Willibrordhaeghe 3.0

In 2014 namen wij met pijn in ons hart afscheid van hotel Willibrordhaeghe. Na elf jaar een hotel met een unieke sfeer te zijn geweest, viel het doek, wij waren dan ook al tijden een van de weinige gasten. Maar tot ons grote geluk nam de Fletchergroep Willibrordhaeghe in 2017 over. En zo konden wij afgelopen weekend toch weer naar ons favoriete hotel. Maar was het nog wel zoals het ooit was?

Oorspronkelijk was Willibrordhaeghe een missiehuis, geopend in 1955. In 2004 werd het missiehuis Conferentiehotel Willibrordhaeghe. De overgebleven paters verhuisden naar een naastgelegen gebouw. Wij ontdekten het hotel een paar jaar later en na de vondst van een geheimzinnig boek, heeft het hotel ons nooit meer losgelaten. Helaas moest het hotel in 2014 sluiten en werd het een verzorgingshuis. Ook dat duurde niet lang. De volgende bewoners waren anti-krakers. En in 2017 heeft de Fletchergroep het pand overgenomen.

Eigenlijk hadden we niet veel verwacht van Fletcher Kloosterhotel Willibrordhaeghe. Het is immers onmogelijk om die bepaalde sfeer terug te halen. Het is heel knap, maar het is Fletcher zeker gelukt. Sterker nog, het hotel is enorm verbeterd. Er hangt nog precies dezelfde kloosterachtige sfeer, maar met een nieuwe inrichting. Die inrichting is prachtig en luxe, maar sluit toch volledig aan bij de oorspronkelijke bestemming. Ook de kamers zijn enorm verbeterd. Daarnaast is de service sterk verbeterd. Vroeger was het moeilijk om een personeelslid te vinden in bar en restaurant, nu is alles keurig bemand met vriendelijk personeel. Ze doen echt alles voor de gasten, de barman probeerde zelfs met een vol dienblad door de dichte terrasdeur te lopen.

Leuke bijkomstigheid was, dat wij nu ook weer naar ons favoriete restaurant, Herberghe in de Heerlyckheid, konden. Daar was niets veranderd, het eten was nog steeds voortreffelijk en sterrenwaardig. Het leek zelfs wel of het eten nog beter was geworden, maar dat is welhaast onmogelijk. Wij kozen het verwenarrangement en dat was gang voor gang subliem.

Tevreden keerden wij huiswaarts. Dit gaan wij gauw nog eens doen.

Willibrordhaeghe; einde van een tijdperk

Deurne was na alle commotie bij de juwelier, afgelopen weekend weer zo rustig als altijd. Wel merkwaardig was dat, zonder dat we het ons aanvankelijk bewust waren, dit ons allerlaatste bezoek aan hotel Willibrordhaeghe was.

In het hotel was globaal gezien nog niet zoveel aan de hand. Tenminste niet als je van niets weet. Natuurlijk viel het ons wel op dat er geen terras meer was, terwijl dit er normaal hartje winter wel staat. Tot we in Deurne van betrouwbare bron vernomen dat Hotel Willibrordhaeghe per 1 juli gaat sluiten. Het hotel blijkt niet rendabel te zijn. Navraag bij het personeel bevestigde de geruchten: zij bleken 2 maanden geleden al gehoord te hebben dat zij per 1 juli op straat staan, een soort Willi Morris dus, heel triest. Wat er met het pand gaat gebeuren zegt niemand te weten. Wij hebben het vermoeden dat het een verpleeghuis gaat worden, het naastgelegen patershuis is immers ook al omgeturnd tot een verzorgingshuis, en heeft al een gigantische wachtlijst. Ook zagen wij dat er van enkele hotelkamers aan de achterkant al een soort huiskamer was gemaakt.

De treurigheid ten top was dat we zondagochtend al een kunstenaar al zijn beelden zagen weghalen uit het hotel. Met een klein karretje, haalde hij het hotel leger en leger, want er stonden nogal wat beelden van de goede man. Of het er tot 1 juli nog gezellig vertoeven is? Wij hebben in ieder geval afgelopen weekend maar vast afscheid genomen van dit unieke plekje.

