zondag, september 23, 2007

Bijzondere ontmoeting met Jozef van den Berg

Op de terugweg van ons weekendje Asten, onlangs, hebben wij eindelijk eens een bezoek gebracht aan kluizenaar Jozef van den Berg, die tegenwoordig in de achtertuin van een schipper bivakkeert in Neerijnen.
Jozef heeft een indrukwekkende carrière achter de rug van poppenspeler, toneelschrijver, acteur, tot Grieks-orthodox kluizenaar.
Op zich zat deze opmerkelijk move er al jong in, want als kind wilde hij al priester worden. Destijds kreeg hij op 13 jarige leeftijd een vriendinnetje en verdween die wens naar de achtergrond, vanaf die tijd was wij vastbesloten acteur te worden.

Hij begon zijn loopbaan als poppenspeler en bracht daar tal van figuren tot leven. Een zo'n figuur was Luc de Kluizenaar, alsof Van den Berg een vooruitziende blik had. Later ging Van den Berg ook zelf meespelen in zijn voorstellingen. Voor het Holland Festival maakte hij de voorstelling Moeke en de Dwaas. De voorstellingen werden een enorm succes en zo kwam hij door het hele land te spelen, hij is ook vaak in De Roestbak in Almere geweest.

In 1989 kwam er een grote kentering in zijn leven speelde hij zijn laatste voorstelling, Van den Berg werd naar eigen zeggen geroepen door God en moest daar gehoor aan geven. Tegen zijn publiek zei hij: "Ik hoop dat u respect heeft voor mijn beslissing. Ik heb ontzettend lang gezocht, ben overal geweest. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat de zoeker zoekt, maar hij wordt gevonden. Dus daarom, dames en heren: om Christus, daarom alleen heb ik dit stuk gezocht. En ik weet nu dat dat zo is en ik stap uit dit vak. Voor mij is het voorbij. Ik zoek de werkelijkheid. Ik zeg u allen goedendag. Ik ga. Het ga u allen goed" aldus zijn laatste woorden als acteur.

En zo verlaat Van den Berg vrouw, kinderen, podium en trekt met zijn theaterkist naar Neerijnen om daar in de fietsenstalling van het gemeentehuis te gaan wonen. Later moet hij daar weg en gaat aan de overkant in een hutje bij mensen in de tuin wonen, waar hij nu nog steeds woont. Daar ontvangt hij dagelijks mensen en leeft van wat bezoekers hem brengen.

Iedereen die ik van hem vertel kent Jozef nog wel als poppenspeler, ik weet niet wat ik toen deed maar ik had echt nog nooit van hem en zijn poppenspel gehoord. In juni hoorde ik voor het eerst over hem van Frixos een monnik op Kalymnos, hij had veel van hem gehoord en was heel nieuwsgierig naar hem en had ons dan ook gevraagd Jozef eens te bezoeken.

Wij dus naar Neerijnen getogen, alwaar we eerst op zoek gingen naar het gemeentehuis, helaas was er in de verre omtrek geen kluizenaarshut te bekennen, terwijl wij toch bij iedereen in de tuin gingen kijken. Toen wij de moed al hadden opgegeven en steeds pessimistischer werden in de zin van “het is toch erg, het is wel gemakkelijk van hem om zijn gezin zo in de steek te laten”, “misschien is hij gewoon gek en lopen wij hier naar een gestoorde gek te zoeken”. Toen wij dan ook nog op een aankondigingsbord van de gemeente en dringende oproep zagen voor een vrijwillige veerman, begonnen we zelfs te denken dat Jozef wel heel lui moest zijn, want waarom ging hij dat niet doen?.
Uiteindelijk waren onze vooroordelen zo gegroeid dat we al in de auto zaten en met piepende banden weg wilden rijden toen we alsnog een tuinpad naar een hutje zagen.
Toch wel vreselijk nieuwsgierig gingen we dan toch maar. Eerst hadden we nog een hoop gekibbel wie voorop moest op het smalle tuinpad; Michael “het is jouw Jozef want jij hebt het van Frixos gehoord”, Ik: “maar jij wilt er ook heen en bent heel nieuwsgierig”. Al kibbelend zagen wij Jozef ineens op ons aflopen. En al het gekibbel en alle vooroordelen vielen gelijk van ons af. Daar stond een allervriendelijkste monnik met een baard die zei dat hij zo blij was dat we gekomen waren en het zo leuk vond ons te leren kennen. Zo’n ontvangst hadden wij natuurlijk helemaal niet verwacht.

We kregen een rondleiding in zijn kleine hutje (een voor een naar binnen want je kunt er niet met zijn drieën staan). In het ene deel heeft hij een klein tafeltje staan met een stoel en veel boeken, in de andere helft heeft hij een kapelletje gemaakt welke volhangt met iconen. Slapen doet hij in het gangpad (hij is ongeveer evenlang als het hutje). Het raam van zijn kapel is gemaakt van zijn oude theaterkist.
Omdat het mooi weer was gingen we buiten zitten aan een picknicktafel. Jozef was erg gastvrij en wilde wel koffie, etc. voor ons maken, maar wij dronken slechts water, beschaamd als wij waren dat wij niets voor hem hadden meegenomen. (het was daarvoor in Asten al een onenigheid in de supermarkt geweest; “wat drinkt een kluizenaar?” Michael: “een lekker flesje wijn natuurlijk”, Ik: “ben je gek, natuurlijk niet!”. En omdat we niet konden besluiten wat dan wel mee te nemen gingen wij dus met lege handen.) (schaam, schaam).
Jozef leek van dit alles geen weet en geen last te hebben. Er straalde zo’n vriendelijkheid en rust van hem af dat wij er zelf ook helemaal rustig van werden.
Hij was erg openhartig en beantwoordde oprecht alle vragen die wij hadden.
Hierdoor vielen ook al onze vooroordelen weg. Voor Jozef is het gewoon de waarheid, hij is door God geroepen. Dit terwijl het helemaal niet zo gemakkelijk voor hem was om zijn gezin te verlaten en ook nu is het geenszins een gemakkelijk leven.
Toch doet hij het graag voor zijn Grieks-orthodoxe God, Jozef vergeleek het met een jonge jongen die heel erg verliefd is op een meisje, als zo’n jongen 100 kilometer in de regen moet fietsen om het meisje te zien doet hij dat graag en voelt hij de kou en regen niet.

Naast dat Jozef gewoon ongelooflijk aardig is en zelf overtuigd is dat het Grieks-orthodox geloof de enige waarheid is, is het wel prettig dat hij niet probeert zijn bezoekers te bekeren. Hij is zijn zoektocht begonnen met oosterse mystiek te bestuderen en over al die zaken praat hij nu wel als dwaalleer, allemaal ingegeven door de “Tegenstander”, en daar kan ik het toch niet mee eens zijn. Gelukkig maakt Jozef zich daar niet druk om, hij is er van overtuigd dat het allemaal vanzelf wel goed zal komen met de mensheid, door de werken van Grieks-orthodoxe God.

De sfeer daar in zijn hutje en in de tuin is speciaal, bijna mystiek. We hadden er nog wel uren kunnen blijven zitten en Jozef bleef ook het gevoel geven dat hij dat heel graag zou willen. Echter mijn blaas gooide roet in het eten. Ik was al een uurtje aan het denken dat ik hoognodig moest en hoe een kluizenaar dat zou doen. Helaas kon ik mij daar niets bij bedenken en wilde ik de serene, mystieke sfeer niet verpesten met zo’n banale trivialiteit. Dus hebben we maar voortijdig afscheid van hem genomen. Met de verzekering dat wij altijd welkom waren zwaaide Jozef ons nog tot het eind van de straat enthousiast uit.

Filmrecensie 300

Door Michael Koukos

Regie: Zack Snyder
Cast: Gerard Butler (Leonidas), Lena Headey (Queen Gorgo), David Wenham (Dilios), Dominic West (Theron), Vincent Regan (Captain)Speelduur: 117 minuten
Jaar: 2006

Er is van tevoren veel te doen geweest omtrent de 2de verfilming van het verhaal van Leonidas die met 300 man een leger van een miljoen Perzen tegenhoudt.
Al in het begin valt duidelijk op te maken dat er in al die tijd nog niet veel veranderd is. Een hoogmoedige Perzische boodschapper komt land & water opeisen, stoort zich eraan dat vrouwen spreken en dreigt met geweld als hij zijn zin niet krijgt. Grieken staan al eeuwen bekend om hun halsstarrigheid en dus mag de boodschapper en zijn gevolg meteen even de diepte van de vergeetput peilen.
Ook zien wij dat politieke corruptie niet alleen van deze tijd is, want een door de Perzen omgekochte politicus zorgt ervoor dat Leonidas niet met zijn leger tegen de Perzen op mag trekken. Dus gaat Leonidas even een ommetje maken met 300 lijfwachten, uiteraard met het idée om de Perzen in een smalle kloof tegen te houden.

Zodra de gevechten losbarsten vliegen de ledematen en bloedspatten in het rond. Door de filter die men op de camera`s heeft gebruikt, wordt dit alles wel een stuk minder expliciet maar het blijft een film voor de iets minder gevoelige zielen onder ons.
Opvallend is ook de verschijning van de Perzische Keizer Xerxes. Deze flink uit de kluiten gewassen punker, stelt Leonidas nogmaals voor de keuze ; “culturele verrijking” of de totale vernietiging van Sparta. Het antwoord laat zich raden….

Hoewel je je in het begin midden in een videospel waant, wennen de kleurenfilters erg snel. Eerlijk is eerlijk, minder bekende cast doet het geweldig.
Gerard Butler zit geweldig in zijn rol en zou zelfs het grootste watje naar het slagveld kunnen dirigeren. Lena Heady staat als een ijzersterke Spartaanse koningin eveneens geweldig haar mannetje. De gluiperts zijn ook echt walgelijke figuren.
Hoewel het hele machogedoe er wel erg dik bovenop ligt, leef je erg mee met de karakters. Het prachtige visuele spektakel en de kippenvel oproepende muziek maken het geheel tot een niet te missen epos.

Kijk hier naar de trailer.

donderdag, september 20, 2007

Nazi-tas bij Zara

De modeketen Zara heeft in vliegende vaart een handtas uit de collectie gehaald welke bedrukt was met een swastika. Volgens Zara komt het spraakmakende model van een externe leverancier en was het niet zichtbaar toen de tassen werden ingekocht (het is er dus later op geborduurd?).
Ook in de winkels hadden de verkoopsters kennelijk oogkleppen op, want in geen enkel filiaal is de swastika tas opgemerkt. Pas toen een klant de tas woedend terugbracht reageerde het personeel geschokt.

Zoals we al eerder hebben gezien bij de graancirkels is het hakenkruis eigenlijk een swastika en wordt zowel in het hindoeisme als boeddhisme gebruikt als symbool voor gunstig en gelukbrengend. Het hakenkruis ziet er ook anders uit dan een swastika. Zo wordt de swastika weergegeven met louter horizontale en verticale lijnen. Het hakenkruis heeft daarentegen alleen schuine lijnen. In feite is het hakenkruis een swastika die 1/8 slag gedraaid is.
Zo te zien is dit laatste wel het geval bij de handtas. Vreemd dat Zara geen onderzoek instelt naar de bedoeling achter het borduurwerkje, misschien betreft het wel thuiswerk van een van de vrouwelijke voorouders van Hitler.
In ieder geval was het toch al een foeilelijke tas, ik wed dat de swastika ook wel was uitgelopen bij de eerste de beste regenbui.

dinsdag, september 18, 2007

Swingen op de Old Lady

De Koningin Emmabrug (Willemstad, Curacao) is de zeer opvallende pontonbrug die Punda en Otrabanda verbindt. Het is de enige houten draaibrug ter wereld. De brug is 168 meter lang dus het is een hele tijd draaien voor hij helemaal open (en weer dicht) is. De "Swinging old lady" of "Pontjesbrug is in 1888 gebouwd en was in het begin voor mensen met schoenen een tolbrug; mensen zonder schoenen mochten gratis naar de overkant (daarna had je gratis slippers in de vorm van de vele splinters die in je voetzool staken).

Voor mensen die er geen genoeg van kunnen krijgen is er nu de mogelijkheid om de hele avond op de brug te blijven zitten; maandagavond 1 oktober wordt er op de brug een diner georganiseerd door restaurant De Gouverneur, nu nog voor 250 genodigden maar als het een succes is zal er vaker een diner op de Old Lady georganiseerd worden.
Het heeft initiatiefnemer Wilfred Hendriksen bloed zweet en tranen gekost om aan een vergunning voor het evenement te komen, maar uiteindelijk met positief resultaat.
Het (niet uitgenodigde) publiek kan tijdens het diner de Emmabrug niet oversteken (er is ook een gratis veer). Als het aan de organisatie ligt, gaat de brug wel voor de scheepvaart open en dicht, om het nog spectaculairder te maken. Dit gebeurt gemiddeld vier tot vijf keer op een avond (borden vasthouden!).

maandag, september 17, 2007

Verzuilde tulbanden in Frankrijk

Islamitische hoofddoekjes, joodse keppeltjes, tulbanden van sikhs, christelijke kruisen en wat voor religieuze attributen dan ook zijn onder de nieuwe Franse wet (2004) verboden. De maatregel is genomen om het seculiere karakter van het Franse openbaar onderwijs te waarborgen. Het is alleen de vraag hoeveel kinderen het openbaar onderwijs nog zullen bezoeken. Als ze zo door gaan zitten er binnenkort misschien nog enkele "kale" kinderen, ontdaan van elke opsmuk.

In Bobigny opent zeer binnenkort de eerste Sikh school van Frankrijk zijn deuren. Weliswaar zullen er niet meer dan 15 kinderen de school bezoeken, maar ja waar moet je anders heen als je toch de tulband op het hoofd wilt houden. De Sikh school is een inititiatief van een locale ondernemer wiens zoon van het openbaar onderwijs is gestuurd omdat hij weigerde zijn tulband af te doen in de klas.
Helaas zal de school niet kunnen openen voor maandag omdat ze nog steeds wachten op een goedkeuring van de locale autoriteiten. Ook al vreemd dat dat zo lang duurt, want wat willen ze nu eigenlijk? Geen tulband, de tulband gaat weg, vervolgens krijgt de tulbandschool geen toestemming.

Nog even en ze zijn daar weer terug naar af, naar de tijden van de verzuiling. Alleen waren er toen nog niet zoveel religies in Frankrijk. Nu zijn er zoveel dat er dus evenveel scholen zullen moeten komen. En wie had het nu over een lerarentekort?

Doedelzakken in het Tramuntana Gebergte

Van onze correspondenten Teun en Marieke Markies uit Bergen op Zoom

We zijn alweer enige dagen terug van een heerlijke vakantie op Mallorca en hebben er weer de mooiste natuur gezien die je maar kunt denken. Het Tramuntana gebergte is beslist het bezoeken waard, het is dan ook geen wonder dat de filmster Michael Douglas er een kast van een villa heeft staan.

Ons eerste uitje was een dagje naar Soller, een alleraardigst plaatsje waar we met onze neus in de boter vielen, omdat er net een groot feest gaande was namelijk: El Donacion del Sang Dia of vrij vertaald; de dag van de bloeddonatie. Nu daar hebben we gelukkig geen bloed verloren, al scheelde het niet veel, maar we hebben er genoten van een optreden van typisch Spaanse doedelzakmuziek, gecombineerd met tamboerijnen,fluiten en trommels.

Het effect van deze muziek was heel bijzonder. De spaanse doedelzak of in het Spaans gaita en in het Mallorquins xirimie genoemd geeft een veel zachter geluid dan de Schotse doedelzak. De Mallorquinen weten overal een feest van te maken net als bij ons in Bergen op Zoom en al gauw stonden wij temidden van uitbundig stampend en klappende Spanjaarden te feesten.Ik plukte af en toe nog een cactusstekeltje uit mijn hand, want voor we ons in het feestgedruis stortten hebben wij de plaatselijke Mercat (markt) bezocht en daar kwam ik met mijn hand vol cactusstekels vandaan.

Hoe dat kwam zal ik jullie uitleggen: Op de markt, die overigens overdekt was stond een reïncarnatie van Zwarte Japie ( een groenteboer uit mijn jeugdjaren, die je al kletsende van alles aansmeerde) Ik moest beslist de cactusvijgen eens proberen .Cactusvijgen zijn eigenlijk de bloemen van een reuzencactus en “Spaanse Japie” beweerde dat ze heerlijk waren om te eten en dat er zelfs likeur van gemaakt werd. Ik deed op zijn aanraden een greep in de kist met cactusvijgen om er een zak mee te vullen en zag te laat dat er een grote tang naast lag om ze te pakken! De Spaanse tamboerijn ofwel pandeireta genoemd heb ik niet meer vast kunnen houden.Gelukkig had ik geen moeite met de Mallorquinse ensamaida (een typisch Mallorquins gebak van bladerdeeg en reuzel op het terras van ons stamcafé: Café Paris. Ja,ja overal hebben we een stamcafé.

Wat verder in de vakantie hebben we met een gehuurde auto een tocht langs de noordwestkust gemaakt. Dat is werkelijk schitterend.! Teun reed fluitend langs duizelingwekkende ravijnen, terwijl ik ons met het angstzweet in mijn handen al in gedachten op twee wielen boven de afgrond zag hangen. De weg is namelijk ontzettend smal en erg bochtig (alleen aan te raden voor ervaren chauffeurs!) Links heb je de bergen en rechts een steile beboste afgrond naar zee. Op een gegeven moment kwam er opeens een autobus recht op ons af en Teun en de buschauffeur stopten gelijktijdig. Wat nu! Ik had het niet meer, maar Teun laveerde heel voorzichtig langs de bus heen met een ruimte tussen de bus en onze auto waar net een gevulde koek tussen kon. Deze manoeuvre ontlokte de buschauffeur (die zijn raampje ook open had de Spaanse variant van:”goed gedaan hoor jochie”.Ongedeerd vervolgde Teun fluitend zijn ijzelingwekkende tocht en in het schattige plaatsje Valldemosa kon ik bij de pianoklanken van een concert van Chopinmuziek bijkomen van de eerste ronde van onze tocht (we moesten namelijk ook weer terug). Gelukkig hebben we alles weer zonder kleerscheuren overleefd zoals jullie zien en kunnen we terug kijken op een vakantie om U tegen te zeggen!

Oudoe Teun en Marieke Markies

zondag, september 16, 2007

And the winner is.......

Bergen op Zoom!
Ons aller geliefde stad heeft (van de middelgrote steden) de verkiezing Beste Binnenstad 2007 gewonnen. (Hoe kan het ook anders!)
Trots prijkt de gewonnen rozet op de borst van De Peperbus.
Bergen op Zoom, en in het bijzonder Teun en Marieke, gefeliciteerd!

Gillend naar huis

Het kan zo erg niet zijn of het kan nog erger.
Het Blacksmith Institute, brengt sinds 2006 elk jaar een lijst met de 10 meest vervuilde plaatsen ter wereld uit. De lijst is alfabetisch gerangschikt en is dus geen top 10. Helaas vakt er ook niets mee te winnen maar alleen te verliezen. Uit onderzoek bleek dat er in deze plaatsen tot 51 % meer kanker voorkomt en genetische mutaties en aangeboren afwijkingen zijn hier aan de orde van de dag. Het goede nieuws, voor zover je hier nog van goed kunt spreken, is dat Nederland er niet in staat, helaas leven we niet onder een stolp en is het schrijnend dat er zoveel mensen lijden onder deze ellendige omstandigheden

De tien meest vervuilde plaatsen:
Azerbeidjan; Sumgayit
China; Linfen
China; Tianying
India; Sukinda
India;Vapi
Peru;La Oroya
Rusland; Dzerzhinsk
Rusland;Norilsk
Oekraine; Chernobyl
Zambia, Kabwe

zaterdag, september 15, 2007

Soms moet je gewoon op de naam afgaan

Vorige week dinsdag heb ik de tweede hoteltest gedaan in Nijmegen en dit keer beviel het beter. Wel was ik daarna gelijk ziek en heb nu nog een antibioticakuur, maar dit is louter toeval en heeft niets met het hotel te maken.
Deze keer betrof het hotel Erica in Berg en Dal. Ook dit hotel heeft als voordeel dat het niet ver van de universiteit is gelegen en bovendien prachtig in de bossen.
De receptie was ook hier heel vriendelijk, verschil met het vorige hotel was dat het er allemaal wat professioneler aan toe ging.

Het hotel was behoorlijk vol, met mensen van boven een zekere leeftijd, die mij op weg naar de kamer al diverse keren enthousiast aanspraken met de vraag of ik er ook was voor de midweek aanbieding van de Kampioen. Dit verklaarde gelijk waarom ik op de parkeerplaats ook de enige auto had zonder fietsenrek op de achterkant gemonteerd. Want het bleek een stilzwijgende wet dat het doel van je verblijf toch fietsen moest zijn en bij hoge uitzondering kon wandelen ook nog wel.

De kamer was groot en het allerbelangrijkste heel schoon, ook hier heb ik onder het bed gekeken maar trof er niets anders aan dan schoon tapijt. De badkamer was ook groot, prima en kraakhelder. Buiten zag ik wel dat het balkon wel heel klein was en ik wilde jullie dit dan ook niet onthouden. Met het fototoestel in de hand deed ik de balkondeur open, (de deur zelf was al groter dan het balkon) wat met veel gekraak en gepiep gepaard ging. Maar het is er enorm stil zo in het bos, het gevolg was dan ook dat het onderliggende terras als een hoofd omhoog keek om te kijken wat voor Kampioensspektakel er opgevoerd zou gaan worden. Onder de vele nieuwsgierig blikken maakte ik de foto maar zo snel mogelijk, waarna de toneelcoulissen weer gesloten konden worden.

Kortom een prima hotel deze keer, er was zelfs nog een zwembad maar ik had geen zwemspullen bij dus dat heb ik maar aan de Kampioensgasten gelaten.
Toen ik 's avonds thuiskwam baadde alles nog in het licht en was de deur gewoon open omdat er 24 uur per dag iemand bij de receptie zit. De bejaarden waren nog "gezellig" aan het kaarten en ik begaf mij tevreden naar mijn ruime bed.

vrijdag, september 14, 2007

Filmrecensie Kassablanka

Door Michael Koukos

Regie: Guy Lee Thys, Ivan Boeckman
Scenario: Guy Lee Thys
Met: Roy Aernouts, Babett Manalo, Mo Barich, Rudolph Segers, Souad Hamdaoui e.a.93 min.

De film Kassablanka speelt zich af in de gelijknamige (fictieve) Antwerpse volksbuurt.
Kern van het verhaal is de romance tussen de uit een typisch arbeidersgezin stammende Berwout en de Marrokaanse Leila.
Berwouts neef is een gefrustreerde skinhead en zijn pa is een verloren kost. Leila`s familie is conservatief Islamitisch en fundamentalistisch. Van beide kanten is verdraagzaamheid ver te zoeken en dat leidt uiteraard tot exessen

De keuze voor de naam Kassablanka voor de volksbuurt in plaats van bijvoorbeeld het algemeen in Antwerpen gebruikte Borgerokko geeft al meteen aan dat de film "politiek correct" moest zijn. In zekere zin is dit ook wel gelukt doordat men beide groepen gewoon even incorrect neerzet. Wij krijgen 2 "kansarme" bevolkingsgroepen te zien die totaal geen begrip voor elkaar hebben en dus beiden debet zijn aan de explosieve sfeer.

De acteurs zijn goed in vorm en hoewel het verhaal niet erg uitgediept is, geeft de film een een goed beeld van hoe het er in Antwerpse achterstandswijken aan toe gaat. Af en toe wordt vooral het taalgebruik wel erg platvloers maar wij vertrouwen erop dat ook dit tekenend is voor het milieu waarin het verhaal zich afspeelt.
Verder is er weinig op te merken. Men heeft duidelijk geen risico`s willen nemen en het geheel zit doorspekt met voldoende humor om het zware onderwerp voor iedereen verteerbaar te maken.

