dinsdag, september 30, 2008

Het nieuwe rijden

Door Michael Koukos

Afgelopen zaterdag werd ik door Fordgarage Schurer-Kamphuis uitgenodigd voor een "het nieuwe rijden " workshop.
Net als zowat iedere chauffeur had ik het idee dat ik een goede, veilige bestuurder was. Bovendien meende ik ook zuinig te rijden.
Deze ideefixen gingen echter snel aan diggelen.

Na een korte introductie werden wij in groepjes van 3 gesplitst. Gedurende een eerste rit, in de overigens schitterende nieuwe Ford Fiesta in de zeer aparte Hot Magenta kleur, maakten wij een ritje van ongeveer een uur. Iedereen nam 1 derde van het traject voor zijn rekening. Onder het scherp toeziende oog van intructeur Ron van Team Swanborn, moesten wij rijden zoals wij dat altijd deden. Deze Ron is trouwens niet de eerste de beste. Hij is trainer van de KLPD en de marechaussee en chauffeur van het koningshuis.
Hoewel ik er in vergelijking tot de rest nog redelijk goed vanaf kwam bleek alvast mijn hele houding in de auto helemaal verkeerd te zijn. Ik moest namelijk voortaan het stuur vasthouden ipv er overheen te hangen, en mijn voeten moesten vanaf nu op de vloer blijven, een en ander was in het begin erg onwennig maar naar verloop van tijd wel veel comfortabeler.

Vervolgens kregen wij een uurtje theorie over hoe wij ook zuiniger en veiliger konden rijden. Dit theorielesje werd, tot eenieders ergernis, regelmatig verstoord door een of andere betweter die steeds zijn kennis over autobanden en uitzettende lucht wenste te demonstreren. Gelukkig had de instucteur voldoende ervaring met klieren en deed wat je het beste kan doen met zulke figuren; gelijkgeven en verder negeren.

Toen wij dit achter de rug hadden trokken wij erop uit voor een tweede rit. Iedereen legde hetzelfde traject van voorheen af maar wel met de nieuw aangeleerde technieken in het achterhoofd. Dit hield onder andere in: veel verder vooruit kijken, steeds zoeken naar een vluchtweg, sneller omhoog schakelen en minder terugschakelen. Dit, nog steeds met handen aan het stuur en voeten op de vloer, maakten deze rit inderdaad een stuk aangenamer.
De eindevaluatie was nog veel verrassender, niet alleen bleken wij allemaal de 2de rit een stuk sneller te hebben afgelegd, ook het verbruik viel veel lager uit. De eerste rit verbuikte ik 7,4l /100 km en de tweede rit slechts 6,5l /100 km. Een aanzienlijke besparing dus....zoals Ron bij het begin van de workshop aangaf; iedereen verlaat deze cursus als winnaar en dat kan ik alleen maar beamen.

zondag, september 28, 2008

Met de Kameraden op Kalymnos

Na dagen zeuren mocht Angela voor het eerst van haar leven naar een concert. Volgens haar zou het een geweldig rockconcert worden in het centrum van Pothia (Kalymnos), op het plein naast de kerk, waarop duizenden rockfans af zouden komen. En wij mochten mee. Een en ander had vanzelfsprekend heel wat voeten in aarde.

Angela zelf kon zich de hele week slechts druk maken om de outfit waarmee wij op het concert gezien zouden gaan worden. Het was belangrijk als rocker gekleed te gaan, dus dat was perse zwart, we zouden voor gek staan met wat anders.
Maki en Niki, haar ouders, hadden hele andere zaken om zich druk over te maken. Ten eerste was er de prioriteit van het zoeken naar een echtgenoot voor hun dochter, want met 21 jaar nog ongehuwd zijn baart op Telendos vele zorgen. Daarnaast waren ze erg bezorgd dat er wat zou gebeuren met Angela. Wij moesten dientengevolge elke avond op audientie komen om een spervuur van vragen te beantwoorden. Alle huwelijkskandidaten moesten door ons streng gekeurd worden (naar oud Telendosse normen) tevens mocht Angela niet drinken, headbangen of zich anderszins afwijkend gedragen van de norm die geldt voor een net, ongehuwd meisje.
De verantwoording die op onze schouders rustte werd met de dag groter en wij begonnen dan ook angstig uit te kijken naar de vrijdagavond van het Grote Gebeuren.

Toch werd het vrijdagavond en vertrokken wij met een overenthousiaste Angela richting Kalymnos. Daar zouden wij haar buurmeisjes uit Kalymnos (in de winter woont Angela op kalymnos) ontmoeten op een terrasje om gezellig in te drinken met een frappe.
De buurmeisjes bleken twee valse krengen te zijn, die niets met Angela op hadden, maar gelukkig had zij dit in haar blijdschap niet door en bleef de stemming er in zitten.

Eindelijk konden we vertrekken naar het plein bij de kerk. Opmerkelijk was dat wij de enigen leken die die kant op gingen, dit terwijl er zo'n groot publiek verwacht werd.
Daar aangekomen zagen wij een podium met een tiental (lege) plastic stoeltjes ervoor. Meest shockerend was echter dat de strekking van dit concert direct duidelijk was; het plein, podium en zelfs de kerk hing namelijk vol met talloze vlaggen met hamers en sikkels. Aan de (kerk) muren hingen plakkaten met propaganda en het geheel werd geflankeerd door stoeltjes met stichtelijke propagandaboeken.
Het duurde dan ook enige uren voor het concert begon omdat het hele partijprogramma nog geschreeuwd moest worden op ouderwetse oostblokmethode, door een krakende, te luid afgestelde microfoon.
Het erge was dat het handjevol mensen dat er zat, aan hun t-shirts, baarden, lang haar en entousiasme te zien ook allen van de communistische partij bleken te zijn. Onze outfit maakte dan ook geen enkele indruk, zwart was duidelijk niet de norm.
Angela kon het echter niet deren en wachtte vol spanning op de muziek. Wij zaten ons te schamen en waren blij dat de kans door bekenden gespot te worden vrijwel nihil was.

Na al het schaamtevolle wachten kwam de vermeende wereldact dan toch nog. Een paar pubers met lang haar (zelfs zij waren niet in het zwart) bestegen het podium. Aangevoerd door een leadzanger met een wel erg vieze spijkerbroek, die kennelijk last had van een acute keelontsteking. De klassieke nummers waren nog wel aardig omwille van de nummers. Gelukkig waren de originele bands zoals U2 nog niet overleden, want anders hadden ze zich geheid in hun graf omgedraaid.

Geluk bij een ongeluk moest Angela met de laatste boot naar huis komen, en zo gingen we met de taxi, met piepende banden weer richting Telendos. Gelukkig had er nog 1 iemand van het concert genoten. En dat we met lege handen terug kwamen (zonder de echtgenoot) vonden Maki en Niki in dit geval helemaal niet erg.

vrijdag, september 26, 2008

Noach uit Schagen

We merken nog nauwelijks iets van de klimaatverandering of de eerste Ark van Noach is al gebouwd. Helaas wat klein voor meer dan 15 miljoen mensen, er zal dus wederom een keuze gemaakt moeten worden.

Bouwer Johan Huibers uit Schagen heeft de Ark in 1,5 jaar gebouwd en het resultaat is nog tot en met 27 september te bewonderen in Urk. Daarna verhuist het schip naar Kampen. Dat de ligplaatsen beiden orthodox christelijk zijn is geen toeval, hoofddoel is namelijk dat de mensen in aanraking komen met de liefde van God die naar ieder mens uitgaat. Helaas heeft die het laten afweten en heeft Johan Huibers maar liefst 1.000.000 euro van de bank moeten lenen. Misschien dat Rouvoet nog eens over zijn "barmhartige" hart kan strijken, want met een entreeprijs van 5 euro p.p. zal Johan zijn geld niet snel terugzien.

woensdag, september 24, 2008

Marlies van der Kouwe brengt Peter R. naar tweede Emmy

Nog een gelijkenis. Meisje verdwenen op de Nederlandse Antillen, 's nachts na het uitgaan. Dit keer heet ze Marlies, en zat nuchter op een fiets. Ook is er een kleine lokatiewijziging; nu eens geen Aruba maar Bonaire.

Marlies van der Kouwe zat na een feestje op haar fiets toen ze, in de nacht van zaterdag op zondag, om 1.30 uur van haar fiets gesleurd is door een man op een donkerkleurig tweewielig motorrijtuig. Onbekend is of de man 1 witte gymschoen droeg.
Dit alles komt natuurlijk goed uit voor Peter R. de Vries; na zijn Emmy is er nu eigenlijk niets meer uit te melken aan de zaak Natalee Holloway. En voilà een nieuwe, gelijkaardige zaak dient zich aan. De documentaire hoeft slechts lichtjes aangepast en kan zo weer worden ingediend voor een Emmy.

De Al-Sahaf-Garana show

De gelijkenis tussen Mohammed Said al-Sahaf (Iraakse minister van informatie in 2003 onder Saddam) en Zoheir Garana (minister van Toerisme in Egypte 2008) is treffend, niet zozeer qua uiterlijk, maar des te meer in het uitoefenen van hun functie.

Wie kent Al-Sahaf niet? Woordvoerder van het Iraakse regime ten tijde van de Amerikaanse aanvallen. Elke dag zagen we hem op TV; terwijl de landkaart aan de muur achter hem wapperde, omdat de muur er bijna uitgeblazen werd, de zwarte rook op de achtergrond opsteeg en het geluid van bombardementen overal te horen was verkondigde de minister, glashard en met een grote glimlach, dat de Amerikanen niet eens in de buurt waren en dat Bagdad veilig en rustig was.

En dan Garana; hij verkondigde maandag met een al even grote glimlach dat de groep van elf toeristen en hun vier Egyptische begeleiders, die zijn ontvoerd in de buurt van Gilf al-Kebir (in het zuidwesten van Egypte aan de grens met Lybië en Sudan) gezond en wel vrijgelaten waren. Dit terwijl de groep door niemand gezien is en er niets meer van hen vernomen is tot de dag van vandaag.



dinsdag, september 23, 2008

Bar en bloot op Bar-Ilan

Gelukkig is het toezicht op de computer's in de bibiliotheek van de Bar-Ilan Universiteit (Ramat Gan, (Israël), 's nachts niet al te streng. Zodra de vrouwen en (vele) kinderen van de Hardedi (ultra othodoxe joden) uit Bnei Barak op bed liggen, glippen ze het huis uit en rennen naar de bibliotheek van Bar-Ilan.

Een groot deel van de dag van een Haredi bestaat namelijk uit "lernen". Alleen is het wat vreemd dat ze dat in de bibliotheek niet doen uit boeken, maar achter de computer. Nog vreemder is dat ze met rode oortjes achter de schermen zitten. Uit nader onderzoek is dan ook gebleken dat hier niet de Torah bestudeerd wordt, maar alleen pornosites bezocht worden.
Zal wel vallen onder de geloofsregel "wat verboden is, is altijd leuker".

Einde aan de betutteling

If people couldn't pretend 'God told me to do this' or insist 'God is on my side,' most wars could have been avoided.

Annie Laurie Gaylor, co-president of the Freedom From Religion Foundation

zondag, september 21, 2008

Telendos Party-eiland

De eerste woensdag op Telendos zaten wij alleen op een terras te eten. Zoveel stilte was ook weer wat te veel van het goede, dus besloten we naar Zorba's te gaan om wat te drinken, ook daar niemand. Terug naar Yiannis weer stil. Wel hoorden we al de hele avond overal op het eiland muziek komen vanuit de richting van Michalis. Toen Yiannis ging sluiten besloten we eens op onderzoek uit te gaan.

Het bleek niet ver te zijn, er was livemuziek bij Theophilus restaurant. Het geheel was opgezet volgens het concept dat alle Grieken in Nederland gebruiken en dit bleek erg aan te slaan (behalve natuurlijk bij alle andere restauranteigenaars). Zo'n menigte hadden wij op Telendos nog nooit bij elkaar gezien. Er bleken dan ook vele Grieken bij te zijn, zowel van Telendos als vanuit Kalymnos (Yiannis vaart elke woensdagavond tot 2.00 uur 's nachts om elk half uur de aan- en afvoer van feestgangers te regelen).

We werden opgevangen door een overijverige ober, die als een vervelende mug om je oren zoemde, hij wilde onse perse een gigantische vis aansmeren. Op de kaart zagen we dat het 30 euro per kilo was en wij begrepen dus gelijk waarom hij de vis van 1,3 kg zo graag kwijt wilde.
Het was zo druk dat de bediening het geheel al snel niet meer aan kon, ze hadden zelfs kinderen met een opgetekende snor ingezet.
Het Belgische echtpaar, dat we nog kenden van de Titanic, betaalde al snel met een tevreden gezicht. Waarna de vrouw opsprong en naar onze tafel rende en uitriep “Amai 33 euro voor 1 klein viske!”. Ondertussen zwaaide ze wild met het bonnetje/ bewijsstuk, dat zij voor altijd zou bewaren. Dat zagen en hoorden we de andere dagen wel, al snel was er niemand meer op het eiland die het verhaal niet had gehoord. De man zei nog dat wordt morgen een hamburger waarop zei schreeuwde "Niets!".

De muziek was geweldig en het was echt een leuk feest. Voor de omwonenden is het echter een ramp, het kruidenvrouwtje bijvoorbeeld staat de hele avond boos tussen de plantenpotten te gluren, waarna ze nog tot 2.00 uur op een stoel gaat zitten wachten onder een dekbed.
Het consiglio is echter helemaal ingepakt door Michaelis van Theophilus, die zitten op een muurtje en worden de hele avond voorzien van gratis Ouzo en Keftedes. Dit loopt zo uit de hand dat we opeens achter ons een stomdronken stem hoorden lallen, dit bleek het aardige hoofd consiglio te zijn, ze leek het in ieder geval erg naar haar zin te hebben.

Al bij al is het een leuke nieuwe aanwinst voor Telendos, elke woensdagavond, alleen is het nu elke donderdag erg stil want zowel meefeesters als niet-meefeesters kunnen pas om 2.00 uur slapen, wat ze daar absoluut niet gewend zijn. De andere dag gaat dan ook steevast het winkeltje van Stallas uren te laat open, is het kruidenvrouwtje de hele dag moe en chaggrijnig en verhoren de andere restauranteigenaars iedereen om erachter te komen wie er wel en niet aanwezig waren op het feest.
Telendos zal nooit meer hetzelfde zijn.




zaterdag, september 20, 2008

Plant zonder hoofdpijn

Onderzoekers van het National Center for Atmospheric Research in Washington hebben ondtdekt dat planten met stress een Aspirine achtige stof produceren die in een gas boven de plant blijft hangen. Het zou mogelijk een soort imune response zijn die de plant beschermt.
Dit zou boeren kunnen helpen, die zo in een vroeg stadium zieke planten kunnen herkennen.

Dit betekent dat wij in ieder geval altijd Aspirine in huis hebben, onze planten zijn er vaak zo ellendig aan toe dat bij hoofdpijn een paar keer diep inademen voldoende moet zijn om zelfs de ergste migraine te onderdrukken.

woensdag, september 17, 2008

Stuk British Airways naar beneden

Een geluk bij een ongeluk dat ik ziek ben op het moment, en dus niet bij Spaarnwoude liep (misschien ook een geluk dat ik daar toch al zelden ben te vinden), anders had ik mooi een stuk British Airways op mijn hoofd kunnen hebben.

Maandagmiddag, kort na de start verloor een vliegtuig van BA een onderdeel boven Spaarnwoude. Het betrof een fairing = een stroomlijnstuk (vraag mij niet wat het is, maar het klinkt niet alsof het onschuldig op een hoofd kan vallen). Het schijnt een onderdeel van de motor te zijn en is maar liefst 150 cm.
Volgens de laatste berichten is het onderdeel gevonden. Het is onduidelijk hoe het stuk van het vliegtuig heeft kunnen vallen en hoe het vliegtuig nog veilig is kunnen landen.

zaterdag, september 13, 2008

Rozengeur en andere ellende op Telendos

Er waren deze keer ook wat minder rooskleurige- en geurige gebeurtenissen op Telendos.

Zo ontstond er plotseling een vreselijk stank op het terras van Rita's. De geur was niet geheel thuis te brengen, maar de hoofdnoot leek zweet. Nu is het er erg warm maar zo'n stank kan pas ontstaan na jaren van niet wassen in combinatie met vieze kleren, bij een temperatuur van boven de 40 graden. Al snel bleken alle ogen gericht op, laten we hem maar stinkie noemen.
Stinkie zag er uit als een keurige engelsman en had ook een keurig (niet stinkend) gezin. Ongelooflijk dat zijn familie er niets van zei, die waren het vast al gewend. Gelukkig ging hij de andere dag naar huis en kon Telendos zich weer hullen in de geuren die bij het eiland passen.

Nadat bovenstaande vanzelf was opgelost zagen de Turken een bezetting van Telendos wel weer zitten en legden alvast enkele boten voor de kust neer. Vele verrekijkers werden uit de kast gehaald, zodat men kon zien dat het hier slechts om een handjevol toesristen ging.

Nu ook dit tweede euvel was verholpen kon men zich weer concentreren op de ramp die zich enkele weken daarvoor had voltrokken. Er zijn best veel zeer oude, nog vitale mensen op Telendos. Zoals bijvoorbeeld Sebastie. Toch is niet iedereen een lang en gezond leven beschoren, een ongeluk zit in een klein hoekje. De dochter van Sebastie (en moeder van strandMaria) ging op een ochtend de geiten water geven, precies zoals men er al honderden jaren doet. Op onverklaarbare wijze gleed Petroula uit en kwam met haar hoofd op de waterbak terecht. Men vond haar buiten bewustzijn en in allerijl bracht men haar naar de overkant, daar konden ze niets doen, dus naar Kos en, ongelooflijk maar waar, ook daar konden ze niets doen en zo kwam de arme Petroula in Rhodos terecht. Daar ligt zij nu op de intensive care, in coma. Haar familie kan haar maar zelden bezoeken want daarvoor moeten ze 5 uur heen en 5 uur terug met de boot en dit is in het drukke zomerseizoen onmogelijk.

De rest van die dag verliep rustig. De zich vervelende puberzonen van een Nederlands gezin waren de hele dag op zoek naar de boot naar Chersonissos, ik ging nog even zwemmen met Angela en Niki (naar oud Grieks gebruik met alle kleren aan) en we sloten de dag af met een drankje bij Yiannis.

We stonden net op het punt naar bed te gaan, na deze enerverende dag, toen we een enorme klap bij de kade hoorden; De Regina was vol tegen de kade gevaren. Nu is Yiannis van de boot toch een heel ervaren bootman en dronken kon hij op dat uur ook nog niet zijn. Ht bleek dan ook dat de stuurinrichting stuk was gegaan. Een enorme kostenpost, zijn vrouw Regina die ook op de boot zat, blies dan ook huilend de aftocht. Yiannis heeft nog de hele nacht aan de boot gewerkt, maar zonder resultaat. Pas nadat er een week lang door monteurs aan was gewerkt, kwam de Regina weer in de vaart.

donderdag, september 11, 2008

Wiener walz met Hotelplan

Een paar uur later werden we, nog niet, uitgerust wakker en vertrokken richting Kos.
Voor het eerst waren wij met Hotelplan, en hadden er niet al te veel van verwacht en nodig. Het begon er al mee dat ik een andere partner kreeg toebedeeld, een met de naam Stolze, vermits ik geen fan ben van apfelstrudel en wiener walz was dat geen succes.

De bus met standaard hostess vertrok direct, zodat wij de boot van 10.30 uur in Mastichari nog konden halen. Ook deze was supersnel en zo stonden wij rond 11.00 uur al op Telendos. Hotelplan is dus een verbetering
Het eiland was vol weekendgrieken en nog een enkele vakantiegriek dus besloten wij voor het eten nog even te gaan slapen. Waarschijnlijk hadden wij toch te lang film gekeken bij CitizenM want we werden pas om 4.00 uur wakker.

woensdag, september 10, 2008

CitizenM says

Hoewel voor ons bedoeld om een nachtelijke vlucht wat comfortabeler te maken, is CitizenM Amsterdam Airport een belevenis op zich en niet te vergelijken met enig ander hotel.
CitizenM is een nieuw concept. Er is een minimum aan personeel, dit is vervangen door Hi-tech en een soort mascotte, diverse getekende mannetjes en vrouwtjes, de CitizenM (Citizen mobile). Zij spreken je overal toe met humorvolle teksten op muren, lift, etc; "CitizenM says...".

Om onze vakantie wat naar voren op te rekken besloten wij al 's middags Citizen Mobile te worden (ons vliegtuig vertrok die nacht om 5.20). Bij binnenkomst wordt je verwelkomd door een aantal computers waar je zelf incheckt en betaalt. Hoewel de procedure heel eenvoudig is waren er toch mensen die er niet uitkwamen, gelukkig voor hen zit, er dan toch nog een levend mens die eventueel wat hulp kan geven (niet Nederlandstalig).

Bij binnenkomst op de kamer valt direct het contrast op tussen de grootte van de kamer en het enorme bed dat een zeer groot deel van de kamer beslaat. Het bed is een wolk van kussens en dons, van waaruit je naar de grote LCD TV kunt kijken of uit het enorme raam waaronder het staat, en van waaruit je de aankomende en vertrekkende vliegtuigen bijna kunt aanraken. (pas op voor een kamer aan de andere kant, want daar heb je uitzicht op een lelijke doorgaande weg). Gelukkig is het goed geisoleerd zodat je een en ander niet ook nog eens kunt horen.

Op de stoel zat onze persoonlijke knuffel klaar om ons te verwelkomen; Business Citizen Marvin. Naast hem lag de Philips Moodpas waarmee de hele kamer bestuurbaar is, van de TV, wekdienst tot de gordijnen. Hiermee kun je ook de stemming van de kamer veranderen (bij het inchecken kies je reeds voor een stemming, waardoor er bij binnenkomst overal een bepaalde kleur licht uitstraalt en bijpassende muziek), wij hadden voor de relax stemming gekozen die goed beviel.
In het midden van de kamer bevinden zich een soort ronde tijdmachines. In een daarvan bevindt zich de wc, in de andere de enorme rainshower douche. Nadeel van deze laatste is dat de ronde deur volledig gesloten moet zijn daar deze anders niet werkt. Dit betekent altijd een kleine wachttijd op warm water, terwijl je zelf een koude regenbui over je heen krijgt. (er buiten wachten werkt niet want zodra je de deur opendoet stopt de douche onmiddellijk).
In de douche staan 2 flessen douchegel voor de avond en dag die behoorlijk sterk ruiken, dit is een probleem als je de dagdouchegel gebruikt, maar heerlijk bij de nachtversie.

Nadat we allebei gehuld waren in de nachtversiegeur besloten we een hapje te gaan eten. Dit kan in CanteenM. Het restaurant bestaat echter uit een wand met exclusieve opwarmprakjes die je zelf dient te bereiden in de magnetron. Geen probleem, op Schiphol zelf zijn genoeg mogelijkheden. Er zou een doorloopterminal zijn naar Schiphol, doordat wij het idee hadden dat dit een soort tunnel zou zijn konden wij deze eerst niet vinden, het blijkt echter een overdekte stoep te zijn. (bij vertrek met onze koffers, later die nacht, merkten wij pas dat zij een hele hoge drempel zijn vergeten).
Schiphol is altijd gezellig en wij bleven dan ook nog lang op een terrasje hangen, niet in de laatste plaats omdat er een piloot en een aantal stewardessen van KLM zaten en deze op luide toon smakelijke verhalen vertelden over hun werk. Hierdoor hoorden wij meer dan goed voor passagiers, wat eigenlijk niet eens een verrassing was. Slechte beveiliging, piloten die tot diep in de nacht met stewardessen uitgaan op bestemmingen vlak voor een vlucht, alle geruchten blijken gewoon waar te zijn.

Met rode oortjes gingen wij terug naar CitizenM, waar wij de keuze hadden uit een enorm filmaanbod om vanaf onze donzen troon te bekijken. Wij kozen o.a. voor De Vliegeraar. (ook een aanrader). Op tijd werden wij weer gewekt door een kudde olifanten (wij hadden voor de jungle-wekdienst gekozen) en opgewekt gingen wij richting vliegtuig.
CitizenM says; dit is pas een goed begin van een vakantie!