De wereld op een cruiseschip

Wie had dat gedacht, wij op cruise? Het is er dan toch eens van gekomen. Het was een mooie reis, vooral omdat we heel veel in een vakantie gezien hebben (Katalakon, Jeruzalem, Nazareth, Bethlehem, Izmir, Athene en Rome). De wereld op een Costa schip is echter een geheel eigen wereld met aparte regels en gebruiken, iets waar wij erg aan moesten wennen. Juist omdat deze wereld zo anders is, hebben wij ons er eens goed in verdiept tijdens de dagen op zee.

Voor het schip vertrok was er de noodzakelijke veiligheidsoefening. Zodra het alarm klonk moest iedereen met het zwemvest aan (ligt in de kast in je hut) op het dek gaan staan waar de tenders hangen. Met 2100 mensen stonden we daar in rijen te wachten. Je kon je zo direct een voorstelling maken waarom het op de Costa Concordia zo fout heeft kunnen gaan. Dat wij een hut hadden die vrij dicht bij het dek met de tenders was gelegen, gaf mij gelukkig wel wat hoop. Plotseling klonk er een echte oproep voor een arts; er bleek al een eerste slachtoffer te zijn flauwgevallen. De arts arriveerde pas na 15 minuten, wat de hoop op overleving toch weer wat teniet deed.

Het eten was geweldig, ik kan niet anders zeggen. Er waren maar liefst 140 mensen werkzaam in de keuken die de hele dag de heerlijkste gerechten klaarmaakten. Deze werden door weer ander personeel via roltrappen naar boven gebracht, waarna een vaste serveerster dit in een van de vele  kleine keukentjes toonbaar maakte en het naar je tafel bracht. Al het personeel deed dit met een lieflijke glimlach. Of dit echt gemeend was betwijfelden we, nadat we een keukenrondleiding hadden gehad en daar hun 10 geboden zagen hangen.
De andere gasten waren kennelijk allemaal ervaren cruisegangers, want in tegenstelling tot ons, waren zij wel op de hoogte van specifieke gebruiken als het zwaaien met servetten en het dansen met serveersters.

De rangorde van het personeel was even duidelijk als treurig. Italianen hebben alle hogere functies, Aziaten (voornamelijk afkomstig uit de Filipijnen) hebben alle lagere tot laagste functies. De Italianen waren voornamelijk arrogant en zagen de gasten niet staan (of zoals wij gezien hebben; lachten dikke gasten achter hun rug uit), het lagere personeel was over het algemeen ontzettend aardig en deed hun uiterste best. Dat laatste was opmerkelijk daar zij 7 dagen 11 uur per dag werken, gedurende 9 maanden. In al die 9 maanden hebben zij welgeteld 1 vrije dag. Wij hebben daarover veel nagedacht en met veel lager personeel gesproken. Zij bleken allemaal heel blij met hun  baan te zijn en zelfs trots op "the ship". En misschien is het ook wel zo dat het werken bij Costa voor veel van die mensen een mooie kans is. In ieder geval deed Costa er wel veel aan om de Filipijnen te helpen na de afschuwelijke cycloon en hebben 100.000 dollar geschonken voor noodhulp aan getroffen familie van medewerkers.

Onze hut, met balkon, was prima in orde, daar zorgde Maricar onze cabin steward elk dag uitstekend voor. Niets was haar te veel. Zo werden de handdoeken niet aflatend vervangen en rolde ze trouw, elke dag, alle opladers weer netjes op. Alle overige spullen werden netjes in de vele kasten en kastjes opgeruimd. Toch hebben we er niet veel tijd doorgebracht, er is namelijk zoveel te doen op zo'n schip. Zo hebben we dus talloze nieuwe ervaringen gehad: het bekijken van een 4-D film, het laten meten van het vetpercentage (ik was maar liefst 3 kg te zwaar!) en van de weeromstuit het meedoen aan lichamelijke oefeningen. Verder was er een nogal luidruchtig (Italiaans) entertainment team, wat wij doorgaans cocktaildrinkend aan ons voorbij lieten gaan.

Wordt vervolgd.