Jeruzalem; De Olijfberg

De Olijfberg (Har HaZeitim) in Jeruzalem is niet zomaar een berg, ten eerste is het eigenlijk geen berg, met zijn vier toppen is het meer een bergrug. Ten tweede is de geschiedkundige, religieuze en spirituele betekenis enorm. Naast deze meer verheven betekenissen, is het uitzicht over de oude stad van Jeruzalem gewoon mooi (wie kent de overbekende plaatjes niet?).

Het meest opvallend zijn de duizenden graven op de flanken van de Olijfberg. Zowel joden als moslims willen hier graag begraven worden. Dit allemaal door een zinnetje in het Bijbelboek Zacharia, waarin de Olijfberg wordt genoemd als plaats waar God zal beginnen met het tot leven wekken van de doden aan het einde der tijden. De wederkomst van Isa wordt niet expliciet in de Koran genoemd, desondanks is de Olijfberg ook voor moslims een geliefde begraafplaats. Op de joodse graven liggen losse stenen, dit gaat terug tot de tijd dat de joden in de woestijn leefden, om het graf in de woestijn te markeren legden ze er stenen op. Mensen op doortocht vulden uit respect voor de dode de stenen weer aan.

Ook voor het christendom heeft de Olijfberg grote betekenis. Er zouden zich vele Bijbelse gebeurtenissen hebben afgespeeld. Aan de voet ligt Gethsemane, de plaats waar Jezus werd overgeleverd aan de Romeinen. Verder zou Jezus vanaf hier naar de hemel zijn gegaan, zijn er diverse engelen verschenen, werden hier diverse profeten beschreven en bouwde koning Salomo hier zijn offerplaatsen voor de afgoden. Op de berg bevinden zich dan ook diverse kerken.

Naast al deze religieuze betekenissen, is de Olijfberg ook gewoon een toeristische hotspot. Terwijl bussen vol toeristen worden uitgeladen, gaan de orthodoxe joden gewoon door met hun gebeden bij de graven. Het is moeilijk om de verhevenheid van de plaats te voelen met al die drukte, het grote openbare toilet doet daar ook al geen goed aan (maar mochten de religies gelijk krijgen, zullen er toch wat te weinig toiletten zijn).  Ondanks alle drukte moest ik denken aan de begrafenis van Rabin. Ik was destijds in Israël, maar niet in Jeruzalem. Toch kon je overal op televisie zijn begrafenis op de Olijfberg zien. Er was toen overal zoveel verdriet voelbaar, dat dat voor mij nog steeds de sterkste herinnering aan de Olijfberg is.

Wordt vervolgd.

Jeruzalem

Al ben ik al redelijk vaak in Jeruzalem geweest, de christelijke plaatsen ben ik nooit gaan bekijken. Dit was dus de kans om daar verandering in te brengen. Helaas was de sfeer er in oost-Jeruzalem niet beter op geworden.





Het christelijke deel begint vanzelfsprekend met de Via Dolorosa (letterlijk lijdensweg), die loopt van de Leeuwen- of St. Stefanspoort naar de Heilig Grafkerk. Volgens christenen werd Jezus, na zijn veroordeling door Pontius Pilatus langs de Via Dolorosa naar de executieplaats Golgotha geleid. Er zijn veertien kruiswegstaties*, allen gemarkeerd met een gedenksteen. Aangezien het stratenplan in Jeruzalem in de afgelopen 2000 jaar nogal is veranderd, is het niet aannemelijk dat de toenmalige weg dezelfde is als de huidige. Het is allemaal dan ook meer symbolisch, ten behoeve van pelgrims, dan historisch verantwoord.

Met enorm veel mensen persten wij ons door de kleine straatjes. Hoe verder je komt, hoe Arabischer het er begint uit te zien. Helaas werd de sfeer ook steeds grimmiger. Naarmate de spanning toenam, nam ook het zweet op het voorhoofd van onze gids Yaron toe. Ik was absoluut van plan mij van dit alles niets aan te trekken, tot een man die op een muurtje aan de zijkant zat, wel heel erg boos naar mij keek. Bruusk stond hij op en begon heel hard "Sharia" te roepen. Je ziet dat je in de mensenmassa geen kant op kunt, en toch...maakte mij dat zo boos! Gelukkig kon ik mijn woede inhouden, waarna ik en mijn belager ieder een andere kant opliepen. Waarom moeten mensen zo doen? En waarom moeten religies haat nog meer aanwakkeren? **.

De kruiswegstaties leiden naar de Heilig Grafkerk, welke stamt uit 326. Ze werd gebouwd in opdracht van Keizerin Helena, moeder van Constantijn. Zij beweerde dat zij het Heilige Graf had gevonden. Ze noemde de kerk Anastatis, de verrijzenis. Vanaf deze tijd werd de kerk, en het omliggende gebied, een belangrijke pelgrimsplaats voor christenen. Godsdiensttwisten en oorlogen zijn van alle tijden, de kerk is dan ook diverse malen verwoest. De huidige kerk stamt uit 1048. De Ottomanen stelden regels op omtrent het bestaat van de kerk. Zo kregen twee islamistische families de sleutel in bewaring om ruzies tussen de verschillende christelijke groepen (Grieks-orthodoxen, Rooms-Katholieken, Armeens-orthodoxen, de Koptische kerk en de Ethiopische kerk) te voorkomen. Deze regeling is tot de dag van vandaag van kracht.

In de kerk is het vanzelfsprekend erg druk met een mengeling van toeristen en echte pelgrims. Vooral die laatste groep is interessant om te bestuderen. De pelgrims komen uit de hele wereld en velen zijn tot tranen toe geroerd. Ze vallen op hun knieën, blijven oneindig kruisen slaan en kussen elke steen waar zij maar bij kunnen komen. Je moet waarschijnlijk wel heel gelovig zijn wil je daar geen mond- en klauwzeer van oplopen, wij hebben dit soort activiteiten dan ook maar aan de gelovigen  gelaten.

Wordt vervolgd.

* Kruiswegstaties:
1. Jezus wordt ter dood veroordeeld.
2. Jezus neemt het kruis op zijn schouders.
3. Jezus valt de eerste keer.
4. Jezus ontmoet zijn moeder.
5. Simon van Cyrene helpt het kruis te dragen.
6. Veronica droogt het gezicht van Jezus af.
7. Jezus valt voor de tweede keer.
8. Jezus troost wenende vrouw.
9. Jezus valt voor de derde keer.
10. Jezus wordt van zijn kleding beroofd.
11. Jezus wordt aan het kruis genageld.
12. Jezus sterft aan het kruis.
13. Jezus wordt van het kruis genomen.
14. Jezus wordt in het graf gelegd.

**Het Vaticaan blijft keer op keer haar standpunt verkondigen dat oost-Jeruzalem geen Israëlisch grondgebied is, maar bezet gebied.

De wereld op een cruiseschip

Wie had dat gedacht, wij op cruise? Het is er dan toch eens van gekomen. Het was een mooie reis, vooral omdat we heel veel in een vakantie gezien hebben (Katalakon, Jeruzalem, Nazareth, Bethlehem, Izmir, Athene en Rome). De wereld op een Costa schip is echter een geheel eigen wereld met aparte regels en gebruiken, iets waar wij erg aan moesten wennen. Juist omdat deze wereld zo anders is, hebben wij ons er eens goed in verdiept tijdens de dagen op zee.

Voor het schip vertrok was er de noodzakelijke veiligheidsoefening. Zodra het alarm klonk moest iedereen met het zwemvest aan (ligt in de kast in je hut) op het dek gaan staan waar de tenders hangen. Met 2100 mensen stonden we daar in rijen te wachten. Je kon je zo direct een voorstelling maken waarom het op de Costa Concordia zo fout heeft kunnen gaan. Dat wij een hut hadden die vrij dicht bij het dek met de tenders was gelegen, gaf mij gelukkig wel wat hoop. Plotseling klonk er een echte oproep voor een arts; er bleek al een eerste slachtoffer te zijn flauwgevallen. De arts arriveerde pas na 15 minuten, wat de hoop op overleving toch weer wat teniet deed.

Het eten was geweldig, ik kan niet anders zeggen. Er waren maar liefst 140 mensen werkzaam in de keuken die de hele dag de heerlijkste gerechten klaarmaakten. Deze werden door weer ander personeel via roltrappen naar boven gebracht, waarna een vaste serveerster dit in een van de vele  kleine keukentjes toonbaar maakte en het naar je tafel bracht. Al het personeel deed dit met een lieflijke glimlach. Of dit echt gemeend was betwijfelden we, nadat we een keukenrondleiding hadden gehad en daar hun 10 geboden zagen hangen.
De andere gasten waren kennelijk allemaal ervaren cruisegangers, want in tegenstelling tot ons, waren zij wel op de hoogte van specifieke gebruiken als het zwaaien met servetten en het dansen met serveersters.

De rangorde van het personeel was even duidelijk als treurig. Italianen hebben alle hogere functies, Aziaten (voornamelijk afkomstig uit de Filipijnen) hebben alle lagere tot laagste functies. De Italianen waren voornamelijk arrogant en zagen de gasten niet staan (of zoals wij gezien hebben; lachten dikke gasten achter hun rug uit), het lagere personeel was over het algemeen ontzettend aardig en deed hun uiterste best. Dat laatste was opmerkelijk daar zij 7 dagen 11 uur per dag werken, gedurende 9 maanden. In al die 9 maanden hebben zij welgeteld 1 vrije dag. Wij hebben daarover veel nagedacht en met veel lager personeel gesproken. Zij bleken allemaal heel blij met hun  baan te zijn en zelfs trots op "the ship". En misschien is het ook wel zo dat het werken bij Costa voor veel van die mensen een mooie kans is. In ieder geval deed Costa er wel veel aan om de Filipijnen te helpen na de afschuwelijke cycloon en hebben 100.000 dollar geschonken voor noodhulp aan getroffen familie van medewerkers.

Onze hut, met balkon, was prima in orde, daar zorgde Maricar onze cabin steward elk dag uitstekend voor. Niets was haar te veel. Zo werden de handdoeken niet aflatend vervangen en rolde ze trouw, elke dag, alle opladers weer netjes op. Alle overige spullen werden netjes in de vele kasten en kastjes opgeruimd. Toch hebben we er niet veel tijd doorgebracht, er is namelijk zoveel te doen op zo'n schip. Zo hebben we dus talloze nieuwe ervaringen gehad: het bekijken van een 4-D film, het laten meten van het vetpercentage (ik was maar liefst 3 kg te zwaar!) en van de weeromstuit het meedoen aan lichamelijke oefeningen. Verder was er een nogal luidruchtig (Italiaans) entertainment team, wat wij doorgaans cocktaildrinkend aan ons voorbij lieten gaan.

Wordt vervolgd.

Knuffelmoeder Amma in Houten

Vandaag heb je de laatste kans om je te laten omhelzen door knuffelmoeder Amma. Het gebeuren vindt plaats in de Expo in Houten. De Indiase spiritueel leider Mata Amritanandamayi Devi, door haar aanhang Amma (moeder) genoemd, zal tijdens haar driedaagse bezoek aan ons land zo'n 15.000 mensen omhelzen.

Amma vindt zichzelf geen godheid en haar religie is net zo eenvoudig als doeltreffend; liefde. Deze liefde draagt zij over door mensen te knuffelen. Als haar wordt gevraagd waarom ze al jaren mensen omhelst zegt ze "Dat is net zoiets als aan een rivier vragen: waarom stroom je". Amma ziet in iedereen hetzelfde goddelijke bewustzijn. Ze heeft inmiddels dan ook al minstens 32 miljoen mensen in haar liefhebbende armen gesloten en er kunnen er nog heel wat bij, want liefde is volgens de spiritueel leider een onuitputtelijke bron. In India beschouwt men Amma, volgende de hindoeïstische traditie als een Mahatma: iemand die voorbij fysiek en psychisch lijden is en geen onderscheid meer tussen zichzelf en de rest van het universum ervaart.

Al lijkt de knuffel eenvoudig, er zit meer achter Amm's werkwijze. Ze probeert een verandering teweeg te brengen in het perspectief van mensen. Ze wil spiritueel begrip meegeven zodat ze iedere ervaring aankunnen, of die nu goed is of slecht is. Volgens gelukkige geknuffelden schijnt dit uitstekend te werken.

De bijeenkomsten in Houten zijn gratis toegankelijk. Het geld dat wordt verdiend met de verkoop van eten en drinken zou ten goede komen aan projecten op het gebied van gezondheidszorg, huisvesting, armoedebestrijding en zingeving voor vooral mensen in India. Amma's bezoek aan Houten draait volledig op vrijwilligers. Als vrijwilliger moet je wel betalen, 108 euro voor drie dagen, maar daarvoor krijg je dan kost en inwoning en waarschijnlijk een knuffel. Wil je alleen een knuffel, kom dan om tijd, de gemiddelde wachttijd is vijf uur. Slecht kan het in ieder geval niet zijn, liefde is beter dan ruzie en geweld.

Dode Zeerollen tentoonstelling Assen

Nadat vorige week ons weekendje weg naar Assen (Dode Zeerollen tentoonstelling) niet doorging vanwege invallende griep, deden we afgelopen weekend een nieuwe poging. We komen eigenlijk nooit in het noorden van het land, en het moet gezegd, wat een rust, heerlijk gewoon!

In Assen aangekomen bleken alle parkeerplaatsen rond het Drents Museum voor vergunninghouders te zijn. Niet getreurd, een mens moet af en toe eens wat risico nemen. En na afloop bleek dat de juiste keuze, er was geen teken van oom agent op en/of rond de auto te bekennen. Aangekomen bij het museum bleek er al een lange rij voor de kassa te staan, en al hadden we al een kaartje, we moesten er toch aan.

Binnen zag het er allemaal prachtig uit. De tentoonstelling omvat naast de manuscripten ruim 400 objecten uit het oude Judea, Masada en Jeruzalem. En al was het wel wat druk, gelukkig bevonden zich de originele fragmenten van de Dode Zeerollen in een apart geklimatiseerd gedeelte, waar maar enkele mensen tegelijk naar binnen konden. In verband met conservering van de kwetsbare fragmenten worden de 8 fragmenten om de drie maanden gewisseld met 8 andere fragmenten. Het was best indrukwekkend om zo'n archeologische vondst van wereldformaat te zien, en dat gewoon in Drenthe.

De Dode Zeerollen zijn tussen 1947 en 1957 ontdekt in elf grotten bij Qumran. Ze hebben een compleet nieuw licht geworpen op de politieke en religieuze context van die periode. Er zijn ruim 900 documenten gevonden. De eerste werd ontdekt door drie bedoeïenen. Ze zochten een schaap, gooiden een steen in de grot en hoorden brekend aardewerk. Zo werden de eerste potten met daarin beschreven, in linnen gewikkelde, rollen gevonden.

In 1961 werd aan de Rijksuniversiteit Groningen het Qumran Instituut opgericht. Het verwierf de publicatierechten van de meeste teksten uit Grot 11, welke nu dan ook The Dutch Cave wordt genoemdn. Momenteel is Prof. Dr. Mladen popovic directeur van het Qumran Instituut en tot februari 2014 is hij gastconservator van de tentoonstelling in het Drents Museum. Er is sinds de vondst enorm veel onderzoek verricht, al blijven er natuurlijk nog genoeg vragen over. Waarom zijn de kruiken bijvoorbeeld nooit meer opgehaald? Naast onderzoek is men tegenwoordig ook druk met het behoud van de fragmenten. In de grotten bleven de rollen beschermd dankzij het droge klimaat en de donkere, afgelegen grotten. Door buitenlucht, vocht en licht zouden ze zonder maatregelen snel helemaal verdwijnen.

Na de indrukwekkende tentoonstelling hebben we nog even het originele gedeelte van het Drents Museum doorlopen. Op zich is alles prachtig opgesteld, maar op enkele mooie werken na was het niet helemaal onze smaak. Dat kan natuurlijk ook liggen aan het contrast met de spectaculaire tentoonstelling in het nieuwere gedeelte. In ieder geval vonden we het tijd naar ons hotel in Nieuw-Amsterdam te gaan, wat lang niet zo dichtbij was als wij dachten.

Daar de benzine bijna op was moesten we eerst even tanken. Nou laat dat even er maar af in Drenthe. De afstanden zijn er behoorlijk, en wij kwamen echt niet 1 benzinestation tegen. Toen de benzinemeter een dramatisch dieptepunt had bereikt, zat er niets anders op dan af te slaan. Aangekomen in Zweeloo, konden we ook daar geen enkele pomp vinden. Dan maar gevraagd aan ene alleraardigste Drenth. Helaas moest die ook hard nadenken en kreeg nog bijna ruzie met zijn buurvrouw hierover. In ieder geval waren ze het eens dat er in Zweeloo niet getankt kon worden. Zo konden wij nog net Sleen bereiken, waar we dan eindelijk konden tanken.

We hadden geboekt bij Van der Valk Emmen, waar wij niet al te hoge verwachtingen van hadden. Maar wat viel dat mee. Het is een prachtig hotel met aardig personeel en een benzinestation! de kamer was mooi en groot en had een fantastische badkamer met bubbelbad. Voeg daar een heerlijk zwembad en goed eten aan toe, en je begrijpt dat al onze Van der Valk vooroordelen als sneeuw voor de zon verdwenen. Helaas was er van zon de andere dag geen sprake en zijn we al wadend naar Almere teruggedreven, maar wel met een volle tank.

Helpdesk

Afgelopen week bezocht ik een symposium over klantvriendelijkheid. Daar werd een geweldig, en heel herkenbaar, filmpje getoond uit het Belgische programma Basta. De mannen van Basta hadden zich op een ochtend in een container laten plaatsen, vlak voor de ingang van het hoofdkantoor van Mobistar. Op de zijkant van de container stond een telefoonnummer, dat direct gebeld werd door Mathieu van security Mobistar. In de container deden de vier mannen een telefonische helpdesk na, zoals die bestond bij Mobistar. Na zeer vaak te zijn doorgeschakeld, keuzemenu's doorlopen te hebben en opnieuw te zijn gebeld, lukte het Mathieu pas na 4 uur om de container weggehaald te krijgen.

 

De reeks voor Basta werd gemaakt door het cabaretviertal Neveneffecten: Jonas Geirnaert, Lieven Scheire, Koen de poorter en Jelle de Beule. Helaas zijn er in 2011 maar 6 afleveringen van Basta gemaakt, en is het programma, ondanks dat het een succes was, gestopt.

Landelijke dag Cultuurwetenschappen

Gisteren heb ik de landelijke dag Cultuurwetenschappen van de Open Universiteit bezocht. Het vond plaats in de Collegezalen van de Radboud Universiteit, dus naast dat het een zeer interessante dag was, kon ik er ook nog wat goede herinneringen ophalen.

Het thema was Als God niet bestaat.... En ja, als God niet bestaat, dan kun je jezelf heel was afvragen. Is dan alles geoorloofd, zoals Dostojevski zich afvraagt in De Gebroeders Karamazov? Ook Prof. dr. W. Derkse vroeg zich dit af in zijn plenaire lezing. Heb je religie wel nodig om de moraal te bewaren? Volgens Richard Dawkins zeker niet. Zijn alle geboden uit de Bijbel nog wel zo actueel? Zijn niet veel van de geboden geschreven in en voor een tijd met nomaden? Er zijn over dit onderwerp eindeloos veel vragen te stellen, en onnoemlijk veel wetenschappers hebben hier een antwoord op gegeven. Een definitief. alom geldig, antwoord is vanzelfsprekend niet te geven, wel veel stof tot nadenken.

Naast de plenaire lezingen kon je vooraf  inschrijven op twee lezingen naar keuze, wat nog niet eenvoudig was, gezien de ruime keuze. Uiteindelijk heb ik mij ingeschreven voor twee lezingen met onderwerpen naar mijn hart:

Als God niet bestaat is er altijd nog een themapark.
Een lezing door Frank Inklaar over religieuze themaparken, waaronder de historie van de Heilig Land Stichting.
Een groot deel van de lezing behandelde de geschiedenis van dit park, dat geëvolueerd is van devotiepark tot het Museumpark Orientalis wat het nu is. Ook al ben ik jarenlang vriend van dit museum geweest, toch hoorde ik nog veel nieuwe wetenswaardigheden. Verder kwam de beleving aan bod. Daar waar het park ooit begon als een gepropageerde religieuze belevenis, moet het museum nu vechten voor het bestaan met op het vluchtige individu gerichte belevenissen. Tot slot kwamen twee buitenlands Themaparken aan bod: Tierra Santa in Buenos Aires en The Holy Land Experience in Orlando.

Philosophy of mind 
Een lezing van Frank van Caspel over hoe men dacht en denkt over de aard van mind.
Hierin werd ingegaan op de verschillende definities van mind en hoe we haar herkomst verklaren als God niet bestaat. Er zijn verschillende ontologische posities ten opzichte van mind onderzoek. Frank van Caspel ging onder andere nader in op het enactivisme n zijn herinterpretatie van functionalisme. Het was duidelijk dat het tijdsbestek waarin deze lezing moest plaatsvinden veel en veel te kort was voor zo'n interessant onderwerp.

Al bij al heb ik geen spijt dat ik naar deze dag gegaan ben. Naast dat het leuk is medestudenten en docenten te ontmoeten, heeft het mij ook weer extra gemotiveerd en geïnspireerd, en mij doen laten beseffen dat mijn hart nog steeds ligt bij de religieuze uitingen van cultuur.

Door de crisis gekruisigd

Al heeft Jezus nooit een echte baan gehad, laat staan gestaakt omdat hij deze niet bestaande baan niet meer had, toch heeft een groepje ontslagen Paraguyaanse buschauffeurs zichzelf, in navolging, aan het kruis geslagen.

De acht buschauffeurs liggen op hun rug, met de handen door middel van spijkers aan een kruis geslagen, dit omdat ze ontslagen zijn. Het is vreemd, maar deze bizarre actie heeft er inmiddels al voor gezorgd dat vijf van de buschauffeurs hun baan terug kunnen krijgen. Vanzelfsprekend blijven ze aan het kruis genageld, tot ze alle acht terug mogen komen.

Inmiddels zag ook de vakbondsleider wel iets in dit tafereeltje, daarom maakte hij een negende kruis en spijkerde hierop zijn vrouw vast. De vrouwen van de  buschauffeurs doen ook mee uit solidariteit; zij spelen om en om een dagje Jezus. Vreemd en bizar dit soort taferelen, maar ik ben zelfs al tegen staken, dus ik wil het niet eens begrijpen.

Welvaart brengt geen uitmuntendheid voort, maar uitmuntendheid brengt welvaart voort en alle andere publieke en private zegeningen. (Aristoteles)

Nationaal Monument Kamp Vught

Vorig weekend hebben wij Kamp Vught bezocht, wat diepe indruk op ons maakte. Het blijft vreemd en vooral gruwelijk, dat zoiets in Nederland heeft kunnen gebeuren. Het museum is dan ook indrukwekkend, met alle eenzame getuigenissen van een ongekende tragedie.

Nationaal Kamp Vught is gevestigd op een deel van het voormalig Kamp Vught, tijdens de Tweede Wereldoorlog het enige SS-concentratiekamp buiten Duitsland. Er waren hier ruim 31.000 mensen gevangen en voor 12.000 joden was het een voorportaal naar de hel van de vernietigingskampen.

Het museum is bijzonder goed opgebouwd, modern, sober en respectvol. In een vaste expositie kun je zien hoe mensen dader, slachtoffer of omstander konden worden. Er zijn diverse foto's, brieven en dagboeken bewaard gebleven. Zo kun je onder andere zien hoe Philips werk uitbesteedde aan gevangenen. Ongelooflijk, hoe is het mogelijk dat niemand door had wat zich hier afspeelde? Of wilde men het niet zien?

Het meest indrukwekkend vond ik het crematorium. het is zo luguber allemaal. Hier werden de lichamen verbrand van de lichamen van de mensen die in het kamp omkwamen of werden gedood. Ook indrukwekkend waren de stille getuigen in het museum, zoals een enkele afgesleten schoen, etc. het lijkt bijna onmogelijk, maar deze kleine voorwerpen doen je des te meer beseffen dat het allemaal echt gebeurd is.

Dat er nog steeds zieke geesten zijn kun je zien aan de bekladding van de gedenktekens op de fusilladeplaats in 1995 en 1997. De daders zijn helaas nooit gevonden. De bekladde panelen hebben en vaste plaats gekregen bij Nationaal Monument Kamp Vught. Een onbekende maakte een gedicht vast aan het hek bij de fusilladeplaats, het hangt er nog steeds.

Whistleblower

Revolution Graffiti

Alaa Awad

Voor de revolutie was er in Egypte nauwelijks street art te bekennen, inmiddels is er een nieuwe generatie Egyptische graffiti artiesten opgestaan. Het interessante is dat deze street art een mengeling is van invloeden uit het oude Egypte, moderne kunst en de huidige politieke situatie.

Veel van deze nieuwe street art is te zien in de Mohamed Mahmoud straat, een zijstraat van het Tahrirplein. De veelal kleurrijke taferelen laten nauwelijks nog een stukje muur leeg. Terwijl de meesten zich uitten door middel van geweld, lieten hier kunstenaars hun stem horen via verfkwast en spuitbussen.

Sad Panda

Een van de symbolen op de muren is door de street graffiti zelfs uitgegroeid tot een echte held geworden: Sad Panda. De Panda heeft afhangende schouders en een droevige blik, hij representeert het passieve verzet tegen geweld en de aanhoudende onzekerheid in Egypte.

De Revolution Graffiti lijkt mij een prima vorm van protest, en in tegenstelling tot het gewelddadige protest, nog leuk om naar te kijken ook. Of het zal helpen van Egypte een stabiel land te maken betwijfel ik.

Blauwalg

Sinds gisteren heeft het water waaraan wij wonen plotseling een vreemde kleur; Blauwalg. Nadat mensen jarenlang gewaarschuwd zijn, om de eendjes niet te voeren, en dit toch deden, is dit het gevolg. Elke dag verdwijnen er zakken vol met brood in het water, je zou er al snel een middelgrote Afrikaanse stad mee kunnen voeden.

Gelukkig onderneemt de gemeente Almere direct adequaat actie; zo stond er vanochtend reeds een ambtenaar met een stok in het water te prikken. Of hij de blauwalgen stuk voor stuk dood moest slaan weet ik niet, in ieder geval heeft de actie nog geen resultaat gehad.

Naast het gooien van brood, is ook de hoge temperatuur een oorzaak van het ontstaan van de Blauwalg of Cyanobacterie. Het kan voor zowel mens en dier gevaarlijk zijn, als je het water inslikt. Het beste is dus om niet te zwemmen in besmet water. Verder kan het zorgen voor sterfte van grote aantallen vissen.

Het kan in Ierland

Er zijn van die mensen die van elke dag een feestje weten te maken, deze Ierse taxichauffeur weet daar alles van.