Reggefiber; glasvezel from hell

Eindelijk zouden we glasvezel krijgen en dus supersnel internet. Aangezien wij daarvoor afhankelijk zijn van Reggefiber, waren de kerstgedachten al snel met de noorderzon verdwenen, elk contact met dit bedrijf zou zelfs Jezus Christus moordneigingen doen krijgen. De URL van dit bedrijf heet vast niet voor niets Eindelijk glasvezel, ik ben er alleen nog niet achter hoe rekkelijk dat eindelijk is. De ambitie van Reggefiber is alle woningen in Nederland aan te sluiten, daar is de christelijke eeuwigheid dan wel bij nodig.

Het begon allemaal een aantal weken geleden, toen ik een afspraak probeerde te maken met Reggefiber. Ik kreeg een soort Achterhoekse huismoeder aan de lijn met een zeer zwaar accent. Dat zij zo onvriendelijk en chagrijnig was kon ik mij nog wel voorstellen, gezien het aantal krijsende kinderen dat ik op de achtergrond hoorde. Een afspraak maken kon niet, want dat moest haar collega doen. Toen ik vroeg wanneer die collega er dan wel zou zijn, vertelde de gestreste vrouw dat de afspraak gewoon ingepland zou worden, ik daarover een brief zou krijgen, en als ik dan niet kon deze afspraak zou kunnen verplaatsen. Een beetje kastje naar de muur verhaal dus, maar ik was nog vol verwachting. En De Sint liet mij niet in de steek, er kwam een brief, de monteur zou 30 december 2013 komen tussen 8.00 uur en 12.00 uur.

En zo zat ik gisteren om 8.00 uur klaar met een grote pot koffie. Tegen 10.00 uur begon ik al wat misselijk te worden van de koffie, om 11.00 uur heb ik de rest maar weggegooid. En...je begrijpt het al om 12.00 uur was er nog geen monteur te bekennen. Reggefiber dus maar eens gebeld en jawel daar was de Achterhoekse "dame" weer. De kinderen had ze inmiddels de nek om gedraaid, want aan de andere kant van de lijn was het doodstil. Helaas had dat allemaal niet geholpen, want de vrouw was nu verschrikkelijk chagrijnig, boosaardig zelfs. Bij mijn vraag waar de monteur bleef, snauwde ze door de telefoon : dat weet ik niet"!. Toen ik vroeg wie dat dan wel wist, vertelde ze mij dat ze dat aan de opzichter moest vragen, hoe lang dat duurde wist zij niet. O.k. je weet het niet, ik wachtte dus nog af. Na een half uurtje belde ik terug en was de vrouw inmiddels in een furie veranderd, schreeuwend gaf zij mij te kennen dat ik af moest wachten en niet meer moest bellen, als ze mijn nummer zou zien zou ze niet meer opnemen, en met een klap gooide ze de hoorn neer. Kennelijk hebben ze in de Achterhoek nog nooit gehoord dat je ook de nummermelder uit kunt zetten, dus belde ik gewoon weer terug. Dat had ze nog niet eerder meegemaakt, want ze nam gewoon weer op, maar nadat ze wat verbaasd deed, begon ze weer te schreeuwen dat ze het ook allemaal niet wist en gooide ze wederom met een klap de hoorn erop.
Je begrijpt, glasvezel hebben we nog niet, en bij gebrek aan andere glasvezelbedrijven vrees ik dat dat er ook in 2014 niet van zal komen.

Update
Op 7 januari kwam er daadwerkelijk een monteur van Reggefiber, zelfs een aardige, wat gezien het voorgaande verbazingwekkend is. Helaas is het aansluiten niet gelukt.
14 januari: Reggefiber is wederom geweest en ze hebben de glasvezel aangesloten. Wordt vervolgd op 16 januari.
16 januari: een monteur van Guidion heeft de glasvezel aangesloten, het was erg traag, volgens hem omdat er zoveel muren tussen zitten?? :Lekker dus, al die moeite voor niets. In de avond hebben we xs4all gebeld, want als de tv aanging deed internet het zelfs helemaal niet meer. Ze hebben ons op een andere frequentie gezet. en het is ongelooflijk, het werkt nu!

Trouwen in Almere en zo

Ja, dat kan in Almere. En al denken de meeste mensen dat dat niets is, ik kan je nu zeggen dat het heel leuk is om in Almere te trouwen. We zouden in stilte trouwen, en daarom is het extra hartverwarmend dat we toch zoveel felicitaties en cadeaus hebben gehad, bedankt iedereen! Het is een onvergetelijke dag geworden. Helaas zijn alle leuke feesten altijd weer veel te snel voorbij.