Merkwaardig uitzicht

Afgelopen weekend waren wij weer eens in Willibrordhaeghe. Vanaf onze kamer hadden wij deze keer een merkwaardig uitzicht op de kapel. Uit het gras was een uitsnede, die erg leek op een wegrennende monnik (met zijn handen naar voren). Of heb ik een te grote fantasie?

Trouwen in Almere en zo

Ja, dat kan in Almere. En al denken de meeste mensen dat dat niets is, ik kan je nu zeggen dat het heel leuk is om in Almere te trouwen. We zouden in stilte trouwen, en daarom is het extra hartverwarmend dat we toch zoveel felicitaties en cadeaus hebben gehad, bedankt iedereen! Het is een onvergetelijke dag geworden. Helaas zijn alle leuke feesten altijd weer veel te snel voorbij.

We hadden gekozen om ook geen toespraken te doen, geen ringen, eigenlijk dus alleen het trouwen. Daarom dachten we dat we binnen 2 minuten wel weer buiten zouden staan. De ambtenaar van de burgerlijke stand en de bode bleken echter zulke leuke mensen te zijn, dat ze er met gemak een half uur van hebben gemaakt. Helaas weten we hun namen niet meer, maar echt grandioos hoe zij het allebei deden. De vrouw vertelde ook nog een en andere over de trouwzaal en de architect Cees Dam. Zo weten we nu waarom de ramen van het gemeentehuis rond zijn; dit is twee keer de letter C van de naam van de ontwerper. Alles aan de inrichting van de trouwzaal heeft een betekenis. Zo is er zoveel rood omdat het de kleur van de liefde is en zijn de stoelen goudkleurig voor voorspoed. Aan het eind van de ceremonie kregen we nog een leuke verrassing (ik zal niet zeggen wat, om de verrassing voor andere bruidsparen nog leuk te houden).

Eenmaal getrouwd zijn we afgereisd naar ons geliefde Kasteeltje Hattem. Ook daar kregen wij nog een aantal leuke verrassingen. Na een overnachting in de bruidssuite trokken we verder naar Deurne om mijn verjaardag te gaan vieren in Willibrordhaeghe.
En dan is nu zomaar weer alles voorbij, trouwen, verjaardag en kerst. Het is weer moeilijk wennen aan het gewone leven. Gelukkig is het bijna weer oud en nieuw en Michael´s verjaardag.

Een fijn jaarwisseling alvast en veel geluk en gezondheid in het nieuwe jaar!

Museum De Wieger

Museum De Wieger in Deurne is het voormalige woonhuis met praktijkruimte van de zeer veelzijdige Hendrik Wiegersma (1891-1969); hij was zowel huisarts, schilder, kunstenaar als schrijver. In 1972 is het pand aangekocht door de gemeente Deurne en verbouwd tot een museum. Het museum kreeg de naam De Wieger, naar de bijnaam die Wiegersma's patiënten hem uit genegenheid hadden gegeven.

Het huis is in 1922 gebouwd en werd ontworpen door de Helmondse architect Cor Roffelsen in een wonderlijke Oudhollandse stijl met elementen uit de neorenaissance. Later zijn er er aan de tuinkant nog twee ateliers bijgebouwd als werkruimtes om te schilderen. In de jaren dertig van de vorige eeuw was het doktershuis trefpunt voor talloze kunstenaars en intellectuelen. Wiegersma stond bekend om zijn onconventionele gedrag en zijn bijzondere omgang met mensen. In het museum zijn nog diverse foto's gezien van deze ontmoetingen. Wiegersma behandelde iedereen gelijk en liet ze naar draagkracht betalen. De pastoor stond bovenaan de lijst met mensen die hij in het geheel niet wenste te behandelen.

In het museum is werk van Wiegersma zelf te zien en diverse andere schilders uit het interbellum, onder wie Otto van rees, Moissy Kogan en Piet Wiegman. Het grappige is dat het huis geheel ingericht is als museum, maar het toch de sfeer uitstraalt van een woonhuis. Je voelt bijna de aanwezigheid nog van de mensen die er woonden. In het atelier ze je Wiegersma bijna zelf nog zitten. Toen wij het museum in mei bezochten was er de tentoonstelling Figuratief expressionisme uit de collectie Govers te zien. Het was een eclectisch samengestelde collectie, niet gegroepeerd rond een bepaald thema.

