Zojuist zijn we teruggekeerd van een bestemming waar vooral Michael een hard hoofd in had. Ik begon door alle negatieve berichtgeving op internet ook aanzienlijk minder enthousiasme te vertonen. Maar ik, en ja vooral ook Michael, kan zeggen dat Marokko beslist de moeite waard is om heen te gaan zowel qua land als inwoners.
Gewapend met de Van Nelles Gids Marokko (bij de plaatselijke bevolking bleek dit boek gehaat en gevreesd onder de naam Guid el Van Nelle) stapten we in het vliegtuig om er 3,5 uur later op de zeer chaotische luchthaven van Marrakech weer uit te stappen. Daar belandden we in een kolkende massa die allemaal als eerste de paspoortcontrole wilden bereiken. Toen wij na uren vooraan gesukkeld waren bleek plotseling waarom veel Marokkanen voor een groot gezin kiezen; alle gezinnen met kinderen mochten voor waardoor wij wederom 3 uur terug in de tijd geworpen werden. Tot overmaat van ramp was ook de plaatselijke toneelscene nog aanwezig, zo was er onder andere een vrouw die dreigde flauw te vallen als zij niet voor mocht.
Uiteindelijk kregen wij de toch de begeerde stempel van goedkeuring en konden wij op zoek naar onze koffer. Wij kwamen in een hal terecht die bezaaid lag met koffers van allerlei verschillende vluchten, terwijl de lopende banden daar nog honderden koffers bovenop spuugden. Het kantoor verloren voorwerpen bevond zich onder een muur van verloren gewaande bagage. Al kijkend naar de muur zagen wij plots een mannetje met twee opvallende fluokoffers naar het kantoor komen, dit bleken de onze te zijn.Onze hostess, Maggie, stond al verwijtend op ons te wachten omdat wij zo laat waren. Haar enige andere gasten, een Japans verlegen stel, had zij zolang bij de nieuwe luchthavenvleugel in aanbouw geparkeerd.
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten