woensdag, april 30, 2014

Van Duffel tot Lier

Afgelopen weekend zijn we gastvrij onthaald bij onze nicht Caroline en haar familie. Naast dat we vreselijk verwend werden, hebben we ook eens een heel ander stukje België leren kennen; Duffel en Lier, heel verrassend.

De patroonheilige van Lier is de heilige Gummarus, deze wordt aangeroepen bij alle mogelijke breuken, van beenbreuken tot echtbreuken, en ook tegen kwaadaardige vrouwen, vanzelfsprekend was dit laatste deze keer zeker niet nodig. Misschien dat dit vroeger anders was, door het Begijnhof van Lier. Vanaf de 13e eeuw begonnen buiten de omwalling spontaan een aantal ongehuwde vrouwen samen te gaan wonen. Uiteindelijk groeide het Begijnhof uit tot een domein van 2 ha met straatjes en zo'n 200 huisjes. Inmiddels is het prachtig gerestaureerd en kan iedereen er gaan wonen, enige vereiste tegenwoordig is een flinke zak met geld. Het Begijnhof van Lier staat sinds 1998 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Ook heel oud is de Corneliustoren in Lier, nu bekend onder de naam Zimmertoren. De toren is een deel van de voormalige stadsomwalling uit de 14e eeuw. In 1930 werden de restanten van de toren heropgebouwd en gerestaureerd, Louis Zimmer schonk de klok aan Lier, vanwege dit cadeautje draagt de toren nu dus nog zijn naam, dit terwijl architect Careels toch het meeste werk heeft verricht.

Verder is Lier bekend om haar streekproducten, onder andere het Liers Vlaaike. Sinds begin dit jaar is daar nog de koffie van de Doornen Kroon bijgekomen. Ernest van Ouytsel startte reeds in 1876 zijn koffiebranderij op de Grote Markt in Lier. Inmiddels wordt de winkel gerund door kleindochter Judith, die je er alles over kan vertellen, vol enthousiasme. En uit eigen ervaring kunnen we nu ook zeggen dat de koffie geweldig lekker is.

Ook Duffel is een leuk plaatsje. Meest indrukwekkend vonden wij de spookruïne Ter Elst. Al hebben wij zelf deze keer geen vreemde activiteiten waargenomen, vele anderen schijnen die ervaring wel te hebben. Het deed ons inderdaad wel een beetje denken aan Castle Rising. Het Kasteel Ter Elst stamt uit de 12e eeuw en was destijds eigendom van de gebroeders Hildincshusen. In 1584 brandde het kasteel af, nadat het weer was opgebouwd fungeerde het als pastorie en steenbakkerij. Tijdens de Eerste Wereldoorlog liep het kasteel zware schade op en verviel het uiteindelijk tot een ruïne.

Het was een zeer geslaagd weekend, bedankt Caroline, Patrick, Axel en Morgan!





donderdag, april 17, 2014

Paaskuikens

Vandaag is onze eend bevallen van 14 gezonde paaskuikens. De eieren kwamen veel te vroeg uit, maar gelukkig zijn de kuikens allemaal levensvatbaar. Daar ik zelf verloskundige moest spelen, is er helaas maar een foto. Er was er deze keer geen een die zelf uit de pot sprong. Moeders zat in het water en keek gillend toe, terwijl ik haar krijsende kuikens een voor een uit de bak heb gegraven en in het water heb gezet. Moeder en kinderen maken het prima en zijn gelijk vertrokken voor een verre zwemvakantie.

maandag, april 07, 2014

Willibrordhaeghe; einde van een tijdperk

Deurne was na alle commotie bij de juwelier, afgelopen weekend weer zo rustig als altijd. Wel merkwaardig was dat, zonder dat we het ons aanvankelijk bewust waren, dit ons allerlaatste bezoek aan hotel Willibrordhaeghe was.

In het hotel was globaal gezien nog niet zoveel aan de hand. Tenminste niet als je van niets weet. Natuurlijk viel het ons wel op dat er geen terras meer was, terwijl dit er normaal hartje winter wel staat. Tot we in Deurne van betrouwbare bron vernomen dat Hotel Willibrordhaeghe per 1 juli gaat sluiten. Het hotel blijkt niet rendabel te zijn. Navraag bij het personeel bevestigde de geruchten: zij bleken 2 maanden geleden al gehoord te hebben dat zij per 1 juli op straat staan, een soort Willi Morris dus, heel triest. Wat er met het pand gaat gebeuren zegt niemand te weten. Wij hebben het vermoeden dat het een verpleeghuis gaat worden, het naastgelegen patershuis is immers ook al omgeturnd tot een verzorgingshuis, en heeft al een gigantische wachtlijst. Ook zagen wij dat er van enkele hotelkamers aan de achterkant al een soort huiskamer was gemaakt.

