Met de Kameraden op Kalymnos

Na dagen zeuren mocht Angela voor het eerst van haar leven naar een concert. Volgens haar zou het een geweldig rockconcert worden in het centrum van Pothia (Kalymnos), op het plein naast de kerk, waarop duizenden rockfans af zouden komen. En wij mochten mee. Een en ander had vanzelfsprekend heel wat voeten in aarde.

Angela zelf kon zich de hele week slechts druk maken om de outfit waarmee wij op het concert gezien zouden gaan worden. Het was belangrijk als rocker gekleed te gaan, dus dat was perse zwart, we zouden voor gek staan met wat anders.
Maki en Niki, haar ouders, hadden hele andere zaken om zich druk over te maken. Ten eerste was er de prioriteit van het zoeken naar een echtgenoot voor hun dochter, want met 21 jaar nog ongehuwd zijn baart op Telendos vele zorgen. Daarnaast waren ze erg bezorgd dat er wat zou gebeuren met Angela. Wij moesten dientengevolge elke avond op audientie komen om een spervuur van vragen te beantwoorden. Alle huwelijkskandidaten moesten door ons streng gekeurd worden (naar oud Telendosse normen) tevens mocht Angela niet drinken, headbangen of zich anderszins afwijkend gedragen van de norm die geldt voor een net, ongehuwd meisje.
De verantwoording die op onze schouders rustte werd met de dag groter en wij begonnen dan ook angstig uit te kijken naar de vrijdagavond van het Grote Gebeuren.

Toch werd het vrijdagavond en vertrokken wij met een overenthousiaste Angela richting Kalymnos. Daar zouden wij haar buurmeisjes uit Kalymnos (in de winter woont Angela op kalymnos) ontmoeten op een terrasje om gezellig in te drinken met een frappe.
De buurmeisjes bleken twee valse krengen te zijn, die niets met Angela op hadden, maar gelukkig had zij dit in haar blijdschap niet door en bleef de stemming er in zitten.

Eindelijk konden we vertrekken naar het plein bij de kerk. Opmerkelijk was dat wij de enigen leken die die kant op gingen, dit terwijl er zo'n groot publiek verwacht werd.
Daar aangekomen zagen wij een podium met een tiental (lege) plastic stoeltjes ervoor. Meest shockerend was echter dat de strekking van dit concert direct duidelijk was; het plein, podium en zelfs de kerk hing namelijk vol met talloze vlaggen met hamers en sikkels. Aan de (kerk) muren hingen plakkaten met propaganda en het geheel werd geflankeerd door stoeltjes met stichtelijke propagandaboeken.
Het duurde dan ook enige uren voor het concert begon omdat het hele partijprogramma nog geschreeuwd moest worden op ouderwetse oostblokmethode, door een krakende, te luid afgestelde microfoon.
Het erge was dat het handjevol mensen dat er zat, aan hun t-shirts, baarden, lang haar en entousiasme te zien ook allen van de communistische partij bleken te zijn. Onze outfit maakte dan ook geen enkele indruk, zwart was duidelijk niet de norm.
Angela kon het echter niet deren en wachtte vol spanning op de muziek. Wij zaten ons te schamen en waren blij dat de kans door bekenden gespot te worden vrijwel nihil was.

Na al het schaamtevolle wachten kwam de vermeende wereldact dan toch nog. Een paar pubers met lang haar (zelfs zij waren niet in het zwart) bestegen het podium. Aangevoerd door een leadzanger met een wel erg vieze spijkerbroek, die kennelijk last had van een acute keelontsteking. De klassieke nummers waren nog wel aardig omwille van de nummers. Gelukkig waren de originele bands zoals U2 nog niet overleden, want anders hadden ze zich geheid in hun graf omgedraaid.

Geluk bij een ongeluk moest Angela met de laatste boot naar huis komen, en zo gingen we met de taxi, met piepende banden weer richting Telendos. Gelukkig had er nog 1 iemand van het concert genoten. En dat we met lege handen terug kwamen (zonder de echtgenoot) vonden Maki en Niki in dit geval helemaal niet erg.