Terug van Telendos met de Connexxion deportatie-service

Ondertussen zijn wij weer terug van een weekje Telendos. Gistermiddag vertrokken wij, uitgezwaaid door onze nieuwe vriend Nic en het halve eiland, met de gedachte dat wij rond 00.00 weer thuis zouden zijn. Dit werd na allerlei verwikkelingen toch nog 4.00 uur vanochtend.

Het begon al op Kos, waar wij vertrokken met 1,5 uur vertraging. Transavia schijnt nog steeds de hagelschade bij vele vliegtuigen niet opgelost te hebben, en daarom moesten wij wachten tot zij ergens een vreemdsoortig toestel (de nooduitgangen heetten daardoor “Saida”?) konden leasen. Uiteindelijk lukte dit, en met de gebruikelijke vliegangst namen wij plaats in het toestel. Na gedurende 2 uur met zweet in mijn handen te hebben zitten wachten op het akelige opstijgen, konden wij nog steeds niet vertrekken. Er bleken nog 2 passagiers te ontbreken. Ongelooflijk dat daar nog op gewacht werd, na vele protesten besloot men dan ook maar de bagage van de 2 laatkomers uit het ruim te verwijderen. Helaas kon men die niet vinden, wat achteraf heel logisch was, daar de 2 een administratieve fout betrof en er dus helemaal niemand meer moest komen. Gelukkig voor ons bleken de administratieve fouten naast ons te zitten, zodat wij heerlijk ruim zaten.

Aangekomen op Schiphol zagen wij op de bagageband aanvankelijk niets komen, dit bleken de koffers te zijn van de administratieve fouten. Waarna wij ons naar de Schiphol Taxi balie spoedden. Daar bleek de administratieve fout plaatsgemaakt te hebben voor een chromosomale fout. In april hadden wij het bij hetzelfde bedrijf al aan de stok gehad met een chauffeuse (type ik had eigenlijk man moeten zijn) die zij hadden ingehuurd bij Connexxion. Wij moesten toen vreselijk lang wachten, waarna wij door de chauffeuse de hele weg werden uitgescholden, een en ander kwam tot een climax toen zij in Almere onze koffers door de straat gooide. Ik heb destijds een klacht ingediend, waarna ik een keurige brief ontving dat de chauffeuse een waarschuwing had gekregen welke was toegevoegd aan haar personeelsdossier. Nu wij wederom erg lang moesten wachten hadden wij al een donkerbruin vermoeden wie deze keer onze chauffeur zou zijn. En ja hoor daar ging de schuifdeur open en kwam de chauffeuse met een van woede vertrokken gezicht zwijgend op ons af. Haar werkgever had blijkbaar de waarschuwing ook letterlijk tot uitvoering gebracht en haar deze keer, als waarschuwing voor eenieder, in een bijpassend groen Gestapo pakje gestopt.

Met een rechte rug en ijzige blik marcheerde de chauffeuse naar het busje, alleen de Duitse marsmuziek ontbrak er nog aan. Gedurende het hele traject naar Almere , in een al even onheilspellende mist, werd er door haar geen woord gesproken. Eenmaal aangekomen hield zij zich wel aan de instructie dat zij niet meer met koffers van passagiers mag gooien, deze moest Michael eigenhandig uit het busje halen, onder het streng toeziend oog van de kampbeul. Vervolgens ging zij met een waanzinnige blik in haar ogen op zoek naar eventuele schade die wij in het busje zouden kunnen hebben aangericht, zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten zeg maar. Toen hier uiteraard geen sprake van was scheurde zij er met piepende banden vandoor, op weg naar een nieuwe deportatie.