De vierde zoon van Wiegersma, Friso, schreef het Tuinpad van mijn vader, het bekende lied van Wim Sonneveld. Het is een nostalgische weergave van zijn emoties bij het weerzien van het door modernisering onherkenbaar geworden Deurne. Het pad naast Museum De Wieger heet sinds 2008 officieel Het tuinpad van mijn vader.

Thuis heb ik nog een ansichtkaart
waarop een kerk, een kar met paard
een slagerij J. van der Ven

Een kroeg, een jufrouw op de fiets
het zegt u hoogst waarschijnlijk niets
maar het is waar ik geboren ben

Dit dorp, ik weet nog hoe het was
de boerenkinderen in de klas
een kar die ratelt op de keien

Het raadhuis met een pomp ervoor
een zandweg tussen koren door
het vee, de boerderijen

En langs het tuinpad van mijn vader
zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter
dan dat het nooit voorbij zou gaan

Wat leefde ze eenvoudig toen
in simpele huizen tussen groen
met boerenbloemen en een heg

Maar blijkbaar leefden ze verkeerd
het dorp is gemoderniseerd
en nou zijn ze op de goeie weg

Want ziet hoe rijk het leven is
ze zien de televisiequiz
en wonen in betonnen dozen

Met flink veel glas dan kun je zien
hoe of het bankstel staat bij Mien
en het dressoir met plastic rozen

En langs het tuinpad van mijn vader
zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter
dan dat het nooit voorbij zou gaan

De dorpsjeugd klit wat bij elkaar
met minirok en beatle-haar
en joelt wat mee met beat-muziek

Ik weet wel, 't is hun goeie recht
de nieuwe tijd, net wat u zegt
maar het maakt me wat melancholiek

Ik heb hun vaders nog gekend
ze kochten zoethoud voor een cent
ik zag hun moeders touwtjespringen

Dat dorp van toen dat is voorbij
dit is al wat er bleef voor mij
een ansicht en herinneringen

Toen ik langs het tuinpad van mijn vader
de hoge bomen nog zag staan
ik was een kind, hoe kon ik weten
dat dat voor goed voorbij zou gaan

In de Heerlyckheid

Soms ontdek je van die plekjes, daar moet je gewoon vaker heen. Voor ons was is dat het geval met Restaurant Herberghe in de Heerlyckheid.  En zo besloten we binnen een week nogmaals naar Deurne te gaan.


Deze keer gingen we gewoon lopend vanaf Willibrordhaeghe. De eerste keer hadden we een taxi genomen, omdat we dachten dat het hotel een behoorlijk eind van het restaurant af lag. De taxichauffeuse vertelde ons al dat het eigenlijk onzin was daarvoor een taxi te nemen, dat bleek ook wel toen we binnen enkele minuten voor het restaurant stopten. De reden daarvan is dat het restaurant nogal onopvallend is, zoals wel vaker met pareltjes het geval is, zou je er zo voorbij rijden. Niet doen, want dan mis je een geweldige culinaire ervaring. Zoals ze zelf al zeggen: "Wie hier eenmaal gegeten heeft zal nooit meer achteloos voorbij wandelen.".

De filosofie van de heerlyckheid is gasten laten genieten van eerlijke culinaire gerechten in een gastvrije Brabantse informele sfeer. De producten waarmee wordt gekookt zijn eerlijk, duurzaam en vers. Het klinkt allemaal eenvoudig, maar als je ziet en vooral proeft wat chef-kok Leon Barents met deze producten doet, doen alle beschrijvingen deze keuken te kort. Vanuit de open keuken zie je ook hoe Leon Barents vol passie en toewijding de gerechten bereidt en er ware kunstwerkjes van maakt.

In 2009 is De Heerlyckheid uitgeroepen tot beste Aspergerestaurant van Brabant, geheel terecht.  Het verbaast ons dat De Heerlyckheid nog geen Michelin ster heeft gekregen, maar dat komt vast alleen omdat de controleurs van Michelin het restaurant nog niet hebben kunnen vinden.