De treurigheid ten top was dat we zondagochtend al een kunstenaar al zijn beelden zagen weghalen uit het hotel. Met een klein karretje, haalde hij het hotel leger en leger, want er stonden nogal wat beelden van de goede man. Of het er tot 1 juli nog gezellig vertoeven is? Wij hebben in ieder geval afgelopen weekend maar vast afscheid genomen van dit unieke plekje.

vrijdag, april 04, 2014

Donderdag regeldag

Zelfs in het digitale tijdperk is het soms noodzakelijk om nog bij instanties langs te gaan. Het handigste is om dit dan allemaal maar op een dag te doen, vooral om alle ergernis te beperken tot slechts enkele uren. Het digitale tijdperk blijkt zelfs geheel nieuwe, extra werkzaamheden op te leveren, het is dan ook een wonder dat de werkloosheid nog steeds zo hoog is in Nederland.

Eerst maar eens naar de Nieuwe Bibliotheek, omdat je op bibliotheek.nl e-books kan lenen, moest ik toch maar weer lid worden van de bibliotheek. Nadat ik online een pas had aangevraagd, omdat ik ook alleen online wil lenen, bleek dat de pas toch persoonlijk moest worden afgehaald in Almere. Tot mijn grote verbazing haalde de medewerkster een grote ordner tevoorschijn, met allemaal met de hand ingevulde formulieren. Kun je het je voorstellen? Ik heb dus online een formulier ingevuld, en dit komt handgeschreven uit een ordner. Dit betekent dus dat er een medewerkster bestaat die de hele dag online formulieren met de pen overschrijft. Ik zal je verder besparen hoe traag en omslachtig de procedure verder verliep, maar uiteindelijk verliet ik toch het filiaal met een fysieke bibliotheekpas. Een pas waarvan ik alleen het nummer maar nodig had om in te kunnen loggen op bibliotheek.nl. Achteraf blijkt dat er op de site slechts enkele e-books staan die geschikt zijn om op een e-reader te lezen en vanzelfsprekend zijn dat nu juist de boeken die ik niet wil lezen (streekromans, etc.). Alle overige e-books kun je alleen op een gewone computer lezen, lekker handig om mee te nemen. Nu heb ik wel een e-reader waarmee je online kunt, maar de site van bibliotheek.nl blijkt zo gemaakt te zijn dat deze niet geschikt is voor dit soort schermen; het inlogveld valt er dan namelijk af, zodat ik dan dus niet het nummer van mijn bloed-zweet-en tranen-pas kan invullen.

Op naar het gemeentehuis, daar zou het vast allemaal veel efficiënter gaan. Ik had immers online een afspraak gemaakt en deze was precies om 14.52 uur, de afspraken zijn dus allemaal tot op de minuut geregeld. Een SMS-je had mij nog gewaarschuwd om beslist op tijd te komen. Tot mijn  grote verrassing bleek kosten noch moeite gespaard om het de Almeerse burger naar de zin te maken. Een splinternieuwe afdeling burgerzaken fonkelde mij tegemoet. Licht, ruim, modern en als apotheose een groot vierkant met allemaal balies, waarin in het midden de teamleider stond opgesteld als een dirigent in een orkestbak. Ik kende de man nog van onze ondertrouw, die hij bijna verpest had door Michael als een soort illegaal af te schilderen (een soort overcompensatie van de man, die zelf in het verleden het illegaliteitsschap maar met moeite van zich af heeft kunnen schudden) . Inmiddels was het al 14.52 geweest, en (vanzelfsprekend) mijn  nummer nog niet verschenen op het display. Dus nam ik maar plaats op een van de moderne loungebanken, waar je zo in wegzakt dat ik bijna bij mijn  buurvrouw op schoot zat. Daar ontdekte ik nog een andere onhebbelijkheid van de nieuwe entourage; de burgers zitten niet meer op stoeltjes voor de balie, maar moeten nu staan. De loungebanken zijn laag + de balies hoog = uitzicht op de achterwerken van je medeburgers, en ik kan je zeggen dat er maar weinig mensen bestaan waarbij dit een prettig uitzicht is. Uiteindelijk was ik dan toch aan de beurt en jawel ook hier werd mijn digitale aanvraag met een traagheid en inefficiëntie behandeld, die je zelfs bij een ambtenaar nog versteld doet staan. De pasfoto werd met pritt-stift op een papiertje geplakt, waarna de medewerkster teksten met een knalroze arceerstift begon te arceren, dit alles met een tempo waarvoor het woord slow-motion nog een eufemisme is.

Vele euro's armer en uren verder kon ik dan eindelijk zelf weer aan het werk, om alle verloren uren in te halen. Lang leve het digitale tijdperk.