos te komen om daar het priesterambt te vervullen in een klooster. Hij leefde in het St. Catherine klooster. Toch vond hij weer geen rust en begon zijn omzwervingen weer naar Athene en Hydra. Waarna hij weer terugkwam op Kalymnos en intrad in het Allerheiligen Klooster. In 1928 had men de oplossing voor de onrust van St. Savvas gevonden; men bouwde een cel voor hem een eindje van het Allerheiligen Klooster vandaan en daar vond hij eindelijk de rust en contemplatie waarnaar hij al zijn hele leven op zoek was. Zo leefde hij nog vredig 20 jaar verder, al iconen schilderend, tot zijn overlijden op 86 jarige leeftijd. Hij werd begraven tegenover zijn cel.

Toen was het een tijdje stil tot 1957. In dat jaar kreeg een pappas (plaatselijke priester) een droom, hierin verscheen St. Savvas die zich beklaagde dat hij in het water lag en helemaal weg aan het rotten was. Hierop zorgde de pappas samen met de overige kerkambtenaren dat hij onmiddellijk herbegraven werd. En toen gebeurde het....het bleek dat allen zijn hoofd was weggerot (door inderdaad water) maar de rest van zijn lichaam was nog volledig intact. Op het moment van herbegraven scheen het alleen te regenen rondom zijn graf, tevens kwam er een speciale geur van hem af (en niet de geur die je verwacht, maar juist een heel lekkere) die op heel Kalymnos te ruiken was. Was dit allemaal al hoogst merkwaardig, eigenlijk begon het toen pas. Vanaf die dag gebeurden er plotseling vele wonderen op Kalymnos die tot op de dag van vandaag nog steeds dagelijks (!) gebeuren. Het schijnt zelfs dat er in het afgelopen jaar steeds meer wonderen hebben plaatsgevonden. Zijn graf is dan ook een bedevaartsoord voor heel Griekenland en ook nog wel daarbuiten geworden.Soms wordt er bij zijn graf weer die merkwaardige geur waargenomen.

Het graf is indrukwekkend, net als de kerk waar het in staat, dat moet gezegd. Zijn lichaam ligt in een kist op een verhoging en ter hoogte van zijn hoofd zit een glasplaat zodat je daar het skelet van zijn hoofd kunt zien. Op mijn kritische vraag of zijn lichaam misschien niet meer intact is werd geantwoord dat ze het zekere voor het onzekere nemen, het zou tenslotte kunnen gebeuren dat het toch vergaat door de lichtinval.

De mensen daar noemen het geen geloof, zij "weten het pertinent zeker". Ik kan je verzekeren dat ik dit ook vele malen gehoord heb van intelligente, ontwikkelde mensen, die weten wat wetenschap inhoudt. Toch zijn zij in dit geval niet van hun overtuiging af te brengen.
Wat het ook is het schijnt te helpen en daar gaat het tenslotte om.

Verboden voor skateboards

In Engeland hebben ze een veel modernere gedragscode voor politieagenten. Daar gaan ze een aantal agenten op workshop sturen, waar zij een skateboard cursus zullen krijgen van een aantal jongeren in de leeftijd van 12 tot 16 jaar. Dit moet de agenten helpen positiever gedrag naar jongeren te tonen en om barrières te doorbreken.

Wanneer de agenten het skateboarden onder de knie hebben zal men ze ook per skateboard naar een incident sturen.

Of de jongeren dat ook allemaal zo positief vinden valt te bezien, in ieder geval vinden ze het positief voor hun portemonnee, ze krijgen namelijk £40,- per uur betaald voor de workshops. Dan kunnen ze sparen voor de bekeuringen die ze daarna van Skating Bromsnor zullen krijgen.

Bromsnor wordt voorbeeld voor de maatschappij

De Nederlandse politieambtenaar moet een voorbeeld voor alle Nederlanders worden. Daartoe hebben de korpschefs het uit te voeren integere gedrag vastgelegd in een nieuwe beroepscode. Die vervangt een eerdere code uit 2005 en wordt de komende maanden verspreid. In Friesland is het reeds uitgedeeld en zelfs daar vonden ze de gedragscode ouderwets.

De nieuwe beroepscode van de politie moet oplossingen bieden voor de diverse, dagelijkse en vooral onbelangrijke dilemma's waarvoor een politieagent komt te staan; zoals wel of niet een kopje koffie aannemen. (Bromsnor mocht altijd nog wel een kopje koffie bij Saar drinken). Over het al dan niet iemand doodschieten en andere grote dilemma's wordt niets vermeld, dit zal wel vanzelf gaan als de agent eenmaal een modelagent is.

De zeven waarden voor politieagenten en voorbeelden van gedrag dat daar bij hoort:
Respect: 'Tijdens mijn werk vraag ik me af of ik zelf zo behandeld wil worden.' (nee, maar ik ga er ook van uit dat modelagentje dan ook zelf geen crimineel is).
Transparantie: 'Grote cadeaus accepteer ik niet. Ik leg uit waarom ik dat niet kan doen.'
Verantwoordelijkheid: 'Ik treed op waar en wanneer dat moet' en 'Als ik een fietser door rood licht zie rijden, dan spreek ik deze daar dus zeker op aan'.
Betrokkenheid: 'Als ik kritiek heb op de organisatie, dan bespreek ik dat intern.' (dus niet de vuile was buiten hangen).
Betrouwbaarheid: 'Ook in mijn vrije tijd gedraag ik me correct.'
Rechtvaardigheid: 'Ik ben eerlijk tegenover burgers' en 'Ik meld fouten, ook die ik zelf maak, aan een meerdere'.
Balans: 'Ik ga uit van een evenwicht in mijn handelen.'

Ach, tegelijkertijd is het een luxe dat ze zich met dat soort geneuzel bezig kunnen houden. In China is vorig jaar ook een nieuwe gedragscode voor de politie aangenomen en daarin was het meest opvallend dat het gebruik van foltermethoden tijdens de ondervraging van verdachten verboden werd. De oudere codes in China verboden alleen nog het gebruik van "brute middelen", maar dat werd door de agenten wat ruim genomen.

Kunst met een K(akkerlak)

Al eeuwen is er een discussie gaande over wat nu wel en niet tot kunst behoort.
Ondertussen komen er steeds meer vindingrijke mensen die er nog wat discussiemateriaal aan toevoegen. Zo ook Steven Kutcher, alleen gebruikt hij als kwast/penseel insecten.

De insectenkundige kwam op het idee tijdens diverse films waaraan hij meewerkte als "dresseur" van insecten, hij werkte onder andere mee aan de Excorcist II, Arachnophobia en Spider man.
Nu laat hij torren, kevers, kakkerlakken, vliegen en spinnen zijn niet goedkope kunstwerkjes produceren.

Het idee is simpel; smeer wat verf aan de pootjes en laat ze op het doek lopen, het kunstwerk ontstaat vanzelf. Wil je er zelf ook nog wat richting aan geven dan kun je ze sturen met je handen of door met licht te werken.
Steven houdt al vanaf zijn vierde jaar enorm van insecten en zorgt er dan ook nu wel voor dat de "lieve" beestjes niets overkomt, zo gebruikt hij alleen niet-giftige verf die afwasbaar is (dan weet je waar het vandaan komt als het plotseling kleuren regent).

Allemaal heel leuk, maar als ik 's nachts een mug zie (en hoor, dat is het ergste) en ik had een blik verf in de buurt dan zou ik hem tot aan zijn oren in de verf dopen, kunst of niet.

L’Académie française a la maison

Het is met dit weer niet gemakkelijk wat af te spreken. Vele afspraken, afgelopen maanden gemaakt, betroffen barbeques. Zo ook afgelopen zaterdag met Yann en Marina. Bij het boodschappen doen zagen wij al in dat een barbeque niets zou worden, dus dan maar een gourmetschotel gekocht, tenslotte is dat net zo iets.

Helaas kon Marina door haar zwangerschap niet komen en kwam Yann alleen. Al snel bleek dat het prachtig weer was en dus hebben we uiteindelijk met gourmetschotel toch maar buiten gegeten. In ieder geval was het een gezellige avond waarbij ik eindelijk mijn frans weer eens een beetje heb kunnen ophalen.

From crazy to ridiculous

Het huilen stond de engelse clown Barney Baloney (Tony Turner) gisteren nader dan het lachen. Toen hij aankwam bij zijn optreden bij de supermarktgigant Tesco werd hem in niet mis te verstane bewoordingen te kennen gegeven dat er bij zijn 5-uur durende optreden geen enkele ballon gebruikt mocht worden. Ook al is dat zijn hoofdact, hij moest maar iets anders verzinnen. Reden: kinderen zouden allergisch kunnen zijn voor latex.

De arme Barney had vroeger wel wat anders, een bellenblaas machine, maar die was al eerder verboden door verzekeringsmaatschappijen omdat deze de vloer glad maakte en de kinderen dan konden uitglijden, zich konden verwonden en de verzekeringen daardoor geld zouden moeten betalen.

Daar stond Barney No-baloney dan in Tesco's Crossgates Centre te Leeds voor een grote menigte kleine, verwende engelse etterbakjes, die koste wat kost vermaakt wilden worden.
Het commentaar van Barney: "Things are going from crazy to ridiculous"
Zijn naam gaat hij veranderen in Barney Bare-of.

Afvallige godin

In Nepal kun je al op jonge leeftijd de status van levende godin (een incarnatie van de godin Kali), Kumari, bereiken. Rond hun tweede jaar ondergaan de genomineerde meisjes diverse, zware tests zoals het bijwonen van een rituele slachting van 108 runderen en heel lang in het donker kunnen zijn zonder dat dit hen angst aanjaagt. Tevens moet ze de juiste voorwerpen kiezen (die van de vorige Kumari) uit een groot aantal artikelen. Wil je genomineerd worden dan moet je onder andere perfect haar hebben, een perfecte gezondheid, een perfecte huid zonder littekens, perfect haar en perfecte ogen. Daarnaast moet het meisje afkomstig zijn uit de Shakya kaste (net als de Boeddha), een kaste van zilver- en goudsmeden.

Kumari's worden zowel door Boeddhisten (behalve de Tibetaanse Boeddhisten) als Hindoes aanbeden. De Kumari's leiden een geïsoleerd leven: ze worden uit hun gezin gehaald en mogen slechts drie tot vier maal per jaar hun paleis ( de Kumari Ghar in Kathmandu) verlaten, alleen bij ceremoniele gelegenheden. Ze moeten 32 attributen bij zich hebben en hun voeten mogen nooit de grond raken, tenzij er een rood tapijt ligt. Verder moeten ze er de hele dag uitzien als een godin in een rode jurk, haar opgestoken en speciale make-up met symbolen en zich als een godin gedragen.
Het is hun taak om aanhangers te zegenen. Ze worden gezien als een bron van voorspoed en vrede. Aanbidders van de godin raken haar voeten aan, ze draagt dan ook nooit schoenen. Het alleen al opvangen van een glimp van de godin schijnt al voorspoed te brengen.

Wanneer de Kumari's voor het eerst menstrueren, verliezen ze echter hun goddelijke krachten en zijn ze abrupt godin af. Ze krijgen dan nog wel een pensioen van 6000 rupees per maand ($80,-). Voor de meeste voormalige Kumari's is het erg moeilijk weer in het gewone leven te passen. Ze trouwen bijvoorbeeld moeilijk omdat er een gerucht gaat dat een man die een Kumari trouwt binnen 6 maanden overlijdt.

De tienjarige Sajani Shakya werd al enkele jaren aanbeden als een levende godin in Nepal. Een bezoek aan de VS bracht echter een bruusk einde aan haar goddelijke status. Sajani Shakya vertrok naar de VS om er een documentaire over Kumari's te promoten. Daarmee verbrak ze de traditie die Kumari's oplegt om hun land niet te verlaten. Als straf voor deze 'onreine' daad degradeerde ze tot een gewoon sterfelijk wezen.
Daar Sajani wordt gezien als een van de drie belangrijkste Kumari's ooit was er veel protest en wilde men de afvallige godin toch terug. Gelukkig is het zowel het boeddhisme als het hindoeisme erg vindingrijk en is besloten dat Sajani gewoon weer Kumari mag zijn en heeft zij daartoe enige weken geleden een speciaal reinigingsritueel ondergaan.

Recept frappe

Voor iedereen die reeds in het bezit is van een frappe mixer hier nog even het recept:

Griekse Frappe

Nodig
oploskoffie
water
suiker
koffiemelk
ijsblokjes
hoge glazen
een frappe mixer
rietjes

Doe per glas 2 theelepels oploskoffie in het glas met een klein beetje water en suiker naar smaak. Mix de koffie tot er een schuimlaag op staat. Vul nu het glas tot de rand bij met water en ijsblokjes en voeg op het laatst de koffiemelk naar smaak toe. Drink de koffie met een rietje.

Filmrecensie Brick

Door Michael Koukos

Regie: Rian Johnson

Cast: Joseph Gordon-Levitt (Brendan), Nora Zehetner (Laura), Lukas Haas (The Pin), Noah Fleiss (Tugger), Matt O’Leary (The Brain), Emilie de Ravine (Emily)

Speelduur: 110 minuten

Jaar: 2005

Brendan is een op het eerste gezicht wat sullige student die op onderzoek uit gaat naar de verdwijning van zijn aan drugs verslaafde ex-vriendin.

Al gauw komt hij erachter dat de vriendin is vermoord en wordt hij meegezogen in een web van intriges dat zich over de gehele school uitspreid.

Omdat hij van de schooldirectie als informant carte blanche krijgt, vordert hij snel in zijn onderzoek en slaagt er zelfs in om erg close te worden met "The Pin", het legendarische opperhoofd van de rijkeluisdrugscene.

Gedurende de hele film krijgt hij enorme klappen van zowat iedereen die hij tegen het lijf loopt en hij loopt dan ook nagenoeg 110 minuten lang als een dronkeman te duizelen.

Het is een typische film noir die constant een naar sfeertje oproept. Helaas weet de film de opgebouwde spanning niet helemaal tot een climax te brengen en dat is jammer.

Aan de andere kant kent de prent een heleboel originele momenten, wordt er geweldig geacteerd en zijn de dialogen wel erg apart te noemen. Bovendien is het geheel voldoende doorspekt met humor om het toch wel sombere geheel niet al te zwartgallig te maken.

Zeker een aanrader voor wie weer eens wat anders wil zien.

Muggenzifterij

Van onze correspondenten Teun en Marieke Markies uit Bergen op Zoom

Wij hoorden laatst dat er bij ons op de Bergse Plaat ( een woonwijk aan de Binnenschelde) deze zomer weer een grote muggenplaag verwacht wordt. Nou, dat zal weer wat worden, want behalve muggen hebben ze ook ieder jaar een spinnenplaag. De oorzaak van deze ellende is ontstaan door de Deltawerken. Vóór de Deltawerken bestond de Binnenschelde niet, dat wil zeggen toen was de Binnenschelde nog getijdengebied van de Oosterschelde. In 1983 werd de Noordelijke Markiezaatskade aangelegd en daardoor werd het water afgesloten van het getij. Het water was oorspronkelijk zout, maar het verzoette in drie maanden tijd en dat is nu de oorzaak van de spinnen en muggenplagen. Nu, ikzelf heb nog wel enige compassie met een spin, want als ik er in huis een tegenkom zet ik hem liefdevol met een stofdoek buiten de deur, maar bij het zien van een mug krijg ik rode vlekken voor mijn ogen van moordlust. De vragen die dan bij me opkomen zijn: 1 Wat is het nut van de mug? 2 Hoe bestrijd je de mug? 3 Hoe voorkom je dat je gebeten wordt?.

Op de eerste vraag dachten wij een antwoord te krijgen door een bezoek te brengen aan het educatieve centrum: ‘’De Klavervelden ‘’’. Nou dat pakte natuurlijk met ons weer helemaal verkeerd uit! De tentoonstelling ging over insecten en het nut ervan, dus we dachten, dit is onze kans om meer van het nut van de mug te weten te komen. We waren er nog maar net en keken naar de in ronde glazen doosjes verpakte insecten en wilden het doosje onder de daar opgestelde microscoop plaatsen, toen ik iets op de grond hoorde vallen. Het was het glazen dekseltje van het insectendoosje, want natuurlijk had ik met mijn kippige kop niet gezien dat ik het doosje ondersteboven hield en met het dekseltje lag ook het zich in het doosje bevonden insect op de grond. Dat begon dus al leuk! Teun kwam toen op het briljante idee om zijn voet op het (gelukkig al dode)insect te zetten, wat tot gevolg had dat er van het insect niet veel meer over was om te bekijken. We konden zelfs niet eens meer zien of het wel een mug geweest was. Het glazen dekseltje heb ik toen maar onopvallend teruggedaan op het lege doosje en vol zogenaamde interesse togen we naar het volgende doosje. Na enkele doosjes konden we geen insect meer zien en verlieten we de tentoonstelling. Het nut van de mug zijn we dus die dag niet te weten gekomen.

Op naar vraag twee: Hoe bestrijd je de mug? Nou, dat weten we na onze vorige vakantie in het zonnige zuiden wel te vertellen! Iedere avond als we net wilden gaan slapen begonnen de kleine monstertjes te zoemen en te steken. Teun had ook daar iets op gevonden: Hij pakte een groot badlaken uit de badkamer en draaide dat in elkaar als een soort slinger .Vervolgens klom hij op het bed en slingerde met het badlaken woest in het rond en warempel het lukte hem om diverse muggenlijken te produceren. Het resultaat na drie weken vakantie was wel een verdacht gespikkeld plafond (daar konden we namelijk niet bij om de jachttrofeeën te verwijderen).

Nou de beantwoording van vraag drie: Hoe voorkom je dat je gebeten wordt? We hebben eerst een test gedaan met een mannetje waar we een gloeiende hekel aan hebben. Hij had al diverse malen aan ons gevraagd: ‘’waar gaan jullie altijd naar toe om aan het water te zitten?“ “Wij gaan altijd naar de Oesterdam‘’ zei Teun. Nou staat de Oesterdam erom bekend dat het er barst van de muggen, dus toen we het mannetje de andere dag zagen zei hij: ‘’Ik ga nooit meer aan de Oesterdam zitten”, wat we begrepen, want zijn gezicht had meer iets weg van een rijpe aardbei (rood vol zwarte puntjes).Hij wist dus niet hoe je muggenbeten moest voorkomen, dat wisten we nu dus in ieder geval wel en we hadden tevens revanche genomen op zijn valse streken uit het verleden.

Een milieuvriendelijke manier om muggen te bestrijden is om ze op de tocht te zetten, maar dan loop je wel het risico om een flinke kou te pakken. Nog een andere manier is om ze dus gewoon dood te slaan, wat de dierenbescherming wel niet zal toejuichen, maar we zeggen maar zo: ‘’Wie zonder zonde is werpe de eerste steen‘’.

Nee, de beste manier is nog om je helemaal in te smeren met citronellaolie, daar zijn we na het sprayen met giftige insectenverdelgers ook achter gekomen door een tip die we van Erika Baardwijk kregen. Weten jullie misschien een andere manier ? Ideetjes graag inleveren bij ons aller Erika.

Audoe Teun en Marieke Markies.

Weerzinwekkende Graancirkel

Er zijn ook mensen die het mais voor de lol kappen, zoals bijvoorbeeld de familie Mathijssen in Prinsenbeek, die elk jaar een maïsdoolhof creëren rond een bepaald thema. Dit jaar is dat Rembrandt 400. Bezoekers moeten hun weg vinden door de letters, cijfers, een schildersezel en -palet die als patroon in het maïsveld zijn aangebracht. In de paden staan palen met letters, die dan weer een woord vormen. De opbrengst van de entreegelden gaan voor een deel naar de Werkgroep Intercambio die projecten in Mexico steunt.

Helaas kreeg Piet Mathijssen heel wat klachten van boze doolhofbezoekers, afgelopen zaterdag. Dat was niet omdat ze de weg niet konden vinden, want dan hadden ze vanzelfsprekend niet terug kunnen komen om te klagen. Zij waren woest over de tentoongestelde uitbeelding, deze bestond namelijk uit een groot hakenkruis welke niemand kon thuisbrengen bij Rembrandt.

Het bleek dan ook dat dit kruis niet bij de tentoonstelling hoorde, Piet was diep geshockeerd en heeft direct aangifte gedaan bij de politie. De famillie Mathijssen gaat kijken of ze het hakenkruis in een ander figuur kan veranderen.

Saillant detail: buurtgenoten hebben al enige tijd geleden geprotesteerd tegen het doolhof.

Toch hoeft het allemaal niet zo slecht bedoeld te zijn. Het hakenkruis is namelijk eigenlijk een swastika en wordt zowel in het hindoeisme als boeddhisme gebruikt als symbool voor gunstig en gelukbrengend. Het hakenkruis ziet er ook anders uit dan een swastika. Zo wordt de swastika weergegeven met louter horizontale en verticale lijnen. Het hakenkruis heeft daarentegen alleen schuine lijnen. In feite is het hakenkruis een swastika die 1/8 slag gedraaid is.

En als ik het zo bekijk is die van de familie Mathijssen toch echt de gelukbrengende variant.

Graancirkel met geitenwollen sokken gehalte

Graancirkels (in het frans: Les agroglyphe, in het engels: cropcircles / corncircles) houden de mens al jaar en dag bezig. Het zijn geometrische, niet-geometrische, of (ogenschijnlijke) willekeurige figuren in gewassen of vegetatie. Ze komen voor in de vorm van één simpele cirkel tot meerdere cirkels, tot zelfs zeer uitgebreide en complexe figuren. Graancirkels komen niet alleen in tarwe voor maar zijn in zeer diverse gewassen al waargenomen, zelfs in sneeuw en ijs. De grootste concentratie is te vinden in Engeland in de omgeving van Stonehenge en Avebury waar er jaarlijks zo'n honderdtal opduiken. Het is geen recent fenomeen, eeuwen terug werden er al graancirkels gerapporteerd. Een groot deel van de graancirkels die gevonden worden zouden door mensen zijn gemaakt. Toch schijnen erook graancirkels te zijn met een bovennatuurlijke oorsprong. Er zijn graancirkels die eigenschappen hebben die niet door mensen gemaakt zijn.

In de nacht van 8 augustus was het weer eens zover en verscheen er een graancirkel in Abbotsford, Brits-Columbia, Canada. Het betreft hier een cirkel met een diameter van 61 meter met in het midden een groot vraagteken midden in een maïsveld. De maïs die op het veld gecultiveerd wordt is de genetisch gewijzigde soort NK603, recente studies hebben aangetoond dat deze maïs bij proeven op ratten schade aanbrengt aan lever en nieren.
En dus hoef je geen wetenschappelijk onderzoek te doen naar de oorzaak van deze graancirkel; natuurlijk waren het weer eens onze geitenwollensokken vrienden van Greenpeace. Op deze vreemde wijze vragen ze onmiddellijk een verplichte etikettering van GGO producten wereldwijd. Momenteel hebben consumenten in Canada nog steeds niet het recht om te weten of hun voeding GGO's bevat. In Europa is een etikettering sinds 2004 wel verplicht voor producten die GGO' bevatten of ervan afgeleid zijn en bestemd zijn voor menselijke consumptie.

Er was eens een plant die te groot werd

Het begint allemaal met 1 plant en eindigt met een grote schoonmaak. Dat is hoe wij ons afgelopen weekend doorbrachten.

Er was een plant die wat te groot was geworden, deze moest naar buiten, toen deze weg was bleek het wat vies op de tafel, toen de tafel verschoven werd bleek het daar ook al niet schoon, toen besloten we maar gelijk om alles anders in te delen.

En zo waren wij dus de hele zaterdag bezig met het verplaatsen van meubels en schoonmaken en toen we toch bezig waren hebben we ook de inhoud van alle kasten maar eens onder handen genomen. En nu staat dus in het hele huis alles op een andere plaats. Dus ook alle apparatuur als tv's etc, alles is opnieuw aangesloten.

Het was een hele klus, waarbij wij onszelf meerdere malen afvroegen hoe het ooit weer goed moest komen (toen er meters boeken, etc. in hoge stapels op de vloer stonden tussen een vreselijke puinhoop). Maar het is gelukt en zo zaten wij gisteren voldaan en tevreden te genieten van onze zondag en ons nieuwe huis. Tot we plotseling zagen dat de achterkanten van de tv's nu te zien zijn, dus toch maar naar de stad getogen alwaar we twee prachtige Boeddha kamerschermen vonden om het euvel op te lossen. Nu kijkt, boven en beneden, de Boeddha ons vredig aan.

Dappere Britt

Deze keer betreft het geen exemplaar van onze westerburen maar dat zou sowieso een eufemisme geweest zijn (en fout geschreven). Het gaat hier om Britt Das, een 38 jarige Amsterdamse, die een historische voettocht gaat maken van Amsterdam naar Lhasa, door 18 landen, 10.000 km gedurende 1 jaar. Gisteren is zij begonnen.

Buiten dat het ook wel een leuke onderneming is zit er ook een mooi streven aan vast; Britt wil hiermee aandacht vragen voor wereldvrede, persoonlijke vrijheid, wederzijds respect en dan ook nog een beetje voor Tibet, een land dat volgens haar al deze aspecten al heeft (bedoelt ze vast vroeger mee, voor de bezetting). Haar doel is om te laten zien dat er slechts één persoon nodig is om actie te ondernemen en dat alles mogelijk is. In een wereld waar snelheid en oppervlakkigheid de norm lijken, loopt zij door landen met hun eigen historie en cultuur. Dit alles heeft Britt bedacht door een monnik die haar hiertoe inspireerde tijdens een bezoek aan de Himalaya twee jaar geleden. Toen was zij wel met het vliegtuig. En misschien is zij ook wel een beetje geinspireerd geraakt door de Soul Yourney in Zuid-Afrika die zij maakte.

Het leuke is dat je haar kunt volgen door middel van een tracking and tracing systeem op haar site Footprints for Freedom. Tevens kun je haar steunen, in gedachten of echt door een stukje met haar mee te gaan lopen (mocht je haar ergens op vakantie tegenkomen) en/of te sponsoren).Op het moment is ze bij Lienden

Gelukbrengende Chihuahua

In Japan is een Chihuahua pup geboren met een vlek in de vorm van een hart.
Het minihondje is niet genetisch gemanipuleerd, het is gewoon toeval. Sinds er foto's over de hele wereld gingen krijgt eigenaar Emiko Sakurada elke dag nog aanbiedingen voor het hondje, maar pech voor al die potentiele baasjes want Heart-kun (zoals hij heet) is niet te koop.

De vrouw van de eigenaar, Ms Sakurada zegt dat ze al veel geluk hebben gehad sinds het hondje geboren is, zo heeft haar zus de loterij gewonnen, maar liefst een heel concertkaartje, in ieder geval zijn ze gauw tevreden die Japanners.

Hoog percentage

Het blijkt dat Wilders' voorstel de steun krijgt van 19 procent van de bevolking. Dit blijkt uit een enquête van Maurice de Hond onder ruim duizend mensen. Dat vind ik dus erg veel.
Het slaat nog steeds nergens op, je pakt terroristen niet aan door een boek te verbieden. Een boek wat juist veel mensen op het rechte pad houdt.

Geert en onbezonnen

Dat Wilders niet gezegend is met een grote mate van intelligentie is menigeen niet ontgaan. Dat iemand echter de kans krijgt zijn domme uitspraken overal in de media te kunnen deponeren is jammer. Deze keer gaat hij echt te ver, door uitspraken over de Koran te doen zonder te weten waar hij het over heeft. Ook in zijn ingezonden stuk in de Volkskrant noemt hij geen enkele soera waar zijn stupide vergelijkingen te vinden zijn. Bovendien is de Koran net als de Bijbel een oud boek waarin niet alles letterlijk genomen dient te worden.

De enige die hij aanhaalt is Oriana Fallaci, de vorig jaar overleden activiste, publiciste, journaliste. Dat komt hem namelijk goed uit, want Oriana was tegen de islam, maar hij vergeet dat zij ook tegen Mexico was, Griekenland, tegen het European Social Forum, eigenlijk tegen alles en bovendien was zij geen moslim maar een "christelijk" atheist wat wel altijd nog meer is dan Wilders over zichzelf kan zeggen.
Maar ach het zal Wilders allemaal niet interesseren, het enige waar hij op uit is is stemmen winnen, deed hij dat dan nog met gefundeerde uitspraken was het nog tot daar aan toe, helaas kan hij alleen anderen beledigen en dat is pas echt jammer.

Ik zie ik zie....

