dinsdag, december 26, 2006

Het leven begint in Galamadammen

Het was weer zover....een jaar ouder. Deze keer leek het wel met een grotere sprong dan anders te gaan want ik werd 40. Reden voor Michael om het heel speciaal aan te pakken; we gingen naar Galamadammen in Friesland. Had ik eerst nog het idee dat dat een eigenaardig plan was, nu weet ik wel beter; het was een geweldig hotel, friezen zijn heel aardig en gastvrij, het hotel had prachtige kamers, een extra warm zwembad en zo'n lekker diner heb ik zelden gegeten. Ondanks het ouder worden was de dag op zich dus een groot succes.

Een minder groot succes was het voor het personeel van het hotel. Nadat ik eerst de knop van het bad in mijn handen hield en de hoestsiroop over het hotelboek had laten vallen kwam gisteren de ultieme test voor hun vriendelijkheid. Al waren alle cadeautjes die ik gehad heb leuk, ik was in het bijzonder heel blij met een Sanskrit leerboek wat niet meer te krijgen is en erg zeldzaam. Te pas en te onpas was ik er al gelijk in bezig, maar ja een jarige is dat gegund. Helaas toen ik gistermiddag thuis kwam en mijn tas uitpakte zag ik gelijk was er mis was; het Sanskrit boek had ik in het hotel laten liggen. Michael belde dus direct naar het hotel, waar ze nog steeds vriendelijk waren en beloofden direct te gaan zoeken en over het resultaat van de zoektocht te bellen. Door mijn grote teleurstelling was mijn ongeduld nog groter dan anders, dus na een half uur vond ik dat het zoeken toch lang genoeg geduurd had en besloot zelf maar eens te bellen. Nu was het inmiddels voor het hotelpersoneel het drukste tijdstip van de dag omdat de nieuwe gasten aan het arriveren waren, maar ik moet zeggen de receptioniste hield haar stem in de allervriendelijkste plooi en van irritatie was niets te bespeuren:
Receptioniste: " Wij zijn inderdaad gelijk gaan zoeken, maar tot nu toe zonder resultaat".
Ik: "Heeft u ook in, onder, tussen het bed gekeken? In de kasten? Op het dak?".
Receptioniste: " Wij hebben overal gezocht en zelfs een paar maal op de kamer, dit terwijl er al nieuwe gasten op de kamer zijn", maar helaas zonder resultaat".
Ik: "Maar het is echt belangrijk en ik weet zeker dat het boek er moet zijn, heeft u al de tassen van de nieuwe gasten gecontroleerd?".
Receptioniste: "Ik stuur iemand naar de kamer om nogmaals te zoeken en bel u daarna terug", kunt u de titel even spellen?".
Ik: "S-a-n-k-r-i-t, en ik weet zeker dat het boek op de kamer moet zijn".

Intussen kon Michael niet geloven dat het boek toch niet in een tas moest zitten en daarom pakte hij mijn inmiddels lege tas, trok een rits aan de achterkant open...en daar kwam het Sankrit boek tevoorschijn!
Gelukkig was ik nog in de positie van post-jarige en heeft Michael voor mij gebeld om de vondst te melden. En als je nu denkt dat er irritatie klonk of triomf, nee hoor niets van dat alles, de recepioniste leek oprecht blij te zijn dat het gevonden was.
Wat een aardige mensen in Friesland, volgende keer vraag ik een cursus Fries.

IEDEREEN VEEL GELUK IN 2007!!!!

vrijdag, december 22, 2006

Filmrecensie Aeon Flux

Regie: Karyn Kusama
Cast: Charlize Theron (Aeon Flux), Sophie Okonedo (Sithandra), Marton Csokas (Trevor Goodchild), Frances McDormand (Handler) e.a.
Speelduur: 93 minuten

Wij schrijven 2411, het merendeel van de mensheid is vernietigd door een virus en de overlevenden,...die allen werden gered door een serum van een illustere Doctor Goodchild, leven in de laatste stadstaat, Bregna. Iedereen leeft er in redelijke welvaart en Bregna lijkt eerder een soort sprookjesland.
Je zou verwachten dat alle mensen Goodchild dan dankbaar zouden zijn, maar niets is minder waar. Uiteraard is er ook hier weer een groepering die onder het mom van "meer vrijheid" wil gaan moorden.

De steeds in strakke pakjes getooide Aeon Flux wordt erop uit gestuurd om, samen met de 4 handige Sitardra, Goodchild te vermoorden. De vermeende dictator Goodchild blijkt echter lang niet zo een slecht mens te zijn als door de rebellen wordt voorgespiegeld. Meer nog, ijskonijn Aeon is zo onder de indruk van zijn goedheid, dat zij meteen botergeil van hem wordt. De moordpoging loopt dan ook uit op een vrijpartij maar hierdoor jaagt Goodchild dan weer zijn achterban tegen zich in het harnas. Tegelijker tijd moet Aeon zich proberen uit de 4 klauwen van Sitardra te houden.

Als je de indruk krijgt dat dit niet allemaal geloofwaardig overkomt dan heb je gelijk. Maar goed, dat is ook niet iets waar de meeste SF-kijkers op uit zijn.
Het feit dat iedereen genadeloos doorboort wordt door kogels maar toch blijft leven geeft wel te denken, waarom men in 2411 geen betere munitie kan produceren.
Het geheel speelt zich af in een verbluffend mooi, futuristisch decor. De actie is OK maar de dialogen zijn om te janken en dat geldt ook voor de acteerprestaties.
Deze film moet het dus duidelijk hebben van het visuele aspect (het decor en de strakke Aeon).

Voor wie daar mee kan leren leven is het op zich geen onaardige B-film.

dinsdag, december 19, 2006

Filmrecensie V for vendetta

Door Michael Koukos

Regie: James McTeigue
Cast: Natalie Portman (Evey), Hugo Weaving (V), Stephen Rea (Finch), Stephen Fry (Deitrich) John Hurt (Adam Sutler)
Speelduur: 132 minuten

V for Vendetta is gebaseerd op een stripverhaal van Alan Moore en dat merk je meteen aan het begin, dat wel erg aan alle andere superheldenfilms doet denken.
Alles speelt zich af in een onbepaalde toekomst waarin de US een door anarchie vervallen ontwikkelingsgebied is geworden en de UK een dictatuur.
Zoals het in dictaturen betaamt is politie en leger alom aanwezig en zijn zij niet al te kieskeurig als het gaat om methoden te vinden om alle tegenwerking de kop in te drukken.

Apart is trouwens dat politie en leger in splinternieuwe voertuigen van het merk Rover rijden.

Wij leren de zeer welbespraakte V als een sympathieke doch losgeslagen rebel kennen die zich bezighoudt met het opblazen van gebouwen. Op zich lijken zijn motieven ook niet helemaal verkeerd. Doch al gauw slaat de teneur om als V ook politici gaat liquideren. Als hier dan ook nog wraak als motief bijkomt wordt het geheel erg wrang.

Evey een jonge volksvrouw die in het begin van de film door V uit de handen van een stel raddraaiers wordt gered, laat zich al gauw in het hele verhaal meeslepen zodat zij ongewild staatsvijand nummer 2 wordt.

Hugo Weaving slaagt erin om, hoewel hij steeds gemaskerd is , V als een zeer charmant personnage neer te zetten en dat is toch wel knap. Vooral als hij de grens van zijn daden steeds verder verlegd.
Op een gegeven moment staat V zelfs met een schort voorgebonden een ontbijt voor Evey te bereiden en daar is hij zelfs bijna ontroerend.

Deze film is zeker de moeite waard, iedereen kan er namelijk het zijne in zien en voor wie daar zin in zou hebben, zou hij aanzet kunnen zijn voor fixe politieke discussies.
Daar deze echter toch nooit zin hebben; beperk ik mij tot het feit dat ook hier alle commotie mbt verheerlijking van terrorisme, weer een storm in een glas water is.

Opeens weet je het.. je wordt conducteur de train

Tweetaligheid kan handig zijn, vooral in een land waar ook twee talen gesproken worden. Zeker als je ook nog conducteur bent en met je trein van Wallonie naar Nederland rijdt.
Nederlandse inspecteurs haalden vorige week donderdag in het station van Maastricht een Belgische (lees Waalse) machinist van de trein omdat hij geen Nederlands kon. ,,Om veiligheidsredenen'' zogezegd.

Het ,,grensincident'' gebeurde met de trein van 13.07 uur die van Maastricht naar Brussel spoort en daar aansluiting geeft op de TGV naar Parijs. Donderdag bleek de Belgische machinist van die trein de aanwijzingen van de Nederlandse treinverkeersleiding niet te begrijpen. Daarop haalde een inspecteur van het ministerie van Verkeer en Rijkswaterstaat de machinist van de trein, "als een machinist de treinverkeersleider niet begrijpt, kunnen er ongevallen gebeuren". Daarom moeten machinisten die de grens overschrijden tweetalig zijn. Dat staat in de wet.
Buiten het gebrek aan talenkennis van de Waal was hij ook nog erg eigenwijs; ze hebben nog voorgesteld een Nederlandse begeleider mee te sturen met de machinist, maar daar wilde de trotse Waal niets van weten.

