Het is walgelijk te zien hoe het in shows als X-factor voornamelijk om de verpakking gaat en maar nauwelijks om talent. Al stamt onze selectie op uiterlijk nog uit de oertijd om de stam/ voortplanting gezond te houden, het blijkt toch dat mensen die op een andere manier erg ver boven de middelmaat uitsteken hieraan kunnen ontkomen, misschien verklaart dat de enorme populariteit van Britain's Got Talent's Susan Boyle.Onderstaand filmpje van You Tube laat maar weer eens zien hoe verschrikkelijk een massa mensen is die eensgezind iemand besmuiken en uitlachen, omdat zij allen denken dat ze beter, mooier en slimmer zijn dan de persoon op het podium, die zij het liefst direct aan de schandpaal zouden nagelen. Om nog maar te zwijgen over de jury, een stelletje opgesmukte, omhooggevallen nietsnutten, die het fatsoen nog niet eens kunnen opbrengen hun afschuw over de 47-jarige Susan te verbergen. Waarom zien ze niet dat deze vrouw een lief, oprecht gezicht heeft? Nee, het enige dat ze zien is een (volgens welke normen eigenlijk?) niet al te hippe, werkeloze, vrouw van middelbare leeftijd uit een afgelegen Schots dorp en dat is not done kennelijk.
En dan begint Susan I Dreamed a Dream (Les Miserables) te zingen en vallen de monden van publiek en jury tot hun knieen open. De hele opinie keert om, dit terwijl daar toch nog steeds diezelfde vrouw op dat podium staat. In enkele minuten tijd wordt Susan plotseling bejubeld en niet alleen in Engeland maar ook in Amerika en binnenkort misschien de hele wereld.
De uitvoering is prachtig, maar zou de plotselinge populariteit van Susan ook niet te maken hebben met een soort van rechtvaardigheidsgevoel? Mensen slaken diep in hun hart een zucht van verlichting, dat Susan laat zien dat je niet per se mee hoeft te doen aan de onechte uiterlijkheidsmaatschappij, dat je dus toch best jezelf kunt zijn. Van mij mag Susan wereldberoemd worden, ik zal genieten van haar stem, maar misschien nog wel meer van haar oprechte uitstraling.
