Door Michael Koukos
Zoals jullie al weten ben ik een geruime tijd
administratief gehandicapt door het verlies van mijn rijbewijs.
Uit pure plichtsgetrouwheid en blijk van burgerzin, maar vooral ook omdat het zonder dit papiertje onmogelijk is een nieuwe auto te kopen besloot ik,een jaar na de vermissing, toch naar
Belgie te togen om aldaar een nieuw exemplaar af te halen.
Nu lijkt dit een koud kunstje maar niets is minder waar. Hoewel de de lokale Stabroekse ambtenarij al een week van tevoren telefonisch was wakkergeschud met betrekking tot dit zeer belangrijke buitenlandse bezoek, bleken zij aldaar aangekomen toch nog een onaangename bureaucratische verrassing in petto te hebben.
Hoewel men mij daar door de telefoon niets van had gezegd moest er namelijk eerst aangifte bij de politie worden gedaan.
Allicht had het iets te maken met het gebrek aan een sierende muts die mij zou kunnen identificeren als tevreden Postbank klant die niet bij zijn geld kan. Wat er ook van zij,...ik zag er in de Stabroekse ogen toch een beetje onguur uit. Toen ik vroeg of dit ook op het politiebureau op de benedenverdieping kon, kreeg ik als enige antwoord een pijnlijke ambtelijke grimas te zien, die duidelijk verraadde dat dit manoeuvre om deze monsterlijke klus tot na de lunch uit te stellen nu tot mislukken gedoemd was.
Ik liet deze stille wenk dus niet aan mij voorbij gaan en daalde de trap af richting loket. Het loket zag er verlaten uit maar ik liet mij niet uit het lood slaan. Hier moest zich ergens een politieagent verbergen...maar waar?
Toen viel mijn oog op een minuscuul bordje waarop "Kloppen AUB" stond vermeld. De Belgische techniek staat duidelijk voor niets want al na de achtste keer kloppen kwam er een hijgende puffende en steunende vrouw de hoek omgezeild.
Zij deed alsof Al Qaida net al zijn duivels op de Stabroekse metropool had losgelaten en de race met de tijd, door het opmaken vanmijn attest, nu definitief verloren zou zijn. Akkoord, het opmaken van zo een document is a dirty job...but somebody has to do it. Er werd mij gevraagd om plaats te nemen en al na ongeveer 30 minuten was ik trotse bezitter van een document waarop 2 vakjes waren aangekruisd.
Daar het aankruisen van een vakje op een brief dus gemiddeld 15 minuten kost, begon ik het ergste te vrezen wat de opmaak van een volledig nieuw rijbewijs betreft.
Deze vrees bleek gelukkig ongegrond. Bovendien kreeg ik tijdens het wachten nog een schitterend staaltje van Belgische humor voorgeschoteld. De Belgen zijn namelijk erg sterk in het verzinnen van nieuwe Belgenmoppen. Er melde zich een man bij de dienst bevolking die zich had laten wijsmaken dat hij naast zijn paspoort ook nog een apart begeleidend document nodig had om het land te verlaten.
Dit nieuwtje sloeg in als een bom want niemand had het noord-Antwerpse ambtenarenlegioen hiervan op de hoogte gebracht.
Al snel werd de argeloze burger omringd door een leger van ambtenaren die het verhaal uit eerste hand wilden vernemen. Een ambtenaar, die wij nog kennen van vroeger, wist te vertellen dat hij vorig jaar nog naar het buitenland was geweest en dat men toen geen extra documenten had gevraagd.
Ik kreeg nu door dat het zaak was om snel mijn rijbewijs en mijn biezen te pakken en te maken dat ik zo snel mogelijk de grens over was daar alles blijkbaar snel kan veranderen in Belgie.
Ik besloot nog even het risico te nemen om langs het appartement te rijden waar wij een jaar lang hebben gewoond maar besloot toen de troosteloosheid snel achter mij te laten en weer terug te keren naar 2007.
Jakob Bos (84) uit Farmsum heeft geen rijbewijs, maar daar gaat verandering in komen. Sinds kort is deze tachtigplusser de oudste leerling van rijschool Millennium.
