Willibrordhaeghe is een heel apart hotel, er hangt ergens nog de typische kloostersfeer van rust en sereniteit, en zelfs hier en daar nog de specifieke kloostergeur, terwijl het hotel toch aan alle moderne standaards voldoet. De voormalige paters zijn verbannen naar een huis in de prachtige landschapstuin. Helaas kun je weinig van hun leefomgeving zien, om de tuin staat een dichte schutting. Wel is er nog een kapel bij het hotel, waar ze de missen bijwonen, je bent hier als gast van harte welkom, maar dit ging ons net een stapje te ver.
Deurne zelf stelt op zich niet heel veel voor, maar moest je om schoenen verlegen zitten, dan is er geen betere plaats te bedenken. Je vindt er schoenenwinkel na schoenenwinkel. En zo kon het gebeuren dat ik, na jarenlang opmerkingen gekregen te hebben over mijn onelegante schoeisel, eindelijk een heleboel elegante zomerschoenen heb gevonden waar ik wel op kan lopen. Al jaren kamp ik met een Morton neuroom in mijn voet, veroorzaakt door te lange banden in mijn gewrichten, waardoor ik alleen op onelegante wandelschoenen kan lopen. Nu ik eindelijk dus geschikte schoenen vond, kwam ik terug in het hotel als een heuse Imelda Marcos.
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten