Taiwan - Xinbeitou

Na een lange vliegreis naar Taiwan is het een goed idee om eerst even bij te komen in Xinbeitou, het rustige bronnengebied aan de rand van Taipei. Het is gemakkelijk bereikbaar met de metro, bij Beitou neem je de rose lijn naar Xinbeitou.

Wij logeerden in het Phoenix Pavilion Hot Spring Hotel, een authentiek hotel in Japanse stijl, wat door een enthousiaste familie wordt gerund. Naast dat elke kamer hier zijn eigen bronnenbad heeft, dat direct in verbinding staat met de Beitou bronnen, heeft dit hotel een handige shuttle service naar de metro. Regel nummer 1 in dit hotel is dat je geen schoenen aan mag in je kamer. De vloer is helemaal glad geboend en er liggen Japanse matten op de vloer. Helaas is het moeilijk steeds aan die regel te denken, en de familie heeft ons dan ook vaak kunnen betrappen op de kamer, met schoenen aan. Gezien het weinige Engels dat men spreekt, werd er dan gechoqueerd naar onze voeten gewezen, waarna wij als een haas van de geboende mattenvloer afsprongen.

Het Beitou District is ontstaan tijdens de Japanse bezetting van Taiwan (1895-1945). De Japanse elite bezocht hier de bronnen. Toen de Japanners vertrokken waren, heeft men weinig meer aan dit gebied gedaan, tot 1990. In dat jaar heeft men de Japanse infrastructuur weer opgeknapt en diverse hotels openden hun deuren. Momenteel is het er bij de openbare bron erg druk, maar valt het verder wel mee met de drukte. Europeanen zie je er niet, maar die hebben we verder in Taiwan ook nauwelijks gezien.

Na een reis van bijna twee dagen, was Xinbeitou onze eerste kennismaking met Taiwan. We besloten dan ook eerst eens wat rond te wandelen. Dit was ook al gelijk het moment dat we zagen dat er heel wat westerse dingen ontbraken, wat later ook in de rest van Taiwan het geval bleek te zijn. Maar hier kregen we heel veel voor terug: vriendelijke mensen (die meestal geen Engels spraken), heerlijke thee (koffie is nauwelijks te krijgen) en restaurants met heerlijk eten (maar niet gezellig tafelen, de gemiddelde Taiwanees staat binnen 5 minuten weer buiten).

In de bronnen hebben we niet gezeten. Ten eerste was de geur die van het water kwam weerzinwekkend en in de badkamer hing een hele waslijst aan situaties waarin het baden in het water levensgevaarlijk zou kunnen zijn. Na een bezoek aan het museum zagen we dat het vitaliserende effect van de bronnen wordt veroorzaakt door de stof Hokutoliet, een radioactieve stof die alleen hier voorkomt, in de Tamagawa bronnen in Japan en in Rusland. Dat klonk ook allemaal niet erg aanlokkelijk, alhoewel onze medegasten niet anders deden dan baden in het bronnenwater en er toch nog gezond uitzagen. De stukjes Hokutoliet die in het museum waren te zien zagen eruit als keelamandelen in verre staat van ontbinding, maar ja wie weet wat we gemist hebben.

Ook naar Taiwan? Mail voor een vrijblijvende offerte naar: info@globefreakstravel.nl

Portugal - Olhos d'Agua

De plaats waar wij in Portugal verbleven heet letterlijk "waterogen".  Dit verwijst naar de zoetwaterbronnen die zich hier op bepaalde plaatsen onder het zand bevinden. Bij eb komen deze bronnen vrij en vormen ronde plekken in het strand waarin het water naar boven opwelt. Deze ronde plekken zien er uit als 'ogen van water'. Het water uit de bronnen is lekker koud, in het verleden werd het gehele dorp voorzien van drinkwater uit deze bronnen.

 Wij hebben vaak gezocht naar de bronnen, maar ze niet kunnen vinden. Later hoorden we dat het nog 2 uur lopen was. Gelukkig is het uitzicht op de rode kliffen van Praia da Falesia ook schitterend.

Verder is Olhos d'Agua een vriendelijke visserdorpje, waar het toerisme nog geen extreme vormen heeft aangenomen. Wel leek de crisis hard te hebben toegeslagen, overal zagen we leegstaande en half leegstaande winkelpanden.

Er zijn overal nog Moorse invloeden te zien, onder andere in de witte kusbusvormige huizen met de voor de Algarve zo typerende schoorstenen met kantachtige motieven. De oorsprong ligt bij de moslims die na de christelijke reconquista gedwongen werden zich te laten dopen, maar stiekem hun oude geloof trouw bleven en hun moskeetorens op de daken bouwden om er in het geheim vijf keer per dag in de richting van Mekka te bidden. Ter camouflage werden de torens ook als schoorsteen gebruikt. Tegenwoordig zijn de schoorstenen gewoon ter decoratie.

Bali: Pura Tirta Empul

Pura Tirta Empul is een van de interessantste tempels van Bali, omdat je hier het religieuze leven van heel dichtbij kunt bekijken. Al meer dan duizend jaar komen er hier pelgrims om in het heilige water te baden. De tempel ligt in Tampaksiring en wordt als een van de zes belangrijkste tempels van Bali beschouwd.

De heilige bron is volgens gelovigen door Indra geschapen en heeft geneeskrachtige werking. Toen zijn krachten door Mayadanawa waren vergiftigd, boorde hij een gat in de grond om een fontein van onsterfelijkheid te maken die vervolgens zijn krachten weer tot leven zouden wekken. De tempel stamt volgens een inscriptie uit het jaar 926. Het baden gebeurt in een soort grote vijver, waarop de geneeskrachtige bronnen uitkomen middels twaalf fonteinen. Er wordt in het water veel gebeden en gelovigen nemen het water mee naar huis in flessen en jerrycans.

Er worden dagelijks vele ceremonies gehouden in Tirta Empul. Bijzonder is dat je hier als bezoeker gewoon doorheen kunt lopen en alles op de voet volgen. De monotone recitaties van de priesters in het Sanskriet geven het geheel een wat mystieke sfeer. Vanzelfsprekend wordt er ongelooflijk veel geofferd hier. Dit gaat van de dagdagelijkse gevulde kleine mandjes tot torenhoge offerpagodes.

Boven de tempel schittert er op een heuvel een modern gebouw dat geheel uit de toon valt met de tempelgebouwen. Het is het regeringspaleis, oorspronkelijk de verblijfplaats voor Nederlandse officieren. Later was het de residentie van Soekarno, als hij op Bali verbleef.