Voor iemand die zo bang is voor tandartsen, ziekenhuizen en behandelingen als ik heb ik afgelopen week toch wel horrordagen meegemaakt.Het begon allemaal met een verschrikkelijke, allesoverheersende pijn in mijn linkerkaak en alle kiezen daarin, zowel boven als onder. Na de vorige nachtmerrie bij de tandarts (een jaar geleden) heb ik het dus nooit meer aangedurfd een praktijk van binnen te gaan bekijken. De pijn werd echter zo ondraaglijk dat er geen ontkomen meer aan was. Na uren zoeken op internet sprak mij de site van Tandartspraktijk De Waterval nog het meeste aan, voor zover zoiets natuurlijk aan kan spreken. Ik kon dezelfde dag al terecht. Met het zweet in mijn handen en kramp in mijn kaken ging ik er naartoe. In de wachtkamer zaten meerdere angsthazen, dat schiep meteen een band. Ook zat er een lief oud vrouwtje (jawel met nog eigen tanden!) die ons vertelde dat iedereen bij De Waterval erg lief en deskundig is en angst dus absoluut niet nodig is.
Ik werd geholpen door tandarts Monika en assistente Mary, die erg aardig waren en, niet onbelangrijk, heel geruststellend. Ik had een fikse ontsteking, maar met een doos vol pijnstillers en een weekje antibiotica zou alles beter worden. Met een afspraak voor een wortelkanaalbehandeling een paar weken later, ging ik hoopvol naar huis.
De komende 2 dagen echter werd de pijn steeds erger en de kaak steeds dikker. Toen ik er donderdagmiddag steeds meer als Qausimodo begon uit te zien besloot ik toch nog maar eens naar De Waterval te bellen. Daar kon ik dezelfde avond nog terecht bij tandarts Linda, ook nu weer vrolijk bijgestaan door assistente Mary. Linda besloot de wortelkanaalbehandeling maar vast te starten. Helaas bleek, zoals alles aan mij, dit totaal anders te zitten dan bij andere mensen. Ze heeft echt 2 uur geprobeerd maar mijn kanalen bleken zo vreemd te lopen dat deze niet gevonden konden worden. Dan maar trekken. Linda deed echt haar uiterste best maar na diverse pogingen bleek dit toch meer iets voor de kaakchirurg te zijn. De volgende dag zou ze daar een spoedafspraak regelen. Wanhopig en met tranen in mijn ogen ging ik naar huis.
Na wederom een slapeloze, pijnlijke nacht, kon ik dan gisteren bij de kaakchirurg terecht. Trillend van angst ging ik naar het Flevoziekenhuis. Daar trof ik een soort kaak/tand-fabriek aan, maar iedereen was ook hier erg vriendelijk. Je wordt eerst helemaal verdoofd klaargelegd en als alles in gereedheid is komt de kaakchirurg. Het bleek een moeilijke kies met een erg grote cyste in mijn kaak te zijn. Er moest dus flink gehakt en gebeiteld worden. Dit was vreselijk eng, het lijkt alsof je hele kaak in puin wordt geslagen, maar het moet gezegd je voelt er niets van. Na 10 minuten was het leed geleden en stond ik met nog meer pijnstillers en en spoelmiddel weer buiten.
Ongelooflijk maar waar, toen de verdoving was uitgewerkt was de pijn stukken minder dan voor de operatie. Ook is mijn gezicht alweer geslonken tot nog slechts een halve Quasimodo.
Ook ongelooflijk is dat ik 's middags nog gebeld werd door de medewerkers van De Waterval om te informeren hoe het gegaan was bij de kaakchirurg. Zo'n service maak je toch niet vaak meer mee.
Eind goed al goed; kies, cyste en angst voor de tandarts zijn allen voorgoed verdwenen.
Labels: angsttandarts, wortelkanaalbehandeling, cyste, kaak, tandarts, Almere, De Waterval, angst, kaakchirurg, Flevoziekenhuis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten