Portugal - Algarve

Er zijn weinig gebieden zo onderschat als de Algarve in Portugal. Dit gebied wordt vaak afgeschilderd als toeristisch en van weinig waarde, wij hebben vorige week maar weer eens met eigen ogen kunnen aanschouwen dat dit geheel onterecht is. De Algarve is prachtig. Ook het hotel RIU Guarana voldeed geheel aan onze verwachtingen. Dus het was een weekje puur genieten.

Naast de mooie natuur, vele bezienswaardigheden en vriendelijke bevolking troffen we in de Algarve ook nog eens geweldig weer aan. Het was elke dag tussen de 27 en 32 graden, maar dit is ook voor Portugal zo vroeg in het jaar uitzonderlijk, de airco in het hotel werkte daarom helaas nog niet. De mensen in Portugal zijn echt ontzettend aardig, Met een bijna verlegen glimlach bedanken ze je  echt voor alles.  Het woord obrigado klinkt dan ook de hele dag, en is een Portugees woord dat wij in ieder geval nooit meer zullen vergeten.

De Algarve is een van de meest typische en karakteristieke provincies van Portugal met hier en daar Moorse invloeden. De Algarve werd tot 1249 door de Moren overheerst. De naam Algarve is dan ook van Arabische oorsprong. Al Gharb betekent het land in het westen. De vele amandelbomen zijn volgens de legende aangeplant door een Moorse koning, die getrouwd was met een prinses uit het noorden. Deze prinses had elke winter heimwee naar de sneeuw van haar land. De koning liet daarom het land beplanten met amandelbomen, die in februari sneeuwwitte bloesem kreeg. Vooral in het voorjaar is de Algarve een grote bloementuin.

Portugal is ruim 3 keer zo groot als Nederland en is gelegen op het Iberisch schiereiland. De Algarve is de zuidelijkste provincie van Portugal. De wegen zijn uitstekend, dus een huurauto is zeker aan te raden. De kust wordt verdeeld in 2 delen: Sotavento (ten oosten van Faro) en de Barlavento (ten westen van Faro).

 

Beterschap voor iedereen die een beetje griekerig is

De Bloeiende Maagden

Eigenlijk had ik zelf niets verwacht van de voorstelling Toen neuken nog gewoon was van De Bloeiende Maagden. Het is dat Michael Ingrid Wender van cursussen kende, dat we gisteravond toch naar Schouwburg Almere togen, al was het maar uit nieuwsgierigheid. We konden tenslotte altijd nog in de pauze weggaan, dacht ik. Dat laatste bleek ter plaatse niet mogelijk; het is een voorstelling zonder pauze.

Niets was minder nodig; vanaf minuut 1 was onze aandacht getrokken. Onderwerp van de voorstelling was het fenomeen relatie. Ingrid Wender en Minou Bosua getuigen van een enorme vakbekwaamheid door typetjes in snel tempo af te wisselen met zichzelf. In een eenvoudig decor en met eenvoudige middelen ( o.a. pruiken, naaktpakken en een karaoke apparaat) weten ze de bezoekers van relatietherapiehotel  De Tamme Weide pakkend neer te zetten. Tussen de typetjes door zijn ze zichzelf en nemen ze hun eigen relatie onder de loep. Ogenschijnlijk lijkt het oppervlakkig, maar als je goed luistert hoor je veel diepzinnige uitspraken, waar veel mensen echt iets aan zouden kunnen hebben. Vooral de ander van een afstand kunnen bekijken en die geheel in vrijheid zichzelf te laten zijn, is een waarheid die veel relaties zou kunnen redden. Uiteindelijk had ik nog maar een ding te klagen: de voorstelling was veel te snel voorbij.

Minou Bosua en Ingrid Wender vormen het cabaretduo De Bloeiende Maagden. Ze staan onder andere bekend om hun controversiële voorstellingen. Het duo begon als trio. Toen Ingrid Wender, Minou Bosua en Anemoon Langenhoff in het derde jaar van hun theateropleiding in Eindhoven stage moesten lopen, hadden ze daar geen zin in. In plaats daarvan maakten ze hun eigen voorstelling en werden daarmee vierde op het Camerettenfestival in 1992. Na het afronden van hun opleiding, drie jaar later, besloten ze hun samenwerking voort te zetten. In 1998 verliet Anemoon Langenhoff de groep om solo verder te gaan. Een thema dat in ieder stuk van De Bloeiende Maagden terugkomt is de zoektocht naar de waarheid en vrijheid. Ook is de betrekking met het publiek van groot belang bij hun voorstellingen.

Tongetende pissebed in de tonijn

Wie heeft er geen blikje Princes tonijn in de kast staan? Wij in ieder geval wel, al zal het door het volgende verhaal waarschijnlijk ongeopend naar de vuilnisbak verhuizen.

De Engelse Zoe Butler opende een blikje Princes tonijn en zag er een raar ding in, het leek op een stukje darm. Zoe keek er eens goed naar, toen ze tot haar schrik ontdekte dat het stukje terug keek.

Het "ding" met oogjes moet nog goed onderzocht worden, maar men denkt dat het een Cymothoa exigua is. Een soort pissebed die in de zee leeft en zich bij een gastheer vastbijt in de tong. De tong sterft af en vervolgens neemt Cymothoa de functie van de tong over. Een vis kan met deze levende tong nog heel oud worden, dus waarschijnlijk zal het bij de mens ook wel meevallen. Toch heb ik voorlopig weinig trek in tonijn.

Je kunt altijd nog misdienaar worden

Het is geen feest met de bezoekersaantallen van de katholieke kerken. Gelukkig zijn er nog enkele jongere pastoors die wel weten hoe ze nieuwe zieltjes aan moeten trekken.

De Belgische pastoor Igor De Bliquy (32) van de parochie Heuvelland in de Westhoek maakt veel gebruik van sociale media. Hij twittert er vrolijk op los, heeft een actief Facebook account, maar desondanks moest hij tijdens de mis alles alleen doen. Jongeren gaan nu eenmaal liever vakken vullen bij Albert Heijn, dan onbezoldigd hulpje spelen tijdens de mis. En er zijn wat vakken te vullen bij Albert Heijn in België, want de AH filialen rijzen daar als paddenstoelen uit de grond.

Ook met dit probleem kon de jonge pastoor prima uit de voeten. Hij heeft een geweldig promofilmpje gemaakt op de tonen van de hit 'Barbra Streisand' van Duck Sauce, met als titel "Word misdienaar".  En het werkt; er zijn inmiddels al 4 misdienaars aangesteld.

Brand in Almere Tussen de Vaarten

Het is verbijsterend hoe weinig we eigenlijk over ze eigen buurt weten. Zonder dat wij er ook maar iets van gemerkt hebben, speelde er zich vannacht, 2 straten van ons vandaan een vreselijk drama af.  Er was een afschuwelijke brand waarbij 1 bewoonster omkwam en 4 anderen gewond raakten.

Ik ken niemand in die straat, maar kennelijk liet de vrouw elke dag haar hond uit op een veld waar wij op uitkijken. Zonder iemand te kennen, kun je die persoon dus toch elke dag zien. Ik pieker me suf om te bedenken wie er daar elke dag met een zwarte hond liep, dat zijn er namelijk nogal wat. Hetzelfde is ons enkele jaren geleden ook overkomen, toen heeft iemand die daar elke dag zijn hond uitliet zelfmoord gepleegd.
De hoogste tijd dus om wat meer betrokken te worden bij de wijk. En dat kan blijkbaar heel gemakkelijk; we zijn inmiddels lid geworden van de Facebookgroep van onze wijk en de Whats-app.

In ieder geval wens ik de overlevenden en nabestaanden heel veel sterkte.

De wenkbrauwen van Kim Jong-un

Het kan best lastig zijn om je wenkbrauwen te epileren, maar wat Kim Jong-un er van gemaakt heeft is op zijn minst merkwaardig te noemen. Tijdens zijn nieuwjaarstoespraak hadden velen moeite om het gezicht in de plooi te houden. Daar stond de "Geweldige Kameraad" met slechts nog korte stompjes als wenkbrauwen. Het is niet te hopen dat alle mannen in Noord-Korea, net als zijn kapsel, ook deze mislukking verplicht moeten aannemen.

Oud en Nieuw bij De Rosep in Oisterwijk

Waar kun je het jaar beter afsluiten en beginnen als bij Landgoed De Rosep? Wij hebben er in ieder geval een geweldig oud-en-nieuw-feest gehad. En al was er in Almere geen sneeuwvlokje te zien, in Oisterwijk was alles nog in dromerige sneeuw verpakt, wat het allemaal extra feestelijk maakte. Tijdens een gezellig en vooral heel lekker diner dansant speelde Mistral de sterren van de hemel, die later allemaal weer werden teruggeplaatst met een spetterend vuurwerk. Ik hoop dat jullie allemaal een even mooi begin van 2015 hebben gehad en dat het elke dag nog maar beter mag worden!

Gelukkig nieuwjaar!

Opgelet ING skimmt eigen klanten via de pin

Wij gingen er altijd vanuit dat betalen met de pin vrij veilig was. Helaas zijn wij nu erg bedrogen uitgekomen. Na een gezellig etentje wilden wij dit afrekenen met de pin. Helaas leek dit niet te lukken; 3 keer kregen wij de melding "transactie mislukt". Pas bij de derde poging met een andere pas leek het dan toch gelukt te zijn.
De dag later bleek echter dat het bedrag van  € 77,50 vier keer van onze rekeningen was afgeschreven. Toen wij bij het restaurant informeerden was daar het bedrag maar 1 keer bijgeschreven.....€ 232,50 lost in cyber space dus.

Maandagochtend dan maar de ING gebeld. Op zich is de helpdesk van de ING altijd heel aardig maar meestal kunnen ze verder ook niet veel meer dan excuses aanbieden en dat was ook nu weer niet anders. De man gaf aan dat zo een storING wel eens voorkwam maar dat dit meestal na een paar werkdagen wel weer vanzelf goed kwam. Mijn ervaring leert dat over het algemeen weinig vanzelf goed komt maar ok...ik gaf het nog een keer het voordeel van de twijfel. Op vrijdag had het euvel zichzelf inderdaad nog steeds niet verholpen dus pleegde ik tegen beter weten in opnieuw een telefoontje richting ING.
Na een kwartier excuses zou ik worden doorverbonden naar een andere, gespecialiseerde afdeling. Maar helaas om 8:19 was deze bijzondere afdeling nog niet bereikbaar. Ik begrijp dat men goed uitgeslapen aan zo een uitzonderlijke taak moet beginnen dus ik vroeg of : "De AfdelING" mij wellicht ff kon terugbellen. Maar nee De AfdelING verlaagt zich niet tot het terugbellen van gedupeerde klanten.

Ik moest dus nog een keer op een later tijdstip terugbellen….nu is er niets zo frustrerend als steeds achter je eigen geld aan moeten bedelen dus ik heb het er maar even bij gelaten. Vervolgens heeft de restauranteigenaar het CCV gebeld alwaar werd verzekerd dat alles zou worden rechtgezet.

Uiteindelijk is het allemaal wel weer goed gekomen maar je kunt je wel afvragen hoe vaak dit soort akkefietjes voorvalt en of het inderdaad altijd wordt gecorrigeerd als je het niet opmerkt.

Het vervelendste is nog dat hoewel het verdwenen bedrag als “reservering” staat aangemerkt, het wel van je saldo wordt afgehaald.

Als het verdwenen bedrag vervolgens weer staat bijgeschreven vind je daar nergens meer een melding van terug. Je moet dus zelf maar uitzoeken of het nu wel of niet klopt en dat is behoorlijk lastig met alle transacties van meer dan een week ertussen.

Dus stel dat wij voor een veel groter bedrag hadden gepind ( ik heb ook wel eens een auto met de pin betaald) en rood waren komen te staan…gaat ING dan ook nog eens rente hierover berekenen??

