dinsdag, december 30, 2008

Filmrecensie Cloverfield

Door Michael Koukos

Regie: Matt Reeves
Cast: Lizzy Caplan (Marlena Diamond), Jessica Lucas (Lily Ford), TJ Miller (Hud Platt), Michael Stahl-David (Rob Hawkins)
Speelduur: 85 minuten
Jaar: 2008

Cloverfield begint op het eerste gezicht met een stevige valse noot, men ziet een filmopname van een afscheidfeestje van ene Rob, een balletje dat wegens een promotie naar Japan gaat verkassen. Dit wel erg oninteressante gerommel begeleid door stupide dialogen duurt ongeveer een dik kwartier. Het enige positieve is dat deze periode je de gelegenheid geeft om aan de zenuwachtige manier van filmen te wennen.Voor de rest kun je alleen maar hopen dat de aankomende ramp, wat die ook mag zijn, dit zootje ongeregeld rigoureus onder handen neemt.
En dat geldt vooral voor de wel erg irritante Hub die het geheel filmt....gelukkig zal gerechtigheid geschieden.

Na deze zware kluif slaat de vernietiging keihard toe en vanaf dat moment gaat de film als een achtbaan zo snel. Wat er precies gebeurt blijft aanvankelijk onduidelijk. Heel af en toe krijgt men een glimp te zien van wat deze vernielingen veroorzaakt maar het blijft erg lang koffiedik kijken over wat er precies aan de hand is. Terwijl het vage monster heel Manhattan in puin legt blijken vooral onreele sentimenten te rulen. Dat Hub op gevaar voor eigen leven blijft filmen is er daar een van.

Rob hoort zijn zwaargewonde vriendin aan de telefoon en besluit haar tegen beter weten in te gaan redden. Geholpen door een soldaat die wel erg vroeg op de hoogte blijkt te zijn van een aankomende Hammer down procedure (tapijtbombardement), gaan zij op reddingstocht uit.
Uiteindelijk blijken de verwondingen van de vriendin redelijk mee te vallen, althans,...zij is gespiest als een kipsaté maar eenmaal het stokje eruit kan zij weer rennen als een haas.

Er zitten dus heel wat vreemde kronkels in het verhaal en dan gaat men niet eens in op de vraag hoe en waarvandaan dat gigantische beest plotseling in Manhattan is beland. De originele wijze van filmen zorgt er voor dat men zich midden in de film waant en dat maakt Cloverfield tot een erg beklemmende ervaring. Ik heb het grootste deel van de film achter een zeer goed glas wijn gekeken zonder een slok te nemen. Cloverfield was in de USA erg omstreden omdat men vond dat het niet kon dat New York na 9-11 nog eens een keer filmisch in puin werd gelegd. Matt Reeves is weer de eerste die dit waagt. Ook met een trailer en een DVD hoes waarop men de onthoofding van het vrijheidsbeeld prominent toont maakt men in de USA blijkbaar geen vrienden...maar dat zal ons een zorg zijn, dit is er echt een om te zien.

vrijdag, december 26, 2008

Kerstster Bij Jef op Texel

In plaats van oud en nieuw hebben wij dit jaar onze jaarlijkse Texel-uitje verschoven naar kertsmis. Natuurlijk wel weer Bij Jef, oud, vertrouwd en goed. Helaas sloeg de schrik ons om het hart toen wij hoorden dat hij onlangs bekroond is met een Michelin ster. Niet dat wij het Jef niet gunnen, maar wij hebben slechte ervaringen met de bekakte sterrenzoekers die zulke restaurants na het behalen bevolken. (en die je bij het verliezen van een ster ook nooit meer terugziet, alsof alleen Michelin bepaalt wat lekker is).

Bij aankomst op Texel kregen wij direct een staaltje oud-hollandse opvoedkunde te zien; een deur ging open, er kwam een schreeuwende arm uit, met daaraan een gillend kind bungelend aan zijn oksel, waarna de arm het kind scheldend in een schuur gooide, en de deur op slot draaide. Een half uur later hoorden wij nog gekrijs uit de schuur komen.

Lopend door Den Hoorn viel ons ook direct het vernieuwde uiterlijk van Restaurant Het Kompas op, en niet alleen het uiterlijk, ook de prijzen en tafelschikking hadden een upgrade ondergaan. Nu was het altijd al zo dat de eigenaars (oudere, behoudende Texelaars), als enige focus hun jaloezie op Jef hebben. Het is ook een bar en als zij ons zien begint altijd direct de laster richting Jef, dit jaar was het gefoeter op MichelinJef natuurlijk erger dan ooit, maar daarover later meer.

Jef en zijn partner Nadine bleken nog steeds de gewone Noord-hollanders te zijn die wij kenden. Jef reageerde erg nuchter op zijn ster, precies zoals hij is: "Oh ja dat, nou dat hadden we inderdaad nog niet verwacht". Tegelijkertijd was zijn kookkunst nog subliemer geworden als wij al van hem gewend waren. Dat zat dus wel goed. Qua andere gasten viel het gelukkig ook nog redelijk mee, al hadden de meesten het hoger in hun bol over de ster dan Jef zelf.

Na het avondvullende diner, besloten wij ons licht toch nog even op te steken bij het Kompas. En ja hoor, wij waren nog niet binnen of de eigenaar vroeg of het wel vol had gezeten Bij Jef, toen wij hierop bevestigend antwoordden kon hij alleen met een strak kopje vol ironie uitbrengen "Gelukkig, want hij had het echt nodig". ( vanzelfsprekend is niets minder waar). Dit opende direct de deur voor zijn roddelzieke vrouw, die aangespoord door de sterrenjaloezie zich helemaal liet gaan. Zo wist zij ons zelfs te melden dat Jef zich schuldig maakt aan kinderarbeid en zij (terwijl zij er nooit een voet binnen zet) er regelmatig kinderen in de bediening had aangetroffen. Ook spuide zij weer haar (ons inmiddels bekende) verhaal over de porties bij Jef, die je met een vergrootglas zou moeten zoeken. (het zijn dan ook wel met amuses erbij 13 gangen). Hierop belsoten wij maar te vertrekken en te gaan genieten van een heerlijke nachtrust in de zachte bedden van Bij Jef.


woensdag, december 24, 2008

Fijne kerstdagen!

In kerstmisland bij uitstek, Engeland, is een onderzoek gedaan waaruit is gebleken dat een meerderheid van de mensen niet gelooft in het bijbelse verhaal over de geboorte van Jezus. Waar ze wel in geloven vertelt het onderzoek niet, maar kan ik je uit eigen ervaring wel vertellen; Guinness, guinnes en guinness.
Nu is het zo dat de historische betrouwbaarheid van de bijbel inderdaad nogal te wensen overlaat, dus is het waarschijnlijk ook maar beter zich over te geven aan gewoon werelds feesten, carpe diem zeg maar.

In Amerika bestaat dat feest voornamelijk uit uiterlijk vertoon. Zo heeft Jonathan Trexler zijn oude Volvo versierd met 600 kerstlampjes, waarna tientallen Mexicanen terug naar Mexico zijn gevlucht. Ondertussen is de haven van Willemstad helemaal dichtgeslibt met cruiseschepen, zoeken ze op Bonaire nog steeds naar de voortvluchtige Sigmar Marchena, geloven ze in België dat het project "doneer je vet aan de derde wereld" op waarheid berust, is Aleem Maqbool bijna in Bethlehem aangekomen alwaar hij vanavond zonder ezel enkele kaarsen aan zal steken. Terwijl dit allemaal gaande is rij ik nog steeds in een Toyota van Zonneveld, moet onze ex-collega Micha kerst missen, staat ezel Odysseus op Telendos in de kerststal op de tocht, trekt de kredietcrisis nog eens aan de broekriem en zullen vele skimmers tijdens kerst weer op strooptocht gaan.

De Boeddha zei het al, alles verandert voortdurend en alles is dukkha, maar
hoe je het ook viert, waar je ook in gelooft, maak iets van kerst 2008!

zondag, december 21, 2008

Van je vrienden moet je het hebben

Een taxichauffeur in Taiwan was zo goed een drugsverslaafde vriend op te pikken, om hem naar een bekende te brengen. De vriend had een zwaar leven en daar wordt je moe van, zo moe dat hij na korte tijd in slaap viel op de bijrijdersstoel.
Inmiddels was het tijd was voor de chauffeur om naar huis te gaan en de vriend sliep nog steeds. Hij liet hem maar slapen.
De vriend was wel erg moe, want hij sliep volgende ochtend nog steeds, de taxichauffeur besloot toch maar gewoon door te werken. Hij pikte verscheidene klanten op en bracht ze naar hun bestemming. Pas 's avonds kreeg hij door dat zijn vriend dood was en reed hij naar de politie.

zaterdag, december 20, 2008

Filmrecensie Dunya & Desie

Door Michael Koukos

Regie: Dana Nechushtan
Cast: Maryam Hassouni (Dunya), Eva van de Wijdeven (Desie), Tygo Gernandt (Pim), Theo Maassen (Jeff), Christine van Stralen (Monique, moeder Desie), Rachida Iaallala (Kenza, moeder Dunya)
Speelduur: 98 minuten
Jaar: 2008

Aanvankelijk hadden wij de verwachting om weer met een politiek correct fakeverhaal te worden geconfronteerd, en omdat politiek correct nou eenmaal nooit leuk is waren de verwachtingen niet erg hoog gespannnen.
Daardoor werden wij echter blij verrast. Wanneer de Marrokaanse Dunya wordt gedwongen om met haar slungelige neef in Marrokko te trouwen, besluit haar beste vriendin Desie haar achterna te reizen, om op zoek te gaan naar haar vader. Deze is zich ooit ergens in Marokko gaan vestigen.

Het grote verschil tussen de 2 vriendinnen geeft de film een extra drive. Dunya stelt zich de levensvragen van een 12-jarige terwijl zij toch al op de universiteit studeert en lijkt gedoemt tot een leven in onderdrukking. Aso slettebak Desie ( met idem dito moeder) lijkt zich helemaal geen vragen te stellen en leeft er lekker op los. Een aantal clichées wordt ook niet uit de weg gegaan; het typische broertje van Dunya blijkt een hoog hangjongere gehalte te hebben. Hij rookt, zuipt en dealt drugs alsof het een lieve lust is maar waakt er streng over dat zijn zus nooit aan een pleziertje toe komt.

Het is vrij normaal dat men op het decor van Amsterdam Noord snel is uitgekeken daarom zijn de oogstrelende beelden van Marokko echt een verademing, er gaat een bijna voelbare warmte van uit. Ook de lotgevallen van de 2 meiden aldaar bevestigen weer een aantal klassieke vooroordelen, zo worden zij al gauw geript door de corrupte politie en ook nog eens opgelicht wanneer zij verdwalen in de Medina van Marrakech (heel erkenbaar).

Als je dit allemaal leest zou je bijna denken dat het om een zwaarwichtig drama gaat maar niets is minder waar. Alles wordt op een heel luchtige wijze gebracht, zo luchtig zelfs dat men zich nooit van de indruk kan ontdoen dat men naar een jeugdfilm zit te kijken.
De sfeer is er een van "de dingen zijn gewoon zoals ze zijn" en er wordt ook nergens een echt waardeoorddeel aan vastgeknoopt.
Uiteindelijk blijkt dit alles heel goed te werken; Dunya & Desie is een erg leuke feel good movie geworden die ik aan een zeer breed publiek kan aanraden.

woensdag, december 17, 2008

Van Nazareth naar Bethlehem in 10 dagen

In navolging van Jozef en Maria is BBC correspondent Aleem Maqbool, samen met een ezel (wie wie moet uitbeelden is niet bekend), bezig de voettocht na te lopen van Nazareth en Bethlehem (de route zoals Lucas deze beschrijft). Maandag 15 december is hij gestart en hij hoopt met kerst in Bethlehem aan te komen. 150 Kilometer in 10 dagen is geen topsportprestatie, maar daar gaat het hier dan ook niet om.

Elke dag kun je op de BBC site zijn dagboek lezen en, nog leuker, de video zien hoe Aleem een onwillige ezel zover moet zien te krijgen weer 15 kilometer te lopen. Dat probleem werd na de eerste dag bij een checkpoint snel verholpen; de ezel bleek niet ver de vereiste papieren te beschikken en is met een veetransport afgevoerd.

In zijn jeugd heeft Aleem ook in een kerstspel gespeeld, helaas was dit geen goede oefening voor dit avontuur, want hij speelde toen een schaap.
Voor vijandeijkheden is hij niet bang, want dit hoort namelijk bij het verhaal. Jozef en Maria hadden daar destijds ook al last van, toen in de vorm van Samaritanen (ze waren niet allemaal barmhartig). Zijn motivatie is puur romantisch en hij wil een voertuig zijn om het verhaal levend te houden.
Ik ben vooral benieuwd naar het einde, als Aleem moet gaan bevallen.

Een hondenleven

De Britse hondenwelzijnsorganisatie heeft een onderzoek gedaan naar de redenen waarom mensen een hond naar het asiel brengen.
Met stip op nummer een staat dat de hond niet meer bij de huiskamer past. Op de tweede plaats staat dat de hond vals is, en op nummer 3 zien we weer hoe het interieur van onze overburen boven alles gaat; dat de hond niet meer bij het tapijt past. Andere redenen zijn dat het hond niet met de andere huisdieren en/ of kinderen overweg kan.

zondag, december 14, 2008

Bovennatuurlijke straf

Een Maleisische inbreker die nog wat kerstcadeautjes nodig had (een van de weinige niet-moslims daar), brak in Kuala Lumpur in in een woning en zat er vervolgens drie dagen vast. Hij vertelde de politie dat iedere keer als hij probeerde te vluchten "een bovennatuurlijke kracht" hem tegen de grond wierp.
De bewoners troffen de inbreker donderdag aan toen ze terugkwamen van een vakantie. Hij bleek ernstig verzwakt en had drie dagen noch gedronken noch gegeten. Een ambulance bracht hem naar het ziekenhuis.

Postbank-ING verdient dik aan skimming

Nu bekend is dat het skimmen niet om jaarlijks honderden, maar om jaarlijks duizenden gevallen gaat is het rekensommetje snel gemaakt. Het blijkt dat de Postbank-ING enorm veel geld verdient aan skimming.

De Postbank-ING is namelijk verzekerd voor skimming. Aangezien zij weken wachten met het uitbetalen van dat verzekeringsgeld, staan de slachtoffers dus of rood, waarvoor ze dik moeten betalen, of ze moeten er spaargeld voor opnemen, waarover ze vervolgens gedurende enkele weken geen rente meer krijgen.
Dit verklaart waarom zij er zo weinig aan doen, het geld laat terug betalen (als ze het betalen, ik begin na ruim 2 weken de hoop op te geven) en Jan Mulder zoveel kunnen betalen voor stompzinnige reclamespotjes.

zaterdag, december 13, 2008

Postbank doet niets tegen skimming

Nu na twee weken vruchteloos bellen naar de, inmiddels zeer onvriendelijke, klantenservice van de Postbank, heb ik mijn geld nog steeds niet terug en ook geen nieuwe bankpas. De bankpas zouden zij verstuurd hebben maar die is er niet, en ze doen niets. Ze zeggen dat ze er niets aan kunnen doen, net zoals aan het skimmen, daar kunnen ze naar hun zeggen ook helemaal niets aan doen.

En dat is dus niet waar. De Postbank beveiligt hun passen heel slecht. In andere landen hebben ze inmiddels een smart chip waarin zij weigeren te investeren. Ondertussen ontkennen ze dat het er zoveel zijn. Bij de Postbank wordt zelfs sterk afgeraden aangifte te doen!
Het is nu weer aktueel en dan hoor je getallen van een paar honderd per jaar. Dit om de consument de ogen dicht te drukken. In werkelijkheid zijn het er duizenden per jaar en komt het dagelijks voor.

Zorg dat je dus ergens anders een rekening hebt of neemt, want bij de Postbank duurt het heel lang eer je een nieuwe pas en geld hebt. En nadat een vriendelijke man bij de klantenservice je nog probeert te overtuigen geen aangifte te doen, komen ze, als er werkelijk betaalt moet worden, met vage beloftes van onvriendelijke medewerksters.
Doofpot Bank zou een betere benaming voor hen zijn, maar ze hebben gekozen voor ING (In Niets Geinteresseerd).

woensdag, december 10, 2008

Toeristen proberen Kama Sutra in tempel

Met Tantra boeddhisme zal het wel weinig te maken hebben gehad, de standjes die een Duits stel toonde in het hart van een boeddhistische tempel in het Thaise Ayutthaya.

Twee Duitse toeristen zijn gisteren op heterdaad betrapt toen ze van bil gingen in een boeddhistische tempel in het Thaise Ayutthaya. Een bewaker trof rond het middaguur de twee al seksend aan in een tempel op de historische site. Toen de bewaker kwaad op hen afliep stopten de tortelduifjes met hun liefdesspel. De politie pakte de twee op. Ze kregen elk een boete opgelegd van 500 Bath, omgerekend zo'n elf euro. En dat is eigenlijk niet eens duur voor zo'n ervaring. De Boeddha gaf geen commentaar.

Todo es Possible

De organisatie 'Alles is mogelijk' (Todo es Posible) heeft aangekondigd dat zij er voor zullen zorgen dat tijdens de kerstdagen iedere Dominicaan over een gratis Bijbel kan beschikken. Ze geloven dat het lezen van de Bijbel de mensen tot inzicht zal brengen. Ook blijkt dat volgens de wettelijke bepaling (La Ley 44-00) er iedere dag op de scholen uit de Bijbel voorgelezen moet worden. Als deze gewoonte weer in ere wordt hersteld zal de criminaliteit onder de jeugd sterk afnemen denkt de organisatie.

Als het zo simpel was!

maandag, december 08, 2008

Madagascar 2 Escape to Africa

Door Michael Koukos

Regie: Eric Darnell , Tom McGrath
Genre: animatie, komedie, familie
Jaar: 2008
Originele stemmencast: Ben Stiller, Chris Rock, David Schwimmer, Jada Pinkett Smith, Sacha Baron Cohen, Cedric the Entertainer, Bernie Mac, Will.i.am, Alec Baldwin, Willow Smith
Nederlandse stemmencast: Hans Somers, Rogier Komproe, Laura Vlasblom, Fred Butter, John Jones, Ruben Fernhout, John Williams, Laura Fygi, Ivo Niehe, Nelly Frijda

Met de eerste Madagascar hebben wij ons uitstekend vermaakt dus de verwachtingen waren hooggespannen met betrekking tot deel twee. Deze verwachtingen worden gelukkig grotendeels ingelost, hoewel het begin wat teleurstellend is. Het start met de vertederende welp Alex die door jagers wordt ontvoerd en uiteindelijk dus in de zoo terechtkomt. Vervolgens gaan wij naar de situatie van Alex als volwassen leeuw in Central Park om daarna pas de draad met het eerste deel op Madagascar op te pakken. Dit en enkele overdreven drukke scenes in het vliegtuig maken het begin erg chaotisch.

Uiteindelijk belanden de dieren in Afrika waar zij voor het eerst in contact komen met hun in het wild levende soortgenoten. Voor de ene is deze ervaring wat frustrerender dan voor de ander. Vooral Marty heeft behoorlijk last van een identiteitscrisis wanneer hij erachter komt dat alle zebra`s vrijwel identiek aan hem zijn en zelfs zijn topact uit de zoo probleemloos nabootsen.
Een aantal figuren krijgt een uitgebreidere rol wat de film een stuk afwisselender maakt dan deel 1. Vooral de hilarische pinguins, de apen en het oude vechtende vrouwtje zijn leuke toevoegingen aan het geheel. Qua verhaallijn zit alles als los zand aan mekaar en zoals het Amerikaanse producties betaamt moet er ook weer wat moralistisch gezwets in. Op zich is dit niet erg storend maar de relatie tussen Alex en zijn ouders had allicht wat minder aandacht mogen krijgen.
Wel weer leuk is de romance tussen Giraf Melman en nijlpaard Gloria en het oppervlakkige macho nijpaard Moto Moto dat Gloria probeert te versieren.

Het eerste deel was erg origineel wat hier natuurlijk veel minder het geval is. Men heeft echter wel van de voorganger geleerd want ondanks het rommelige begin is Madagascar 2 nog grappiger en een stuk dynamischer dan deel 1.
Dus.....You got to move it.....gaan kijken dus!

zondag, december 07, 2008

Kerstmannen geblesseerd door dikke kinderen


De kerstmannen in de Britse warenhuizen krijgen een cursus fitness om blessures te voorkomen. Daarbij leren adviseurs de interim-kerstmannen onder andere hoe ze vooral hun rug en gewrichten kunnen ontzien met het oog op bijzonder zware geschenken en nog zwaardere kinderen op hun knieën. Naast een correcte lichaamshouding op de troon van de kerstman krijgen de deelnemers aan de eendaagse cursus ook veiligheidstips. Gelukkig heeft Sinterklaas al die ellende niet hoeven doorstaan.

zaterdag, december 06, 2008

Kredietcrisis schuld van bezeten kinderen

Sinds in 1990 een klein kind bezeten bleek te zijn van demonen is het hek van de dam in Nigeria. Inmiddels lopen er al 170 kinderen rond die bezeten zijn en zijn er tientallen kinderen vermoord om dezelfde reden.

Het is een ware heksenjacht geworden in Nigeria. Welk onheil mensen ook treft, ziekte, gebrek, of honger, elk kind in de buurt krijgt daarvan de schuld. Dit wordt niet in de laatste plaats aangewakkerd door de "priesters" in het land. De veelal zelfbenoemde functionarissen verdienen een dikke boterham met exorcisme. Blijkt het uitdrijven van duivels niet snel genoeg het gewenste resultaat te geven, dan neemt oom priester het kind gewoon achterop de fiets en gooit het in de rivier. Dat het onheil daarmee niet verdwijnt schijnt niemand nog gemerkt te hebben.
Wel is er dan weer een mond minder te voeden, en dat komt goed uit in Nigeria, een land wat in een eeuwig durende kredietcrisis verkeert.

dinsdag, december 02, 2008

Filmrecensie The painted veil

Door Michael Koukos

Regie: John Curran
USA 2006
Met: Edward Norton, Naomi Watts, Liev Schreiber, Toby Jones, Diana Rigg e.a.
Lengte: 127 min.

Dit is de tweede verfilming van de roman van W. Somerset Maugham. Kitty besluit om onder het juk van haar ouders uit te komen door te trouwen met de verschrikkelijk saaie bacterioloog Walter Fane. Dat dit allicht geen goede match is wordt al meteen duidelijk wanneer blijkt dat hoewel Kitty brunette is, zij toch over een gigantisch hoge blondheidsfactor beschikt. Het enige waar Walter echt passie voor kan opbrengen is het bestuderen van kleine beestjes en uit pure verveling begint Kitty een relatie met Playboy-diplomaat Charles.

Het duurt echter niet lang of Walter komt achter Kitty`s speeluurtjes met Charles en stelt haar voor de keuze; scheiden op voorwaarde dat zij met Charles (die zelf ook getrouwd is) huwt. Of met Walter meegaan naar het Chinese binnenland om daar Cholera te gaan bestuderen. Hoopvol huppelt zij naar de playboy die haar natuurlijk meteen dumpt zodat zij geen andere keuze heeft dan met Walter mee te gaan. De rancuneuze Walter ziet hierin de perfecte wraakoefening en zorgt voor een onnodig erbarmelijke reis en vervolgens idem dito verblijf. In het dorp waar zij verblijven maait magere Hein er lustig op los. Kitty probeert zich nuttig te maken als hulp in een nonnenklooster maar ook dat valt voor deze super dombo niet mee.

Hoewel de verhouding tussen Walter en Kitty eerst op zijn minst erg lauw te noemen is, blijken zij uiteindelijk toch dichter naar elkaar toe te groeien. Helaas, op het moment dat alles weer goed lijkt te komen komt aan het licht dat Kitty zwanger blijkt te zijn....en gezien de timing is dit nog een souvenir van Charles. Wat er daarna gebeurt lijkt nogal te verschillen naargelang de versie die men ziet/leest. In de filmversie van 1934 met Greta Garbo wordt Walter tijdens rellen neergestoken. In de 2006 versie krijgt hij gewoon Cholera. In ieder geval....Walter gaat dood en Kitty (in 1934 netjes Katrin genoemd) gaat terug naar London. In de 2006 versie houdt men het op een zeer steriel, net einde terwijl dit in de roman een stuk harder en cynischer is.

Als wij het houden bij de 2006 versie dan zijn de prachtige landschappen en uitstekende acteerprestaties zeker een plus. Wel is deze filmversie een stuk braver dan de auteur in 1925 aanvankelijk had bedoeld en dat is dan weer jammer. Waar de titel op slaat blijft verder een mysterie, allicht was enige verheldering hiervan net iets te ingewikkeld voor de film......dus toch maar even naar het boek grijpen??

zondag, november 30, 2008

Frohe Weihnachten met chocolade Jezus

Met de kerst in het verschiet dacht de zakenman Frank Oynhausen dat het een leuk idee zou zijn weer eens wat religie terug te brengen in deze commerciele wereld, en maakte een chocolade Jezus onder de naam Sweetlord.

Helaas zijn de kerken nog niet klaar voor zo'n smakelijke Jezus, zowel de Prostestantse kerk als de katholieke kerk waren not amused en noemen het smakeloos. En daaruit blijkt maar weer eens dat zij zelf zonder kraak of smaak zijn, het zal deze kerst dan ook wel weer drukker zijn in de winkel van Oynhausen dan in de kerken.

zaterdag, november 29, 2008

Skimming maakt razend!