We hadden gekozen om ook geen toespraken te doen, geen ringen, eigenlijk dus alleen het trouwen. Daarom dachten we dat we binnen 2 minuten wel weer buiten zouden staan. De ambtenaar van de burgerlijke stand en de bode bleken echter zulke leuke mensen te zijn, dat ze er met gemak een half uur van hebben gemaakt. Helaas weten we hun namen niet meer, maar echt grandioos hoe zij het allebei deden. De vrouw vertelde ook nog een en andere over de trouwzaal en de architect Cees Dam. Zo weten we nu waarom de ramen van het gemeentehuis rond zijn; dit is twee keer de letter C van de naam van de ontwerper. Alles aan de inrichting van de trouwzaal heeft een betekenis. Zo is er zoveel rood omdat het de kleur van de liefde is en zijn de stoelen goudkleurig voor voorspoed. Aan het eind van de ceremonie kregen we nog een leuke verrassing (ik zal niet zeggen wat, om de verrassing voor andere bruidsparen nog leuk te houden).

Eenmaal getrouwd zijn we afgereisd naar ons geliefde Kasteeltje Hattem. Ook daar kregen wij nog een aantal leuke verrassingen. Na een overnachting in de bruidssuite trokken we verder naar Deurne om mijn verjaardag te gaan vieren in Willibrordhaeghe.
En dan is nu zomaar weer alles voorbij, trouwen, verjaardag en kerst. Het is weer moeilijk wennen aan het gewone leven. Gelukkig is het bijna weer oud en nieuw en Michael´s verjaardag.

Een fijn jaarwisseling alvast en veel geluk en gezondheid in het nieuwe jaar!

Merry Christmas and Happy New Year!

The Magic of Christmas never ends
and its greatest of gifts are family and friends. 

Merry Christmas and Happy New Year!

Athene: The New Acropolis Museum

Nog net voor de crisis is het allemaal rond gekomen, waardoor er in 2009 een imposant gebouw is verrezen aan de Dionysiou Aeropagitoustraat in Athene: het nieuwe Akropolismuseum (het oude is in 2007 gesloten). Aan de voet van de Akropolis zijn hier de archeologische vondsten van op en rond de berg te bewonderen. Enige smet op het mooie avant-gardistische gebouw is de twist rond de verdwenen scuplturen.

Het museum is chronologisch opgezet met vijf afdelingen. Alles is heel open en ruimtelijk opgezet, het moet als het ware lijken alsof je door de oorspronkelijke tempels loopt. Een deel van de vloer is van glas, waardoor je de onderliggende opgravingen kunt bewonderen. Het ontwerp is de van de New Yorks- Zwitserse architect Bernard Tschumi, in samenwerking met de Atheense archtitect Michael Photiadis, die samen een knap staaltje werk hebben geleverd.

Helaas staat een groot deel van de Parthenon sculpturen in het British Museum in Londen. Wat de Grieken daarbij het meest lijkt te ergeren is dat ze slechts vijf van de zes kariatiden uit de hal van het Erechtheion in bezit hebben. Sir Elgin krijgt hier nog steeds de schuld van, die zou de sculpturen hebben gestolen en  meegenomen naar Engeland rond 1800. Athene was destijds onderdeel van het Ottomaanse Rijk en Elgin ambassadeur in Constantinopel, waar hij kennelijk zoveel goede dingen deed dat hij de sculpturen cadeau kreeg. Eens gegeven blijft gegeven toch? Als dat niet zo is dan voorzie ik nog wel een conflict tussen Europa en Griekenland in de toekomst.

Met het nieuwe Akropolismuseum wil Griekenland, volgens de Griekse minister van cultuur, Antonis Samaras, aan de wereld tonen dat Griekenland best zelf in staat is de schatten uit het Parthenon te huisvesten. Het past in de politiek, destijds door Melina Mercouri in gang gezet, om alle sculpturen terug te krijgen. Dat blijft een twistappel met de Britten. Feit is wel dat het museum, met maar liefst 4000 tentoongestelde voorwerpen, een knap staaltje architectuur en museumkunde is. Ik vind in ieder geval dat het een prachtig museum is geworden dat zeker een bezoek (en ook wel meerdere) waard is.

