vrijdag, juni 30, 2006

Guantanamo Almere

Eindelijk is er een klusser met 2 rechterhanden gekomen en die heeft een deur gemaakt waar nog geen olifant doorheen kan, dus laat staan 2 Sphynxen. De man was van Klusservice uw Rechterhand en naast vakkundig ook nog erg snel. Een kattenvriend was het niet (Yadid en Mozes zaten voor de gelegenheid opgesloten op mijn kantoor) want hij noemde de deur "hufterproof".
In ieder geval heeft hij bewezen dat er best ook hele goede bedrijven in Almere zijn. Mijnheer Zonneveld, daar kunt u nog een voorbeeld aan nemen!

Poliziek

Een klucht is een komisch toneelstuk gericht op het vermaken van het publiek met onwaarschijnlijke en extravagante situaties die toch vaak binnen de grenzen van het mogelijke blijven. Opzettelijke absuditeit of onzin vindt ook vaak een plaats in de klucht, evenals verbale humor met wisselend beschavingspeil, zoals bijvoorbeeld.
De klucht spitst zich meestal toe op een handeling die over de schreef gaat, of een neiging om dingen verborgen te willen houden voor de andere figuren - en de onvoorziene kettingreactie die daar op volgt.
En zie...dit komt helemaal overeen met onze landelijke politiek.

Lousewies heeft de aanzet gegeven en Balkie delft weer het onderspit, het zit de arme man niet mee. Lousewies is er een van een zeer opmerkelijk vriendinnengroepje, die in hun drie-eenheid een behoorlijk stempel op Nederland drukken; Lousewies beslaat de politiek, prinses Mabel doet het koningshuis en Willemijn is de filantrope als directrice van War Child.


In ieder geval 3 ambitieuze dames die veel bereikt hebben.


Ook op Telendos is politiek, alhoewel zich dat ver van het vissersbed vandaan afspeelt. De plaatselijke politici bevinden zich op het buureiland Kalymnos. Natuurlijk zie je die nooit, domweg omdat zij 4 jaar lang het hele dwergeiland vergeten zijn, maar in verkiezingstijd zou het wel eens zo kunnen zijn dat die paar stemmen net van doorslaggevend belang zijn. Vandaar dat alle partijen vlak voor de verkiezingen zich in hun beste pak en stralendste glimlach op een boot hijsen en zich samen met hun familie naar Telendos begeven.

Afgelopen week was het de beurt aan Pasok, een soort Grieks PVDA. De procedure bestaat uit het bewerken van letterlijk elke inwoner. Iedereen krijgt een hand en met iedereen wordt een (zo kort mogelijk) praatje gehouden. Ze vragen wat de betreffende inwoner wenst, ze zeggen dat ze daarvoor zullen zorgen en spoeden zich verder naar de volgende. Zelfs bedlegerige inwoners worden niet overgeslagen. Eten en drinken doen zij nergens, want je weet als je je daar op Telendos aan bezondigt je, of bij iedereen iets moet eten of drinken, of dat alle mensen waar je niet gegeten of gedronken hebt zeker niet op jou zullen stemmen.

Natuurlijk gingen Niki en Maki graag op de foto met Pasok, omdat de gewiekste politici net toegezegd hadden de komende 4 jaar al Niki's wensen te vervullen, maar daarvoor zou natuurlijk wel iedereen op ze moeten stemmen.
De reaktie van Niki op mijn vraag of ze er nog geloof in had: "je weet nooit, de huidige politici hadden het 4 jaar geleden ook allemaal beloofd en niets waargemaakt, ik heb er alle hoop op dat Pasok het nu wel doet".

donderdag, juni 29, 2006

Benedictus opgeblazen

Het word uitgelezen weer voor een tuinfeestje. Weet je niet wat je nu weer moet verzinnen? In Apeldoorn hebben ze, voor de bierfeesten op 3 september, een leuk idee: een opblaaskerk.
Je hebt er wel een flinke tuin voor nodig want het opblaasbare monster is 8 meter hoog, 8 meter lang en 15 meter diep, maar dan heb je ook wat.

Nu nog wachten op een opblaaspaus, dan hoeven de priesters het voortaan niet meer met kleine jongetjes of elkaar te doen.

woensdag, juni 28, 2006

Blusbootje komt zo

Op de naamdag van Yiannis werd het plotseling bedrijvig op Telendos. De hele dag waren kleine jongetjes in de weer met vuilniszakken vol hooi, deze werden uitgestort op de kade.

Dachten wij eerst nog te maken te hebben met een voedselinzameling voor Odysseus, bleek het tegen de schemering aangestoken te worden. Nu hadden wij net gegeten dus hadden wij niet zo'n behoefte meer aan geroosterde ezel.

Vol afschuw keken wij toe hoe alle kleine jongetjes van het eiland zich verzamelden voor het vuur. Een collectieve zelfmoord?

Ze kregen een teken en renden door een rij van vuren de zee in. Ambulances waren er niet, ook geen brandweer, dus moesten wij zelf maar eerste hulp gaan geven. Tot onze verbazing kwamen ze er gewoon levend van af en bleef het ritueel zich nog zeker een uur herhalen.
Voor de kinderen in de peuterleeftijd hadden ze kleine vuurtjes waar ze overheen sprongen.

Het leek toch iets leuks te zijn want alle inwoners stonden te lachen en juichen. Bij navraag bleek niemand de oorspong van dit bizarre ritueel te kennen; "oh, dat doen wij gewoon elk jaar om deze tijd". Bij het suggereren dat het wel erg toevallig is dat dit dan altijd op de naamdag van Yiannis is, kregen wij een ontkennend antwoord; "nee, dat zou er vast niets mee te maken hebben".

Vreemde (en vast niet toevallig) is dat op Curacao al jaren de traditie bestaat dat mannen op de naamdag van de heilige St. Jan over het vuur springen. Het is de ‘bulamentu di kandela’ waarbij mannen het vuur trotseren. Wie dit driemaal lukt, ontdoet zich hiermee volgens het volksgeloof van het kwaad.

Op Telendos moeten de jongetjes in ieder geval goed gereinigd zijn van het kwaad, zij herhaalden het zeker een keer of 10 ieder en sprongen niet zozeer over het vuur maar er dwars doorheen. Je bent tenslotte niet voor niets een stoere Griek.

dinsdag, juni 27, 2006

Ze hebben hun draai gevonden.....

En hij zag dat het goed was

De gebroeders Sphynx zijn gisteren eindelijk gearriveerd. Na een ontdekkingstocht door het huis bleek dat ze geen trap konden lopen maar na wat traplooplessen gaat ook dit uitstekend. Yadid en Mozes waren direct gewend hier maar voor ons is dat anders. Het is echt wennen dat, met name Yadid, geen centimeter van je zijde wijkt. Dit betekent dat je uit moet kijken dat je niet op hem trapt, hem niet tussen de deur klemt of hem in een kast opsluit.

Hebben wij ons arm gekocht aan dure krabpalen, klimpalen, speelgoed en zachte, pluizige mandjes; de heren blijken het liefst met afgevallen bladeren van de bamboe te spelen en slapen alleen op stoelen en banken. Yadid slaapt zelfs alleen op een stoel of bank als daar een "klim-mens" op zit.

Klein minpuntje is dat wij Mozes erbij hebben gekocht als speelkameraadje voor Yadid. Spelen doet hij inderdaad graag, alleen Mozes heeft niemand om mee te spelen want Yadid wil niet spelen, die wil alleen bij de mensen zijn en zitten.

Al bij al gaat het prima en zijn wij erg blij met ze. Na zo'n enerverende eerste dag is het goed slapen.

maandag, juni 26, 2006

Oranje wolk

Nu gisteren het oranjegevoel definitief is overgewaaid en het Nederlands elftal een potje kwartet aan het spelen is met de gele en rode kaarten, kunnen wij gelukkig nog terugkijken op een onbezorgd oranje voetbalfeestje.

Er waren weinig Nederlanders op Telendos, maar de wedstrijd Nederland-Argentinie hebben wij nog onbezonnen bekeken en gevierd in het restaurant van onze vrienden Niki en Maki met een internationaal gezelschap van Nederlanders (met o.a. Kitty en Vincent, zie stukje "Miniversum" eerder deze maand), Grieken, Noren, Fransen en Engelsen, waarbij alleen de zoon des huizes Yiannis, om onduidelijke reden, voor Argentinie was.

Bij gebrek aan oranje versiering hebben wij 's middags de versieringen zelf uit oranje karton geknipt. Hiervoor heeft Maki een bootreis moeten maken want zulke zaken zijn op Telendos niet verkrijgbaar.
Daarna heeft Angela, de dochter des huizes, haar schilderkunst op onze gezichten uitgeprobeerd en werden wij allemaal versierd met de Nederlandse vlag, wel ondersteboven maar dat mocht de pret niet drukken.

Natuurlijk is er geen kabel op Telendos en de TV wordt daar nog, op grootmoederswijze, getooid met een antenne er bovenop. Dit was te merken want juist op belangrijke momenten veranderde het klimaat van zonnig naar sneeuw. Wij kwamen pas achter de werkelijke oorzaak van deze klimaatveranderingen toen de afstandsbediening kwijt bleek te zijn. Er bleek nog een deserteur onder ons te zijn; de Noorse Elizabeth, die zich niet alleen stiekum de afstandbediening eigen had gemaakt maar deze op cruciale momenten ook kwistig had gebruikt. Nadat Elizabeth werd buitengesloten en een steen voor de TV was geplaatst, konden wij weer in spanning naar de buis staren.

Met name Angela, staarde wel heel erg naar het scherm en had van het ene op het andere moment een abnormale belangstelling voor het Nederlands elftal, ook dat had een oorzaak. Toen zij plotseling nummer 17 op haar wang schilderde begrepen wij dat het onderwerp van haar belangstelling niet het voetbal was maar Van Persie. Wij hebben het arme kind de details over zijn sexuele gedrag maar bespaard.