Nog niet heel erg bekend, maar daarom niet minder spectaculair is het MuZIEum in Nijmegen. Hier kun je alles zien of niet-zien over de wereld van het zien en het niet-zien.

Het leukste, of juist minst-leuke, is dat je hier kunt ervaren hoe het is om blind te zijn. De ontdekkingstocht "Dialoog in het donker" is een zeer bijzondere ervaring voor de ziende bezoeker. Hierbij valt absoluut niets te zien, maar wel te ruiken, voelen, proeven en horen. Met behulp van de andere zintuigen beleef je tijdens de wandeling in totale donkerte alledaagse situaties. De gids is zelf echt blind en vertelt onderweg over zijn leven als niet-ziende. Gelukkig krijg je een blindenstok om je weg te vinden. Wel even reserveren voor deze bijzondere ervaring.

Flies or lice?

Van vele mensen heb ik al gehoord hoe droevig het met het engels van de chinezen gesteld is. Zelfs bij de recepties van hotels is er bijna niemand die engels spreekt. Ook borden in openbare gebouwen, plaatsnaam borden, etc. zijn allemaal slechts in het chinees te bewonderen maar voor de meesten niet te lezen.

Nu met de Olympische spelen voor de deur in Beijing in 2008 ziet de overheid ook plotseling in dat het chinees niet zo'n wereldtaal is als zij dacht en begint het nut van engels in te zien. En ze hebben er wat op gevonden; elk krant is nu verplicht elke dag 1 zin engels af te drukken. Het komt dus goed in de toekomst, alleen snel zal het niet gaan.

Filmrecensie Tara Road

Door Michael Koukos

Regie: Gillies MacKinnon

Cast: Andie MacDowell (Marilyn), Olivia Williams (Ria), Stephen Rea (Colm) e.a.

Speelduur: 100 minuten

Jaar: 2005

De Amerikaanse Marilyn verliest haar zoon bij een tragisch ongeluk. Tegelijkertijd komt de Ierse Ria erachter dat haar man zijn maitresse heeft zwanger gemaakt. Voor beide vrouwen treed een periode van verwerking in en door een aantal, niet al te geloofwaardige, toevalligheden komen zij met elkaar in contact en besluiten zij aan woningruil te doen.

Je kon er op wachten, de Ierse giet bij de eerste dag meteen de gehele drankvoorraad achterover, en trekt Marylins vriendinnen mee in de slemppartij.

Ondertussen gaat echter het bedrijf van Rita`s (ex)man annex mega vrouwenverslinder op de fles. Hierdoor loopt het huis aan Tara Road waar de Amerikaanse nu verblijft acuut gevaar.

De cast is erg wisselvallig samengesteld; de hoofdacteurs zijn stuk voor stuk in topvorm maar de bijrollen komen vaak wat onprofessioneel over. Hoewel er heel wat grappige stuaties zijn , is het toch eerder een drama waar zowel de goeden als de slechten opvallend genuanceerd worden neergezet. Alle personnages hebben zo hun goede en slechte punten. Zelfs aartshufter Danny weet de kijker er nog van te overtuigen dat hij eigenlijk gewoon een zielig geval is.....en meer stelt hij ook eigenlijk niet voor. Doordat de thema`s echter niet al te zwaar worden geserveerd, blijft de film voor een groot publiek toegankelijk.

Wij kunnen duidelijk spreken van een speedversie van de bestseller van Maeve Binchy. De regie is vaak erg rommelig maar het verhaal volgt het boek behoorlijk hoewel de uitdieping van de nevenrollen toch sterk onder de verfilming heeft geleden.

Hier en daar laat men dus duidelijk steekjes vallen maar het is ondanks alles een mooie film voor de liefhebbers van de feel good movie.

Thee vriendje

Eindelijk is er ook eens een nieuw snufje voor theedrinkers; de "Penguin Teaboy". Is je thee altijd te slap of tenenkrommend sterk? Deze Pinguin heeft een tijdsklok die je kunt instellen van 1 minuut tot 20 minuten, waarna hij het theezakje aan zijn snavel in het water houdt, als de tijd gekomen is dan haalt hij het er weer uit. Handig en simpel, waarom is er nooit eerder iemand op gekomen?