zondag, juni 24, 2018

Filmrecensie : Hereditary, vooral een ijzingwekkend staaltje nepnieuws

De afgelopen weken werden wij van alle kanten bestookt met loftuitingen en waarschuwingen over de vermeende horror shocker Hereditary. Deze film zou zo eng zijn dat speciale teams in de bioscopen moesten worden ingezet om angstige toeschouwers te kalmeren. In België maakte men het zelfs zo bont dat de schrikmedewerkers hiervoor een speciale cursus moesten volgen. Tevens werd er in verschillende landen een noodnummer ingesteld om mensen na de film verder op te vangen.

De hele pers van links tot rechts struikelt over elkaar heen om deze productie, die de engste horrorfilm sinds "the excorcist" wordt genoemd, de hemel ( of beter gezegd de hel) in te prijzen. Reden genoeg voor mij om weer eens een keertje richting bioscoop te struinen om dit gruwelpareltje in optima forma te gaan ervaren .

Alleen al het aankondigen dat ik deze beproeving zou ondergaan werkte meteen statusverhogend. Iedereen die ik erover sprak keek mij vol bewondering aan en sommigen trakteerden mij zelfs op een bemoedigend schouderklopje. "Ja", dacht ik, "op momenten als dit worden helden geboren". Eenmaal aangekomen in de Kinepolis werd ik vooral verrast van de enorme chaos die ik daar aantrof; lange wachtrijen en een wirwar van gehaaste, lawaaierige gezinnen met massaal veel kinderen, het blijkt met die vermeende vergrijzing wel mee te vallen. Gelukkig was de enorme volkstoeloop niet voor Hereditary maar voor Jurrasic World dat ook afgelopen weekend speelde. Verklaarbaar want dit leek mij niet het allooi mensen dat je normaliter zou betrappen op het lezen van een krant.

Positief was dan weer mijn eerste kennismaking met de cosy seats. Voor een kleine meerprijs krijg je 2 ruime zitplaatsen aan weerskanten afgescheiden door een ovalen tafeltje, ruim genoeg om te voorkomen dat je wordt bedolven onder de popcorn en andere etensresten van je buurman.

Dan was het eindelijk zover, de film begint met een begrafenis en de toon is meteen gezet....de begrafenissfeer zal namelijk 2 uur lang blijven hangen. Het eerste half uur wordt je getrakteerd op een slaapverwekkende vertoning...
ja ik viel bijna letterlijk in slaap. Wij zien een disfunctioneel gezin samengesteld uit een doodnormale huisvader, de totaal van de pot gerukte hysterica Annie en 2 door de koekwaus verknipte kinderen (waarvan de zoon sterke gelijkenissen vertoont met Jesse Klaver)... de appel valt ook hier duidelijk niet ver van de boom.
De sluimerfase van de film wordt op een gegeven moment bruut verstoord door het aanhoudende hysterische gegil van Annie. Dit was de eerste scene die niet alleen bij mij, maar ook bij vele mede toeschouwers op de lachspieren inwerkte. Er zouden er nog velen volgen. De tergende hysterie van Annie, het zwaar zuigende gedrag van de, o zo betrokken vriendin, annex black hole Joan, het uitzichtloze van praatgroepen waar deelnemers elkaar steeds weer met nieuwe imaginaire problemen infecteren. Het is allemaal heel herkenbaar en past prima in een psychologisch drama. Wellicht zit daar ook de ware horror in want als je dan verwacht naar een griezelfilm te gaan dan is dit wel de ultieme tantaluskwelling. 

Op het einde brengt Ari Aster dan toch een hele boel horrorclichés in maar dat maakt het allemaal  nog veel erger. De verhaallijn draait uiteindelijk uit op een complottheorie die hij waarschijnlijk in een dronken bui op een bierviltje heeft uitgewerkt.

Vaak had ik het idee dat het een horrorparodie betrof maar dit blijkt toch echt niet de bedoeling te zijn geweest als ik  zie hoe serieus hoofdrolspeelster Toni Colette het allemaal verwoordt.


Zoals zo vaak met acteurs zie je hier dat zij eigenlijk niet acteert...zij is de hele tijd gewoon zichzelf...een sterk staaltje typecasting dat wel. Al bij al heb ik deze film geen enkel moment eng gevonden; soms irritant, heel vaak grappig maar nooit eng. De massahysterie eromheen maakt het interessant genoeg om ernaar te gaan kijken maar wie echt goed wil gaan griezelen kan ik deze film echt niet aanraden. Ik en ongetwijfeld vele andere teleurgestelde toeschouwers zijn andermaal slachtoffer van wat de media tegenwoordig "partner content" noemt maar uiteindelijk is het niet meer dan ordinair kijkersbedrog....nepnieuws.

Voor wie toch nog wil gaan kijken even ogen dicht want hier volgt een spoiler....
De Jesse Klaver kloon wordt uiteindelijk tot koning gekroond en dat is meteen ook het meest bloedstollende aspect van deze film maar alleen voor Nederlanders te begrijpen.


woensdag, juni 20, 2018

Afytos - Chalkidiki

Afytos ligt op 83 kilometer van Thessaloniki en wordt wel beschouwd als een van de mooiste plaatsen van Chalkidiki. Het is gebouwd op een steile rots met beneden twee baaitjes. Langs de rand van het dorp loopt een promenade op 75 meter hoogte, waar vandaan je een prachtig uitzicht hebt op Sithonia. Afytos wordt vanwege de hoge boulevard, ook wel het balkon van Chalkidiki genoemd.


En tot zover de reisgids. In werkelijkheid is Afytos best wel een toeristenfuik, waar je in de zomer over de hoofden kunt lopen. Nu is het nog een lieflijk plaatsje, waar het vrij rustig is. Tenminste als je de juiste plekjes weet te vinden. En dat plekje is niet op het balkon. Het uitzicht is er weliswaar prachtig, maar de restaurants die er zitten zijn een bezoek niet waard. Natuurlijk is het zoals overal ter wereld, als je zaak toch vol zit met toeristen, waar zou je dan je best voor doen?
Wij hebben in het centrum van Afytos best wel wat leuke restaurantjes gevonden. Onze favoriet was To Steki, hier hebben ze heerlijke gevulde squid en het restaurant is rustig en koel door de grote ventilatoren die er hangen. En ze hangen stevig, wat in restaurant Christos wel anders is, hier hangen de ventilatoren levensgevaarlijk aan nog slechts een draadje te bungelen boven de hoofden van nietsvermoedende gasten. Tevens staat daar een sinaasappelboom, waar om de haverklap iets uitvalt. De beste reden echter om Christos te vermijden is dat daar een serveerster werkt die de dochter is van de eigenaresse van de Grote Griek in Dordrecht. Haar mond staat geen seconde stil en als ze eenmaal doorhebt dat je uit Nederland komt, is ze zo blij dat ze al haar kromme zinnen niet aflatend over je uitstort. Als je als Nederlander echter verlegen zit om een praatje, dan is dit the place to be (doe wel een bouwhelm op).


Voor de rest is Afytos een aaneenschakeling van toeristische winkeltjes, die nog niet weten dat iedereen tegenwoordig een strak huis wil, zonder al die rommel die zij verkopen of eigenlijk natuurlijk, niet verkopen. Ook is er nog een folkloremuseum, waarvan niemand weet of het ooit nog opengaat. De Agios Dimitrios kerk is aardig, maar we hebben al mooiere gezien. Kortom Afytos is een leuk plaatsje, maar ook niet meer dan dat.









vrijdag, juni 15, 2018

Petrino Paradise

Wij reizen heel wat af, maar in juni gingen we altijd naar Telendos. Na 16 jaar was het echter tijd voor iets nieuws en zo gingen we deze keer naar Chalkidiki (Griekenland) en wel naar Afytos op het schiereiland Kassandra. We hadden bij Petrino Suites Hotel een maisonnette geboekt met privézwembad. En zo vlogen wij vol verwachting naar Thessaloniki.

Vanaf de luchthaven is het nog een uurtje rijden. Aangekomen ligt Petrino aan een doorgaande weg, maar als je eenmaal binnen bent is het een waar paradijs met een prachtige tuin met authentieke huizen, een bar met groot zwembad en een restaurant. Het is er heerlijk stil, op de vogels en krekels na. Er hangt een hele aparte, serene sfeer.

Onze maisonette viel niet tegen. Beneden een woonkamer en badkamer en boven een slaapkamer. De inrichting was een mix van klassiek en modern, heel sfeervol. Het allerleukste aan de suite was dat je een eigen tuin met privézwembad had. En dat was echt zalig, zo heerlijk rustig. Elke morgen kwam de tuinman het zwembad schoonmaken. De tuin werd goed bijgehouden. Ook de dieren die we op bezoek kregen waren geweldig, daarover later meer.

In dit toppunt van luxe was het dan wel vreemd dat de warme en koude kraan in de badkamer omgedraaid zaten. Dat heb ik eigenlijk nog nooit eerder ergens gezien, het is in ieder geval geen Griekse gewoonte. Wel was er weer een bekend Grieks probleem met de douchekop. Als je die aanzette spoot het water een paar meter verder en bleef je zelf droog. Gelukkig was de receptie heel goed en stond er binnen een half uur een klusjesman in de badkamer. Helaas snapte de man niets van het probleem, hij draaide hem keer op keer open en zei, it is working. Tja, naar Griekse normen wel. We hebben het daarom maar zo gelaten en, net als altijd in Griekenland, de douche maar in de hand genomen.

We vielen met onze neus in de boter, 's avonds was er een barbecue met livemuziek in het restaurant. Aangekomen was het vreemd dat achterin de tuin alle tafels bezet waren en voorin alle tafels leeg. Toen de livemuziek begon begrepen we direct de reden. De muziek was zo hard, dat je pijn aan je trommelvliezen kreeg. Helaas was er alleen nog plaats naast de muzikanten, we hebben de barbecue dus maar snel achterover geslagen en zijn naar onze eigen tuin gegaan. Die lag precies aan de andere kant van het domein en daar was de muziek nog prima te horen. Gelukkig beperkten dit soort evenementen zich slechts tot de zondagavonden. Wordt vervolgd.