Gezinsuitbreiding; de e-reader

Terwijl de zomer voorgoed voorbij lijkt te zijn en het wereldnieuws over elkaar heen buitelt, kwam er gisteren met de post het cadeau der cadeaus; een e-reader.

De boeken zijn hier niet aan te slepen, en het huis slipt zo'n beetje dicht van de boeken. Ook van het geld is het zonde, daar ik veel, echt heel veel, lees en dus minstens voor 10 euro per dag verlees. Daarnaast is het ook met vakanties altijd een crime, het is of slepen met loodzware tassen en koffers, of balen als er ter plaatse geen goede boeken (of niet in de juiste taal) te vinden zijn. Michael, meestal de leverancier en financier van mijn boeken, vond het daarom hoog tijd voor een e-reader.

Morrend en al bij voorbaat ontevreden wachtte ik op de post. Lezen van een scherm zou toch nooit het lezen in een echt boek kunnen vervangen. De geur van een nieuw boek, het omslaan van de bladzijden, zouden dingen zijn die ik allemaal vreselijk zou gaan missen. Michael had voor hemzelf ook een e-reader besteld, dus stelde hij voor er maar 1 uit te pakken, die ik dan eerst kon proberen en als het niet zou bevallen de andere direct terug te sturen.

Ik kan je zeggen, het is in een woord geweldig! Ik begon te lezen en was direct gewend. Wij hebben een Aluratek en ik kan die aan iedereen aanbevelen. Hij is niet te groot, supereenvoudig te bedienen en het scherm leest heerlijk. De e-reader is bovendien lekker licht, wat veel handiger is dan met een loodzwaar boek in bed boven je hoofd te balanceren. Maar echt het allerleukste is wel dat je zoveel boeken kunt lezen als je wilt, je nooit zonder een goed boek hoeft te zitten, praktisch alles is wel te downloaden. Enige minpuntje is dat er nog niet veel studieboeken zijn voor de e-reader, maar ik denk dat dat slechts een kwestie van tijd is.

De gehaaide haai

Altijd op zoek naar boeken om in te kopen, bezoeken wij regelmatig rommelmarkten. Zo togen wij vandaag naar Zorgcentrum (voorheen heette zo'n instelling bejaardenhuis) De Overloop in Almere Haven.

De bejaarden van Almere Haven zitten diep verscholen in de Havenkom, maar met de TomTom lukte het ons nog net op tijd bij De Overloop te arriveren. Het gebouw zelf lijkt meer op een onneembare vesting, wij moesten dan ook drie maal het hele gebouw omlopen om een ingang te kunnen vinden. Aldaar stond een bord dat ons doel in het restaurant te vinden was. Toen wij de troosteloze gangen door- en de trap opliepen begrepen wij gelijk waar de naam van dit zorgcentrum vandaan komt, aan de vreselijke urinegeur te ruiken moeten zij voortdurend last hebben van een overlopend toilet.

In het restaurant stonden 4 tafels met rommel, waarvan er maar een met boeken. Erachter zat, i.t.t. wat vaak het geval is bij dit soort evenementen, geen vriendelijke bejaarde, maar een oude gehaaide haai. Naast haar stond een vogelkooi met geld, door haar met argusogen bewaakt, en aan haar rechterzijde zaten twee aardige, maar erg onderdanige, vriendinnen van de haai.
Veel goede boeken had zij niet, toen ik er dan ook maar een stuk of 4 kocht snauwde zij mij het bedrag toe, waarna ze met een boze beweging het geld uit mijn handen graaide. Direct daarna werd mij nog een doos in handen geduwd en schreeuwde de haai mij toe "Hier! kijken!".
Toen ik de doos terug gaf en wij zo snel als wij konden de aftocht bliezen, voelde ik de blik van "Jaws Boeken" in onze rugggen priemen.

Tot onze onsteltenis had de verkoopster van "Jaws Boeken" er ook nog voor gezorgd dat wij het pand nooit meer zouden kunnen verlaten, alle deuren zaten op slot. Gelukkig was er nog een vriendelijke receptioniste met een sleutel, en zo reden wij er als een haas op de vlucht voor jaws vandoor.