Donderdag regeldag

Zelfs in het digitale tijdperk is het soms noodzakelijk om nog bij instanties langs te gaan. Het handigste is om dit dan allemaal maar op een dag te doen, vooral om alle ergernis te beperken tot slechts enkele uren. Het digitale tijdperk blijkt zelfs geheel nieuwe, extra werkzaamheden op te leveren, het is dan ook een wonder dat de werkloosheid nog steeds zo hoog is in Nederland.

Eerst maar eens naar de Nieuwe Bibliotheek, omdat je op bibliotheek.nl e-books kan lenen, moest ik toch maar weer lid worden van de bibliotheek. Nadat ik online een pas had aangevraagd, omdat ik ook alleen online wil lenen, bleek dat de pas toch persoonlijk moest worden afgehaald in Almere. Tot mijn grote verbazing haalde de medewerkster een grote ordner tevoorschijn, met allemaal met de hand ingevulde formulieren. Kun je het je voorstellen? Ik heb dus online een formulier ingevuld, en dit komt handgeschreven uit een ordner. Dit betekent dus dat er een medewerkster bestaat die de hele dag online formulieren met de pen overschrijft. Ik zal je verder besparen hoe traag en omslachtig de procedure verder verliep, maar uiteindelijk verliet ik toch het filiaal met een fysieke bibliotheekpas. Een pas waarvan ik alleen het nummer maar nodig had om in te kunnen loggen op bibliotheek.nl. Achteraf blijkt dat er op de site slechts enkele e-books staan die geschikt zijn om op een e-reader te lezen en vanzelfsprekend zijn dat nu juist de boeken die ik niet wil lezen (streekromans, etc.). Alle overige e-books kun je alleen op een gewone computer lezen, lekker handig om mee te nemen. Nu heb ik wel een e-reader waarmee je online kunt, maar de site van bibliotheek.nl blijkt zo gemaakt te zijn dat deze niet geschikt is voor dit soort schermen; het inlogveld valt er dan namelijk af, zodat ik dan dus niet het nummer van mijn bloed-zweet-en tranen-pas kan invullen.

Op naar het gemeentehuis, daar zou het vast allemaal veel efficiënter gaan. Ik had immers online een afspraak gemaakt en deze was precies om 14.52 uur, de afspraken zijn dus allemaal tot op de minuut geregeld. Een SMS-je had mij nog gewaarschuwd om beslist op tijd te komen. Tot mijn  grote verrassing bleek kosten noch moeite gespaard om het de Almeerse burger naar de zin te maken. Een splinternieuwe afdeling burgerzaken fonkelde mij tegemoet. Licht, ruim, modern en als apotheose een groot vierkant met allemaal balies, waarin in het midden de teamleider stond opgesteld als een dirigent in een orkestbak. Ik kende de man nog van onze ondertrouw, die hij bijna verpest had door Michael als een soort illegaal af te schilderen (een soort overcompensatie van de man, die zelf in het verleden het illegaliteitsschap maar met moeite van zich af heeft kunnen schudden) . Inmiddels was het al 14.52 geweest, en (vanzelfsprekend) mijn  nummer nog niet verschenen op het display. Dus nam ik maar plaats op een van de moderne loungebanken, waar je zo in wegzakt dat ik bijna bij mijn  buurvrouw op schoot zat. Daar ontdekte ik nog een andere onhebbelijkheid van de nieuwe entourage; de burgers zitten niet meer op stoeltjes voor de balie, maar moeten nu staan. De loungebanken zijn laag + de balies hoog = uitzicht op de achterwerken van je medeburgers, en ik kan je zeggen dat er maar weinig mensen bestaan waarbij dit een prettig uitzicht is. Uiteindelijk was ik dan toch aan de beurt en jawel ook hier werd mijn digitale aanvraag met een traagheid en inefficiëntie behandeld, die je zelfs bij een ambtenaar nog versteld doet staan. De pasfoto werd met pritt-stift op een papiertje geplakt, waarna de medewerkster teksten met een knalroze arceerstift begon te arceren, dit alles met een tempo waarvoor het woord slow-motion nog een eufemisme is.

Vele euro's armer en uren verder kon ik dan eindelijk zelf weer aan het werk, om alle verloren uren in te halen. Lang leve het digitale tijdperk.