zaterdag, november 23, 2013

Jeruzalem

Al ben ik al redelijk vaak in Jeruzalem geweest, de christelijke plaatsen ben ik nooit gaan bekijken. Dit was dus de kans om daar verandering in te brengen. Helaas was de sfeer er in oost-Jeruzalem niet beter op geworden.





Het christelijke deel begint vanzelfsprekend met de Via Dolorosa (letterlijk lijdensweg), die loopt van de Leeuwen- of St. Stefanspoort naar de Heilig Grafkerk. Volgens christenen werd Jezus, na zijn veroordeling door Pontius Pilatus langs de Via Dolorosa naar de executieplaats Golgotha geleid. Er zijn veertien kruiswegstaties*, allen gemarkeerd met een gedenksteen. Aangezien het stratenplan in Jeruzalem in de afgelopen 2000 jaar nogal is veranderd, is het niet aannemelijk dat de toenmalige weg dezelfde is als de huidige. Het is allemaal dan ook meer symbolisch, ten behoeve van pelgrims, dan historisch verantwoord.

Met enorm veel mensen persten wij ons door de kleine straatjes. Hoe verder je komt, hoe Arabischer het er begint uit te zien. Helaas werd de sfeer ook steeds grimmiger. Naarmate de spanning toenam, nam ook het zweet op het voorhoofd van onze gids Yaron toe. Ik was absoluut van plan mij van dit alles niets aan te trekken, tot een man die op een muurtje aan de zijkant zat, wel heel erg boos naar mij keek. Bruusk stond hij op en begon heel hard "Sharia" te roepen. Je ziet dat je in de mensenmassa geen kant op kunt, en toch...maakte mij dat zo boos! Gelukkig kon ik mijn woede inhouden, waarna ik en mijn belager ieder een andere kant opliepen. Waarom moeten mensen zo doen? En waarom moeten religies haat nog meer aanwakkeren? **.

De kruiswegstaties leiden naar de Heilig Grafkerk, welke stamt uit 326. Ze werd gebouwd in opdracht van Keizerin Helena, moeder van Constantijn. Zij beweerde dat zij het Heilige Graf had gevonden. Ze noemde de kerk Anastatis, de verrijzenis. Vanaf deze tijd werd de kerk, en het omliggende gebied, een belangrijke pelgrimsplaats voor christenen. Godsdiensttwisten en oorlogen zijn van alle tijden, de kerk is dan ook diverse malen verwoest. De huidige kerk stamt uit 1048. De Ottomanen stelden regels op omtrent het bestaat van de kerk. Zo kregen twee islamistische families de sleutel in bewaring om ruzies tussen de verschillende christelijke groepen (Grieks-orthodoxen, Rooms-Katholieken, Armeens-orthodoxen, de Koptische kerk en de Ethiopische kerk) te voorkomen. Deze regeling is tot de dag van vandaag van kracht.

In de kerk is het vanzelfsprekend erg druk met een mengeling van toeristen en echte pelgrims. Vooral die laatste groep is interessant om te bestuderen. De pelgrims komen uit de hele wereld en velen zijn tot tranen toe geroerd. Ze vallen op hun knieën, blijven oneindig kruisen slaan en kussen elke steen waar zij maar bij kunnen komen. Je moet waarschijnlijk wel heel gelovig zijn wil je daar geen mond- en klauwzeer van oplopen, wij hebben dit soort activiteiten dan ook maar aan de gelovigen  gelaten.

Wordt vervolgd.

* Kruiswegstaties:
1. Jezus wordt ter dood veroordeeld.
2. Jezus neemt het kruis op zijn schouders.
3. Jezus valt de eerste keer.
4. Jezus ontmoet zijn moeder.
5. Simon van Cyrene helpt het kruis te dragen.
6. Veronica droogt het gezicht van Jezus af.
7. Jezus valt voor de tweede keer.
8. Jezus troost wenende vrouw.
9. Jezus valt voor de derde keer.
10. Jezus wordt van zijn kleding beroofd.
11. Jezus wordt aan het kruis genageld.
12. Jezus sterft aan het kruis.
13. Jezus wordt van het kruis genomen.
14. Jezus wordt in het graf gelegd.

**Het Vaticaan blijft keer op keer haar standpunt verkondigen dat oost-Jeruzalem geen Israëlisch grondgebied is, maar bezet gebied.




woensdag, november 20, 2013

De wereld op een cruiseschip

Wie had dat gedacht, wij op cruise? Het is er dan toch eens van gekomen. Het was een mooie reis, vooral omdat we heel veel in een vakantie gezien hebben (Katalakon, Jeruzalem, Nazareth, Bethlehem, Izmir, Athene en Rome). De wereld op een Costa schip is echter een geheel eigen wereld met aparte regels en gebruiken, iets waar wij erg aan moesten wennen. Juist omdat deze wereld zo anders is, hebben wij ons er eens goed in verdiept tijdens de dagen op zee.

Voor het schip vertrok was er de noodzakelijke veiligheidsoefening. Zodra het alarm klonk moest iedereen met het zwemvest aan (ligt in de kast in je hut) op het dek gaan staan waar de tenders hangen. Met 2100 mensen stonden we daar in rijen te wachten. Je kon je zo direct een voorstelling maken waarom het op de Costa Concordia zo fout heeft kunnen gaan. Dat wij een hut hadden die vrij dicht bij het dek met de tenders was gelegen, gaf mij gelukkig wel wat hoop. Plotseling klonk er een echte oproep voor een arts; er bleek al een eerste slachtoffer te zijn flauwgevallen. De arts arriveerde pas na 15 minuten, wat de hoop op overleving toch weer wat teniet deed.

Het eten was geweldig, ik kan niet anders zeggen. Er waren maar liefst 140 mensen werkzaam in de keuken die de hele dag de heerlijkste gerechten klaarmaakten. Deze werden door weer ander personeel via roltrappen naar boven gebracht, waarna een vaste serveerster dit in een van de vele  kleine keukentjes toonbaar maakte en het naar je tafel bracht. Al het personeel deed dit met een lieflijke glimlach. Of dit echt gemeend was betwijfelden we, nadat we een keukenrondleiding hadden gehad en daar hun 10 geboden zagen hangen.
De andere gasten waren kennelijk allemaal ervaren cruisegangers, want in tegenstelling tot ons, waren zij wel op de hoogte van specifieke gebruiken als het zwaaien met servetten en het dansen met serveersters.

De rangorde van het personeel was even duidelijk als treurig. Italianen hebben alle hogere functies, Aziaten (voornamelijk afkomstig uit de Filipijnen) hebben alle lagere tot laagste functies. De Italianen waren voornamelijk arrogant en zagen de gasten niet staan (of zoals wij gezien hebben; lachten dikke gasten achter hun rug uit), het lagere personeel was over het algemeen ontzettend aardig en deed hun uiterste best. Dat laatste was opmerkelijk daar zij 7 dagen 11 uur per dag werken, gedurende 9 maanden. In al die 9 maanden hebben zij welgeteld 1 vrije dag. Wij hebben daarover veel nagedacht en met veel lager personeel gesproken. Zij bleken allemaal heel blij met hun  baan te zijn en zelfs trots op "the ship". En misschien is het ook wel zo dat het werken bij Costa voor veel van die mensen een mooie kans is. In ieder geval deed Costa er wel veel aan om de Filipijnen te helpen na de afschuwelijke cycloon en hebben 100.000 dollar geschonken voor noodhulp aan getroffen familie van medewerkers.

Onze hut, met balkon, was prima in orde, daar zorgde Maricar onze cabin steward elk dag uitstekend voor. Niets was haar te veel. Zo werden de handdoeken niet aflatend vervangen en rolde ze trouw, elke dag, alle opladers weer netjes op. Alle overige spullen werden netjes in de vele kasten en kastjes opgeruimd. Toch hebben we er niet veel tijd doorgebracht, er is namelijk zoveel te doen op zo'n schip. Zo hebben we dus talloze nieuwe ervaringen gehad: het bekijken van een 4-D film, het laten meten van het vetpercentage (ik was maar liefst 3 kg te zwaar!) en van de weeromstuit het meedoen aan lichamelijke oefeningen. Verder was er een nogal luidruchtig (Italiaans) entertainment team, wat wij doorgaans cocktaildrinkend aan ons voorbij lieten gaan.

Wordt vervolgd.