Helaas loopt Van Persie een huwelijk met deze Griekse schone (en de bruidsschat) mis want gisteren om 23.30 uur ontvingen wij een SMS van haar dat de liefde voor Van Persie definitief over is.

En zo ging er op 25 juni 2006 een droom voorbij en vielen velen met een klap van de oranje wolk.

zondag, juni 25, 2006

Voldongen feit

Treurig voor alle inbrekers, wij zijn weer terug en de hele week is dit onze oppas geweest. (hadden jullie dat maar eerder geweten....)


En nu is het te laat want morgen komen onze waakkatten, Yadid en Mozes, bij ons wonen, die weliswaar geen haar op hun rug maar des te meer haar op hun tanden hebben.

Vanaf nu kunnen jullie hier weer elke dag alle ellende, vreugde, verdriet en intieme geheimen lezen.

zaterdag, juni 17, 2006

Filmrecensie Pride and prejudice

Filmrecensie door Michael Koukos

Regie: Joe Wright
Cast: Keira Knightley (Elizabeth Bennet), Matthew MacFadyen (Mr. Darcy), Brenda Blethyn (Mrs. Bennet), Donald Sutherland (Mr. Bennet), e.a.
Speelduur: 127 min.

Het verhaal is niet nieuw, in deze verfilming van de ultieme klassieke stationsroman van Jane Austen zien wij andermaal de met 5 dochters gezegende famillie Bennet.
Het geheel speelt ook nu weer eind 18de eeuw en wij zien dit middenklassegezin zijn uiterste best doen om zich sociaal staande te houden, wat in die tijd zeker geen lachertje was.

Wij zien een tijdperk van moddertrappen met lange jurken, waarin alle mannen mister als voornaam hebben gekregen en waarin iedereen ongegeneerd slurpt tijdens het eten van zijn soep. Het feit dat de 5 dochters er niet geheel onaantrekkelijk uitzien kan voor de Bennets wel een voordeel worden genoemd echter de doorzichtige koppelpogingen van ma Bennet willen niet erg lukken.

Als de steenrijke Mr. Bingley (ik wist niet dat ze Ralph Malph op sterk water hadden gezet) een huis bij de Bennets in de buurt betrekt, lacht het leven onze druk kwebbelende en giechelende familie weer toe.
Tegelijkertijd komt de film wel even tot stilstand; er volgt er een hoop gedateerd en langgerekt feestgedruis doorspekt met oubollige Britse toneeldialogen zodat men zich begint af te vragen of dit nog wel ergens naartoe gaat.

Tot Mr. Bingley zijn kans grijpt en direct het enige blondje uit het Bennetnest inpikt.
Dan komt het verhaal gelukkig weer op gang. Een zielig mannetje Collins komt op de proppen, deze wil Elizabeth (de parel van de familie) aan de haak slaan .Zij is echter smoor op zuurpruim eerste klas ( en maatje van mr. Bingley), mr. Darcey en laat Collins op zijn knieeen achter waar de hele familie bij is.
Moeders is hierover zo verontwaardigd dat zij dreigt nooit meer met Elizabeth te willen praten en het is voor menig toeschouwer vast een teleurstelling dat zij deze bedreiging niet ten uitvoer brengt. Niets kan Elizabeth echter van haar stuk brengen, zij wil en zal het lopende fossiel Darcey versieren.

Veel verrassingen kun je vanaf dit punt natuurlijk niet meer verwachten. Elizabeth en Darcey spelen nog een uurtje kat en muis en het valt uiteindelijk bijna niet meer te vatten waar die twee nog zo moeilijk over doen.

De film blijft gelukkig genietbaar door de humor en door de ijzersterke vertolking van Keira Knightley. Uiteindelijk maar goed ook want de acteerprestaties van Matthew MacFadyen horen eerder thuis in "Return of the living dead".

Kostuumfilms zijn uit en het ziet er niet naar uit dat het fenomeen hiermee een revival tegemoet kan zien maar de romantici onder jullie zullen het geheel wel kunnen apprecieren..

vrijdag, juni 16, 2006

Padre Picpus

Paters staan over het algemeen ook erg slecht bekend met betrekking tot kindvriendelijk gedrag, maar er wordt gezegd dat dat meestal kleine jongetjes betreft.
Er zijn bij de paters echter gunstige uitzonderingen. Zo ook Eustachius van Lieshout, bij de Brazilianen ook wel bekend als 'Padre Eustáquio'. Gisteren is deze ambitieuze kerkganger zalig verklaard in het Braziliaanse Belo Horizonte. Padre Eustaquio hield genezingsdiensten en werd door het succes daarvan bekend als wonderdokter. In tegenstelling tot Jomanda kon hij wel echt genezen, schijnt.
Helaas werkte alle gebeden niet zo goed voor hemzelf want zelf overleed hij in 1943 aan een insectenbeet.

Enige smet op dit succesverhaal is dat de pater afkomstig was van de congregatie van missionarissen van de Heilige Harten, ook bekend als de Picpus-paters. Tja en dit laatste doet mij toch weer het ergste vermoeden, want hoe zouden ze nou aan die naam gekomen zijn? Zou Eustaquio ook de pus genezen hebben?

PedOgoog

Nadat de Radboud Universiteit de laatste tijd alleen maar negatief in het nieuws is geweest, moet nu toch gezegd dat ze een goede en de enige juiste beslissing hebben genomen.
Het gaat natuurlijk over het heenzenden van pedofiel Norbert de Jonge die doodleuk een studie orthopedagogiek deed. De Jonge zelf begrijpt hier niets van en vindt het pure haat.

Iedereen die nog twijfelt over bovenstaande zou het artikel “ Jonge meisjes aanraken” eens moeten lezen. Ik vind het walgelijk om te lezen en dan maakt hij ook nog een vergelijking met homoseksualiteit wat helemaal nergens op slaat. Hij doet alsof hij er niets aan kan doen, nee dat hij ziek is daar kan hij niets aan doen, maar net doen alsof het normaal en natuurlijk is kan er bij mij niet in. Hoe kan hij in godsnaam denken dat een relatie tussen een volwassen man en een klein meisje ooit gelijkwaardig kan zijn?

Je hebt pedagogen en pedogogen en die laatste mogen wat mij betreft worden opgesloten voor levenslange TBS. Norbert heeft kennelijk na al die jaren studie het verschil nog steeds niet ontdekt.
Gelukkig ken ik hem niet maar ik vind het al een misselijkmakende gedachte dat ik misschien wel eens in een ruimte met hem ben geweest zoals bijv. de kantine of bibliotheek.

donderdag, juni 15, 2006

Het leven is grof voor Groffen

Bakker Groffen, de bekendste bakker uit Bergen op Zoom, is overvallen. De twintigjarige ex-AMA uit Guinee wordt van het feit verdacht, maar deze ontkent in alle toonaarden, hij zou nog nooit bij de bakker zijn geweest. Hoe zijn vingerafdrukken dan op een rol beschuit konden staan, is hem dan ook een raadsel.

Op 6 maart griste een jongeman de beschuit uit een schap, zette die op de toonbank, toonde de vrouw erachter een busje pepperspray en riep: „Heb je kinderen, dan moet je niet bang zijn. Rustig, rustig. Kassa openmaken, zak vullen met geld.“ De baas van de zaak stormde de zaak in, gealarmeerd via de alarmbel, zodat de overval niet werd voltooid.

De AMA kreeg een gevangenisstraf van 3 maanden, maar die had hij al voltooid in voorarrest.
Het zal de gemoederen in Bergen op Zoom minstens nog 3 jaar bezighouden. Ik ben blij dat er nog plaatsen zijn waar dit nog steeds belangrijke nieuwsfeiten zijn, plaatsen waar het leven nog stilstaat.
Heel lang geleden haalden wij er in de schoolpauze altijd "gebak van gisteren" voor een dubbeltje. Dat was alleen op jonge leeftijd, al gauw werd dat bier van vandaag bij Het Wapen. Zo was het, zo is het nog steeds en zo zal het hopelijk altijd blijven in Bergen op Zoom.

Filmrecensie The big White

Filmrecensie door Michael Koukos

US 2005 105 min.
Genre: Comedie
Van: Mark Mylod
Met:Robin Williams (Paul Barnell), Holly Hunter (Margaret Barnell), Giovanni Ribisi (Ted), Woody Harrelson (Raymond), Tim Blake Nelson (Gary), Alison Lohman (Tiffany)

Paul Barnas gespeeld door Robbie Williams is een bijna failliete reisagent. Op zich al een beetje raar want het geheel speelt zich af in Alaska waar je zou denken dat de inwoners wel een uitje kunnen gebruiken.
Als hij op een dag een onbekend lijk in een vuilcontainer vindt komt hij op het idee om de verzekeringsmaatschappij voor een miljoen op te lichten door het lijk als zijn vermiste broer op te geven.
Een gefrustreerd strebertje van de verzekeringsmaatschappij doet er echter alles aan om zijn plan te fnuiken. Tot overmaat van ramp willen twee niet al te snuggere criminelen ook het lijk terug.

Genoeg stof voor een hilarische film zou men denken, helaas valt dit erg tegen.
Het verhaal verloopt traag, het besneeuwde decor stemt ronduit depressief en de acteerprestaties zijn zeer matig;

Robin Williams zit andermaal in de rol van een semi-schlemiel. Wij hebben hem al zo vaak in deze rol gezien dat men gaat twijfelen of hij überhaupt wel acteert.
De verzekeringsagent is zo overdone dat het niet leuk meer is en Woody Harrelson die de rol van broer Raymond vertolkt verknalt de film helemaal door een platvloerse vertolking van een heethoofdige nietsnut. Van zodra hij in de film verschijnt wordt het geheel doorspekt met excessief, storend en totaal onfunctioneel geweld.

