Sinaï te koop?

Deze week las ik een verheugend bericht in het NIW. De Sinaï zou te koop staan, Egypte zou plannen hebben het aan Israël te verkopen. Dat zou natuurlijk geweldig nieuws zijn gezien de veiligheid in mijn geliefde Taba dan enorm omhoog zou gaan.

De transactie zou gaan over bijna de volledige Sinaï, 60.000 vierkante kilometer, dit alles voor het bedrag van tien miljard dollar. Vanzelfsprekend is de Egyptische bevolking het hier niet mee eens. Al doen ze vrij weinig met de Sinaï, en woont de Egyptische bevolking liever samengepakt in steden als Caïro, het idee zoveel grond te moeten afstaan doet de farao's in hun graven omkeren.

Helaas, helaas, normaal een serieus tijdschrift, volgens mij laat het NIW, nu met Poerim in het verschiet, alle ernst aan de kapstok hangen. Al ziet het artikel er ogenschijnlijk serieus uit, de bron is de Mainzer Beobachter, en kennen we die krant niet nog van Multatuli? Hij presenteerde onder die naam zijn verzonnen berichten aan de lezers. En toch blijf ik stiekem hopen dat het geen grap is.

Bronnen
NIW
(Mainzer Beobachter)

Labels: NIW, Sinaï, te koop, Egypte, Israël, Multatuli, Mainzer Beobachter

Gratis weekendje Oostenrijk; Kommt und seht

Het Franciscaner klooster in Maria Enzersdorf (Oostenrijk) biedt mensen de mogelijkheid een weekend gratis als monnik door het leven te gaan.

De Franciscanen van Maria Enzersdorf, die sinds de 15e eeuw een kloosterorde vormen, zetten hun kloosterpoorten wijd open voor weekend gasten. Een en ander is niet geheel zonder winstoogmerk, ze zijn namelijk op zoek naar nieuwe schaapjes, en hopen met dit weekend dat de woorden van Jezus ook bij hen zullen gelden: "Hij zei tot hen: "Kom en zie". En ze kwamen en zagen waar hij woonde en zij bleven vanaf die dag bij hem. Mönch für ein Wochenende dus, met de hoop op levenslang.

Tijdens het weekend krijgen de bezoekers de kans om samen met de monniken te werken en te bidden. Op die manier willen de Franciscanen de mensen een realistisch beeld geven van het leven van een monnik. Het programma is goed te doen, ze staan pas om 7.00 uur op, en dat is in veel kloosters wel anders. Het initiatief werd in oktober 2009 opgezet. Volgens de kapelaan hebben sindsdien al drie mensen aangegeven dat ze overwegen om monnik te worden.

Boekingen voor het gratis weekendje zijn nog mogelijk voor:
19 - 21 maart 2010
16 - 18 april 2010
14 - 16 mei 2010
18 - 20 juni 2010

Liever gratis weg in de zomervakantie? Dan is er ook nog een voettocht mogelijk met de monniken naar Santiago de Compostela, vertrek 8 augustus 2010.
De reisjes staan ook open voor vrouwen, maar die worden vanzelfsprekend bij de nonnen ingedeeld.

Bronnen
HLN
BBC
Franziskanerkloster Maria Enzersdorf

Labels: open klooster, kloosterdagen, kloosterweekend, Fransciscanen, monnik, monniken, Santiago de Compostela, weekend, Oostenrijk, Maria Enzersdorf

Nepalese kermisattractie komt naar Europa

Khagendra Thapa Magar uit Nepal komt naar Europa om officieel erkent te worden als kortste man op aarde, door Guinness World Records. Het mannetje is maar 56 cm lang. Het huidige record staat op naam van de Chinese He Pingping, hij is 73 cm (Hoe Lang is een dwerg).

Magar zal bij aankomst in Europa eerst verschijnen in een Italiaanse Tv show en hoopt daarna nog meer lucratieve aanbiedingen te krijgen.

Bron
BBC

Labels: dwerg, kleinste man, Guinness World Records, Nepal

Beeter een alve Urker dan un iele vreemde

Toevallig ontmoette ik gisteravond een dame uit Urk, zij was op bezoek in Almere en was behoorlijk aan het opscheppen over Urk en de hechte gemeenschap aldaar, waar naar haar zeggen nooit iets onvertogen voorvalt. Ik gaf haar aan dat een vreemde uitspraak te vinden, want ligt immers de zaak Dirk Post niet nog vers in ieders geheugen?

Vanzelfsprekend moest zij dit wel bekennen, en als "geboren en getogen Urkse" vertelde zij vrolijk dat deze zaak iets heel anders was, de dader kwam immers oorspronkelijk niet uit Urk maar uit Scheveningen, alsof dat nog geen reden genoeg is om een moordenaar te worden kwam deze jongen ook nog eens uit een gebroken gezin. Vergenoegd keek de dame mij zwijgend aan, dit moest toch alles verklaren. Niet helemaal wereldvreemd en mensenschuw zag zij wel dat ik met dit antwoord niet tevreden was. Waarop zij nog een "verklarende" bekentenis had; "ook de twee medeplichtigen aan de gruwelijke moord komen uit gebroken gezinnen, je ziet dus wel wat daarvan komt". Geschockeerd door zoveel vooroordelen, verwachtte ik dan wel dat de moeder van de dader inmiddels uit het gereformeerde dorp was gezet, dan wel binnenkort openbaar gestenigd zou worden. Maar nee hoor, de dame vertelde mij dat de moordenaar-moeder altijd al gek was en tegen niemand sprak, ze zag haar zelfs nog wel eens in de supermarkt en als zij zich rustig houdt kan zij gewoon in Urk blijven wonen. Enigszins trots eindigde de Urker dame haar betoog met de mededeling dat zij tussen het gezin van de dader en dat van het slachtoffer in woont, waarna zij vrolijk weg huppelde. Tja Urk en de Urkers, ik zal het wel nooit begrijpen.

Labels: moord, Urk, Dirk Post, Urker gemeenschap

Kabinet en wc ontploft

Er zijn altijd nog ergere dingen dan de val van het kabinet. Een man (Duitser) die op een wc maar liefst twee spuitbussen luchtverfrisser heeft leeggespoten, moet een schadevergoeding van 20.000 euro betalen aan een collega. Die raakte zwaargewond toen het mengsel van brandbaar gas en lucht ontplofte.

Wat tot de ontsteking van het brandbare mengsel heeft geleid, is onduidelijk. De collega liep levensgevaarlijke brandwonden op. Het toilet werd totaal verwoest. Ook in aanpalende ruimtes ontstond schade.

Bronnen
Der Spiegel
HLN

Labels: val kabinet, wc, ontploffing, spuitbussen

Big Brother op Facebook

In Indonesië is het triest gesteld met de vrijheid van meningsuiting, zo triest dat het zelfs de persoonlijke levenssfeer aantast.

De 18 jarige Farah Nur Arafah is veroordeeld tot 75 dagen gevangenisstraf omdat ze haar ex-vriendje op Facebook uitschold voor varken en hond. Het vonnis spreekt van laster. Farah hoeft nog niet echt te zitten, mits ze zich 5 maanden rustig houdt. Ongelooflijk dat zoiets onschuldigs als een tiener ruzietje ook al niet mag. Je kunt dan wel nagaan wat er gebeurt als iemand echt zijn of haar mening verkondigd.

Toch schijnt het al "verbeterd" te zijn in Indonesië, sinds de val van Suharto is de straf op laster verlaagd van doodstraf naar gevangenisstraf.

Bron
Msnbc

Labels: Indonesië, Suharto, Facebook, meningsuiting

Weekendje Lombok

Misschien wat ver, maar zeker de moeite waard; komend weekend wordt op Lombok weer het traditionele hindoe ritueel Sad Kertih gehouden. Het ritueel, dat door duizenden hindoes zal worden bezocht, moet zorgen voor natuurlijke balans en harmonie. En wie is daar nou niet naar op zoek?

Het spektakel zal plaatsvinden op Melase Beach, West Lombok. Met het ritueel wordt gebeden voor voor de veiligheid van de aarde en alles op die aarde. Het ritueel geeft de gelovigen de gelegenheid te contempleren over natuurrampen, ziekten en menselijke conflicten. In het hindoeïsme zijn zulke rampen bekend als de Roga Sanggara Bumi, waarin wordt aangenomen dat het kwaad het leven op aarde domineert. Rituelen als Sad Kertih zijn volgens de hindoes reinigend en herstellen de relatie tussen de mensen en goden dit wordt Trihita Karana genoemd.

Elke familie brengt een offer (banten) mee, de offers vormen een lange lijn langs het strand.
Het ritueel sluit goed aan bij de actualiteit, het weerspiegelt de gedachte dat de mens veel bijdraagt aan het verpesten van de aarde. Gelukkig bestaan dit soort rituelen om weer evenwicht in het ecosysteem brengen. Dus is het maandag plotseling mooi weer dan weten we aan wie wij dat te danken hebben.

West Lombok heeft een moslim meerderheid, maar het is ook de thuisbasis van vele tempels, waar hindoes hun geloof in praktijk kunnen brengen.

Bronnen
The Jakarta Post
See-Indonesia

Labels: hindoeïsme, hindoe, ritueel, banten, offer, Trihita Karana, Sad Kertih, Lombok, Indonesië

Toetanchamon stierf aan malaria

Eindelijk, eindelijk is de doodsoorzaak van Toetanchamon boven water; hoogstwaarschijnlijk was het malaria. Sinds de ontdekking van zijn graf in 1922 door Howard Carter in het Dal der Koningen, zijn er speculaties over een vloek, en heeft Toet menig mens geïnspireerd tot het maken van films en het schrijven van boeken. Dr Zahi Hawass (Egyptisch archeoloog) en zijn team hebben, door middel van DNA onderzoek, een einde gemaakt aan de romantische verhalen rond deze jonge farao.

Naast dat er malaria in de resten van de mummie zijn aangetoond bleek ook dat de farao een afwijking aan zijn botten had. Volgens Hawass zou dit niet door een val komen, maar was de vreemde stand van enkele botten aangeboren. Dit verklaard ook de vele versierde wandelstokken die in zijn graf zijn aangetroffen. De laatste onderzoeken verklaren dat Toetanchamon's dood wellicht een combinatie was van een zwakke gezondheid met daar bovenop malaria.

Helaas maakt ook dit onderzoek geen einde aan alle speculaties. Onder andere Dr Bob Connolly uit Liverpool is het er niet mee eens; volgens hem is het feit dat er malaria is aangetroffen bij de farao geen bewijs dat dit ook de doodsoorzaak is geweest. En zo is het verhaaltje weer rond en kunnen er weer tientallen egyptologen en archeologen zich de komende decennia met hernieuwd enthousiasme over de mummie koning buigen.

Bronnen
BBC
De Morgen

Labels: Toetanchamon, Zahi Hawass, Egypte, doodsoorzaak, malaria, Howard Carter, Dal der Koningen

Curaçao; Hill of Prayer en Captain Goodlife

Ook op Curaçao is meer tussen hemel en aarde dan je op het eerste gezicht zou verwachten. Annemie Struyf zou er met gemak een uitzending mee kunnen vullen. Je moet alleen wel goed zoeken, want religieuze zaken zijn zaken waar men liever niet te veel over praat, maar er zijn uitzonderingen.

"Toevallig" hoorden we een verhaal van een (Nederlandse) vrouw die sprak alsof ze de verlichting al had bereikt en straalde alsof dit ook daadwerkelijk het geval was. Zij was een frequent bezoeker van de Hill of Prayer. Haar verhaal ging echter voornamelijk over haar bekering tot Curaçao, een verhaal wat zij zo'n 20 keer per dag in verlichte geuren en kleuren vertelde, tegen iedereen die het bewust of onbewust al dan niet wilde horen. Het grote geluk is voor haar en haar gezin begonnen toen ze tijdens een vakantie op Curaçao een bezoekje brachten aan de duikschool annex watertaxiverhuur van Henry (Juni) Obersi, alias Captain Goodlife. Bij het uitspreken van de naam Captain Goodlife werd de gelukzalige glimlach op haar gezicht nog eens zo breed. De man had er namelijk voor gezorgd dat zij en haar gezin nu ook een Goodlife hadden. Na 1 week (!) met de goede man te zijn opgetrokken besloot het gezin direct te emigreren. Ze gingen naar Nederland pakten wat dozen en de hond bij elkaar en gingen met 2 kinderen terug naar Curaçao. Alwaar Captain Goodlife een soort veredelde kartonnen doos had geregeld met een soort oerwoud voor de deur. Toch leefden ze (vooralsnog) nog lang en gelukkig.

Dit vroeg toch om een nader onderzoekje. Captain Goodlife konden we nog niet vinden, dus gingen we maar naar de Hill of Prayer. Dat was wat gemakkelijker daar er bij het winkelcentrum aan de Jan Noorduynweg al vanaf de weg gigantische borden te zien zijn met "Seru di Orashon" erop. Achter het winkelcentrum is een gigantische parkeerplaats met een gigantische trap, die leidt naar een gigantisch kruis. Er waren een aantal podia met ervoor plaats voor honderden mensen, verder was er nog een tuin met een soort kruisweg. Voor regenachtige dagen was er nog een binnenzaal. We moesten het echter met het transcendente doen, want een zichtbare levende ziel was er niet te bekennen. Of het onzichtbare aanwezig was valt ook te betwijfelen, wij hebben er in ieder geval niets van gemerkt.

Labels: Curaçao, Captain Goodlife, Seru di Orashon, Hill of Prayer, religie

Lingerie en islam in Saoedi-Arabië

eIn een land waar het voor vrouwen verboden is auto te rijden, worden deze zelfde vrouwen wel door mannen geholpen in de lingerieshops. Dit kan allemaal in Saoedi-Arabië, tenminste voorlopig nog, want als het aan Reem Asaad ligt wordt dit zo snel mogelijk verleden tijd.

Reem Asaad, een econome, organiseert een boycott via haar Facebook pagina, want publieke demonstraties zijn ook al verboden in Saoedi-Arabië. Ze roept op tot de boycott om de lingeriewinkels te dwingen mannelijk personeel in te ruilen voor vrouwelijk personeel. De religieuze politie in het land wil echter niet dat vrouwen in winkels werken, dit zou slechts mogelijk zijn als er winkelcentra voor alleen vrouwen zouden komen.

Het Wahabisme is een strenge stroming binnen de islam. Ze zijn van mening dat er een strikte scheiding tussen de seksen moet zijn. Dit betekent dat vrouwen niet de maat kunnen laten nemen in een lingeriezaak door een man, en dat ze nu dus maar op goed geluk iets moeten kopen. (zouden ze er ook geen paskamers hebben, of mag dat ook niet?). Ach nou ja met een boerka (en ook zonder) kun je misschien net zo goed gewoon je onderbroeken bij de Hema kopen.

Bron
BBC

Labels: islam, Wahabieten, Saoedie Arabie, lingerie, boerka

Curaçao; Butterfly Garden

Daar wij op Curaçao nog nooit de Vlindertuin hadden bezocht, moest het er deze keer toch maar eens van komen. Bij aankomst reden we op de hooggelegen parkeerplaats bijna de afgrond in, maar het was het allemaal waard.

Een allervriendelijkste Duitse vrouw heette ons welkom en bracht ons naar de tuin. Dit is een soort aanbouw bij het huis met een net erover. Het ziet er prachtig uit, als een soort paradijselijk oerwoud. Daartussen vliegen de vlinders rond bomen, struiken en je hoofd. De vlinders zijn allen afkomstig uit Zuid- en Midden-Amerika en leven slechts 2 a 3 weken. Een dure aangelegenheid want daarna moet de eigenaresse weer nieuwe kopen a EUR 800,- per zending.

Na afloop van het bezoek krijg je nog een glaasje fris op het kraakheldere terras. De vriendelijke eigenaresse probeerde ons nog van alles te vertellen, maar kwam daar amper aan toe. Al waren wij de enige gasten, ze werkte zich een slag in de rondte. Ten eerste omdat zij een soort van smetvrees leek te hebben en niet aflatend aan het poetsen en dweilen was, daarnaast ging onophoudelijk de telefoon. Dat bleken allen incasso-telefoontjes te zijn. De eigenaresse had de zaak nog maar een paar maanden geleden overgenomen, en nu bleek dat de vorige eigenaar haar met een enorme berg onbetaalde rekeningen heeft laten zitten. Als je alleen al het sommetje maakt van entreeprijs minus de kosten dan ziet dat er al heel somber uit, en dan nog al die schulden, volgens mij valt dat niet meer weg te poetsen. Wel hoorden we dat het restaurant bij de Vlindertuin uitstekend is, dat zal de Vlindertuin van een vroege ondergang moeten redden.

Labels: Curaçao, Vlindertuin, Butterfly Garden

In Godsnaam

Waarom zijn er in Nederland zoveel journalisten die slechts uit lucht en een hoop blablabla bestaan? De hautaine houding van diverse Nederlandse journalisten is zo tenenkrommend dat dit afleidt van het eigenlijke onderwerp. (Wat mij betreft is Jeroen Pauw hier het meest sprekende voorbeeld van). In België daarentegen gedragen journalisten zich niet alsof ze beter, leuker en intelligenter zijn dan de hele mensheid, ze zijn gewoon goed in hun vak, namelijk het vergaren van informatie. Grote voorbeelden daarvan vind ik persoonlijk wel Jan Leyers met zijn programma De Weg naar Mekka. Sinds kort is daar nog een geweldig programma bijgekomen, In Godsnaam van Annemie Struyf.

In Godsnaam is elke maandagavond om 21.10 uur te zien op Eén (Belgische zender). In het gezelschap van Vlamingen die een radicale levenskeuze maken, leeft Annemie Struyf wekenlang in kloosters, tempels en ashrams. Gisteren was de derde aflevering van In Godsnaam en bezocht Annemie in Bali Cathy, een succesvolle zakenvrouw die alles achterliet om een nieuw leven te beginnen in Bali, in de ashram van haar goeroe Ratu Bagus. Ratu Bagus is een hogepriester of brahmaan in de hindoeïstische traditie, met een grote aantrekkingskracht op westerlingen. Via 'shakingsessies' streven zijn volgelingen een totale zuivering na. Wat op het eerste gezicht een idyllische gemeenschap lijkt, blijkt een beklemmende wereld.

Annemie werd samen met Cathy als koninginnen onthaald op de ashram. De goeroe en zijn vrouw zijn (of in ieder geval doen) uitzinnig van vreugde en zeggen dat ze iedereen gelukkig willen maken. Het was een geweldige reportage, vooral door de vele, zeer kritische vragen van Annemie. Al snel zie je de goeroe en zijn (Engelse) vrouw steeds chagrijniger worden en uiteindelijk zelfs ronduit vijandig. De vragen van Annemie zijn helder en zeker niet beledigend, maar ze kijkt goed en vraagt vooral verder dan het oppervlakkige utopische plaatje. En als ze dan ook nog eens de vinger op de zere plek legt van het geheimzinnige "tabak" snuiven, worden Annemie en haar cameraploeg zonder pardon de ashram uitgezet, waarbij nog wordt gedreigd een rechtzaak tegen hen te beginnen als het materiaal uitgezonden zal worden. Annemie blijft, heel terecht, zeggen dat het vreemd is dat ze over veel dingen zo geheimzinnig doen als er zogezegd niets te verbergen zou zijn. Aan het eind van het programma is er van het motto van de goeroe ("Light, Life, Love, Laughter") niets meer over.

Annemie wordt helaas erg ziek tijdens de uitzending en haar wordt door Cathy en een vrouw, die zegt dat door het shaken een aantal grote tumoren in enkele maanden zijn verdwenen, gezegd dat zit geen ziek zijn is, maar slechts een proces naar verlichting. Bij de aftiteling van het programma valt te lezen dat Cathy direct bij terugkomst in België in het ziekenhuis is opgenomen in verband met een tropische ziekte en dat bij de tumorloze-vrouw alle tumoren weer bleken teruggekomen.

Journalistiek van de bovenste plank; In Godsnaam, elke maandagavond om 21.10 uur te zien op de Belgische zender Eén.
Labels: Annemie Struyf, In Godsnaam, Ratu Bagus, Bali, De weg naar mekka, Jan Leyers, ashram, journalist, journalistiek

Bo-stam uitgestorven

Net als dieren kunnen ook mensen uitsterven. Vorige week is het laatste stamlid van de Bo op de Andaman eilanden (India) uitgestorven. Hierdoor houdt de 65.000 jaar oude Bo-stam op te bestaan.

Bo senior stierf op 85 jarige leeftijd. Ze overleefde in 2004 de tsunami. Taalkundig professor Anvita Abbi kende de stamoudste al jaren. Omdat Bo de enige was die haar taal nog sprak, was ze erg eenzaam, omdat ze niemand had om mee te praten. Maar ze had een goed gevoel voor humor en haar lach was aanstekelijk. Helaas was haar taal wat minder aanstekelijk, want de Bo-taal, een van de oudste op de wereld, is met Bo ook uitgestorven.

Waar zijn al die Bo's dan toch gebleven? Helaas kunnen we daar kort over zijn; ze zijn eerst afgeslacht, toen bijna helemaal uitgeroeid door paternalistische politiek, epidemieen en ziekten terwijl hun land en onafhankelijk van ze werd ontnomen.

Toch is er nog wel wat werk voor antropologen op de Andaman eilanden; de Sentinelezen wonen er nog, een stam waar nog nooit contact mee is geweest. Ze wijzen elk conact met buitenstaanders af. In 2001 werden ze door de Indiase overheid geteld en bleken er nog 39 leden van deze stam te bestaan, erg betrouwbaar is deze telleng echter niet, ze werd van grote afstand gedaan. Hoeveel er de tsunami van 2004 hebben overleefd is ook niet bekend, wel is er daarna nog leven gesignaleerd.

Bronnen
BBC
Columbus
Wikipedia

Labels: Bo, Bo-stam, Andaman eilanden, Sentinelezen, antropologen, oudste taal, stamoudste, uitsterven

Sint Antonius Klooster in Egypte

Egypte heeft de restaurantie van het oudst bekende christelijke klooster, Sint Antonius voltooid. Dit terwijl de vijandigheden tegen Kopten aan de orde van de dag zijn. Het klooster is ongeveer 1600 jaar oud en lift nabij Suez. Hoofd archeoloog Zahi Hawass benadrukt dat de restaurantie werkzaamheden aan het klooster volledig door moslims is uitgevoerd.

Sint Antonius vestigde zich destijds in een grot in de bergen om er de rest van zijn leven als kluizenaar door te brengen. Na zijn dood bouwden zijn volgelingen het klooster en gaven het zijn naam. Het klooster van Antonius in Egypte (Deir Mar Antonios), en het nabijgelegen klooster van St. Paulus zijn beide Koptisch en zijn de oudst bewoonde kloosters in Egypte.
Diep verborgen in de bergen en afhankelijk van bronnen voor hun watervoorziening, vinden in allebei nog rituelen plaats die in 16 eeuwen nauwelijks zijn veranderd. Hoewel het klooster tegenwoordig Koptisch is, was het gedurende zijn vele jaren van bestaan vaak multi-religieus, en huisvestte het monniken van verschillende Christelijke godsdiensten. De grot van Antonius (magharah), waar hij als kluizenaar leefde, ligt op 2 km van het klooster verwijderd en zo’n 680 meter boven de Rode Zee.

Voor de liefhebbers zijn de kloosters toegankelijk met speciale reizen vanuit Kaïro, Suez of Hurghada en een verblijf in een van de kloosters kan vooraf worden geregeld.

Bronnen
BBC
Sint Antonius Abt

Curaçao VI: Plantagehuis Jan Kock

Vlakbij het plaatsje St. Willebrordus bevindt zich Plantagehuis Jan Kock. De Plantage Jan Kock werd in het begin van de 18e eeuw gesticht en rond 1860 waren er ongeveer 100 slaven werkzaam. Tegenwoordig is het Plantagehuis nog te bezichtigen, er is een permanente tentoonstelling van Nena Sanchez.

Het plantagehuis is nog in behoorlijk goede staat. Tevens heb je er een mooi uitzicht over de St. Mariebaai met de zoutpannen en flamingo's. Het Plantagehuis Jan Kock is volgens de legendes een huis vol geesten. Jan Kock, een grimmige man, ging na het huwelijk van zijn dochter samen met het getrouwde paar dit huis bewonen. Zijn dochter stierf enige jaren later van ellende en zijn verdrietige schoonzoon trok vervolgens de wijde wereld in. Schoonvader Jan Kock werd beheerder van de plantage. Voor het personeel was hij een bruut en zijn regime over de plantage was wreed. Hij werd dan ook algemeen gehaat. Voor zijn dood zwoer hij te blijven waken over de plantage en daarom dwaalt zijn afschrikwekkende geest hier nog steeds rond. Volgens oude verhalen uit de omgeving stelt de duivel op de pilaar bij de ingang van het terrein Jan Kock voor.

Van geesten is binnen niet veel te merken, de schilderijen en meubelen van kunstenares Nena Sanchez zijn zo vrolijk, dat is volgens mij niets voor Jan Kock. Toch zou ik er niet graag in mijn eentje overnachten.

Labels: Curaçao, landhuis, Nena Sanchez, Plantage, Jan Kock

Belgische briefing Afghanistan stelt sperma Mohammed ter discussie

In België hebben ze kennelijk een groot tekort aan religiewetenschappers en islamologen, daarom lieten ze een emeritus hoogleraar Internationaal Recht, Jacques Rifflet, de briefing doen voor de Belgische militairen die naar Afghanistan gaan. Al heeft Rifflet zich in het verleden wel beziggehouden met vergelijkende religieuze studies, daar was tijdens de briefing niet veel van te merken.

Nog voor het vertrek van de militairen sloeg de bom in, de briefing veroorzaakte namelijk nogal wat ophef. Rifflet gaf een hoogst merkwaardige uiteenzetting over de islam waarin gesteld werd dat een dochter een ramp is voor islamitische man omdat ze een teken van povere spermakwaliteit is en moet uitgehuwelijkt worden. "Een dochter betekent voor een moslim over het algemeen dat de man in kwestie sperma van slechte kwaliteit heeft. Ik maak geen grapje" aldus Professor Rifflet.

Vol misplaatst vuur ging Rifflet verder met zijn betoog en legde verder nog uit dat de profeet Mohammed vijf dochters had. Het zijn viriele mannen die jongens voortbrengen en half viriele mannen die dochters krijgen. Een belediging die mijns inziens nog een stap verder gaat dan de beruchte cartoons. Na het beledigende spermapraatje vertelde de professor verder nog dat de dochter moet uitgehuwelijkt worden en er bijgevolg een bruidschat moet betaald worden; "een dochter is een kleine ramp, hij moet ze 'aan de man brengen', ze uithuwelijken", waar dan weer wel een grond van waarheid in zit.

In afwezigheid van minister van Defensie De Crem antwoordde zijn partijgenote Inge Vervotte in zijn naam. Ze zei dat de briefing in het Frans was voor een Nederlandstalig publiek en daarom was een beeldrijk (?) taalgebruik noodzakelijk. De miniser van Defensie distancieert zich van deze uiteenzetting van een externe specialist en zal het opperbevel van het leger opdragen zulke interpretaties in het verleden te vrmijden.Kamerlid Dallemangne beoordeelt de toespraak van Rifflet als cafépraat-clichés en een misplaatste en obscene exposé.

Bij eerdere lezingen heeft Rifflet gesteld dat het godsdienstige, het gewijde, even belangrijk als het economische en het sociale om de geschiedenis te verklaren. Als het aan hem ligt zal de geschiedenis dan wel herschreven moeten worden waarschijnlijk. Ook gaf Rifflet voorheen lezingen voor Brusselse imams, deze snabbels zullen nu wel voorgoed voorbij zijn voor de pernsionado.

Bronnen
HVV
HLN

Labels: Afghanistan, islam, Belgie, Jacques Rifflet, Mohammed

Curaçao V; Martha Koosje

Een van de weinige plaatsen waar wij nog niet geweest waren op Curaçao was Martha Koosje. Alleen de naam van het restaurant verwijst nog naar de echte authentieke Martha, een vrouw uit lang vervlogen tijden, die de sterren van de hemel kookte in Grote Berg. In werkelijkheid wordt de plaats nu gerund door Nederlanders, wij hebben de wekelijkse stampottenavond dan ook maar overgeslagen.

Op de parkeerplaats wacht een warm welkom van twee wat zielig aandoende ezels. Al geloof ik dat ze het in werkelijkheid niet echt slecht hebben. Wij waren er op een woensdagavond, de avond met live muziek. Op deze avonden kun je genieten van een optreden van de "grote" Eddy Mar. Er waren slechts een handjevol tafels bezet, Eddy liet zich echter niet uit het veld slaan en gedroeg zich, samen met zijn percussie man alsof hij in een overvolle Arena stond. Op zich is Eddy's stem niet slecht, wat niet van het repertoire gezegd kan worden, op André Hazes zitten wij op Curaçao (en eigenlijk nergens) niet te wachten. Martha Koosje keek dan ook, als muurschildering, de hele avond geschrokken toe.
De percussie man is vooral heel vermakelijk, die speelt namelijk een geheel ander repertoire dan Eddy zelf, en drumt overal vrolijk op los, tussendoor en vooral niet in de maat. Laten we het er dan ook maar op houden dat ze vooral heel aardig waren. Na afloop schudde Eddy het "hele" publiek persoonlijk de hand.

Het eten bij Martha Koosje zou volgens vele recensies erg slecht zijn, daar hebben wij niets van gemerkt. Al is het een wat merkwaardige keuken (oorspronkelijke elementen met ouderwets Nederlands), hebben wij toch zeer smakelijk gegeten. Er wordt veel met bonen gedaan, soms misschien wat te veel, maar de Stroganoff is een echte aanrader. Helaas bevond zich een van de weinige bezette tafeltjes achter ons. Daar zat een soort Zuid-Afrikaans stel van de ergste soort, het woord apartheid stond op hun voorhoofden geschreven. Zij hadden een Pizza Calzone welke met onder andere bruine bonen was gevuld. Dit vonden zij niet Arisch genoeg, de bonen waren namelijk bruin. Ondanks de ergernissen over dit stel, hadden we toch een vermakelijke avond.

Labels: Curaçao, Martha Koosje, restaurant, Eddy Mar, ezels, apartheid, percussie