Dichter Douwe II

Door Douwe Booij

Telendos-mijmer
In het Avondland
wakker worden
in mijn leven,
de warmte voelen
van de Stilte

de eenvoud van
niet-woorden
horen in de toon
van 't zeggen
in een mantra
die niet zwijgen kan

het meer houden van
de kleur in de stem
en minder van
de smaak in het kijken

gevoelens die komen
waarvan ik de herkomst
nog niet herken

hartsgelukkig zijn
dat ik vier jaar geleden
deze gok nam

ik ben tot en met
zestien oktober
-thuis-
op Telendos

en neem
voor het eerst
mijn laptop mee

dinsdag, september 11, 2007

Belgische fitness tot de dood erop volgt

Vanaf gisteren betekent BBB niet langer Billen, Buik en Benen, maar Bye, Bye Belgium.
Volgens Vlaams Belang voorman Filip Dewinter is België terminaal ziek. "Het is tijd om na 180 jaar euthanasie toe te passen", aldus Dewinter. Daarmee geeft hij niet alleen de aanzet tot een nog meer verbrokkeld Europa, tevens geeft het aan dat de, op de hele wereld verfoeide Nederlandse euthananasiewet nu ook in Belgie (of speken we al over Wal en Vlaan?) toegepast gaat worden. Onduidelijk is nog waarop nu eigenlijk euthanasie toegepast gaat worden. Op de Walen? op de Vlamingen? op alle Belgen?

Tegelijkertijd wordt er in Belgie ook gesproken over een fluwelen boedelscheiding. Is dat een verspreking en gaat het over de verdeling van de kroonjuwelen die in bezit zijn van Fabiola? Over het koningshuis gesproken, daar zullen ook enige scheidingen moeten plaatsvinden, o.a. Filip en Mathilde. En dat zullen wel geen fluwelen boedelscheidingen worden.De Europese Commissie wenst vooralsnog geen enkele uitspraak te doen in deze kwestie. Bij navraag bij de mij bekende Belgen (allen Vlaming) is 100 % voor. Michael's Belgische paspoort wordt dan in ieder geval een collectors item.

Kasteel van de Assumptionistische spekpaters

Voor ons vergelijkend religieuze warenonderzoek hebben wij onlangs ook de katholieken aangedaan. Een en ander vond plaats bij Kasteel Stapelen in Boxtel. Kasteel Stapelen is al bijna een eeuw lang in gebruik als klooster van de Assumptionisten. Er wonen nog slechts 14 paters, maar desondanks is dit prachtige kasteel toch gesloten voor publiek. Wat wij wel zagen is dat het echte spekpaters zijn, want in een groot gebouw in de tuin verhuren zij aan honderden mensen woningen.
Dit was dan ook te zien op het kerkhof in de kloostertuin, dit was namelijk overvol met graven van vrij recente data; allemaal gestorven aan welvaartsziekten.

Aan de achterkant van de tuin, afgesloten van de paters (je mag tenslotte de spekpater niet op de kat binden), bevindt zich het nonnenhuis, in vrij gewoon woonhuis. Na veelvuldig om het huis te hebben gelopen en geen levend wezen aan te treffen (toch stiekem op bezoek bij de paters?), besloten wij door de deur met daarop vemeld "kapel" te sluipen. Daar troffen we een vrij modern kerkje met alweer geen levende ziel te bekennen. Als Griek orthodox wilde Michael nu juist zo'n dienst eens meemaken en besloot daarop maar zelf de mis te verzorgen. Wederom was er voor deze uiting van geloof geen enkele waardering; bij het weggaan zagen wij door de halfdichte vitrage dat de witte kappen gewoon zaten te schransen. Een enkele kap draaide zich nog misnoegd naar ons om.
Een ding moge duidelijk zijn; bij de katholieken voelden wij ons niet erg welkom.

maandag, september 10, 2007

Nog nooit zo zout gegeten

McDonald's medewerkster Kendra Bull wordt deze maand geen medewerkster van de maand en waarschijnlijk gebeurt dit het hele jaar niet meer.
Kendra heeft namelijk afgelopen vrijdag de hamburgers te zout gemaakt volgens een politieagent in Union City. Niet echt een hot item zou je zeggen, desondanks kon Kendra een nacht op het bureau doorbrengen met water en brood in plaats van een Big Mac.
Kendra gaf toe dat ze wat uitgeschoten was met het zout, maar zij had in haar pauze nog een zout burgertje geproefd en was er niet ziek van geworden.

Agent Adams verklaarde echter er heel ziek van geweest te zijn, waarop hij naar de baas van Kendra is gegaan en haar vervolgens arresteerde. Het gaat zelfs zo ver dat er monsters van de burger naar het forensisch laboratorium zijn gestuurd voor onderzoek. De aanklacht tegen Kendra luidt: Het serveren van een hamburger zonder op het welzijn te letten van de burger die deze zou eten.
Op zich is Kendra best commercieel, want de agent zal best een paar extra drankjes hebben gedronken na zo'n zoute burger.

Filmrecensie Mister Beans Holiday

Door Michael Koukos

Regie: Stephen Bendelack
Genre: komedie
Tijdsduur: 95 minuten
Jaar: 2007
Acteurs: Rowan Atkinson, Willem Dafoe, Karel Roden, Emma de Caunes, Jean Rochefort, Max Baldry, Stéphane Debac, Pierre-Benoist Varoclier, Steve Campos

Mister Bean wint met een wedstrijd een gratis treinreis door Frankrijk en gaat dan ook in zijn eentje op stap. Genoeg voor een avondje plat liggen van het lachen zou je denken. Dit valt helaas behoorlijk tegen. De rare snuiten van Bean zijn ook deze keer weer van de partij maar dan gebeurt er iets raars met Bean.
Plotseling blijkt hij ook over een gevoelige kant te beschikken en na een zeer vermakelijke scene in een Frans restaurant gaat hij zich over een (natuurlijk door zijn toedoen) alleen achtergelaten jongetje ontfermen. Vanaf dat moment wordt het allemaal een beetje een Charlie Chaplin-achtige road movie, wat erg gedateerd overkomt. Het kan wel erg nobel zijn van Bean maar eigenlijk zitten wij daar niet op te wachten en doet dat de amusementswaarde geen goed. De charmante, gesjeesde filmactrice die het gezelschap later vervoegd geeft dan weer wel een vrolijkere noot aan het geheel.

Hoewel dit toch al een stuk dichter bij de televisieserie komt dan de eerste Beanfilm is het niet wat wij ervan verwachten. Sommige sketches zijn erg geslaagd maar het merendeel schiet toch tekort. De pauzes tussen de sketches zijn vaak ook te lang, temeer er eigenlijk geen verhaal is om het geheel bij mekaar te houden. Dit alles maakt dat dit zeker geen slechte maar wel een erg middelmatige productie is.
Helaas kunnen wij alleen maar constaren dat wij Rowan Atkinson na Johnny English (2003) niet meer in een echt geslaagde productie hebben terug gezien.

zondag, september 09, 2007

Van oase tot horror

Gisteravond mochten we genieten van een geweldig diner bij restaurant Auguste in Maarssen. In een heel oud pandje heeft eigenaar Karl van Baggem een culinaire oase weten te creëren waar iedereen zich thuis voelt. Dat laatste is opmerkelijk, want sinds eind 2005 heeft Auguste een Michelin ster (wat ons betreft komt daar nog een bij) en wij hebben bij andere restaurants wel eens ervaren dat dat publiek met zich meebrengt die alleen komen voor de ster en niet voor het sterreneten. Tevens is in zulke zaken het personeel soms wat bekakt, maar ook dat is in Maarssen niet het geval; aardige gewone mensen, wel gecombineerd met vakmanschap.

Het etentje vond plaats met Tom en Ria ter ere van Michael's 5 jarige jubileum bij de zaak. Het was een gezellige avond. Het was leuk om eens bij te praten over allerlei dingen. Met zowel Tom als Ria kun je avonden praten en de avond vloog dan ook voorbij.
Het ene na het andere heerlijke gerecht kwam voorbij en ik vond ze bijna allemaal even lekker. Opvallend was de creativiteit, elk gerecht bestond uit zo'n 10 verschillende soorten vis, vlees, etc. wat heel bijzondere smaken gaf. Enige "nadeel" was dat je steeds vergat wat je nu at, want bij elk gerecht hoorde ik de ober een hele menukaart opsommen. Meest geweldig vond ik de risotto met geschaafde truffel, wat ook een huisspecialiteit schijnt te zijn.

Toen wij aankwamen viel ons oog eerst op het huis van de buren, dat te koop staat, dat is zo'n echt antiek spookhuis. Opvallend was dat het huis uit twee woningen bestond en bij nadere (gluur) inspectie bleek dat beide huizen er van binnen uit zagen alsof de bewoners op de vlucht geslagen waren. Echt, als je er op de stoep staat voel je de rillingen over je rug, het voelt alsof je van boven door de oude glas in lood raampjes wordt aangestaard. Toen we kwamen was het nog licht, maar omdat we ervoor geparkeerd stonden moesten we er ook in het donker weer langs en toen zag het er pas echt eng uit. Het is moeilijk te omschrijven, maar er ging echt een beklemmende sfeer vanuit. Als iemand nog op zoek is naar een locatie voor een horrorfilm; het adres is Bolenstein 5 in Maarssen.

zaterdag, september 08, 2007

Niet het Beloofde Land

Het nieuwe collegejaar is weer begonnen en daarmee ook het vervelende heen en weer reizen naar Nijmegen. Dit jaar ga ik het anders aanpakken en blijf ik gewoon 2 dagen per week in Nijmegen, zodat ik de extra tijd kan gebruiken voor de studie. Eerst zal ik elke week iets anders proberen tot ik iets goeds, betrouwbaars en betaalbaars heb gevonden. De aftrap was bij hotel Sionshof in Heilig Landstichting.

Voordeel is dat het bijna om de hoek van de universiteit ligt. Dat was, op de gunstige prijs na, dan ook wel het enige voordeel. Aan de buitenkant ziet het er nog wel aardig uit ook de receptioniste was aardig, al was het wel vreemd dat je al moet betalen voor je de sleutel krijgt en dus de schompige kamer hebt kunnen zien. De kamer is een soort donker (hol) zolderkamertje. De badkamer lijkt voor de Eerste Wereldoorlog het laatst gerenoveerd en de meubels op de kamer zien er uit alsof ze uit een erfenis stammen van een verre, zeer armlastige, voorouder.
Als vrouw alleen kijk je natuurlijk direct onder het bed en tot mijn verbazing trof ik er geen enge mannen aan, maar een halve vuilnisbak met daartussen stofvlokken die zo hoog waren als de golven in een oceaan in orkaanmodus.

De sleutel van de kamer is tevens de sleutel van de voordeur van het hotel en dat bleek uiterst nuttig (en gevaarlijk, want dat betekent toch dat alle kamers dus dezelfde sleutel hebben, of niet?); toen ik om 21.30 uur van de colleges terug keerde was het hotel in grote duisternis gehuld, de deur op slot en geen hond of andere levende ziel meer te bekennen. Er zat dus niets anders op als wat water te drinken uit de legionellakraan op de kamer.
Het ontbijt kan ik niets over zeggen, uit een angstig voorgevoel heb ik dat maar op de universiteit gegeten.
Kortom geen aanrader, maar mocht er een keer niets anders meer vrij zijn zien ze mij er misschien nog wel eens terug.

dinsdag, september 04, 2007

Olympia International Vakantie Reizen B.V. vaarwel

Op 3 september 2007 heeft Olympia International Vakantie Reizen BV te Beekbergen financieel onvermogen bij SGR aangemeld. Olympia International Vakantie Reizen BV handelt tevens onder de naam Netto Reizen. Olympia International Vakantie Reizen BV kan de geboekte reizen niet meer uitvoeren. Consumenten die rechtstreeks bij Olympia/Netto Reizen een reis onder de SGR-garantieregeling hebben geboekt en niet meer op reis gaan ontvangen een dezer dagen een brief met instructies hoe zij reeds vooruitbetaalde reissommen van SGR terugbetaald kunnen krijgen. Consumenten die via een reisbureau hebben geboekt kunnen bij dat reisbureau terecht voor meer informatie en hulp bij het indienen van een claim. Wij verzoeken alle consumenten die nog niet op reis waren geen betalingen meer aan Olympia/Netto Reizen te doen, ook niet op uitdrukkelijk verzoek van een eventueel aangestelde bewindvoerder/ curator. Betalingen gedaan na 4 september 2007 worden niet meer door SGR gegarandeerd.

En wij zijn dus 2 van de gedupeerden! Gelukkig na heel snel aktie te hebben genomen hebben wij toch nog een andere vlucht kunnen krijgen en het hotel, boten, etc. zelf kunnen regelen. Nu zal het nog wel rustiger worden op Telendos. (vinden wij niet erg).

Debiteuren Crediteuren

Loop een willekeurig kantoor binnen en je ziet mensen keihard werken, allemaal staren ze gebiologeerd naar het scherm en de meeste werknemers hoor je driftig klikken met hun muis en typen op hun toetsenbord. Het lijkt er dan ook op dat mensen nog nooit zo hard hebben gewerkt als tegenwoordig. Niets is natuurlijk minder waar, werknemers brengen een groot (zo niet het grootste) deel van hun werktijd op internet door voor prive doeleinden.

Dit kan nu ook interactief; er ontstaan steeds meer kantoor-gerelateerde websites:
Op Overheard in the Office kun je grappige uitspraken van collegae wereldwijd lezen.
Nog leuker is het om nu eindelijk eens de waarheid te zeggen over die hinderlijke collega of je baas op Annoying Coworker. Handig is dat het anoniem is, er staan grappige en vaak heel herkenbare dingen op zoals: UGH! You eat like a pig!! Stop smacking your lips and licking your fingers and snorting while you eat chips two feet away from me! It's like feeding time at the zoo!!

maandag, september 03, 2007

Jansen Jansen verboden

In Venezuela zijn ze het helemaal zat met de vreemde voornamen. Nadat Chavez erachter kwam dat er reeds maar liefst 2 kinderen met de naam Superman geregistreerd stonden bij de burgerlijke stand, heeft hij aangekondigd dat vreemde namen voortaan geweigerd worden.
Verder komen er In Venezuela veel Engelse namen met een afwijkende spelling voor, zoals Maikel or Jhonny, ook dit soort dyslexie wordt niet meer getolereerd.
Als er toch iemand een kind komt aangeven met een rare naam dan ligt er bij het aangifteloket tegenwoordig een lijst met alternatieve namen waaruit de ouders dan kunnen kiezen, natuurlijk staat de naam Hugo bovenaan, op de voet gevolgd door de naam Rafael.

In Nederland lijkt het alsof alles mag, dat blijkt, na navraag, toch niet helemaal waar, er zijn twee uitzonderingen:
* De naam mag niet ongepast zijn
* De naam mag niet alleen als achternaam in gebruik zijn
Het eerste punt is natuurlijk erg subjectief en hangt geheel van de mening van de ambtenaar af.
De tweede uitzondering is een beperking die ingevoerd is aan het begin van de 19de eeuw en levert vaker problemen op. Zo betekent dit dat een naam als Thomas wel wordt geaccepteerd, maar een naam als Jansen niet. Thomas is namelijk zowel een voor- als achternaam. De naam Jansen is niet in gebruik als voornaam.
Andere spellingsvormen zijn geen enkel probleem.

Artiesten geven hun kinderen vaak aparte namen, maar wonen meestal, gelukkig niet in Venezuela. De top 10:
1 Moon Unit - Frank Zappa
2 Apple - Chris Martin (Coldplay)
3 Misty Kyd - Sharleen Spiteri (Texas)
4 Geronimo - Alex James (Blur)
5 Heavenly Hirani Tiger Lily - Michael Hutchence/Paula Yates
6 Dandelion - Keith Richards (Rolling Stones)
7 Dweezil - Frank Zappa
8 Elijah Bob Patricius Guggi Q - Bono (U2)
9 Zowie Bowie - David Bowie
10 Rufus Tiger - Roger Taylor (Queen)

Filmrecensie Mini`s first time

Door Michael Koukos

Regie: Nick Guthe
Genre: drama, komedie, misdaad
Tijdsduur: 88 minuten
Jaar: 2006
Acteurs : Alec Baldwin, Nikki Reed, Carrie-Anne Moss, Jeff Goldblum, Luke Wilson, Svetlana Metkina, Sprague Grayden, Artie Baxter, Rick Fox, Michael Laskin, Joe Egender, Orlando Seale, Jerry Giles, Jean St. James, David Shatraw

Mimi is een immorele verwende studente die een rothekel heeft aan haar steeds bezopen en hysterische moeder. Doordat het verwende nest zich verveeld, gaat zij op zoek naar nieuwe kicks en belandt zo in de prostitutie waar zij bij toeval haar stiefvader als eerste klant krijgt.
Hieruit ontstaat een relatie en al gauw ontstaat het plan om de hinderlijke moeder uit de weg te ruimen door haar voor gek te laten verklaren. Het hele plan loopt echter helemaal uit de hand als moeder bij dit opzet komt te overlijden.
Aanvankelijk lijken de naieve stiefvader en de valse Mini er mee weg te komen tot een gewiekste FBI agent hen het vuur aan de schenen legt.

In het begin is de film best grappig. Daar dit vooral de verdienste is van de dronken tor die al veel te vroeg overlijdt is het daarna gauw over met de pret. Mimi is een zichtzelfbeklagend verwend nest dat totaal geen sympathie opwekt. Alec Baldwin zet een dermate sullige zakenman neer dat je deze ook niet echt serieus neemt.
Bovendien heeft de film zoveel stijlen gemixt dat het eigenlijk van alles wat en van niets iets is.
Ondanks dat alles is het toch nog een redelijk entertainende film maar zeker geen hoogvlieger.

zaterdag, september 01, 2007

"Beste" binnenstad van 2007

Op 6 september is het zover, dan wordt de uitslag voor de titel Beste binnenstad van 2007 bekend gemaakt.

De genomineerde middelgrote gemeenten zijn: • Bergen op Zoom
• Elburg • Hoorn • Meppel • Oosterhout • Woerden.
De gemeente Terneuzen heeft zich teruggetrokken uit de strijd (hadden geen schijn van kans).

De genomineerde grote gemeenten zijn: • Arnhem • Eindhoven • Haarlem • Helmond
• Leeuwarden • Nijmegen • Zoetermeer
Wederom een enorme telerstelling voor Almere. En volkomen onterecht mijns inziens. Kijk met Bergen op Zoom, Hoorn en Nijmegen als genomineerden kan ik nog wel meevoelen, maar bijvoorbeeld Eindhoven is een van de lelijkste binnensteden van Nederland, als het niet van heel Europa is. Het hele evenement zal wel door Philips gesponsord worden neem ik aan?
Bij de beoordeling worden de binnensteden "in de volle breedte bekeken", hoe breed kan een Elburg nou helemaal zijn vraag ik mij dan af.
Ach Almere hoeft er ook niet rouwig om te zijn, iedere genomineerde gemeente krijgt als gratis advies een zogeheten binnenstadsthermometer, een overzicht van goede en sterke punten en zeg nu zelf dat heeft Almere toch niet nodig?

And the winner is: Sint Antonius!

En dan is het natuurlijk geen toeval dat het St. Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein in de AD Ziekenhuis top 100 als beste is gekozen.
Ik vraag mij wel af de verpleegkundigen hun varkens ook los mogen laten lopen als vergoeding voor hun verpleging.

Als het schimmels en varkens begint te regenen

Een vast onderdeel van de Mystiek Brabant route is de Sint Antonius abt Kapel in Oirschot.

Antonius abt wordt gezien als is de grondlegger van het kloosterleven. Hij werd geboren in Egypte omstreeks 251. St. Antonius abt is de schutspatroon van armen, zieken, slagers, herders, hoveniers, varkens en varkenshoeders en van vele andere beroepen. (zo een van 12 ambachten en 13 ongelukken, voor zulke mensen bestaan tegenwoodig uitzendbureaus).

Zijn heiligheid en geloof zijn allemaal begonnen door een traumatische jeugdervaring (tegenwoordig krijgen de kinderen dan ADHD), toen hij 20 was stierven zijn ouders en de gekte sloeg direct toe; hij gaf al zijn bezittingen weg en trok zich terug in eenzaamheid in de woestijn (er valt ook weinig anders te doen daar). Later voegden andere christenen zich bij hem en vormden een van de eerste kloostergemeenschappen (het was gelijk minder eenzaam). Dit leven deed Antonius goed want hij stierf pas op 105-jarige leeftijd. Zijn taak zat er toen nog lang niet op want hij werd direct heilig verklaard. Zijn gebeente ging als eerste op reis en werd in 1491 overgebracht naar de Sint-Juliuskerk in Arles, Frankrijk.

Zijn bijnaam Antonius met het varken ontstond in de Middeleeuwen. De Antonieten, leden van de naar hem vernoemde verpleegorde, mochten hun varkens vrij laten rondlopen als vergoeding voor deze verpleging. Op 17 januari werden deze varkens geslacht en het vlees verdeeld onder de armen.

In principe blijkt Antonius ook een soort Piet Pualusma geweest te zijn, want er zijn diverse weerspreuken naar hem genoemd, zoals:
Maakt Sint-Teunis de brug, Sint-Sebastiaan slaat ze stuk. (deze begrijp ik niet helemaal).
Met Sint-Teunis en Sint-Bastiaan, komen de harde koppen eerst aan. (deze ook al niet).
Sint-Antonius klaar en helder, vult 't vat en ook de kelder. (spreekt mij al meer aan).
Sint-Antoon en Sebastiaan, komen met ’t hardste van de winter aan. (niet geheel duidelijk).

De kapel herinnert aan de pest die in de 16e eeuw deze streek teisterde. Bewoners riepen toen de hulp in van "Sint Thunnis met het verreke", zoals de goede man in het brabants wordt genoemd. Op die roep kwam er in Oirschot plotseling een witte Schimmel (net als het paard van Sinterklaas) aan. De boer die met zijn kar verantwoordelijk was voor het weghalen van de pestlijken vond het wel een praktisch geschenk en spande de Schimmel direct voor zijn kar. Het wonder geschiedde dat in elk huis waar hij een lijk was komen ophalen de pest stopte en er niemandmeer ziek was. Uiteindelijk bestond Oirschot alleen nog uit gezonde mensen en het gekke was dat de Schimmel toen verdween, net zo plotseling als hij gekomen was.
In een vroom dorp als Oirschot kon dit natuurlijk niet ongemerkt voorbij gaan en uit dankbaarheid bouwde men de Sint Antonius abt Kapel.

De kapel staat er nog, in het midden van een monumentaal dorpspleintje (is ook een geheel beschermd monumentendorp). Het enige levendige is een fietscafe, waar wij (als enige op de route met een auto) natuurlijk niets te zoeken hadden. Er was ook geen enkele mogelijkheid tot het parkeren van een auto, die moet je echt midden op de weg laten staan en maar hopen dat Sint Antonius ook de automobilist goed gezind is.
Vreemd was dat er ook hier weer geen arrangementsgasten te vinden waren, ik denk echt dat wij de enigen waren die het arrangement Mystiek Brabant deden.
De kapel was gesloten door middel van een metalen deur, met voor het slot een (kapot) glasplaatje, maar na enig duwen en wrikken ging de deur toch open (en nooit meer dicht). De kapel is eenvoudig maar heeft toch wel wat.

Zijn klooster in Egypte is tegenwoordig Koptisch en ligt bij de voet van de berg al-Qalzam dichtbij Al Zaafarana (diep verborgen in d ebergen van de Rode Zee) en is het oudste actieve klooster in de wereld. De grot van Antonius, waar hij als kluizenaar leefde, ligt op 2 km van het klooster verwijderd en zo’n 680 meter boven de Rode Zee.