Vanochtend vroeg stond ik goed gehumeurd op. Na mijzelf een kopje koffie ingeschonken te hebben begon ik aan een echt zaterdagochtend klusje; het betalen der rekeningen. Daar was ik snel mee klaar, mijn hele rekening bleek namelijk leeggetrokken!

De hele nacht zijn er achter elkaar vreemde (en vooral ook grote) bedragen opgenomen bij een niet nader omschreven geldautomaat. Met als gevolg dat ik nu bijna de hele kredietlimiet in de min sta. Ik was verbijsterd en checkte (al wist ik dat eigenlijk wel zeker) meteen of ik mijn bankpas nog wel had. En ja hoor gewoon in mijn portemonnee! Woest was ik! In al mijn woede besefte ik wel dat het zaak was de pas direct te laten blokkeren om (nog) erger te voorkomen.
Maar dat is moeilijk zo vroeg, de Postbank klantenservice is pas vanaf 9.00 uur bereikbaar op zaterdag. Na diverse nummers geprobeerd te hebben kreeg ik ergens een bandje dat bij fraude of vermissing van een bankpas er wel 24 uur een nummer in Groningen gebeld kan worden. En inderdaad daar zat een vriendelijke en rustige (helemaal het tegenovergestelde van mijzelf op dat moment) stem die direct de rekening blokkeerde, allerlei vragen stelde en dit direct doorspeelt naar de fraudeafdeling. Hij zei dat het waarschijnlijk om skimming gaat, de pas moet dus ergens gekopieerd zijn. Wanneer is niet bekend, de schoften wachten vaak maandenlang alvorens je rekening leeg te trekken. Tot dinsdag gaan ze nu onderzoeken of het daadwerkelijk om skimming gaat, als dit zo is krijg ik het bedrag automatisch terug. Maar als het niet zo is, dan begint de ellende pas goed, dan moet er aangifte bij de politie worden gedaan, allerlei formulieren ingevuld, en het ergste van alles...dan is niet bekend of en wanneer het geld terugkomt.

Het is echt schandalig, ik ben zo BOOS!!!! Dat er zulke uitvreters op de wereld rondlopen die parasiteren van mensen die hard voor hun geld werken. Wat mijn woede nog erger maakt is dat je er nooit achter komt wie het gedaan heeft. Ik moet dus in het wildeweg boos zijn op alle fraudeurs op de wereld, en dat zijn er zo vreselijk veel.

Helemaal voorkomen kun je dit soort fraude nooit, maar je kunt wel een paar voorzorgsmaatregelen nemen:
  • Vrijwel alle pinautomaten zijn tegenwoordig voorzien van een 'invoermondje'. Dit mondje ziet de klant op het scherm voordat hij gaat pinnen. Je moet er op letten dat de invoermond er exact zo uitziet als op het scherm. Elke andere invoermond kan een lezer bevatten die de magnetische strip op de pas leest. Omdat criminelen ook in staat zijn gebleken de echte invoermondjes na te maken, was er extra beveiliging nodig. Bij moderne varianten blokkeert de pinautomaat zodra iemand probeert de echte invoermond te verwijderen.
  • Het is altijd veiliger om een automaat binnen een bank of winkel te gebruiken dan een buitenautomaat. Fraudeurs hebben enige tijd nodig om een lezer aan te brengen. Dat is buiten makkelijker dan binnen.
  • Let op mensen die te dichtbij staan, ze kunnen proberen de pincode af te lezen.
  • Als een pincode wordt ingegeven, moet de klant altijd de invoer met zijn hand afschermen. De invoer kan dan niet afgelezen worden met een camera.
  • Check het banksaldo zeer regelmatig. Als er transacties plaatsvinden die onbekend zijn, moet de rekening direct geblokkeerd worden.
  • Valse frontjes lopen vaak minder soepel dan de echte. Als een pas een paar keer terug lijkt te komen, kan het om een vals frontje gaan. Breek de transactie af en neem contact op met de bank.
  • Stel een opnamelimiet in. Er kan dan niet meer dan een bepaald bedrag per dag gepind worden. De klant moet in dit geval wel zijn rekening regelmatig controleren. Anders kan het gestolen bedrag toch flink oplopen.
  • Als 'smart chips' beschikbaar komen, wissel de pas dan in voor een slimme pas (smart chip). Het voorkomt niet alle fraude, maar wel veel.
De meeste van die dingen doe ik ook altijd wel, ik let juist altijd erg op. Alleen let ik nooit op camera's en scherm ik bij het intoetsen dit ook niet af met mijn hand. Voortaan ben ik zo achterdochtig dat je beter niet achter mij kunt gaan staan in een rij bij het pinnen, ik zal de automaat voortaan aan een grondige inspectie onderwerpen en dit kan wel eens lang duren.

vrijdag, november 28, 2008

Nummerbord-geluk

Al is het hele nieuws gevuld met de gruwelen in Mumbai, zijn er gelukkig ook nog mensen die het zo goed hebben dat ze zich bezig kunnen houden met de onbelangrijke zaken des levens. Na een hevige strijd, zonder doden, hebben de Amerikanen het verbod op nummerborden met woorden die met religie of goden te maken terug kunnen draaien.

Onder de 60 eerder gedupeerde nummerbordbezitters waren onder andere "Be Gods" en "Gods4us". Deze godsvruchtige mensen kunnen nu de platen met een gerust hart terug op de SUV schroeven. Daar goden en auto's in de hele geschiedenis nog geen gelukkig samenspel tot stand hebben gebracht zullen het ongetwijfeld slechts de eigenaars zelf zijn die er happy van worden.

dinsdag, november 25, 2008

Donkerblauwe kerst

Voor veel christenen is kerstmis in Bethlehem het summum. Helaas zal het er allemaal niet zo vredig uitzien als bij dit feest hoort. Israël staat toe dat er zo'n 1000 extra Palestijnse politieagenten ingezet zullen gaan worden. En dit alles voor Vrede op "aarde". Er worden duizenden toeristen verwacht, wat de afgelopen jaren heel wat minder is geweest. Het toerisme laat de kassa weer rinkelen en dat is net wat nodig is, een terroristische aanslag moet koste wat kost voorkomen worden.
Leuke bijkomstigheid is dat het ook een soort examen zal zijn voor de Palestijnse gebieden, doen ze het goed (lees; er wordt geen aanslag gepleegd) dan mogen ze in de toekomst vaker voor kanonnenvlees spelen.

De poolkappen smelten maar wij hebben sneeuw in november


zondag, november 23, 2008

Cat people

Je zal het maar hebben; hypertrichosis, het weerwolfsyndroom. Er zijn nog geen 50 mensen op aarde die er aan lijden, de Indiase elfjarige Pruthviraj Patil is er een van.
Toen de jongen geboren werd vertelde men de moeder dat ze een God gebaard had, helaas denken zijn klasgenoten er anders over, ze pesten Pruthviraj dag in, dag uit.

Een aantal wetenschappers van de Columbia University wierpen zich op het probleem en zouden een geneesmiddel gevonden hebben, in de vorm van injecties van testosteron. De doorbraak kwam er vreemd genoeg na onderzoek van kaalheid. Pruthviraj is met de behandeling begonnen en de voorlopige resultaten zijn veelbelovend. Op langere termijn kan men nog niks voorspellen, daarvoor is het nog te vroeg.


donderdag, november 20, 2008

(un)Happy consumer: Paypal kopersbescherming is een wassen neus en Malfriends zijn dat helemaal

Jaren geleden was ik een fervent chatter en het liefst via het Mailfriends netwerk. Dit Hyves avant la lettre had toen nog unieke functionaliteiten als een online MP3 speler, chatboxen, fotoalbums,......kortom alles wat nu elke zichzelf respecterende sociale netwerksite moet hebben om niet volledig buiten spel te staan.

Ook met sociaal netwerken geldt echter, geen geld betekent geen vrienden dus om van bepaalde extra`s gebruik te maken moest men een kleine abonnementsprijs betalen. Maar ach voor $ 35,55,- per jaar kreeg je in verhouding toch een heleboel home entertainment, via 2 clicks was dit met Paypal zo betaald.
Jammer voor het nu achterhaalde Mailfriends maar ondertussen bieden Hyves en vooral Facebook veel meer mogelijkheden voor nop. Dus niet alleen ik maar het grootste gedeelte van mijn internetvrienden zijn uiteindelijk naar deze twee netwerken verkast.

Vermits de consumer niet van gisteren is heeft hij eerst netjes het abonnement bij Mailfriends opgezegd en het volledige account gesloten (je weet maar nooit).
Tot mijn verbazing kreeg ik vorig jaar plotseling een melding van Paypal dat mijn jaarlijkse Mailfriends abonnement was betaald. Tsja en dan begint de ellende, want een klein bedrag of niet, je wil niet levenslang betalen voor een groepje verre en vergeten vrienden.
Gelukkig staat er bij de betalingsspecificaties steeds een emailadres vermeld ...en dit kunnen wij rustig publiceren zodat je het zelf kan testen : fagalvin@yahoo.com
Hier krijg je nooit reactie op je email en op de Mailfriendssite is elke vorm van communicatie onmogelijk voor niet-leden. Dus na twee nette boodschappen aan de boosdoener heb ik klacht ingediend bij Paypal.

Op zich werd toen alles erg netjes opgelost (dacht ik) Ik kreeg namelijk het bedrag mooi teruggestort. Opgeruimd staat netjes zou je denken. Tot ik 2 weken terug opnieuw een bedrag van Mailfriends van mijn account af zag gaan. Als weldenkend mens komen er dan een aantal vragen bij je op als....waarom heeft Paypal dit na het vorige incident niet geblokkeerd? Waarom wil Paypal sowieso nog zaken doen met een dubieus bedrijf waar je als klant nooit meer vanaf komt??

Opnieuw heb ik een klacht ingediend bij Paypal die deze keer werd afgewezen! Mijnheer of mevrouw Paypal (want de reactie is om begrijpelijke reden steeds anoniem) vond de transactie helemaal niet onterecht. Dit ondanks het feit dat ik ook de onmogelijkheid om fagalvin@yahoo.com te bereiken ten berde bracht en zij vorig jaar het abonnementsgeld wel hadden gestorneerd. Wel kreeg ik deze keer een hele handleiding over hoe ik dit abonnement zelf in mijn account kon verwijderen. (Waarom kreeg ik die vorig jaar dan niet??).
Omdat het opstellen van een kopersklacht bij Paypal ook al bovenmenselijke forensische kwaliteiten vereist stond ik er niet van te kijken dat ik ongeveer 8 pagina`s moest wegklikken om vervolgens op een dood spoor te eindigen.

Na nog eens een 10tal minuten spitten kon ik uiteindelijk de juiste link vinden waar ik met een verlossende click de laatste band met mijn ondertussen gehate mailvrienden kon doorsnijden.

Al bij al is het erg vreemd hoe onrechtlijnig een bedrijf als Paypal een dergelijke klacht behandelt. Bovendien blijft het vreemd dat Paypal de hand boven het hoofd houdt van lui die de hele internetbusiness waar zij zelf van afhankelijk zijn een slechte naam geven. Ik zou dan ook zeker adviseren om terugkerende abonnementen nooit via Paypal af te rekenen.

woensdag, november 19, 2008

Bij de konijnen af

De 50-jarige Serge Reignier uit Marcinelle (Charleroi) is op 12 november j.l. voor de 28ste keer vader geworden, ook voor Wallonie een record. En wat hem betreft is de kleine Charlotte nog lang niet zijn laatste. Hoe zijn vrouw er nu aan toe is? Dat valt mee, ze doen het met zijn drieen, waarvan er 2 zussen zijn.

Het gezin eet dagelijks 7 broden, 10 kg aardappelen en 8 blikken groenten. Daarnaast draaien er dagelijks 8 machines wasgoed (je moet niet denken aan het strijken!).
En waarvan zouden zij dit allemaal betalen? Een werkloosheiduitkering van 1.000 euro en 5.000 euro kinderbijslag en andere uitkeringen. Volgens Serge heet dit geen profiteren, helaas schieten mij zo gauw geen andere woorden te binnen.

dinsdag, november 18, 2008

Mooiste nummer aller tijden; Lashir itach van Soshana Damari & Boaz Sharabi

Slacht-offers gevraagd

Moslims die tijdens het offerfeest (Id al-Adha of Aid al Kabir), 8 december, nog een schaap ritueel willen moeten er snel bij zijn. Er dreigt namelijk een tekort aan schapen in Nederland en Duitsland, door de uitbraak van een nieuw type van het blauwtongvirus geldt een strengere regel voor het transport. Dieren binnen een straal van 50 kilometer van de infectiehaard mogen niet worden vervoerd, dieren buiten die zone mogen enkel nog naar een erkend slachthuis worden vervoerd en niet meer naar een tijdelijk slachthuis.

maandag, november 17, 2008

Expeditie Robinson; dictatuur in miniatuur

Expeditie Robinson vond ik altijd een leuk programma. Tot de editie 2008, door enkele mensen is het een ergerlijk programma geworden. Wel is het dit jaar meer reality dan ooit een reality programma zou (willlen) laten zien. We kunnen nu namelijk zien hoe een dictator aan de macht komt en blijft.