Uiteindelijk stuurde de NMBS vanuit Brussel met de taxi een vervanger naar Maastricht.
Wat er met de halftalige conducteur is gebeurd is niet bekend.

maandag, december 18, 2006

Filmrecensie De Celestijnse Belofte

Door Michael Koukos

Regie: Armand Mastroianni
Cast: Matthew Settle (John), Thomas Kretschmann (Wil), Sarah Wayne Callies (Marjorie), Annabeth Gish (Julia)
Speelduur: 99 minuten

Het is altijd leuk om een filmte bekijken die door iedereen wordt afgekraakt. Vaak heb je dan zoiets van........zo slecht kan het toch niet zijn.
Bij wijze van uitzondering moet ik mij deze keer helaas bij de anderen aansluiten.

Het verhaal is bij de meesten wel bekend. John Woodson is een werkeloze geschiedenisleraar die door een vriendin wordt getipt over geheime perkamentrollen, die in de Peruviaanse jungle verborgen zouden liggen.
Zo ontstaat een avontuurlijke zoektocht met een heleboel loerende gevaren. Zowat iedereen heeft er namelijk belang bij om de expeditie te verhinderen en de documenten te vernietigen.

Al bij het begin valt op dat de kwaliteit van de acteurs zorgwekkend is. Hoe men een dergelijke club amateurs bij mekaar heeft kunnen casten is mij een raadsel.
Tot overmaat van ramp lijken de dialogen dit erbarmelijke niveau van de acteurs nog in negatieve zin te evenaren.

Men heeft de film ook zo sereen proberen te maken dat je de indruk krijgt dat je naar een new age screen saver zit te kijken. De uitstraling van de aura`s zijn bijzonder onhandig in beeld gebracht en zien eruit als een mislukt photoshop experiment. Af en toe komt er dan uit het niets een groep militairen herrie schoppen om daarna weer te verdwijnen.... de verhaallijn is dan ook 1 grote warboel.

Het is op zich erg jammer dat men hier een dergelijke draak heeft afgeleverd. De onderliggende boodschap is wel de moeite waard en had ongetwijfeld een heleboel mensen kunnen inspireren als het geheel minder belachelijk was geweest. Een gemiste kans maar zonde om je geld er aan uit te geven.

Postcode Kanjer

Wie er ook miljonair is, Helène de Gier is dat niet en zal dat ook rond de jaarwisseling nog niet zijn, omdat haar "zaak" pas op 10 januari voorkomt.
In tegenstelling tot dit zielige geval, zijn haar buren wel allemaal miljonair, dit alles dankzij de Postcode Loterij.

De "arme" Helène is niet alleen zielig omdat zij niet gewonnen heeft, maar ook omdat zij erg dom is. Is er namelijk iemand op deze aardbol die denkt iets te winnen in een loterij waar je niet aan meedoet??
Mevrouw De Gier denkt dat wel, sterker nog nu dit niet het geval blijkt te zijn klaagt zij rustig de Postcode Loterij aan, deze organisatie zou inbreuk op de privacy hebben gepleegd en haar psychologische schade hebben toegebracht, want de inwoonster van de Hoogstraat had namelijk geen loten toen de hoofdprijs van de Postcode Loterij begin dit jaar in haar straat viel.

Volgens de Postcodeloterij staat in de dagvaarding dat de vrouw bewust niet deelnam aan de loterij. ,,Als je bewust niet deelneemt, dan weet je ook dat als er een grote prijs op je postcode valt, je niet één van de prijswinnaars bent,’’ zegt de kansspelorganisatie. En dat lijkt mij niet meer dan logisch.
Als ze wint dan kunnen er nog vele mensen aanklachten in gaan dienen en kunnen de kansspelen wel afgeschaft worden. Persoonlijk lijkt mij de kans dat De Gier wint nihil.

Kijk eens in de spiegel

Korte dagen zonder zonlicht kunnen een mens deprimeren, dat dit niet voor iedereen geldt moge duidelijk zijn, denk alleen maar eens aan vampierachtige types, etc. Tevens zou dan het dorpje Viganella in de Italiaanse Alpen alleen maar inwoners met een zware depressie kennen, tot voor kort kwam er daar namelijk nooit zon van november tot februari, omdat het in de schaduw van de Italiaanse Alpen ligt.

Er wonen maar 197 mensen, maar toch is besloten er iets aan te doen; er is een gigantische spiegel geplaatst, welke meedraait met de zon. De inwoners moeten nu weer allemaal blij en gelukkig worden, want dat zijn mensen die zon zien tenslotte altijd elke dag overal.
Misschien is zo'n spiegel ook een idee voor Lapland en andere noordelijke bewoners? Ziet de kerstman ook eens zon in de winter.

Oud boven oud

Gisteren is de oudste man van Nederland 107 jaar jong geworden.
Johannes Leendert van der Giessen uit Rotterdam vierde zijn verjaardag thuis met kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Hij woont samen met zijn jongste zoon (66) in de woning waar hij 70 jaar geleden introk. Hij is de enig overgebleven Nederlandse man die in drie eeuwen leefde. Sinds 1985 is Van der Giessen weduwnaar. Op wat kleine ongemakken na, maakt hij het goed. De hoogbejaarde noemde het geen bijzondere prestatie om zo oud te worden. ,,Ik heb tot mijn pensioen dag en nacht keihard gewerkt en rook (!) nog steeds elke dag mijn pijp en sigaar".

De 107-jarige hoeft niet eenzaam te zijn, er zijn nog tien vrouwen ouder dan de 107-jarige Rotterdammer, blijkt uit gegevens van de Sociale Verzekeringsbank (SVB). De 108-jarige Grietje Jansen-Anker uit Middelburg is momenteel de oudste inwoner van Nederland.
Maar misschien houdt Van der Giessen meer van een groen blaadje dan van een oude bloem.

Vergeleken met oude mannen op de hele wereld is Van der Giessen nog maar een kleuter, de oudste man van de wereld zou, naar zijn eigen zeggen, Habib Miyan zijn uit India. Helaas waren ze daar nog niet zo precies met de geboorteaktes en valt het niet te bewijzen.

Filmrecensie Adaptation

Door Michael Koukos

Uit: 2002 USA
Regie: Spike Jonze
Met: Nicholas Cage, Meryl Streep, Chris Cooper, Brian Cox, Tilda Swilton, Maggie Gyllenhaal

De wat sullige Charlie is een befaamde scenarioschrijver met last van writersblock.
Hij krijgt de opdracht om een boek over het leven van een Orchideeensmokkelaar te verfilmen.
Ondertussen is zijn tweelingbroer Donald, die bij hem inwoont, een cursus superscript begonnen om in de voetsporen van zijn beroemde doch inspiratieloze broer te kunnen treden.

Al gauw blijkt deze een groot natuurtalent te zijn en zijn eerste script is een onverhoopt groot succes. Om Charlie te helpen besluit Donald om het verhaal verder uit te diepen door samen op onderzoek uit te gaan. Beide broers komen er al snel achter dat de schrijfster een duister geheim bewaart en dan komt de film pas echt op gang. Wij hebben dan wel al ruim een uur achter de rug waarin nagenoeg niets is gebeurd.

Het is dan ook duidelijk een film met twee snelheden,....het tergend trage eerste gedeelte dat zelfs door de indrukwekkende cast niet kan worden gered en het flitsende, verrassende tweede deel, waar het verhaal ons plotseling als een tornado de ene verrassing na de andere bezorgt. In dit tweede gedeelte zitten ook een aantal zeer leuke plotwendingen en wordt ons geduld dan toch uiteindelijk beloond.

Wij hebben zeker te maken met een zeer originele film. Aanvankelijk is er heel wat geheenenweer tussen het heden en verleden wat erg storend overkomt. Vooral omdat het nog eens extra de vaart uit het verhaal haalt terwijl dit hier in de film al op een slakkegang liep. Wie het eerste uur echter weet uit te zitten,......al dan niet met de stiekeme hulp van de fast forward knop,...zal tijdens de aftiteling verbluft achterblijven.
Uiteindelijk is het wel een aanrader voor iedereen die niet per definitie alles in hokjes wil proppen, want dat lukt met deze prent toch niet.

donderdag, december 14, 2006

Filmrecensie Feed

Door Michael Koukos

Australië Misdaad / Thriller
97 minuten
Regie Brett Leonard met Patrick Thompson, Alex O'Loughlin en Gabby Millgate

Feed werd aangekondigd als een afschuwelijke shocker; omschrijvingen als ziek, schokkend,...niet voor gevoelige kijkers waren niet uit de lucht.
Uiteraard prikkelt een dergelijke fantastische reclame onze nieuwsgierigheid.
Het verhaal is fictief maar wel gebaseerd op gebeurtenissen die zouden plaatsvinden onder daarmee instemmende volwassenen.
"Waar stemmen die volwassenen dan mee in?", denk je dan.

Het begint met een aantal explicite en brute sexscenes waar voor de rest niet zoveel schokkends aan is. Wij volgen Phillipp, een detective die is gespecialiseerd in internetcriminaliteit.
Deze betrapt een man onder de douche die net een stukje van zichzelf aan het oppeuzelen is....blijkbaar is dit strafbaar...foei.
Het motto "als je bent wat je eet,...wie ben je dan als je jezelf eet?" vind ik persoonlijk een hele goeie.

Maar uiteindelijk komen wij bij feeders en gainers terecht. Feeders zijn mannen die erop kicken om vrouwen die dit leuk vinden (gainers) vet te mesten.
Phillipp is feeder Michael op het spoor, die een aantal vrouwen gevangen houdt. Deze moeten zich dood eten aan het vet van de vorige slachtoffers.

De vrouwen zijn al zo zwaar dat zij het bed niet kunnen verlaten en zijn dus helemaal afhankelijk van de feeder. Het hele proces is online te volgen voor betalende klanten en men kan zelfs weddenschappen aangaan met betrekking tot het precieze tijdstip waarop de gainer zal sterven.

Hoewel Phillipp door de wol geverfd is blijkt Michael toch een harde kluif voor hem. De feeder is super intelligent, ijzersterk en schatrijk. Bovendien is Philipp een wandelend testosteronkanon en als zodanig een ongeleid projectiel.

Het is duidelijk een low budget film die alleen maar wil shockeren. Dit is wat mij betreft maar ten dele gelukt. Het onderwerp mag dan controversieel zijn,...het blijft gewoon realiteit dat enkele mensen hier voor in zijn. Sommige scenes,...vooral waar het hanteren van het vet aan te pas komt, zijn inderdaad goor maar verder valt er niet echt erg veel schokkends te beleven. Allicht denkt de doorsnee Veluwebewoner die er zijn zondagse kerkdienst voor heeft gelaten anders over, maar in de jaren `70 en `80 werden er heel wat schokkendere films afgeleverd.

Het acteerwerk van de hoofdrolspelers is nog redelijk maar alle andere acteurs doen het abominabel slecht. Het geheel is ook erg rommelig geschoten en bovendie is de geluidskwaliteit ook niet om over naar huis te schrijven, hoewel de muziekkeuze dan wel weer goed valt.
Al bij al kunnen wij spreken van een originele b-film die de voyeuristen onder ons wel zal aanspreken maar die verder gauw vergeten zal zijn.

Vreemde avond

Terwijl Verdonk gisteravond nog op de schopstoel zat, hoorde ik op de collegestoel te zitten, maar zat in werkelijkheid op de autostoel. Er was een vrachtwagen gekanteld waardoor Nijmegen onbereikbaar scheen, tenminste, na 3 uur file nog maar tot Arnhem te zijn gekomen ben ik maar rechtsomkeert naar huis gegaan, daar wachtten mij niet anders dan vreemde telefoontjes.

Eerst al het telefoontje van iemand met een cattery die door hoor vriend verlaten is na 21 jaar; 's ochtends hadden ze, volgens haar, nog een prima relatie en hadden ze het over toekomstplannen, tussen de midag komt die man thuis lunchen en zegt plotseling niet meer van haar te houden en gaat er dan ook gelijk vandoor om bij zijn ouders op een zolderkamertje te gaan zitten. Michael's reactie: "ze had hem zeker te oud brood gegeven".

Een vriend belde dat op de school waar hij werkt iemand thuis is voor behandeling aan een hersentumor. Het schijnt al in een heel erg stadium te zijn, toch had niemand iets gemerkt. Die man is geen dag thuis geweest en stond iedere dag nog gewoon voor de klas.

Last but not least belde mijn moeder. Wij dachten alleen dat niemand van Kings Lynn gehoord had waar wij eind van het jaar naar toegaan, maar sterker nog mijn moeder's correspondentievriendin woont bijna bij onze vrienden in de straat en de schoonzoon van die vrouw werkt samen met Louise op het politiebureau.
Tevens heeft een kennis van mijn ouders uit Bergen op Zoom een aantal jaar geleden een paar maanden in Kings Lynn gewoond en gewerkt.

Conclusie: de wereld kan gruwelijk zijn maar is ook erg klein. Pluk de dag is nog niet zo gek, ik ga er gelijk mee beginnen vandaag, al moet ik werken.

woensdag, december 13, 2006

Sikhisme vervolg

Nogmaals een aanvulling/verbetering op de post over het sikhisme, met dank aan Manpreet Kaur, die mij deze informatie stuurde.

Ten eerste over de Sri Guru Granth Sahib. Het is NIET zo dat het geschreven werd door de 5 laatste Guru's. SGGS is een compilatieboek en bevat geschriften van 6 (of 7, ik twijfel even)van de Guru's, maar ook van gebeden uit het Hindoeisme (uit de Bhakti beweging) en ook uit de Islam (uit de Sufibeweging). De vijfde Guru, Guru Arjun Dev Ji maakte de eerste "editie" en het boek werd voltooid door de laatste Guru, Guru Gobind Singh Ji. Zijn eigen gebeden en gezangen staan niet in SGGS, maar in een apart boek Dasam Granth. Om verdere info te bekomen, is het goed op www.sikhnet.com eens te kijken.

Een ander aspect is de bana (uiterlijk ) van de ge-initieerde sikh (amrithari sikh). Het kenmerkt zich door 5 symbolen die elk met de letter K beginnen, men spreekt van de 5K'S. Deze symbolen gelden voor mannen én vrouwen aangezien zij in het sikhisme gelijkwaardig zijn.
- Kes: ongeschoren haar, geen haar mag beroerd worden, dus daarom een baard bij de mannen (en soms ook bij de dames). Geen benen shaven, geen okselhaar verwijderen enz... Wat je krijgt van God, aanvaard je.
- Kanga: een klein houten kammetje om die haren netjes te houden. Men draagt immers zorg voor dat geschenk van God.
- Kara: een stalen armband, symbool van je verbondenheid met God (een beetje zoals een trouwring) en van Zijn liefde.
- kachera. een soort soldatenonderbroek ten teken van zuiverheid en kuisheid.
-kirpan: een klein dolk die alleen dient om te verdedigen en hulp te bieden aan wie zich in nood bevindt.

Maar Bani, het innerlijke is zeker, zo niet nog belangrijker:
- Gedenk God altijd
- verdien je brood met eerlijke arbeid
-deel met de anderen

Filmrecensie Fragile

Door Michael Koukos

Regie: Jaume Balaguero
Cast: Calista Flockhart (Amy), Richard Roxburgh (Robert), Elena Anaya (Helen) e.a. Speelduur: 93 minuten
Jaar: 2005

Daar wij geweldige kindervrienden zijn, leek dit ons een leuk thema: Een enge geest mishandelt onschuldige kindertjes in een kinderziekenhuis.
Wij hebben het dan niet over een keertje vervelend kietelen of een blauwe plek hier en daar. De specialiteit van het spook bestaat uit het breken van de botten en het doet dat dan ook met veel entousiasme in dit stukje orthopedische horror.

Aan rotbaantjes is er nooit een gebrek en Amy (jawel...Ally McBeal her self) wordt nachtzuster in het afgelegen, grotendeels ontruimde oude kinderziekenhuis.
Nu is een van de patientjes zo een vervelend wicht dat steeds enge dingen loopt te vertellen en Amy die hier erg gevoelig voor is, ziet al gauw de eerste geestverschijningen.
Dit gezellige oord werkt dermate inspirerend op haar dat zij al na een paar dagen helemaal klaar is voor een klassieke sessie hysterisch dingen stukslaan.
De huisgeest van haar kant wordt steeds pissiger en het gips en de calcium zijn niet aan te slepen.

Hoewel de film bulkt van de klassieke ingredienten en geleende scenes uit succesvolle films, is hij zeker de moeite waard.
OK...de vrouw gaat weer steeds alleen op onderzoek uit, er is een, niet functionele, muziekdoos, de mobiele telefoon doet het niet (alle horrorfilms lijken wel gesponsort door Telfort) maar toch is de spanning van het begin tot het einde te snijden. De sfeer van het oude ziekenhuis is erg macaber te noemen en draagt de film voor een groot deel.

Misschien is het slot wat overdone maar de allerlaatste scene is dan toch weer ontroerend.
Een entertainende film voor wie bereid is zijn verstand 90 minuten op nul te zetten.

dinsdag, december 12, 2006

Filmrecensie The Mistress of Spices

Producer : Deepak Nayar en Gurinder Chadha
Cast : Aishwarya Rai, Dylan Mcdermott, Nitin Ganatra, Anupam Kher

Tilo is als klein meisje in India opgeleid als meesteres van de kruiden.
Als volwassen vrouw heeft zij een piepklein kruidenwinkeltje in San Franscisco. Tilo beoefent hier haar kruidenmagie en heeft veel vaste klanten die zij met allerlei problemen en kwaaltjes helpt.
Er zijn echter 3 regels die zij nooit mag overtreden:

1) Zij mag nooit haar winkel verlaten
2) Zij mag de magie niet voor zichzelf gebruiken
3) Zij mag nooit iemand anders aanraken

3 keer raden welke de zwaarste regel is als je weet dat op een mooie dag, de knappe architect Doug de winkel komt binnenlopen.

Al gauw lapt zij alle regels aan haar laars, zij laat haar winkel onbeheerd achter. Verder raakt zij Doug aan en vind het nog lekker ook. Dit laten de kruiden niet ongestraft gebeuren.
De kruiden keren zich tegen haar en zij is niet langer in staat om de magie te kanaliseren. Hiervan worden haar klanten stuk voor stuk het slachtoffer.
Het is duidelijk zij moet kiezen tussen de kruiden en Doug.

Het is zeker geen typische klassieke Bollywoodfilm, daartoe ontbreken de gebruikelijke rare dansjes. Het is hoofdzakelijk een romantische film met een aantal thrillerelementen met als thema het maken van persoonlijke keuzes.
Het geheel is prachtig en kleurrijk geschoten. Je kan de kruiden bijna ruiken. Ook de betoverende muziek verdient een extra vermelding. Voor de liefhebbers van de Indiase film is dit zeker een aanrader.

vrijdag, december 08, 2006

Filmrecensie Under the Tuscan Sun

Door Michael Koukos

Regie: Audrey Wells Starring: Diane Lane, Sandra Oh, Lindsay Duncan e.a.
Genre: Drama/Komedie

Frances is een van haar overspelige echtgenoot scheidende schrijfster. Zij krijgt van 2 vriendinnen een ticket voor een homoreis naar Toscane cadeau.
Door een welgemikte duivenstront op haar voorhoofd, krijgt zij de kans om een leuk doch bewerkelijk, 300 jaar oud huis te kopen.
Het opknappen van huis en tuin heeft uiteraard veel voeten in aarde en dat wordt erg geromantiseerd in beeld gebracht,...je zal er zelf maar voorstaan.

Na een tijdje geraakt Frances bevriend met de flamboyante Catherine die regelmatig voor de nodige beroering zorgt.
Als Amerikaanse wordt Frances al gauw in de war gebracht door het Italiaanse flirtgeweld.
Zij weet uiteindelijk het hopeloze illegale Poolse klusteam te overleven en leert Marcello kennen. Tegelijkertijd komt haar zwangere lesbische vriendin bij haar inwonen om de situatie iets gecompliceerder te maken.
Frances ziet in Marcello haar ware liefde maar is dit ook wederkerig of was het gewoon een doordeweekse Italiaanse flirt?

Het is een hartverwarmende romantische komedie met stuk voor stuk prachtige personages, mooie mediterrane beelden en charmante muziek. De film oversteeg dus ruimschoots de verwachting dat het louter om een romantische vrouwenfilm zou gaan.

donderdag, december 07, 2006

Filmrecensie Breakfast on Pluto

Door Michael Koukos

Regie: Neil Jordan
Cast: Cillian Murphy (Patrick ‘Kitten’ Braden), Liam Neeson (Father Bernard), Stephen Rea (Bertie), Brendan Gleeson (John-Joe) e.a.
Speelduur: 135 minuten

Deze film is het verhaal van Patrick "Kitten" Braden. Patrick wordt als vondeling bij dorpspastoor Bernard voor de deur gelegd (uiteraard in een rieten mandje).
Kwade dorpstongen beweren ook dat Bernard de vader van Patrick zou zijn.

Al op zijn tiende blijkt de jonge Patrick tot een flamboyant, wat vrouwelijk figuur uit te groeien. Daar het verhaal zich in dit dit stadium in het roerige doch preutse Noord-Ierland van de jaren `70 afspeelt is het niet verwonderlijk dat zijn experimenten met vrouwenkleding, make-up en erotische verhalen niet in erg goede aarde vallen. Uiteindelijk wordt de situatie onhoudbaar en moet Kitten vluchten.

Hij wordt opgepikt door de leadzanger van een Rockband waarbij hij het al snel dermate voor zijn redder weet te verzieken, dat ook deze voor zijn leven moet vluchten.
Vervolgens kruisen er een heleboel figuren Kittens pad, de ene met al wat meer koshere bedoelingen dan de andere. De hormonaal wat verwarde Kitten weet zelfs de harten van de ruwste bonken te stelen zodat hij steeds wel weer verder wordt geholpen.
Uiteindelijk komt hij in het bruisende London terecht waar hij op zoek gaat naar zijn moeder, van wie hij alleen weet dat zij sterk op de actrice Mitzi Gaynor lijkt.

De film weet op een fantastische wijze humor en tragiek met elkaar te verweven. Er gebeuren op grauwe achtergrond van de Noord Ierse oorlog gruwelijke dingen. Aan de andere kant zorgen de geweldige, vrije `70s sfeer en de vaak lang vergeten songs voor een vrolijk cachet in het geheel.
Neem daar de ijzersterke acteerprestaties en de kleurrijke personnages nog bij en dan krijg je een overweldigende, ijzersterke film die goed is voor een lach en een traan.

dinsdag, december 05, 2006

Filmrecensie Keeping Mum

Door Michael Koukos

Regie: Niall Johnson
Cast: Rowan Atkinson (Reverend Walter Goodfellow), Kristin Scott Thomas (Gloria Goodfellow), Maggie Smith (Grace Hawkins), Patrick Swayze (Lance) e.a.
Speelduur: 103 minuten

De film begint eigenlijk als een thriller. Er zit aanvankelijk dan ook weinig humor in het verhaal. Dominee Goodfellow is een wat naief figuur, netjes neergezet door niemand minder dan Rowan Atkinson.
Op zich heeft het verhaal alles in zich om een hilarische comedy te creeeren.

De domineevrouw gaat vreemd, zijn dochter is een slet en als klap op de vuurpijl krijgen zij een moordzuchtige ex TBS`er als huishoudster. Op zich allemaal leuk en aardig maar om de een of andere reden werkt het niet.

De zeldzame humor is typisch Brits,...dus niet fysiek, zelfs Rowan Atkinson houdt zijn gelaatstrekken behoorlijk in de plooi. De moordpartijen komen eerder stroef over en maken het geheel nogal wrang. Aan plot holes geen gebrek...zo wordt om onduidelijke reden geen enkel slachtoffer gemist.

Het is ook duidelijk dat de cast helemaal niet goed op elkaar is ingespeeld,...iedereen hou zich stug aan zijn eigen stijl zodat het geheel helemaal nergens heen gaat.
Af en toe kon er wel een glimlach af maar het is zeker geen topper.

Sick of Iams (of dood)

Samen met velen heb ik altijd gedacht dat Iams een uitstekend merk was voor honden- en kattenvoer. Qua voedingswaarde kan dat wel zo zijn, maar daar hebben hun mede honden- en kattenbroeders- en zusters wel voor moeten lijden. Iams test namelijk zelf op dieren, op zich niet erg, ware het niet dat deze testkatten en -honden onder erbarmelijke omstandigheden in een laboratorium moeten leven. Velen schijnen dit dan ook niet te overleven.

Het is niet nodig het voer op dieren te testen, op de site kun je dan ook merken vinden die niet op dieren testen.

Sint en Speed

Deze tijd van het jaar geeft veel mensen nieuwe zakelijke ideeën. Zo is het erg populair om zichzelf te verhuren als Sint en Piet. Argeloze ouders bellen op een advertentie in de krant en houden hun hart vast wat voor Sint zich zal aandienen.

Bij Pallas Athene verscheen gisteren een wel zeer illuster trio. Een Sint waarvan het leek alsof hij zich net tegoed had gedaan aan een hoeveelheid Speed of het moest ADHD zijn , met in zijn kielzog 2 Pieten die samen 4 x zo groot waren als de Sint zelf en meer op aangeklede bodybuilders leken.
Het trio had, voor Spanjaarden, een opmerkelijk plat-Amsterdams accent.

Maria had veel geregeld, kleurplaten, snoep, cadeautjes, etc. maar het Sintentrio wist er helaas niets van te maken. De Sint ging op zijn stoel zitten, stond op, ging zitten stond op, etc. De Pieten gaven wat aanwijzingen bij het kleuren van de kleurplaat, helaas waren er geen kinderen uit de Jordaan bij, dus die verstonden hen niet.
Het hoogtepunt van dit geweldige optreden was wel toen de kinderen achter ADHD Sint aan begonnen te lopen, en hij probeerde te ontsnappen, de goedheiligman toen zeer geïrriteerd uitriep: "ga toch weg joh!".

Toen ik nog klein en gelovig was viel de Bergen op Zoomse Sinten regelmatig dronken van hun paard. Mijn moeder loste dat altijd op door te zeggen dat dat maar een hulpsint was.
Ja er zijn Sinten en Sinten, helaas heb ik de echte nog nooit gezien.

maandag, december 04, 2006

Pakjesavond in Venezuela

Gisteren was het ook Sinterklaasavond voor Chávez uit Venezuela.
Na weken alle biljetten te hebben ingekleurd, kon hij gisteren alle stemmen uitpakken en zag tot zijn grote geluk en verbazing (een goed acteur is het wel) dat iederen op hem had gestemd.
"Dit is een grote overwinning voor de revolutie", schreeuwde de linkse leider vanaf het balkon van het presidentsgebouw in de hoofdstad Caracas tegen duizenden aanhangers in de stromende regen.

Verbazingwekkend is vooral dat Michael's vader op het moment in Venezuela verblijft en er gisteren de hele dag een uitgaansverbod gold.
Hebben al die mensen dan vanuit huis gestemd?

Pakjesavond

Gisteren was het weer zover; onze jaarlijkse Sin terklaas pakjesavond. Dat is een speciaal ritueel bij ons; wij vieren het altijd het weekend voor sinterklaas, altijd samen en bij elk cadeautje verplicht een gedicht.
Dit alles onder het genot van een hapje en drankje.

Na alles te hebben uitgepakt en voorgelezen en te hebben bekeken gaat ons normale zondagprogramma in; wederom een hapje, een drankje maar dan met DVD's erbij.
Het was weer gezellig als altijd en heel toevallig zagen we ook nog eens, stom toevallig, een film die ik toch wel de beste vond sinds jaren, maar daarover zal Michael meer vertellen in zijn recensie.

vrijdag, december 01, 2006

De dag komt dichterbij, maar de nacht dan?

Langs de Schansbaan in Halsteren zijn sinds kort drie geprinte A-4tjes met punaises aan bomen geprikt. Passanten, die in de richting van Bergen op Zoom rijden, kunnen de boodschap lezen:
"Steeds dichterbij komt de dag". Elke dag komt dichterbij, het is maar over welke dag we het hebben.
Niemand weet de betekenis ervan. Misschien is het iets mysterieus, maar voor hetzelfde geld gaat het over Sinterklaas, iemand, die een jubileum heeft of wat dan ook.
Helaas ben ik erg nieuwsgierig, en ik kan dan ook niet wachten tot de dader zich bekendmaakt....