Dat
Shell duur is is oud nieuws, nieuw is dat de service niets kost. Service met een hoofdletter S.
Zojuist was ik bij tankstation De Slaag bij Amersfoort-Hoogland toen ik aangesproken werd door een hoogbejaarde man in knalrood Shellpak gestoken met dito flitsende zonneklep op zijn reeds kalende hoofd. Ze hadden deze, oprecht vriendelijke man naast zijn nieuwe look ook nog een verkooptraining gegeven. Niet een gewone training maar van de soort voet tussen de deur.
Op zijn zonneklep stond in het groot het woord Service. De goede man gaf mij een visitekaartje met "Service kost niets" erop en vertelde mij dat het nieuw was dat je nu ook gratis service krijgt bij Shell (het is dat hij zo aardig was, want dat geeft m.i. toch duidelijk aan dat er voorheen geen service was). Daarop vroeg hij mij wat hij kon doen voor mij. Al tankende kon ik zo snel niets verzinnen, maar daar had de training te goed voor gewerkt en de man wilde van geen wijken weten. Vlot somde hij een aantal dingen op; ramen wassen, het tanken van mij overnemen (?), etc. etc. Toen ik zei dat er niets nodig was (ik begon medelijden te krijgen met de paar wapperende grijze haren in de ijskoude wind) vertelde hij mij dat mijn ramen echt heel vies waren, dus vooruit hij mocht mijn ramen doen. Toen ik terug kwam van betalen glommen mijn ramen en was de bejaarde reeds aan een van zijn volgende klussen begonnen bij een ander slachtoffer.
Prima zo'n service, ware het niet dat Shell de meest aandoenlijke, vriendelijke bejaarden selecteert, zodat ze zo min mogelijk gratis service daadwerkelijk hoeven te geven, want zeg nou zelf, tegen zo'n man zeg je toch niet: "dat is prima, begint u met tanken, dan van binnen en buiten schoonmaken, stofzuigen, boenwas en daarna kunt u onder de motorkap beginnen, oh ja en wilt u ook nog even de bandenspanning controleren?".
Of zouden ze hem af en toe een flesje V-power geven?
De eerste avond hadden wij een diner in het restaurant van hotel Bentheimer Hof. Het eten was heerlijk, de sfeer prima en de bediening vriendelijk en efficient. Hoe efficient bleek na afloop van het diner; terwijl wij van een volle tafel opstonden was de tafel plotseling leeg en hoorden wij een luid gerinkel en gekletter. Nog voor wij een fooi konden geven voor de wel heel snelle service, zagen wij de vlammen al onder onze tafel uitkomen; naast de scherven van het servies en glaswerk lag het lampje met waxinelichtje in gruzelementen op de houten vloer. Door het opstaan van de, kennelijk gammele, tafel was deze omgekieperd.
Aardig als altijd stelde het personeel ons gerust dat er niets aan de hand was en dat wij maar naar bed moesten gaan omdat we anders gewond zouden kunnen raken.