Het enige lichtpuntje is Holly Hunter, de aan Gilles de la Tourette lijdende vrouw van Paul, maar goed, Holly Hunter blijft altijd charmant ook als zij de rol van een hondendrol vertolkt. Wellicht had de regie zich beter even verdiept in de echte symptomen van de ziekte maar dat had anderszijds waarschijnlijk het laatste grijntje humor en spontaniteiteit uit de film gehaald.

Al bij al een film die er niet in slaagt te boeien. De meeste personages zijn ronduit onsympathiek te noemen hoewel dit niet de bedoeling lijkt en de onderliggende boodschap is even duidelijk als kosher;
De verzekeringsmaatschappij doet wat een verzekeringsmaatschappij dient te doen; premies innen en niet uitkeren, en de fraudeur doet zijn ding, als kijker zit je er bij en kijkt er naar..........zonder meer.

woensdag, juni 14, 2006

Ashes to Ashes

Het is soms lastig om iets te verzinnen, als je geconfronteerd wordt met een urn vol as van een overleden dierbare. Tegenwoordig kun je het laten afschieten in een vuurwerkpijl, maar wat als oma hoogtevrees had?

Emma Fenelon, studente aan de kunstacademie in Londen, heeft hiervoor een stofvrije oplossing gevonden, zij bekleedt er keramische bomen mee voor een kunstproject. De as wordt opnieuw verhit en zo ontstaan de mooiste kleuren uit oma, opa of een ander verbrand familielid.
Emma heeft een oproep voor as op de BBC en op Ebay gedaan en zowaar hebben enkele familieleden, die met de handen in de as zaten, gereageerd.
Emma heeft al enkele bomen bekleed maar hoopt een heel bos te kunnen maken.

Interesse om naar het lugubere bos te gaan kijken?
Dat kan van 27 juni tot 1 juli aan het Camberwell College of Arts in Londen.

dinsdag, juni 13, 2006

Onverantwoord

En alweer is er een trieste zaak in Belgie, de halfzusjes Nathalie Mahy (10) en Stacy Lemmens (7) verdwenen vrijdagnacht op een braderie in Luik. De ouders waren zich aan het bezatten in café Les Armuriers. De vader, Thierry Lemmens, vertrok omstreeks 1 uur en liet de zes kinderen bij zijn vriendin. Toen de vrouw, Catherine Demir, de kinderen wilde verzamelen, zaterdag rond 3 uur, om huiswaarts te keren, ontbraken twee kinderen: Nathalie en Stacy. Nathalie is de dochter van Catherine en Stacy de dochter van Thierry Lemmens.
Tot heden is er nog geen spoor te bekennen.
Vreemde is dat de vriend van de barvrouw ook plotseling verdwenen is, een man die al eerder gezeten had voor een zedenmisdrijf, niet met kinderen, maar het blijft verdacht.

Wat ik mijzelf wel afvraag is hoe het mogelijk is dat 6 kinderen 's nachts alleen op een braderie lopen en je pas rond 3.00 uur gaat kijken waar ze allemaal zijn. Het is in en in triest dat er dan zoiets gebeurd, maar het lijkt mij ook niet helemaal normaal dat een moeder van 6 kinderen gewoon in een cafe gaat zitten terwijl er geen oppas is voor haar kinderen. Sommige mensen zouden geen kinderen moeten krijgen.
Ik heb diep medelijden met de meisjes, eerst groei je op in zo'n gezin en dan komt er misschien nog op gruwelijke wijze een einde aan je leven.
Ik hoop dat ze snel en in goede gezondheid gevonden worden en dan moet de moeder maar gelijk uit de ouderlijke macht gezet worden.

zaterdag, juni 10, 2006

Franse logica

Frankrijk is altijd in voor een nieuwtje en dan met name een noviteit die een van de vele maatschappelijke problemen op moet lossen.

Nicolas Sarkozy, minister van buitenlandse zaken, heeft eergisteren ook een duit in het zakje gedaan met zijn ingenieuze plan voor criminaliteitsbestrijding. Sarkozy wil drugsgebruikers alternatieve straffen geven, zoals stages in het ziekenhuis om hen gevoelig te maken voor de gevolgen voor de gezondheid. Hij wil geen onderscheid maken tussen softdrugs- en harddrugsgebruikers.
Eigenlijk staat er in Frankrijk gevangenisstraf op drugsgebruik, maar dit wordt allang niet meer toegepast omdat ze daar anders de 10- persoonscel in moeten voeren.

Volgens Sarkozy is het land, met naar schatting 850.000 regelmatige gebruikers „Europees kampioen drugsgebruik bij minderjarigen".
Zijn ze tenminste nog ergens kampioen in, alhoewel ik dacht dat ons land daar al kampioen in was.

Dat zal wat worden, dan moet de franse collega van zuster Clivia voortaan de sleutel van de opiatenkast goed verstoppen.
Ik vraag mij ook af hoe de verslaafden (voor zover je daarvan kan spreken als zij ook softdrugsgebruikers aan willen pakken) daar de gevolgen voor de gezondheid zullen zien. Zoveel verslaafden belanden er niet in het ziekenhuis.
Teven is een ziekenhuis wel de laatste plaats waar je een gezond leven leert leiden, je leert er meer lijden dan leiden kennen.
Ik denk dat, grof geschat, onder verpleegkundigen het hoogste aantal rokers zit van alle beroepsgroepen, tenminste in Nederland.
En er is, door sterke inkorting van het aantal opnamedagen, geen gezonde patient meer te zien, want deze moeten allemaal, terwijl ze nog doodziek zijn, "thuis opknappen".

