dinsdag, april 17, 2018

De Rosep en PSV

Zoals elk jaar was het weer tijd voor het aspergediner-dansant in De Rosep te Oisterwijk. Er komt altijd een vast groepje mensen om van het spectaculaire menu en de gezellige muziek van duo Mistral te genieten. Dit keer waren er ook nog andere gasten, heel PSV, die de andere dag landskampioen zouden worden.

We zaten lekker op het terras en plotseling stond iedereen met zijn/ haar telefoon paraat. De bus van PSV arriveerde en in die contreien is iedereen natuurlijk fan van deze club. De jongens hadden hun zwarte, nette pak allemaal al bij zich, dus stiekem werd er al op een succes gehoopt. Cocu en de andere bobo's maakten een enigszins gespannen indruk. Op de bobo's na zagen we PSV niet meer, de jongens werden vakkundig opgesloten op hun hotelkamer. Meer dan het bestellen van een zakje chips was er voor hen niet meer bij. Met uiteindelijk een grandioos resultaat natuurlijk.

Het diner was weer geweldig. Het is in Brabant nog echt bourgondisch, daar kunnen ze in de rest van Nederland met hun miesmeuterige gezondheidswaanzin nog wat van leren. Mistral wordt steeds beter en hun uitvoering van Zoutelande was zelfs beter dan het origineel. Wij kijken al uit naar het wilddiner-dansant in november.









woensdag, april 11, 2018

De verrijzenis van Bhagwan

We hadden er al een tijdje niets meer van gehoord, maar door de Netflix-documentaire Wild Wild Country is Bhagwan Shree Rajneesh (die zichzelf later Osho noemde) weer springlevend.

In de jaren 80 was de goeroe nog enorm populair. Ik kan mij niet herinneren in een klas te hebben gezeten, waar geen in het rood gekleed kind (al dan niet met de kralenketting) zat. Dat was heel normaal. Wel was de hokjesgeest misschien nog wel sterker dan tegenwoordig en zo werden deze kinderen dan ook steevast in het geitenwollensokken-hokje gestopt. Ook hoorde ik vaak over Bhagwan discotheken waar iedereen op blote voeten, helemaal uit zijn dak kon gaan. Helaas had ik toen ook al een voorliefde voor zwart en dus niet de juiste outfit om er eens een kijkje te gaan nemen.

Wild Wild County kijk je in een keer ademloos uit, alhoewel het hele verhaal toch zo'n zes uur duurt. De documentaire gaat vooral over een nogal pijnlijke fase in de Bhagwan beweging. Toen de ashram in India overspoeld werd met westerse zoekenden, reizigers, gekken, avonturiers en andere reizigers die in het universum maar moeilijk een plekje konden vinden, verhuisde Osho in 1981 zijn gemeenschap naar een ranch in de Amerikaanse staat Oregon. Aan ruimte was er daar geen gebrek, alleen had de goeroe zich verkeken op de starre, conservatieve mentaliteit van de natives. Die weliswaar natuurlijk zelf ook geen natives waren, maar dit waren zij inmiddels vergeten en dus werd er alles gedaan het duizend-koppige rode gevaar een halt toe te roepen. In ieder geval was de rust weg en de vrede ver te zoeken. En al snel zagen we dat religie maar een dun vernisje is op de het dier wat mens heet. De conservatieven (allen christelijk) en de in het rood geklede gemeenschap van Osho (spiritueel en vredelievend), begonnen een heuse oorlog, waarbij wapens, moordaanslagen en vergiftigingen niet werden geschuwd.

De kwade genius bleek vooral Ma Anand Sheela, de secretaresse, van Osho te zijn. De vraag blijft in hoeverre zij eigenhandig handelde of ingefluisterd werd door de ogenschijnlijk goedmoedige goeroe (die in het openbaar inmiddels in alle talen en religies zweeg). De documentaire liet van de ene kant haar kwade geest zien, aan de andere kant werd zij steeds in het heden geïnterviewd en gedroeg ze zich als een een willoos, onschuldig lam. In beide rollen vond ik haar even weerzinwekkend.

Uiteindelijk werd Osho het land uitgezet en stierf in 1990 in India. Sheela kreeg twintig jaar cel. De beweging leeft echter tot de dag van vandaag voort.Voor zijn dood heeft Osho zijn leerlingen sannyasins) verteld dat hij in Oregon niet ingreep, omdat ze anders niets geleerd zouden hebben. En dat vind ik nou toch weer een gemakkelijke uitspraak, een goeroe onwaardig. En nee, ik zal het verder niet over de Rolls-Royces hebben.

Op zich is het niet zo gek dat de beweging zoveel westerlingen aantrok. Spiritualiteit, saamhorigheid, gezelligheid en zingeving zijn allemaal zaken waar ieder mens naar op zoek is. Daarnaast is de leer van Bhagwan enorm eclectisch, zodat elke zoekende wel iets vindt zonder zijn of haar eigen identiteit in te hoeven leveren. Oosterse wijsheid met westerse behoeften, daar zijn al veel sekten groot mee geworden. Netlfix heeft deze beweging in ieder geval weer onder de aandacht gebracht, waarschijnlijk zijn de eerste tickets naar India alweer geboekt.

Toch had Osho mooie en wijze uitspraken, die vooral benadrukken dat hij geen god was en dat je het zelf moet doen. Dit vind ik wel een mooie voor een goeroe:
I am not here to satisfy any idiot's mind or his expectatons, neither do I expect anything from anybody, nor am I going to fulfill anybody's expectations.