Jeruzalem; De Olijfberg

De Olijfberg (Har HaZeitim) in Jeruzalem is niet zomaar een berg, ten eerste is het eigenlijk geen berg, met zijn vier toppen is het meer een bergrug. Ten tweede is de geschiedkundige, religieuze en spirituele betekenis enorm. Naast deze meer verheven betekenissen, is het uitzicht over de oude stad van Jeruzalem gewoon mooi (wie kent de overbekende plaatjes niet?).

Het meest opvallend zijn de duizenden graven op de flanken van de Olijfberg. Zowel joden als moslims willen hier graag begraven worden. Dit allemaal door een zinnetje in het Bijbelboek Zacharia, waarin de Olijfberg wordt genoemd als plaats waar God zal beginnen met het tot leven wekken van de doden aan het einde der tijden. De wederkomst van Isa wordt niet expliciet in de Koran genoemd, desondanks is de Olijfberg ook voor moslims een geliefde begraafplaats. Op de joodse graven liggen losse stenen, dit gaat terug tot de tijd dat de joden in de woestijn leefden, om het graf in de woestijn te markeren legden ze er stenen op. Mensen op doortocht vulden uit respect voor de dode de stenen weer aan.

Ook voor het christendom heeft de Olijfberg grote betekenis. Er zouden zich vele Bijbelse gebeurtenissen hebben afgespeeld. Aan de voet ligt Gethsemane, de plaats waar Jezus werd overgeleverd aan de Romeinen. Verder zou Jezus vanaf hier naar de hemel zijn gegaan, zijn er diverse engelen verschenen, werden hier diverse profeten beschreven en bouwde koning Salomo hier zijn offerplaatsen voor de afgoden. Op de berg bevinden zich dan ook diverse kerken.

Naast al deze religieuze betekenissen, is de Olijfberg ook gewoon een toeristische hotspot. Terwijl bussen vol toeristen worden uitgeladen, gaan de orthodoxe joden gewoon door met hun gebeden bij de graven. Het is moeilijk om de verhevenheid van de plaats te voelen met al die drukte, het grote openbare toilet doet daar ook al geen goed aan (maar mochten de religies gelijk krijgen, zullen er toch wat te weinig toiletten zijn).  Ondanks alle drukte moest ik denken aan de begrafenis van Rabin. Ik was destijds in Israël, maar niet in Jeruzalem. Toch kon je overal op televisie zijn begrafenis op de Olijfberg zien. Er was toen overal zoveel verdriet voelbaar, dat dat voor mij nog steeds de sterkste herinnering aan de Olijfberg is.

Wordt vervolgd.

Jeruzalem

Al ben ik al redelijk vaak in Jeruzalem geweest, de christelijke plaatsen ben ik nooit gaan bekijken. Dit was dus de kans om daar verandering in te brengen. Helaas was de sfeer er in oost-Jeruzalem niet beter op geworden.





Het christelijke deel begint vanzelfsprekend met de Via Dolorosa (letterlijk lijdensweg), die loopt van de Leeuwen- of St. Stefanspoort naar de Heilig Grafkerk. Volgens christenen werd Jezus, na zijn veroordeling door Pontius Pilatus langs de Via Dolorosa naar de executieplaats Golgotha geleid. Er zijn veertien kruiswegstaties*, allen gemarkeerd met een gedenksteen. Aangezien het stratenplan in Jeruzalem in de afgelopen 2000 jaar nogal is veranderd, is het niet aannemelijk dat de toenmalige weg dezelfde is als de huidige. Het is allemaal dan ook meer symbolisch, ten behoeve van pelgrims, dan historisch verantwoord.

Met enorm veel mensen persten wij ons door de kleine straatjes. Hoe verder je komt, hoe Arabischer het er begint uit te zien. Helaas werd de sfeer ook steeds grimmiger. Naarmate de spanning toenam, nam ook het zweet op het voorhoofd van onze gids Yaron toe. Ik was absoluut van plan mij van dit alles niets aan te trekken, tot een man die op een muurtje aan de zijkant zat, wel heel erg boos naar mij keek. Bruusk stond hij op en begon heel hard "Sharia" te roepen. Je ziet dat je in de mensenmassa geen kant op kunt, en toch...maakte mij dat zo boos! Gelukkig kon ik mijn woede inhouden, waarna ik en mijn belager ieder een andere kant opliepen. Waarom moeten mensen zo doen? En waarom moeten religies haat nog meer aanwakkeren? **.

De kruiswegstaties leiden naar de Heilig Grafkerk, welke stamt uit 326. Ze werd gebouwd in opdracht van Keizerin Helena, moeder van Constantijn. Zij beweerde dat zij het Heilige Graf had gevonden. Ze noemde de kerk Anastatis, de verrijzenis. Vanaf deze tijd werd de kerk, en het omliggende gebied, een belangrijke pelgrimsplaats voor christenen. Godsdiensttwisten en oorlogen zijn van alle tijden, de kerk is dan ook diverse malen verwoest. De huidige kerk stamt uit 1048. De Ottomanen stelden regels op omtrent het bestaat van de kerk. Zo kregen twee islamistische families de sleutel in bewaring om ruzies tussen de verschillende christelijke groepen (Grieks-orthodoxen, Rooms-Katholieken, Armeens-orthodoxen, de Koptische kerk en de Ethiopische kerk) te voorkomen. Deze regeling is tot de dag van vandaag van kracht.

In de kerk is het vanzelfsprekend erg druk met een mengeling van toeristen en echte pelgrims. Vooral die laatste groep is interessant om te bestuderen. De pelgrims komen uit de hele wereld en velen zijn tot tranen toe geroerd. Ze vallen op hun knieën, blijven oneindig kruisen slaan en kussen elke steen waar zij maar bij kunnen komen. Je moet waarschijnlijk wel heel gelovig zijn wil je daar geen mond- en klauwzeer van oplopen, wij hebben dit soort activiteiten dan ook maar aan de gelovigen  gelaten.

Wordt vervolgd.

* Kruiswegstaties:
1. Jezus wordt ter dood veroordeeld.
2. Jezus neemt het kruis op zijn schouders.
3. Jezus valt de eerste keer.
4. Jezus ontmoet zijn moeder.
5. Simon van Cyrene helpt het kruis te dragen.
6. Veronica droogt het gezicht van Jezus af.
7. Jezus valt voor de tweede keer.
8. Jezus troost wenende vrouw.
9. Jezus valt voor de derde keer.
10. Jezus wordt van zijn kleding beroofd.
11. Jezus wordt aan het kruis genageld.
12. Jezus sterft aan het kruis.
13. Jezus wordt van het kruis genomen.
14. Jezus wordt in het graf gelegd.

**Het Vaticaan blijft keer op keer haar standpunt verkondigen dat oost-Jeruzalem geen Israëlisch grondgebied is, maar bezet gebied.

De wereld op een cruiseschip

Wie had dat gedacht, wij op cruise? Het is er dan toch eens van gekomen. Het was een mooie reis, vooral omdat we heel veel in een vakantie gezien hebben (Katalakon, Jeruzalem, Nazareth, Bethlehem, Izmir, Athene en Rome). De wereld op een Costa schip is echter een geheel eigen wereld met aparte regels en gebruiken, iets waar wij erg aan moesten wennen. Juist omdat deze wereld zo anders is, hebben wij ons er eens goed in verdiept tijdens de dagen op zee.

Voor het schip vertrok was er de noodzakelijke veiligheidsoefening. Zodra het alarm klonk moest iedereen met het zwemvest aan (ligt in de kast in je hut) op het dek gaan staan waar de tenders hangen. Met 2100 mensen stonden we daar in rijen te wachten. Je kon je zo direct een voorstelling maken waarom het op de Costa Concordia zo fout heeft kunnen gaan. Dat wij een hut hadden die vrij dicht bij het dek met de tenders was gelegen, gaf mij gelukkig wel wat hoop. Plotseling klonk er een echte oproep voor een arts; er bleek al een eerste slachtoffer te zijn flauwgevallen. De arts arriveerde pas na 15 minuten, wat de hoop op overleving toch weer wat teniet deed.

Het eten was geweldig, ik kan niet anders zeggen. Er waren maar liefst 140 mensen werkzaam in de keuken die de hele dag de heerlijkste gerechten klaarmaakten. Deze werden door weer ander personeel via roltrappen naar boven gebracht, waarna een vaste serveerster dit in een van de vele  kleine keukentjes toonbaar maakte en het naar je tafel bracht. Al het personeel deed dit met een lieflijke glimlach. Of dit echt gemeend was betwijfelden we, nadat we een keukenrondleiding hadden gehad en daar hun 10 geboden zagen hangen.
De andere gasten waren kennelijk allemaal ervaren cruisegangers, want in tegenstelling tot ons, waren zij wel op de hoogte van specifieke gebruiken als het zwaaien met servetten en het dansen met serveersters.

