Leuven: Zorba en de verdwenen Jezus

Op mijn verjaardag kan een bezoek aan de kerststal natuurlijk niet ontbreken. Helaas bleek bij de grote kerststal in Leuven de mede-jarige verdwenen, welke ook nooit meer terug is gevonden. Buiten Jozef, Maria en nog wat koningen leek er ook niemand erg mee te zitten in de stad.

Wij besloten mijn verjaardag bij Zorba de Griek te gaan vieren. Dit restaurant lag weliswaar niet in Leuven, maar in Heverlee, toch was het volgens de kaart slechts 1 straat door langs een park, we besloten dit kleine stukje dus maar te lopen. Het park bleek vele kilometers lang, terug zou het dus een taxi worden. Onderweg had ik tijd genoeg om na te denken over mijn analyse voor het vak Bewegend Beeld, waarvoor ik de film Alexis Zorbas aan het uitwerken ben. Het is door die film dat er nu zoveel restaurants op de wereld zijn die Zorba heten, als die allemaal een avond omzet zouden doneren zou de Griekse crisis op slag verdwenen zijn.

Eindelijk brandde er licht in de verte en bij aankomst stonden er al drie prototype Zorbassen klaar om ons met een brede grijns naar de tafel te begeleiden. In een soort Griekse grootmoeders woonkamer werd door de 3 Grieken niets aan het toeval over gelaten, niets was hen te veel om ons een onvergetelijke avond te bezorgen. Ter verhoging van de kerstvreugde stond er een cd op met Griekse kinderliedjes, daar konden we lang van genieten, want het eten liet nog wel even op zich wachten. Toen er voor het grote feest een al even omvangrijke Griekse familie binnenkwam werd de aandacht van de Zorbassen verlegd naar hun landgenoten. Er was nog nauwelijks een ober te zien omdat zij afwisselend gezellig aanschoven bij de asbak buiten en bij de familie. Buiten bij de asbak lag overigens een glossie waarin  een lovend artikel over het restaurant stond, toen ik echter de andere restaurants in het blad wilde bekijken bleek dit niet te kunnen, de bladzijden waren met zoveel paperclips vastgeklonken, dat het bladeren naar de concurrentie onmogelijk was.

Uiteindelijk kwam het eten en dat was wonderwel uitstekend. Net als de inrichting was dit geheel op grootmoeders authentieke wijze klaargemaakt, maar dat was in dit geval zeer positief. Plotseling kwamen er twee bejaarde Grieken binnen met een soort mandolines onder de arm. Ze gedroegen zich echter als Justin Bieber, nu vind ik zijn muziek ook slecht, maar helaas bleek de muziek en zang van Fidel en Fidel van nog veel slechtere kwaliteit te zijn. Al snel begonnen we terug naar de kinderliedjes te verlangen. Het bejaarde duo wist echter van geen ophouden en kwam aan elke tafel opdagen als ware ze het godsgeschenk zelve. Om nog meer ellende te voorkomen besloten wij zo boos en gemeen te kijken, dat ze onze tafel begonnen te negeren. De cirkel waarmee ze dat deden werd gelukkig ook steeds groter.

Aan alle goede dingen komt een einde. Bij Zorba in Heverlee kun je echter wat langer genieten voor dat dat einde er is, er was uiteindelijk namelijk niemand meer die bereid was om nog een rekening op te gaan maken. Toen de taxi zich meldde zagen ze echter nog net op tijd in, dat ze het geld toch wel nodig hadden. Al bij al een uitstekende Griek, buiten het eten is het vermakelijkheidsgehalte zeer hoog.

Van een Griekse avond en een torenverduistering

Afgelopen zaterdag vierden we de 65 jarige verjaardag van Michael's vader bij een Griek in Antwerpen. Op deze warmste 1 oktober ooit kon het niet anders dan een geslaagd feest zijn.

De kok had maar liefst een heel varken voor ons gebraden, we hebben dan ook heerlijk gegeten en gedronken. Uniek was dat we de hele avond buiten konden zitten, het leek alsof we echt in Griekenland waren, niet alleen door het warme weer, maar vooral ook door het gezellige Griekse binnenplaatsje waar we zaten. Ook het gezelschap was zonder uitzondering heel geslaagd, dus ik kan niet anders zeggen dan dat het een geweldige avond was voor zowel de jarige als voor ons. Om het vakantiegevoel compleet te maken hadden we een taxi besteld bij taxi Sinjoor, ook daar was niets mis mee, ik vind het zelfs een echte aanrader als je eens een taxi in Antwerpen nodig hebt.

Rokers wordt het tegenwoordig erg moeilijk gemaakt in België. Gelukkig had ik een gezellig rokersclubje met Danielle en Marie-Claire, de tantes van Michael. Zo konden we gedrieën regelmatig op straat onze slechte gewoonte uitoefenen. Wel bleek Antwerpen een soort Singapore geworden te zijn, het weggooien van een peuk wordt hoog beboet en streng gecontroleerd, in principe is het alleen nog toegestaan je peuken dan maar gewoon op te eten.

Tijdens de rookpauzes hadden we uitzicht op de prachtig verlichte kathedraal van Antwerpen en daar deed Marie-Claire, toch zelf een Antwerpse, nog een nieuwe opmerkelijke ontdekking; er is een toren voor de klok gebouwd waardoor je dus eigenlijk de tijd niet meer kunt zien. En zo werd het nog een lange, tijdloze, tropische avond.