Willibrordhaeghe

Dit weekend zijn we na lange tijd weer eens in het voormalige klooster/ missiehuis, nu hotel, Willibrordhaeghe geweest. Na 4 jaar was het er nog niets veranderd en bleek dat ze er nog steeds in kwaliteit geloven. Tot 2004 was Willibrordhaeghe een klooster en seminarie. Sindsdien is het omgetoverd tot een gastvrij hotel, waar het prima vertoeven is.


Willibrordhaeghe is een heel apart hotel, er hangt ergens nog de typische kloostersfeer van rust en sereniteit, en zelfs hier en daar nog de specifieke kloostergeur, terwijl het hotel toch aan alle moderne standaards voldoet. De voormalige paters zijn verbannen naar een huis in de prachtige landschapstuin. Helaas kun je weinig van hun leefomgeving zien, om de tuin staat een dichte schutting. Wel is er nog een kapel bij het hotel, waar ze de missen bijwonen, je bent hier als gast van harte welkom, maar dit ging ons net een stapje te ver.


Deurne zelf stelt op zich niet heel veel voor, maar moest je om schoenen verlegen zitten, dan is er geen betere plaats te bedenken. Je vindt er schoenenwinkel na schoenenwinkel. En zo kon het gebeuren dat ik, na jarenlang opmerkingen gekregen te hebben over mijn onelegante schoeisel, eindelijk een heleboel elegante zomerschoenen heb gevonden waar ik wel op kan lopen. Al jaren kamp ik met een Morton neuroom in mijn voet, veroorzaakt door te lange banden in mijn gewrichten, waardoor ik alleen op onelegante wandelschoenen kan lopen. Nu ik eindelijk dus geschikte schoenen vond, kwam ik terug in het hotel als een heuse Imelda Marcos.


Wordt vervolgd.

Deurne; iedereen welkom

Al heeft de eigenaar van café ‘t Koepeltje jarenlang beleggers bedrogen en voor 10 miljoen opgelicht, Deurne is best een leuke plaats. De eigenaar van ’t Koepeltje bleek ook helemaal geen door en door slechte man, hij heeft na het ineenstorten van de beleggingen dan ook de hand aan zichzelf geslagen.

Na leuk gewinkeld te hebben, en zowaar in de weinige winkels die er zijn nog wat koopjes op de kop te hebben getikt, bezochten wij Beekman & Beekman, met een prachtig interieur. Wel had er onlangs iets merkwaardigs plaatsgevonden, want er hing een bordje onder aan de trap dat de rookruimte (helemaal boven met een open balustrade) gesloten was wegens wangedrag. Het was ons niet duidelijk of dit ging om slechte beleggingen of dat er iemand al rokend naar beneden was gesprongen. Gezien het taalprobleem hebben wij dit maar niet verder onderzocht.

Deurne geeft eenieder een welkom gevoel, ook de eerste allochtoon was er al vrolijk loempia’s aan het bakken, gebroederlijk achter Toon Kortooms, de befaamde streekroman schrijver uit Deurne. Het was dan ook jammer dat wij alweer snel richting klooster moesten vertrekken, wij hadden ons er best nog een paar dagen vermaakt.

Geloven in Valentijn

Valentijnsdag en kloosters gaan over het algemeen niet goed samen. Dit ligt anders voor een klooster dat hotel is geworden en als motto heeft "Geloven in kwaliteit". Wij besloten dit eens nader te onderzoeken en zo reisden wij af naar Willibrordhaeghe in Deurne.

Het klooster-hotel bleek enorm groot en de Valentijnsstellen zagen wij dan ook uit alle hoeken en gaten komen. Later kwamen wij erachter dat er ook nog 21 feest- en conferentiezalen waren, dus er kwamen ook nog mensen met andere doelen. Groot of niet, de ontvangst was echter allerhartelijkst en de kamer groot en mooi met een leuke Valentijnsverrassingstafel.
Al is alles modern en comfortabel ingericht, je ziet aan alles dat het een voormalig klooster is, wat een heel aparte sfeer geeft. Over het eten, een 6 gangen amusediner, hadden wij wat sober-klooster-gevoelens, daarom hadden wij in Deurne zelf vast een leuke Griek uitgezocht voor na het diner. Dit bleek een grote vergissing, het Valentijnsmenu bleek een geweldig diner te zijn en avond- en maagvullend. Wordt vervolgd.