Natuurlijk is er al een doem over het geheel door de betreurenswaardige dood van Ernst-Paul Hasselbach. En natuurlijk was het allemaal al opgenomen voordat dat gebeurde. Voor enkele deelnemers had dit echter totaal niets uitgemaakt. Deze mensen, of eigenlijk vooral een mens, is namelijk zo vervuld van zichzelf dat alles hem ontgaat. Vanzelfsprekend heb ik het over Hans. Eerst was het een walgelijk groepje die dachten dat zij als ondernemer de godheden van het eiland waren. Steeds meer begint echter duidelijk te worden dat dit voornamelijk veroorzaakt werd door zieke geest Hans. De anderen van het zelf uitverkoren groepje waren, en in het geval van Yin is, zielige meelopers.

Eerst vond Hans iedereen dom, toen er een beetje commentaar kwam was het tactisch spel, toen andere mensen tactisch gingen spelen heette dat volgens hem ineens gemeen en achterbaks. Nu hij begint in te zien dat hij na weken niet meer zo polpulair is, verkondigt hij dat de camera alleen zaken laat zien tegen hem.
Yin gedraagt zich alleen als het kleine meisje dat in ruil voor een beetje aandacht alles goed vindt wat de “meester zegt" zonder zelf nog een eigen mening te hebben. Ik kan er niets aan doen, miij doet het denken aan Eva Yin Braun en Adolf Hans Hitler. Het is jammer dat een kei als Ernst-Paul met zulke mensen voor het laats in dit programma is te zien.

zondag, november 16, 2008

Boeddhistische termieten in Cambodja

De Cambodjanen hadden in oktober te maken met een wonder of een flauwe grap. In ieder geval scharen zich inmiddels honderden vrome inwoners rond dit merkwaardige fenomeen; een termietennest in de vorm van een zittende Boeddha.

Het nest is plotseling ontstaan in de buurt van Phnom Penh in het huis van een weduwe, vlak voor een herdenkingsdienst voor haar gestorven man afgelopen oktober. De weduwe voelt zich vereerd dat zij is uitverkoren voor dit wonder.
In het begin had de weduwe het nog niet zo in de gaten, elke nacht bouwden de termieten verder, terwijl zij er iedere ochtend trouw de bezem overhaalde. Tot ze zag welke vorm het nest had. Het duurde dan ook niet lang voor de bedevaartgangers in grote getalen naar haar huis begonnen te stromen.
Inmiddels zijn er zo al 5 Boeddha's ontstaan. Het schijnt dat door het offeren ze nog groeien ook. Dat is op zich niet vreemd want termieten lusten ook wel een hapje. Desondanks geloven de bedevaartgangers dat dit toch een boodschap van God moet zijn, maar de Boeddha wilde helemaal geen God zijn. In ieder geval maakt het de mensen daar blij en wat er dan ook is, hij of zij heeft daar in ieder geval een goede daad mee verricht en gunstig karma mee opgebouwd.

zaterdag, november 15, 2008

Kalinichta op Vlieland

Al hoorden wij niet bij het enorme fietserskorps op Vlieland, last hadden wij er ook niet van. Tot we een wandelingetje naar de haven maakten en er een idioot op een fiets regelrecht, en ogenschijnlijk doelbewust, op mij inreed. Dit terwijl ik gewoon aan de rand van de weg liep. Woest was ik en ook Michael kwam eraan om deze hork eens flink de les te lezen. De hork in kwestie en zijn vrouw hadden echter de grootste lol en waren verbaasd dat we hen niet kenden. (ik had ook nog niet in zijn gezicht gekeken want dit soort mensen wil je ook niet kennen).

Toen wij nog eens goed keken bleken wij ze toch te kennen, van Telendos. Ongelooflijk, waar 2 minieilanden groot in kunnen zijn! We zien ze daar al jaren in augustus/ september, het zijn de vrienden van het beroemde Viske. Het (plat-Belgisch) Viske werd direct ge-smst en na enkele minuten kwam er een berichtje terug; "Amai dat is straf!" Het Viske en haar man besloten direct om binnenkort ook eens naar Vlieland te gaan, want "als heel Telendos er zit dan moet dat toch wel iets wezen". Helaas zal dit haar ook wel weer enige bewijsstukken opleveren van te dure viskes, want het eten is op Vlieland niet goedkoop.

Zo ook niet bij Het Armhuis, maar dat is zijn geld dubbel en dwars waard. De hele entourage is al schitterend. De naam dekt de lading nu dan ook zeker niet, maar in de 17e eeuw, toen het een echt armenhuis was, was dat wel anders. In 1632 werd het pand in gebruik genomen als opvanghuis voor oudzeelieden. Tot 1950 heeft het pand nog als zodanig gefunctioneerd. Nu is het een legendarisch restaurant, als je er heen wil is het dan ook zaak lang van tevoren te reserveren.

De uitbaatster Clara Spannenburg heeft niet voor niets de prijs van markantste horecaondernemer gewonnen, Clara heeft een unieke persoonlijkheid, de hele zaak is er van doordrenkt. De service, de zachte aparte muziek, het geweldige eten en niet in de laatste plaats de kunst, die tot op het toilet aanwezig is, doet je in een warm luxueus bad belanden. Clara verwelkomt al haar gasten persoonlijk, waarna zij langskomt met het "leitje" waar het viergangenmenu van die avond opstaat. Vanzelfsprekend kan dit aangepast worden als er iets is wat de gast niet lust. Ook het personeel is overigens zeer attent en gastvrij, niets is hen teveel. Het eten is geweldig, de vis zo vers, we hebben dan ook genoten.

Op zolder hangt het wederom vol met kunst, tevens mag er gerookt worden en er is dan ook een gezellige tafel neergezet. Clara zelf rookt ook en zo raakten wij op zolder met deze bijzondere vrouw aan de praat. Ze heeft 20 jaar op Sint Maarten gewoond en runt de zaak op Vlieland alweer enkele jaren. Tevens bleek zij, heel toevallig, nog een andere passie te hebben; kleine, aparte Griekse eilandjes. Ze viel van haar stoel van ons verhaal van de aardige hork en was zo onder de indruk van alle Telendosverhalen dat ook Clara die avond het plan opvatte daar toch eens een weekje heen te gaan.
Het was nog lang gezellig en toen wij, als laatsten, het restaurant verlieten riep Clara ons nog na in de donkere Vlielandse nacht; "Kalinichta!".

vrijdag, november 14, 2008

Filmrecensie The Mist

Door Michael Koukos

Regie: Frank Darabont
Cast: Thomas Jane (David Drayton), Marcia Gay Harden (Mrs. Carmody), Toby Jones (Ollie), Laurie Holden (Amanda Dunfrey)
Speelduur: 127 minuten
Jaar: 2007

Na een zware storm wordt een klein Amerikaans stadje in een zeer dichte geheimzinnige mist gehuld. De camera volgt een aantal mensen die zich toevallig in een supermarkt bevinden en zich daar verschansen voor een geheimzinig gevaar dat zich buiten verschuilt. Van in het begin is de sfeer erg dreigend. Zowel door het geheimzinnige gevaar maar vooral ook door hoe de mensen onderling met elkaar omgaan.

Op zich is het jammer dat de eerste monsters (een soort octopus) vrij snel worden opgevoerd en er nogal potsierlijk uitzien. Maar ach, na dit kleine schoonheidsfoutje komt de film wel op volle toeren. Niet zo zeer de grote spinnen en bloeddorstige naakte vogels maken het geheel indrukwekkend eng, maar vooral de onderlinge menselijke relaties laten de spanning tot ongekende hoogte stijgen. Vooral de zeer religieuze mw. Carmody, een soort André Rouwvoet maar net nog iets krankzinniger, zorgt voor een ondraaglijke situatie in de supermarkt. Al gauw wordt ook hier in religie weer een goed excuus tot extra bloedvergieten gevonden.
Wat er zich ondertussen buiten afspeelt, daar wordt volledig aan voorbij gegaan, waarschijnlijk kwam dit de makers budgettechnisch erg goed uit. Bovendien kun je met die mist gemakkelijk de afwezigheid van enig decor verdonkeremanen.

Uiteindelijk ontvlucht een groepje de religieuze waanzin in de supermarkt om meteen al flink te worden uitgedund door de gretige monsters.
Doordat de rare beesten in de mist zijn teruggebracht tot een middel om de mens als grootste monster af te schilderen, wordt de film beklemmend realistisch. Het tempo en de door merg en been snijdende muziek van "Dead can dance" maken het er allemaal niet gezelliger op.
De acteerprestaties zijn hoogst indrukwekkend voor een toch vrij onbekende cast.....en het einde....ja...dat is echt ontstellend.
Deze bovengemiddelde horrorfilm is erg geschikt voor de nog komende mistige herftsdagen. Zeker kijken dus!

woensdag, november 12, 2008

Van mannen die ontbreken en tot as weer wederkeren

Aangekomen bij het reddingshuisje, annex juttersmuseum en trouwlokatie, bleek dit museum met meerdere zalen niet groter te zijn dan een openbaar toilet op palen. De chauffeuse van de Vliehors Expres deed tevens dienst als gids, een met een grote fantasie, al zou het zo kunnen zijn dat zij dichter bij de werkelijkheid stond dan wij deden. In rap tempo kwamen de piratenogen, foetussen en andere curiositeiten voorbij. Het verplaatsen van zaal naar zaal bleek, gezien de de ruimte, niet meer te zijn dan het lichtjes verdraaien van de romp.

Het reddingshuisje was nog tot 1953 echt in gebruik als opvang van drenkelingen. De Hors staat bij springtij tot zo'n 2 meter onder water, gestrande zeevaarders vonden in het huisje dan eten, drinken en vuurpijlen. Zo gauw het water weggetrokken was kwamen de inwoners van Vlieland de drenkelingen ophalen. Gezien het van oudsher enorme mannentekort op Vlieland waren er ook vele vrouwen die gewoon de rokken optrokken en het water trotseerden. Van deze ontmoetingen zijn de nazaten nog te bewonderen.

Sinds het reddingshuisje niet meer in functie is doet het ook geen dienst meer als mannenleverancier. Tot enkele jaren geleden, toen kwam de heer De Jong uit Blaricum nog spontaan aandrijven, helaas was hij erg zwijgzaam en had een ongebruikelijke vorm, een soort poeder in een bus. Weken was men bezig de familie op te sporen, helaas werd de heer de Jong nergens op de schouw gemist en besloot men hem maar uit te strooien op de zandbank.

Tegenwoordig zijn de hedendaagse mannen iets meer van rust gediend, en komen dus spontaan naar Vlieland getrokken. ook de barman van Cafe tante Pe. Een nog echt gezellig cafe, zoals ze aan het vasteland sinds de jaren 80 niet meer bestaan. Hij vertelde ons hoe gemakkelijk hij als buitenstaander is opgenomen door de Vlielandse gemeenschap, iets wat wij al dachten.
En zo zien wij het graag.

dinsdag, november 11, 2008

Dichten in het zand

Ik kan je wilde ziel niet vangen zilte druppels vluchten uit mijn hand'
Mijn eiland mijn verlangen, zacht streel ik je witte zand

De Vliehors Expres rijdt met zeer speciale banden, wanneer er over het zand wordt gereden verschijnt er een tekst in het zand. De tekst is het winnende gedicht van de elk jaar speciaal hiervoor uitgeschreven gedichtenwedstrijd, welke in de band is uitgesneden.

Ook wij besloten de tocht met de Vliehors te maken over de zandvlakte van 20 vierkante kimometer; de Sahara van het Noorden. Al is dit militair oefenterrein, in het weekend hoef je niet bang te zijn voor bommen en straaljagers want er zijn dan geen oefeningen.
Zonder zorgen genoten we nog even op een terrasje van het bijna zomerse weer, waarna we vertrokken naar de de punt van de Hors. De kilometers zandvlakte zijn alleszins niet saai, want Wouter en zijn trekzak gaan mee op de bus, tussen de bekende meezingers vertelt hij erg grappig over het reilen en zeilen op Vlieland. En passant nam hij nog wat kakkers (die zijn er erg veel op Vlieland) in de bus te grazen.

Hoogtepunt van de tocht is het zeehondenspotten. Nu was de bus overvol, dus daar verwachtte ik niet al te veel van. Dit blijkt een misverstand, hoe meer lawaai er gemaakt wordt hoe dichterbij de zeehonden komen, ze zijn namelijk ongelooflijk nieuwsgierig. Lawaai werd er genoeg gemaakt en al snel kwamen er dan ook vele zeehonden dicht bij het strand. Met nieuwsgierige kopjes kwamen ze in de golven omhoog om alles eens goed te bekijken.

Hierna volgde een korte rit naar de volgende stop; het reddingshuisje.

Wordt vervolgd.