dinsdag, oktober 29, 2019

Melia Dunas The Level, Sal

In september zijn we weer eens naar Kaapverdië geweest. deze keer naar het eiland Sal. We hadden The Level geboekt in het Melia Dunas Hotel, zodat we toch een adul only vakantie hadden. Normaal kiezen we altijd voor Boa Vista, dus het was afwachten. Gelukkig viel het zeker niet tegen. Sal is niet heel erg anders dan Boa Vista, maar The Level is zeker een aanrader.

Bij aankomst zouden we een eigen receptie hebben, maar bij navraag moesten we toch gewoon aanschuiven in de hal. Echter na ongeveer een half uur kwam er een bel boy op ons af om ons te redden. Die bracht ons met een golfkarretje inderdaad naar een eigen receptie. Dat was een oase van rust. En zo konden we met nat handdoekje en cocktail in de hand, direct inchecken. Bij de receptie bevindt zich ook de privé lounge voor Level gasten. Hier zijn door de dag heen diverse hapjes en drankjes te krijgen.

De Level kamers liggen in het hoofdgebouw en zijn prachtig.  Het is een beetje vreemd dat alle Level-faciliteiten ver uit elkaar. liggen.  Dit maakt dat je toch bij een bar in de buurt zit waar iedereen dronken van zijn stoel valt en in het weekend de locals met elkaar op de vuist gaan. Op zich hoef je daar helemaal niet te komen, alleen weet je dat bij aankomst nog niet. Andersom wekken de Level-faciliteiten bij niet-Level gasten een enorme haat op. Doordat ze aan je bandje kunnen zien dat je daar zit, beginnen mensen plotseling verhalen te vertellen dat ze "lekker toch" in het Level-zwembad zijn geweest en zo. En inderdaad is de bewaking daar zo slecht, dat we zelfs zagen dat mensen die van het strand kwamen, hun voeten in het Level-zwembad afspoelden, onder het toeziend oog van de bewaker.

Verder was het grandioos. De a-la-carte restaurants, de bediening bij het zwembad, het ontbijt (vooral het Japans ontbijt), het vriendelijke personeel, het prachtige strand, de mooie tuin en ga zo maar door. Melia Dunas The Level is zeker een aanrader.





















donderdag, oktober 03, 2019

Van Hanh Pagode en Sangha Almere


Iedere keer als ik naar de tandarts ging (nu heb ik een andere), kwam ik voorbij de prachtige en voor mij mysterieuze Van Hanh Pagode, die Almere Buiten sinds 2015 opfleurt. Ik was altijd van plan om er eens een kijkje te gaan nemen, maar dat kwam er nooit van. Het leek mij ook altijd dicht of in ieder geval niet heel uitnodigend om binnen te komen, in tegenstelling tot veel boeddhistische tempels in Azië. Onlangs zag ik een aankondiging voor een introductie mediteren van de Sangha Almere. Een mooie gelegenheid om eens een kijkje te nemen in de Van Hanh Pagode.

De parkeerplaats is aan de achterkant en daar bleek het helemaal niet zo stil en verlaten. Ook bij binnenkomst was het een drukte van belang. De echte tempel is boven. Beneden is er een keuken en zijn er diverse ruimtes waar vooral de Vietnamese gemeenschap van Almere elkaar ontmoet. Het is dan ook een Vietnamees boeddhistische tempel. Na navraag bij een vriendelijke meneer, toog ik naar boven naar de tempel. En al weet ik best veel van het boeddhisme, door alle nieuwe indrukken maakte ik de stomste beginnersfout die je kan maken: ik ging met schoenen aan de tempel in. Gelukkig zaten er al een paar vriendelijke dames van de Sangha Almere en werd ik niet gelijk de tempel uitgegooid.

Het gezelschap was gemêleerd, maar Vietnamezen zag ik niet. De Sangha Almere is meer een westerse aangelegenheid. De meditatiegroep komt dan ook bijeen om te oefenen in de traditie van Thich Nhat Hanh, een Vietnamese boeddhistische monnik, die in het westen zeer populair is. Hij heeft vele boeken geschreven en heeft een heel toegankelijke manier van mediteren ontwikkeld. De Sangha heeft als doel een bijdrage te leveren aan het ontwikkelen van aandacht, begrip en liefde, zoals door Thich Nhat Hanh doorgegeven. Deze elementen waren duidelijk aanwezig en het was dan ook een mooie avond. Het mediteren  was heel anders dan ik gewend ben, veel eenvoudiger en in de vorm van een soort versjes, maar heel leuk om eens mee te maken.

De tempel zelf is mooi, vooral het altaar met drie reusachtige beelden:
Middelste: Sakyamuni Boeddha geboren als Siddharta, grondlegger van de boeddhistische leer voor onze wereld, staat symbool voor inzicht.
Links: Ksitigarbha, is een Bodhisattva (iemand die zijn eigen Boeddhaschap uitstelt om zich ten dienste te stellen van alle levende wezens. Staat voor moed.
Rechts: de Bodhisattva Guan Yin, zij staat symbool voor mededogen.

In de zaal met Boeddhabeelden komen mensen zichzelf verbeteren. Daardoor zal de wereld elke dag iets mooier worden. En dat is een mooie gedachte.

dinsdag, juli 23, 2019

ZomerSint

Afgelopen zaterdag was het weer zover, de ZomerSint was in het land. De Sint wist niet wat hem overkwam, hij en zijn Pieten moesten met kaplaarzen en zuidwester door de straten. Wij moesten door het slechte weer ook binnen zitten, maar dat was uiteindelijk nog net zo gezellig. Dank je Sinterklaasje!








dinsdag, mei 07, 2019

Klein Lourdes en het Aspergefestival

Voor het eerst in de geschiedenis besloot hotel De Rosep dit jaar het traditionele asperge diner-dansant af te schaffen. Tijden veranderen, maar feit is wel dat de zomer niet kan beginnen zonder dit festijn. Gelukkig had Parkhotel Horst dit op tijd door en konden wij bij hen boeken voor het Aspergefestival. Bijkomend voordeel was dat we nu eerst op bedevaart konden naar het dichtbij gelegen Klein Lourdes: Lieve Vrouwe Troosteres der verdrukten in Tienray.


Wij besloten vroeg weg te gaan, het zou immers wel druk zijn bij zo'n bedevaartsoord met bussen vol zieken en kreupelen. Tot onze grote verbazing konden wij met gemak voor de deur parkeren en leek heel Tienray uitgestorven te zijn. 
Wij besloten eerst maar eens te gaan lunchen, zodat het wonder niet te zwaar zou vallen op een lege maag. We hadden de keuze uit twee gedateerde, lege lunchrooms annex cafés. We kozen lukraak de linker. Dat bleken geen Limburgers. We hoorden de makelaar al zeggen, dagelijks bussen voor bedevaartgangers, daar val je je geen buil aan. Nu zat er een armoedige familie in een aftands interieur. De zielige zelfstandigen hadden een kaart die bij een bus bejaarden op bedevaart paste. Bij ons viel de vette kroket zwaar op de maag en moest ik met maagzuur van de tomatensoep uit blik, Maria gaan aanschouwen. 

Nu wij onze goede daad hadden verricht, konden wij met een gerust hart naar Klein Lourdes. Nog steeds zagen we niemand, maar dat zou binnen bij de replica van de grot van Lourdes wel anders zijn. De kerk zag er heel gewoon en leeg uit. De grot zagen wij niet. Misschien was er een geheime doorgang aan de achterkant? En ja hoor, rechts achterin de kerk zagen we Maria staan, op en tussen een soort dozen van papier marche. Ach de bedoeling is natuurlijk heel goed. En gelukkig vindt Maria dat ook, want de muur naast de artificiële grot hangt vol met dankbetuigingen van mensen die genezen zijn. Zo zie je maar, never judge a book by its cover. 

Na nog wat omzwervingen door Horst, waar een kermis was met slechts een fractie meer bezoekers dan Klein Lourdes, besloten we naar ons hotel te gaan. Dat viel niet tegen, wij hadden een de luxe kamer met prachtig uitzicht op het meer. De badjassen, slippers en badhanddoeken voor de wellness lagen al klaar. Helaas waren we onze zwemkleding vergeten, maar we hebben gezien dat we die een volgende keer zeker mee gaan nemen. 

Dan maar wat gaan drinken. En dat bleek in het Parkhotel in een multifunctionele ruimte te zijn, die dienst doet als ontbijtzaal, lunchrestaurant, dinerrestaurant, bar en lobby. Gelukkig hadden ze handige lampjes op tafel die je om kon draaien, zodat de ober kon zien dat je hem nodig had. Dat werkte 's middags nog prima, helaas 's avonds niet. 
Het Aspergefestival moest een heel spektakel worden, de asperges
hingen al aan het plafond.Het leek alsof we zouden gaan koekhappen, maar dan met asperges. 

Het Aspergefesival begon met heerlijke amuses. En er was een band, FF Dimme. Die deden hun naam eer aan, want ze waren meer gedimd dan dat ze er waren. Te horen aan de uitgebreide beschrijvingen van het eten, als ze af en toe even terugkwamen, was hun hoofddoel eerder eten dan optreden. Maar verder deden ze het leuk. Ze dachten gelukkig ook nog aan de Dodenherdenking en zo waren de meeste mensen twee minuten stil.

Het voorgerecht was in buffetvorm. Ook lekker. Maar toen stopte het. Het werd tien uur, elf uur, je verwacht al niets meer, maar toen kwam toch het hoofdgerecht nog op tafel, vanzelfsprekend asperges. Nog net voor afloop rond twaalf uur, werd er een nagerechtenbuffet neergezet, De wijn kon je bij een kraampje halen, en deze was van goede kwaliteit en er was voldoende keuze. Al bij al was het heel gezellig en hebben we lekker gegeten.

Wij waren overigens niet de enige oud-Rosepgangers. Er waren nog andere oude bekenden, en zij hebben ook al geboekt voor het wijn en wildfestijn in Parkhotel Horst. Dat is heel slim gezien om daar nu al uitnodigingen voor neer te leggen, want bij de Rosep duurt het altijd heel lang voor de datum bekend is.
Wij vinden De Rosep net iets beter qua eten en gaan daar wel weer naartoe voor het wilddiner. Maar Parkhotel Horst is zeker een goed alternatief, met mooie kamers, vriendelijk personeel en de prachtige ligging aan een meer. 








vrijdag, april 12, 2019

Culturele verschillen in het herdenken van de slavernij

In Senegal zijn we erachter gekomen dat het herdenken van de slavernij daar heel anders aan toegaat dan in het westen. Een land dat op zo'n grote schaal met deze gruwelijke praktijken te maken heeft gehad als Senegal, gaat op (voor ons) heel vreemde wijze om met dit fenomeen.

Eigenlijk is het ook niet zo vreemd. Bij ons moet alles altijd onder het vloerkleed gestopt worden en dus is herdenken vaak de gruwelijkheden verstoppen achter bloemenkransen en stemmige muziekjes op daarvoor vastgestelde dagen. Het is niet voor niets dat Zwarte Piet tegenwoordig schandelijk wordt bevonden. In Senegal waar ze het grootste slavenmonument ter wereld hebben (Gorée), staan door het hele land houten slaven op denigrerende wijze, bloot en bezig met vernederende taken, tentoongesteld.

Het gekke is dat het geen herinneringsbeelden leken, maar eerder decoratiestukken. Zo stonden er in ons hotel verschillende houten slaven, in blote kont, prominent in de lobby van ons hotel. De houten beelden hadden ook nog eens karikaturale trekken, die in de verste verte niet leken op de Senegalezen.


Je kon niet in de lobby gaan zitten (de enige plaats met een redelijke internetverbinding) zonder dat je met plaatsvervangende schaamte naar de beelden moest kijken. In het midden van de lobby stond een grote waterput, waar de beelden her en der omheen stonden. Maar misschien is dat nu juist ook wel weer heel sterk, dat je schaamte krijgt door de tastbare herinnering. Is dat niet beter dan Zwarte Piet verstoppen onder een paarse of groene ontkenningslaag?

Hoewel een gids ons vertelde dat niet de blanken de oorzaak van de slavernij waren, maar de lokale koningen, omdat die bijvoorbeeld luxe producten als sigaren en dure drank ruilden voor sterke mannen uit hun eigen stam. Tja voor elke gruweldaad zijn natuurlijk altijd meerdere schuldigen aan te wijzen. Dan krijgen we de aloude vraag, wie is schuldiger, de dader of de meeloper?


dinsdag, februari 26, 2019

Roze Meer, Senegal

Het Roze meer (Lac Rose) ligt op 25 km van Dakar en is niet altijd roze, zoals wij zagen. Het meer kleurt roze door de werking van de zon op het zout en het roze plankton dat erin voorkomt. Het moet dan wel onbewolkt en boven de dertig graden zijn. Toen wij er waren was het wel warm, maar half bewolkt en dus waren er alleen wat roze plakkaten in het water te zien. Het meer is zo zout, dat je er op kunt drijven als in de Dode Zee.


Het Roze Meer wordt vooral voor zoutwinning gebruikt. Iedereen mag er gratis zout winnen. Dit is echt een monnikenwerk en levert maar een klein beetje geld op. De mensen staan hiervoor veel in het zoute water, wat geen pretje moet zijn. Als het zout gewonnen is, wordt het op bergen langs de kant gelegd. Ieder heeft zijn eigen berg. Het zout wordt aan het westen verkocht als keukenzout en strooizout. Misschien rijden we dus weleens over het Senegalese zout. Het is goed om er eens bij stil te staan hoe hard hiervoor is gewerkt.



zondag, februari 17, 2019

Dakar-rally Senegal

De Dakar-rally wordt jaarlijks in januari gehouden. Vroeger heette het Parijs-Dakar. Eigenlijk kan  Dakar ook wel uit de naam, want tegenwoordig (sinds 2009) wordt de rally in Zuid-Amerika gereden, vanwege terreurdreiging.
Wij hebben in Senegal een stukje van de rally gereden (met chauffeur). Tenminste een stukje van het vroegere parcours en de finish.


Oprichter Thierry Sabine (overleden in 1986 bij een helikoptercrash) had best veel op met de arme plaatselijke bevolking. Hij richtte een school en een ziekenhuis op en heeft heel wat mensen aan werk geholpen. Ook nu nog is de finishplaats een druk bezochte (toeristische) plaats. De oude jeeps gebruikt men om met toeristen een stukje door de duinen te racen. Toeristen komen er veel, ook om het roze meer te komen bekijken.


De jeeps zijn oud, heel oud. We moesten vaak stoppen vanwege oververhitting van de motor. Verder rammelde er van alles en natuurlijk kregen we ook nog een lekke band. Onze chauffeur was echter onvermoeibaar vrolijk. Het meest indrukwekkend was het enorme, lege strand, waar vroeger de finish was. De zee is hier prachtig ruig. Helaas zo ruig dat hier jaarlijks zo'n 70 vissers om het leven komen. Je ziet heier helemaal niemand, tot de jeep even stopt, dan komen er plotseling overal verkopers aanrennen.







 



dinsdag, februari 05, 2019

Gorée eiland, Senegal

Gorée is een eiland voor de kust van Senegal, tegenover Dakar. Van de vijftiende tot de negentiende eeuw was het eiland het grootse centrum van de trans-Atlantische slavenhandel. Gorée staat sinds 1978 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO, omdat deze plaats een van de belangrijkste getuigenissen is van de slavenhandel.


De boottocht van Dakar naar Gorée duurt ongeveer 20 minuten. De boot is altijd afgeladen vol. Het eiland is een pelgrimsoord voor de Afrikaanse diaspora en staat symbool voor een ongekend wrede geschiedenis van slavernij. Doel is om deze geschiedenis van lijden, tranen en dood te herdenken. Er zijn veel beroemde bezoekers geweest,onder andere de paus, Nelson Mandela en Obama. 


Het vreemde is dat het eiland bij aankomst bijna vrolijk en idyllisch aandoet met gekleurde huizen, vrolijke toeristen, verkopers en natuurlijk de bekende UNESCO-attributen zoals de nep-lantaarns die overal op de wereld hetzelfde zijn. Ook is het heerlijk om even aan de smog van Dakar te ontsnappen. Natuurlijk is dat alles maar schijn. Gorée staat symbool voor een van de grootste tragedies in de menselijke geschiedenis. Er zijn hier miljoenen slaven verhandeld, als beesten behandeld en velen hebben hier de dood gevonden.

Gorée is achtereenvolgens in handen geweest van de Portugezen, Nederlanders, Engelsen en Fransen. In 1617 werd het eiland door de Nederlanders gekoloniseerd. Een tijdlang was het in bezit van de Oost-Indische Compagnie, die het eiland Goeree noemden, naar het Zuid-Hollandse eiland. 

Het eiland kenmerkt zich door grote verschillen. De tegenstelling tussen de mensonterende slavenverblijven en de prachtige huizen van de slavenhandelaren is enorm. Maar ook nu is er een groot verschil tussen de goed onderhouden gebouwen van het UNESCO Werelderfgoed en de armzalige krotwoningen waar de inwoners van het eiland wonen. Er wonen momenteel zo'n 1200 mensen, moslims en christenen, die tamelijk vreedzaam samenwonen. Er is een moskee en een kerk op het eiland. Het ziekenhuis wordt nog steeds door nonnen beheerd, welke niet blij zijn om gefotografeerd te worden, merkten wij. 

De belangrijkste herdenkingsplaats op het eiland is Maison des eclaves, het enige slavenhuis dat op het eiland is overgebleven en nu is ingericht als museum, ter nagedachtenis aan de wrede geschiedenis. Op de benedenverdieping wachtten slaven onder erbarmelijke omstandigheden om verscheept te worden naar de Nieuwe Wereld. Erboven woonden de slavenhandelaren in grote weelde en luxe. 
Het huis staat naast het water, hier komt de "Door of no return"op uit. Langs deze deur werden de slaven op de schepen geladen. Door de centrale ligging aan de Atlantische Oceaan werden hier slaven uit diverse Afrikaanse landen heen gebracht en verzameld. Het was een overslag voor miljoenen slaven. 

De waarde van de mannen hing af van hun gewicht. Zestig kilogram was het minimum. Wie dat gewicht niet had, werd in een speciale kamer gehouden en met bonen gevoed, tot het gewenste gewicht bereikt was. Een goed gebit verhoogde de waarde ook. Jonge vrouwen werden gewaardeerd om hun borsten en maagdelijkheid. Het enige middel voor hen om vrijheid terug te winnen was om zwanger te worden van hun meester. De slaven werden in kleine ruimtes gehouden, als beesten. Ze mochten nauwelijks naar de wc en zaten met honderden op elkaar gepakt.

Een bezoek aan Gorée is indrukwekkend en is zeker een van de belangrijkste bezienswaardigheden van Senegal.