The ultimate solution to attain inner peace

Kiev toen en nu

Deze week denk ik vaak terug aan een reis die ik op 18-jarige leeftijd maakte door de       voormalige Sovjet-Unie. Ik bezocht ook Kiev, wat toen nog tot de Sovjet-Unie behoorde.

Ook voor deze gruwelijke oorlog dacht ik nog weleens terug aan voornamelijk Kiev. De stad was zo anders dan de andere steden in de Sovjet-Unie. Na een lange reis door grauwe steden, waar de beklemming destijds sterk voelbaar was, leek het alsof de zon plotseling werd aangeknipt toen ik uit de trein stapte in Kiev. De stad had iets lichts en hoopgevends. Dat kwam niet in de laatste plaats door de mensen die er woonden. Als westerling viel je toen nog behoorlijk op en ik werd dan ook vaak aangesproken door vrolijke, vriendelijke mensen die, na wat vragen over mijn reis, allemaal dezelfde boodschap hadden: wij zijn anders en het zal niet lang duren of Oekraïne wordt een zelfstandig land. En ze hadden gelijk.

Nu wordt dit land geteisterd door weer diezelfde grote en vijandige buur, die op gruwelijke wijze huishoudt. Maar ik zie dat het volk nog net zo dapper is als al die jaren geleden. Met de rug recht en het hoofd omhoog zien ze maar een uitkomst: ze zullen winnen. En ik hoop zo dat ik zo snel mogelijk weer kan zeggen: en ze hadden gelijk.