De rangorde van het personeel was even duidelijk als treurig. Italianen hebben alle hogere functies, Aziaten (voornamelijk afkomstig uit de Filipijnen) hebben alle lagere tot laagste functies. De Italianen waren voornamelijk arrogant en zagen de gasten niet staan (of zoals wij gezien hebben; lachten dikke gasten achter hun rug uit), het lagere personeel was over het algemeen ontzettend aardig en deed hun uiterste best. Dat laatste was opmerkelijk daar zij 7 dagen 11 uur per dag werken, gedurende 9 maanden. In al die 9 maanden hebben zij welgeteld 1 vrije dag. Wij hebben daarover veel nagedacht en met veel lager personeel gesproken. Zij bleken allemaal heel blij met hun  baan te zijn en zelfs trots op "the ship". En misschien is het ook wel zo dat het werken bij Costa voor veel van die mensen een mooie kans is. In ieder geval deed Costa er wel veel aan om de Filipijnen te helpen na de afschuwelijke cycloon en hebben 100.000 dollar geschonken voor noodhulp aan getroffen familie van medewerkers.

Onze hut, met balkon, was prima in orde, daar zorgde Maricar onze cabin steward elk dag uitstekend voor. Niets was haar te veel. Zo werden de handdoeken niet aflatend vervangen en rolde ze trouw, elke dag, alle opladers weer netjes op. Alle overige spullen werden netjes in de vele kasten en kastjes opgeruimd. Toch hebben we er niet veel tijd doorgebracht, er is namelijk zoveel te doen op zo'n schip. Zo hebben we dus talloze nieuwe ervaringen gehad: het bekijken van een 4-D film, het laten meten van het vetpercentage (ik was maar liefst 3 kg te zwaar!) en van de weeromstuit het meedoen aan lichamelijke oefeningen. Verder was er een nogal luidruchtig (Italiaans) entertainment team, wat wij doorgaans cocktaildrinkend aan ons voorbij lieten gaan.

Wordt vervolgd.

Knuffelmoeder Amma in Houten

Vandaag heb je de laatste kans om je te laten omhelzen door knuffelmoeder Amma. Het gebeuren vindt plaats in de Expo in Houten. De Indiase spiritueel leider Mata Amritanandamayi Devi, door haar aanhang Amma (moeder) genoemd, zal tijdens haar driedaagse bezoek aan ons land zo'n 15.000 mensen omhelzen.

Amma vindt zichzelf geen godheid en haar religie is net zo eenvoudig als doeltreffend; liefde. Deze liefde draagt zij over door mensen te knuffelen. Als haar wordt gevraagd waarom ze al jaren mensen omhelst zegt ze "Dat is net zoiets als aan een rivier vragen: waarom stroom je". Amma ziet in iedereen hetzelfde goddelijke bewustzijn. Ze heeft inmiddels dan ook al minstens 32 miljoen mensen in haar liefhebbende armen gesloten en er kunnen er nog heel wat bij, want liefde is volgens de spiritueel leider een onuitputtelijke bron. In India beschouwt men Amma, volgende de hindoeïstische traditie als een Mahatma: iemand die voorbij fysiek en psychisch lijden is en geen onderscheid meer tussen zichzelf en de rest van het universum ervaart.

Al lijkt de knuffel eenvoudig, er zit meer achter Amm's werkwijze. Ze probeert een verandering teweeg te brengen in het perspectief van mensen. Ze wil spiritueel begrip meegeven zodat ze iedere ervaring aankunnen, of die nu goed is of slecht is. Volgens gelukkige geknuffelden schijnt dit uitstekend te werken.

De bijeenkomsten in Houten zijn gratis toegankelijk. Het geld dat wordt verdiend met de verkoop van eten en drinken zou ten goede komen aan projecten op het gebied van gezondheidszorg, huisvesting, armoedebestrijding en zingeving voor vooral mensen in India. Amma's bezoek aan Houten draait volledig op vrijwilligers. Als vrijwilliger moet je wel betalen, 108 euro voor drie dagen, maar daarvoor krijg je dan kost en inwoning en waarschijnlijk een knuffel. Wil je alleen een knuffel, kom dan om tijd, de gemiddelde wachttijd is vijf uur. Slecht kan het in ieder geval niet zijn, liefde is beter dan ruzie en geweld.

Dode Zeerollen tentoonstelling Assen

Nadat vorige week ons weekendje weg naar Assen (Dode Zeerollen tentoonstelling) niet doorging vanwege invallende griep, deden we afgelopen weekend een nieuwe poging. We komen eigenlijk nooit in het noorden van het land, en het moet gezegd, wat een rust, heerlijk gewoon!

In Assen aangekomen bleken alle parkeerplaatsen rond het Drents Museum voor vergunninghouders te zijn. Niet getreurd, een mens moet af en toe eens wat risico nemen. En na afloop bleek dat de juiste keuze, er was geen teken van oom agent op en/of rond de auto te bekennen. Aangekomen bij het museum bleek er al een lange rij voor de kassa te staan, en al hadden we al een kaartje, we moesten er toch aan.

Binnen zag het er allemaal prachtig uit. De tentoonstelling omvat naast de manuscripten ruim 400 objecten uit het oude Judea, Masada en Jeruzalem. En al was het wel wat druk, gelukkig bevonden zich de originele fragmenten van de Dode Zeerollen in een apart geklimatiseerd gedeelte, waar maar enkele mensen tegelijk naar binnen konden. In verband met conservering van de kwetsbare fragmenten worden de 8 fragmenten om de drie maanden gewisseld met 8 andere fragmenten. Het was best indrukwekkend om zo'n archeologische vondst van wereldformaat te zien, en dat gewoon in Drenthe.

De Dode Zeerollen zijn tussen 1947 en 1957 ontdekt in elf grotten bij Qumran. Ze hebben een compleet nieuw licht geworpen op de politieke en religieuze context van die periode. Er zijn ruim 900 documenten gevonden. De eerste werd ontdekt door drie bedoeïenen. Ze zochten een schaap, gooiden een steen in de grot en hoorden brekend aardewerk. Zo werden de eerste potten met daarin beschreven, in linnen gewikkelde, rollen gevonden.

In 1961 werd aan de Rijksuniversiteit Groningen het Qumran Instituut opgericht. Het verwierf de publicatierechten van de meeste teksten uit Grot 11, welke nu dan ook The Dutch Cave wordt genoemdn. Momenteel is Prof. Dr. Mladen popovic directeur van het Qumran Instituut en tot februari 2014 is hij gastconservator van de tentoonstelling in het Drents Museum. Er is sinds de vondst enorm veel onderzoek verricht, al blijven er natuurlijk nog genoeg vragen over. Waarom zijn de kruiken bijvoorbeeld nooit meer opgehaald? Naast onderzoek is men tegenwoordig ook druk met het behoud van de fragmenten. In de grotten bleven de rollen beschermd dankzij het droge klimaat en de donkere, afgelegen grotten. Door buitenlucht, vocht en licht zouden ze zonder maatregelen snel helemaal verdwijnen.

Na de indrukwekkende tentoonstelling hebben we nog even het originele gedeelte van het Drents Museum doorlopen. Op zich is alles prachtig opgesteld, maar op enkele mooie werken na was het niet helemaal onze smaak. Dat kan natuurlijk ook liggen aan het contrast met de spectaculaire tentoonstelling in het nieuwere gedeelte. In ieder geval vonden we het tijd naar ons hotel in Nieuw-Amsterdam te gaan, wat lang niet zo dichtbij was als wij dachten.

Daar de benzine bijna op was moesten we eerst even tanken. Nou laat dat even er maar af in Drenthe. De afstanden zijn er behoorlijk, en wij kwamen echt niet 1 benzinestation tegen. Toen de benzinemeter een dramatisch dieptepunt had bereikt, zat er niets anders op dan af te slaan. Aangekomen in Zweeloo, konden we ook daar geen enkele pomp vinden. Dan maar gevraagd aan ene alleraardigste Drenth. Helaas moest die ook hard nadenken en kreeg nog bijna ruzie met zijn buurvrouw hierover. In ieder geval waren ze het eens dat er in Zweeloo niet getankt kon worden. Zo konden wij nog net Sleen bereiken, waar we dan eindelijk konden tanken.

We hadden geboekt bij Van der Valk Emmen, waar wij niet al te hoge verwachtingen van hadden. Maar wat viel dat mee. Het is een prachtig hotel met aardig personeel en een benzinestation! de kamer was mooi en groot en had een fantastische badkamer met bubbelbad. Voeg daar een heerlijk zwembad en goed eten aan toe, en je begrijpt dat al onze Van der Valk vooroordelen als sneeuw voor de zon verdwenen. Helaas was er van zon de andere dag geen sprake en zijn we al wadend naar Almere teruggedreven, maar wel met een volle tank.