In het normale leven probeer ik doemdenkers te mijden als de pest. Eindtijddenkers, complotfluisteraars, preppers met blikken bonen en zaklampen op zonne-energie, ik loop er met een grote boog omheen. Helaas kwam vandaag de Apocalyps in papieren vorm mijn huis binnenwaaien, als een zwerende, wijzende vinger: “let op, zie je wel, denk vooruit.”
Ik dacht altijd dat de ondergang iets zou zijn dat anderen overkwam. Mensen met een kelder of een boot, maar nu blijkt dat ook ik mee mag doen. Van de overheid nog wel. Gelukkig heb ik nu een boekje, want stel, het einde van de wereld breekt aan, dan is het handig als je weet waar je pleisters liggen.
Aanvankelijk leek het nog gezellig. Samen met de buren, die ik alleen ken van hun te luide feestjes, luisterden we naar de noodradio. Kaarsen aan, dekentjes om, sfeer van rampenromantiek. Het kan verkeren.
Daarna werd het grimmiger. Een fluitje om de hulpdiensten te waarschuwen? Betekent dat dat ik straks ergens onder het puin lig? Dat lijkt me uitstekend voor de moraal van de overlevenden: een straat vol fluitende lijken. En waarvoor heb ik een plattegrond van mijn buurt nodig? Omdat ik mijn eigen straat niet meer herken tussen de rokende kraters? “Het kan zijn dat oriëntatie moeilijk wordt.” Dat is een elegante manier om te zeggen: er is geen stad meer.
Het document heeft gelukkig ook verbindende elementen. In deze tijd van polarisatie word je aangemoedigd om in gesprek te gaan met buren, vrienden of familie. Blijkbaar weet men bij het NCTV dat we dat verleerd zijn. Er staan voorbeeldzinnen bij, voor het geval je voor het eerst sinds 2019 weer een levend wezen spreekt.
Toch vraag ik me af of de schrijvers hun lezers erg hoog inschatten. Halverwege staat er geruststellend: “dit verhaal is niet echt.” Een detail dat je in een handleiding voor overleven doorgaans niet verwacht. En dan: “Je bent ook trots, omdat je spullen klaar hebt liggen, omdat je bent voorbereid.” Totdat, denk ik dan, die raket toch op je hoofd neerkomt. Ik kijk naar mijn doos met crackers, plastic lepeltjes en een zaklamp zonder batterijen. Trots is niet het eerste woord dat in me opkomt.
Het einde zal, aldus de handleiding, op een vrijdagavond plaatsvinden. Typisch, daar gaat mijn weekend. Al zal de vrijmibo ongetwijfeld gewoon doorgaan, we klinken, lachen te hard en precies als de wijn begint te werken en iedereen iets te hard “fijn weekend!” roept, besluit het universum dat dat een goed moment is om af te sluiten.
Als soundtrack kies ik The Pixies - Que será, será, gevolgd door Leonard Cohen - Dance me to the end of love.
Bedankt, NCTV. We voelen ons veilig.
#nctv, #denkvooruit, #noodsituatie, #rampenplan, #overheidsadvies, #doemdenken, #apocalyps, #eindevandewereld, #voorbereiding, #crisiscommunicatie, #overleven, #noodradio, #preppers, #denkvooruitcampagne, #rampeninstructie, #onvermijdelijkeinde