Kortom een fijn plan van een al even fijne minister.
Gelukkig hebben ze in Frankrijk goede schrijvers die oplossingen voor maatschappelijke problemen aandragen, zoals Michel Houellebecq, helaas heeft die Frankrijk ook al verlaten.

vrijdag, juni 09, 2006

Filmrecensie Dark Water

Filmrecensie door Michael Koukos

US 2005 105 min.
Genre: Horror/drama
Van: Walter Salles
Met: Jennifer Connelly, Tim Roth, John C. Reilly
Dark Water is een Amerikaanse remake van het Japanse werk van Hideo Nakata (o.a. The Ring)

Dahlia Williams (Jennifer Connelly) verhuist tijdens haar slepende echtscheiding met haar dochterje naar een troosteloze flat in een al even troosteloze buurt.
Zij beseft dat haar tropenjaren te wachten staan maar op het eerste gezicht lijkt zij het met haar nieuwe woonst, baan en school voor de kleine meid redelijk goed voor mekaar te hebben.
Al gauw echter slaat de horror van het dagelijkse leven toe; Absolute naargeestigheid, lekkende kranen en plafonds, kutweer, onwillige klusjesmannen en last but not least, een vervelende ex-vent, die Dahlia maar al te graag gek wil laten verklaren om de voogdij over het dochtertje te krijgen.

Alsof dit alles nog niet erg genoeg is komt plotseling het cliché van de hedendaagse horrorfilm, de imaginary friend van het kind, opduiken.
Logisch want elk zichzelf respecterend eigentijds filmkind behoort nu eenmaal een ingebeeld vriendje te hebben. Wie zich op een dergelijke gemeenplaats begeeft moet echter van goede huizen komen om zich nog een beetje te onderscheiden en daar wringt het schoentje.
Hoewel de acteerprestaties van Jennifer Connelly maar vooral ook van Tim Roth, in de rol van aandoenlijke advocaat(helaas, zij bestaan alleen in Hollywood), sterk genoemd kunnen worden, slaagt de film er niet echt in om angst aan te jagen.

Het plot ziet men al van kilometers afstand aankomen en ook de aandoenlijke zelfopoffering uit moederliefde van Dahlia komt helaas niet voldoende uit de verf om werkelijk te ontroeren.
Dark Water kan dan ook eerder een sociaal drama dan een horrorprent worden genoemd maar de doorsnee dramaturg zit niet op huivertoestanden te wachten en de horrorfreak lust over het algemeen geen drama.
Het blijft dus een niet geheel onverdienstelijke film voor een erg klein publiek.

donderdag, juni 08, 2006

Miniversum

De wereld is klein maar dan bedoel ik ook echt klein. Zo klein dat er van de toevalligheden, waar mensen het vaak over hebben, helemaal geen sprake is, wij wonen op een ronde bal en als je een stap in een andere windrichting zet zie je gewoon dezelfde mensen in een andere biotoop. Soms kom je ze zelfs in je eigen biotoop niet tegen maar wel steeds in die andere.

Michael had tegen een zakenpartner tijdens een dinertje verteld over "ons" stille, rustige, Griekse eilandje Telendos. Die man vond het helemaal geweldig en zal er zeker ook een keer naartoe gaan. Heel toevallig (toeval bestaat dus niet, maar hoe noem je dit anders?) kwam die zelfde man deze week een vrouw tegen in de lift in het kantoor waar hij werkt. Deze vrouw werkt bij een ander bedrijf, maar zoals dat gaat bij sociale mensen, maken ze een praatje: de man; "hallo, hoe gaat het", de vrouw; "goed hoor, wij gaan bijna op vakantie", de man; "oh leuk, waar naartoe?", "naar Telendos".
De man zakt bijna van verbazing door de lift want hij had toch onlangs gehoord dat er bijna niemand op Telendos komt. De man natuurlijk gelijk Michael mailen om opheldering te vragen.
Michael stuurt de link van onze Telendos site door en de man stuurt het weer naar de bijna-op-vakantie-vrouw. De vrouw herkent onmiddellijk Hans (onmiskenbare snor) op de foto, iemand die ook altijd in deze periode gaat want de vrouw gaat ook al jaren naar Telendos in dezelfde periode.

Dus moeten wij elkaar daar toch wel eens gezien hebben.
Na nog wat foto's heen en weer kwamen wij dus inderdaad tot de conclusie dat wij de mensen vorig jaar gezien hebben op Telendos, sterker nog zij waren het enige andere stel elke dag op een verlaten strandje en wij hebben elkaar zelfs gesproken en zijn op dezelfde boot terug naar huis gereisd.
En heel toevallig gaan zij volgende week 3 weken en zullen wij er weer 1 week samen met hen zijn.

Of is het toch toeval?
365 dagen per jaar om op vakantie te gaan, ontelbare bestemmingen om naar toe te gaan, op Telendos komen in een heel jaar maar een paar honderd Nederlanders (als het 500 is is het al veel) en dit van 15 a 16 miljoen Nederlanders en dan ga je zonder het af te spreken weer tegelijk naar zo'n niet-voor-de-hand liggende bestemming zonder dit af te spreken en zonder elkaar echt te kennen.
Volgens het boeddhisme heb je met ieder levend wezen wel eens te maken gehad in een van je ontelbare vorige levens, dus toevallig kan het eigenlijk ook weer niet zijn.
Eigenlijk is het universum gewoon klein.

Kitty, alvast een fijne vakantie en tot over 1,5 week!

woensdag, juni 07, 2006

We zijn er nog

"En het maakt, dat aan allen, de kleinen en de groten, de rijken en de armen, de vrijen en de slaven, een merkteken gegeven wordt op hun rechterhand of op hun voorhoofd, [en] dat niemand kan kopen of verkopen, dan wie het merkteken, de naam van het beest, of het getal van zijn naam heeft. Hier is wijsheid: wie verstand heeft berekene het getal van het beest, want het is een getal van een mens en zijn getal is zes honderd zes en zestig." Openbaring 13:16-18

Wat een opluchting; we zijn er nog!
Gisteren was er de zoveelste christelijke feestdag; als wij ze hadden moeten geloven was op 06-06-06 de aarde vergaan of op zijn minst getroffen door het kwade. Hier en daar zal het niet voor iedereen een gelukkige dag zijn geweest; Rembrandt was de dag ervoor al onthoofd, maar over het algemeen viel het, volgens mij, best mee. Op mijn rechterhand en voorhoofd is nog niets te zien in ieder geval.

Dat sommige christenen zoiets herdenken is prima, dat ze denken dat de krachtigste machten van de duisternis op 06-06-06 de plannen van Lucifer op de wereld verwezenlijken moeten zij zelf weten. Ook dat zij nu denken dat door hun gebedsdiensten het kwade is afgewend is prima.
Schandalig is echter dat zij onder de machten van de duisternis het volgende verstaan:
satanisten, vrijmetselaars, wicca, New Age en heksen. Althans dit is wat Ambassadors Ministries
hieronder verstaat. Het zal niet voor niets zijn dat zij naast een aanbiddingsteam ook in het bezit zijn van een beveiligingsteam, alhoewel geen van bovenstaande door hun aangevallen groeperingen zelf ooit iemand aan zullen vallen.

In Almere was er niets van de duivel te zien, Bunny deelde Wuppies uit, Annemarie zat lekker in de tuin en Zonneveld poetste nog eens wat aan zijn auto's, kortom een rustige dag.
Saillant detail is wel dat het telefoonnummer van Toyota Zonneveld Almere (036) 534 3 666 is.

dinsdag, juni 06, 2006

Karmaplant

Bij het kat-proof maken van ons huis stuitten wij op een uiterst moorddadige, giftige plant. Het is best een mooie plant en al behoorlijk groot, hij groeit van de vide helemaal naar beneden. Daarom dachten wij er eerst over om hem weg te geven, maar eigenlijk heeft iedereen die wij kennen zelf huisdieren of kleine kinderen wat de giftige gift een minder geschikt cadeau maakt.

Wat dan te doen? Het geeft uiterts slecht karma om een plant te vermoorden (alhoewel een andere plant best mooi had gestaan in de toch wel kostbare pot). Wij besloten deze gift aan de buren te schenken en zetten hem in de hal. Nu hebben wij geen buren die zoiets wel kunnen waarderen, dat is al eerder gebleken, toen een vriend van ons besloot een minder gewaardeerd onderdeel van een plant op ons terras bij de buren te zetten. De buurvrouw had een kwaadaardige grijns toe zij het zag en heeft maanden niet meer met ons gepraat (dat was dan wel weer een prettige bijkomstigheid).

Gezien bovenstaande besloten wij de karmische gift anoniem te doen. De hal is minder saai en de buren hebben iets om zich mee bezig te houden de komende week. Iedereen is vol verbazing hoe zoiets daar zomaar uit de grond is komen groeien, het was het grote pinkstermysterie hier. Ik ben erg benieuwd of iemand de gift water zal gaan geven.

maandag, juni 05, 2006

Geen hand

Gerhard Frank, een boer uit Oostenrijk, had even een hand minder. Gerhard verloor zijn hand door onvoorzichtigheid met zijn gereedschap, in een veld 3 mijl van zijn huis. Gelukkig had hij een gekoelde lunchbox waar hij zijn hand in stopte. Hij sprong met 1 hand aan zijn lichaam en 1 hand in zijn lunchbox op de tractor naar huis. Zijn vrouw stopte de hand in de vriezer, waarna de hand in het ziekenhuis weer aan hem is vastgenaaid, met succes.

Of hij twee linkerhanden had en het dus een linkerhand was, is niet bekend.
Dat hij koelbloedig en flink was is zeker.

zaterdag, juni 03, 2006

Geen handen

Over enkele weken zullen Yadid en Mozes hun intrede doen in ons huis en....op ons terras want het is dan al zomer. Dit laatste maakt dat ik steeds meer in paniek begin te raken, want het is namelijk nogal open en Sphynxen zijn erg ondernemend, bovendien worden ze vaak gestolen als ze op straat lopen. Dus moet er een omheining komen en een hordeur.
Ik had nooit gedacht dat dat zo moeilijk zou zijn, wij zijn wel onhandig maar anderen toch niet? tientallen winkels zijn wij afgegaan maar overal hebben ze alleen hordeuren, etc. met dun gaas, waar ze dus in 5 minuten doorheen gaan.

Daarna de klussenbedrijven gebeld, ze hadden de meest veelbelovende namen; "De helpende hand", De rechter hand", "Uw hand", echt iedereen hebben wij gebeld, tot de Twee linkerhanden aan toe, maar niemand kan het , wil het, of heeft tijd.
Vroeger stonden dit soort bedrijven te trappelen om een klus te kunnen doen, tegenwoordig zitten zij overvol.

Was ik maar wat handiger.............

vrijdag, juni 02, 2006

Recensie Flightplan

Filmrecensie door Michael Koukos:

Flightplan

US 2005 98 min.
Genre: Thriller
Van: Robert Schwentke
Met: Jodie Foster, Peter Sarsgaard

De rouwende Kyle (Jodie Foster) reist samen met haar dochterje met een vlucht van Berlijn naar NewYork om haar door een ongeluk overleden echtgenoot te repatrieren.
Al vrij kort na vertrek dut zij even in en als zij weer ontwaakt blijkt haar dochterje te zijn verdwenen. Haar aanvankelijke zoektocht levert geen resultaat op dus roept zij de hulp van de crew in, die eerst wel behulpzaam zijn maar later sceptisch worden als blijkt dat het dochtertje nooit is ingecheck.

Jodie, die het vliegtuig mee heeft ontworpen haalt het hele toestel binnenste buiten en wordt steeds hysterischer.
Deze hysterie neemt dergelijke vormen aan dat je de crew van het vliegtuig hardop hoort denken dat haar echtgenoot allicht met opzet van het dak moet zijn gesprongen en als kijker heb je daar nog alle begrip voor ook.

De film is aanvankelijk sfeervol in beeld gebracht maar eenmaal in het monotome decor van het vliegtuig heeft deze prent meer nodig.
Het script,...als dat er al was, kan de film zeker niet redden want het lekt aan alle kanten. De acteerprestaties van Jodie Foster zijn wel goed genoeg om met haar hysterisch gedoe tot paracetamolgebruik aan te zetten..

De geloofwaardigheid van het verhaal taant zienderogen, maar wat wil je in een vliegtuig van New York naar Berlijn waarin geen enkele Duitser te vinden is.(men zou haast willen dat het in de realiteit ook zo was).

Ode wel voor de akelige Arabier aan boord die alle vooroordelen eer aan doet en het leuk vindt om vrouwen te mishandelen maar eenmaal daarna gaat het zo snel bergafwaarts dat je al blij bent dat het onwaarschijnlijke en toch voorspelbare (hoe krijgen zij het voor mekaar) plot achter de rug is en de aftiteling verschijnt.

Al bij al een film om links te laten liggen tenzij je alle andere films al minstens 2 keer gezien hebt.

donderdag, juni 01, 2006

Hoog bezoek

Het was vandaag weer een drukke dag voor onze Balkenende. Balkie kreeg namelijk bezoek van zijn Antilliaanse ambtgenoot Emily de Jongh-Elhage. Hoe het afgelopen is hebben wij nog niet gehoord, maar het zal een hele klus voor hem geweest zijn. Van Emily persoonlijk heeft hij niet veel te vrezen, Emily is namelijk, in tegenstelling tot haar zusje de orkaan, razend populair op de Antillen. Dit laatste is niet voor niets; zij is namelijk overal uitstekend van op de hoogte, erg daadkrachtig en bovendien een allerhartelijkste vrouw. Bij het bezoeken van de Antilliaanse eilanden heeft zij bijvoorbeeld journalisten spontaan gekust en kwam zij vrolijk en bruisend over.
Gelukkig werd Balkie bijgestaan door zijn collegae Pechthold en Zalm, helaas ook geen toonbeelden van spontaniteit.

Het moeilijkste zullen ze het gehad hebben met de punten die Emily besproken wilde hebben, zo wil Curacao onder andere een geheel nieuw ziekenhuis bouwen (het oude is sinds mijn bezoek enorm in verval geraakt), waar nog maar 100 miljoen voor ontbreekt.

Al met al een interessante ontmoeting lijkt mij, ik ben benieuwd wat er uit gekomen is.
Zeker is dat de grijze muizen in Den Haag iets zullen hebben om nog lang over na te denken. Hopelijk hebben ze iets van Emily's spontaniteit geleerd.