Ooit was alles pais en vree in het land van alaaf, tot in 1839 Limburg rigoreus gesplitst werd in een Nederlands en een Belgisch deel. Nadat het leger van de Nederlandse vorst Willem I zijn voormalige landgenoten een flink pak voor hun broek had gegeven, beslisten Frakrijk en Engeland, de grote mogendheden toen, dat de gebieden ten oosten van de Maas Nederlands grondgebied moesten worden.Om alle oude wonden weer open te reten, brachten gisteren acteurs in het provinciaal domein van Bokrijk de woelige beginjaren van het jonge koninkrijk België en de gemengde gevoelens bij de splitsing in scène. Zo trokken dorpsjongens naar de legerskazernes in het Nederlands Limburgse Venlo, maakten smokkelaars dankbaar gebruik van het feit dat Maastricht wél deel uitmaakte van Nederland en voerden de dorpsnotabelen verhitte discussies over de voor- en nadelen van de nakende scheiding. Ondertoon van het hele evenement was dat de scheiding van beide Limburgen een onnatuurlijk proces was, dat tegen de wil van de bevolking doorgedrukt werd.
Initiator van dit alles is Sylvain Sleypen, de (Belgisch) Limburgse gedeputeerde voor Toerisme én voorzitter van Bokrijk. Hij is wellicht een van de enige politici die nog altijd hopen op een hereniging. Zo vond Sleypen vorig jaar dat Limburg niet moest meedoen aan de viering van 175 jaar België. De gedeputeerde hamert er al jaren op dat de geschiedenis van Limburg beter tot zijn recht moet komen in de geschiedenisboeken.Een hereniging? En bij welk land gaan de 2 Limburgen dan horen? Eigenlijk horen ze nu ook al niet echt bij een land, ze hebben een eigen cultuur en een eigen taal, maar als wij dit politiek gaan bevestigen dan krijgen we daarna natuurlijk een onafhankelijksheidsoorlog van de alafen en is één Europa wederom een utopie.