Ik zou dan ook iedereen aanraden om voortaan daar waar mogelijk met credit card te betalen….sneu voor de handelaar want dit knabbelt behoorlijk aan zijn marge, maar als consument weet je dan wel zeker dat er niets meteen van je saldo af gaat bij een vergissing.

Als je toch wil pinnen, voer dan in geen geval meer dan 1 keer je pincode in want anders gaat het dus ongeacht de foutmelding direct van je rekening af.

Wat de Service van ING betreft : ING ontslaat 1700 mensen om, naar eigen zeggen, de klanttevredenheid te verhogen???  Is Niet Gelukt!!

Nie op kantoor nie

Geen taal is zo grappig als het Afrikaans, dat bleek maar weer eens toen ik gisteren deze automatische reply uit Zuid-Afrika ontving:

Goeiedag,

Ek is ongelukkig in op kantuur gedurende die naweek nie.  Vir enige dringende navrae, skakel gerus een van ons vriendelike agente op 085 999 2018 of jy kan vir Ben epos by ben@gmail.com.

Geniet die naweek.

Baie dankie.

Vriendelike groete,

ME Company 12 jaar!

Vandaag bestaat ME Company 12 jaar, wat gaat de tijd snel. Iedereen bedankt voor het vertrouwen de afgelopen 12 jaar. Op naar het volgende jubileum!

Even voorstellen

Dit is onze nieuwe huisgenoot, Balthasar van Koordes, roepnaam Gidon. Gidon is een Maine Coon en hij is geboren in de Achterhoek.

Tot nu toe heeft hij zich voorbeeldig gedragen. Twee uur in de auto was voor hem geen probleem. Het mandje wat we voor hem hadden gekocht bleek overbodig; Gidon zat liever op schoot om lekker naar buiten te kunnen kijken.

Thuis is hij alles op zijn gemak gaan verkennen, ook hier besloot hij gewoon zijn eigen hoekjes te kiezen en de door ons gekochte mandjes links te laten liggen, behalve de kattenbak waar hij (gelukkig) wel graag gebruik van maakt. Gidon speelt heel graag, vindt het heerlijk om op schoot te zitten, loopt ons steeds achterna om met een een nieuwsgierig kopje alles in de gaten te houden en eet en drinkt al goed. Kortom wij zijn een prachtige, lieve huisgenoot rijker.

Gidon met moeder en halfbroer

Terug op Telendos

Na een lange winter zonder Telendos, zijn we eindelijk weer terug. Zoals al eeuwen, is er hier nauwelijks iets veranderd. De vriendelijkheid, de gezelligheid, de zon, de berg, de zee, de bootjes, de mensen en de vetes, het is er weer allemaal. De eerste dag begon al goed met de vangst van een tonijn en de verjaardag van Yiannis.

Te koop: Kasteel van Dracula

De huizenmarkt komt slechts moeizaam in beweging, toch zijn er soms van die buitenkansjes die je eigenlijk niet kunt laten liggen. Dracula's kasteel in het Roemeense Transsylvanië, bij het dorpje Bran, staat te koop. In 2007 stond het te koop voor een vraagprijs van 60 miljoen euro, dat is toen niet gelukt. De huidige vraagprijs is niet bekend, zeker is dat het helaas niet binnen mijn budget zal passen.De huidige eigenaars zijn de Amerikaanse architect en aartshertog Dominic Habsburg en zijn beide zusters, zij zijn over de zeventig en kunnen het kasteel niet langer beheren.

Als je wat drukte in de tuin kunt verdragen, dan brengt Dracula's stulpje ook inkomsten met zich mee; jaarlijks mag het kasteel zich verheugen op zo'n half miljoen bezoekers die per persoon 6 euro betalen.
Gehandicapten hebben gratis entree, al is het kasteel momenteel niet erg rolstoel-vriendelijk.
Het kasteel stamt uit 1388 en heeft maar liefst 57 kamers. Al schijnt het in redelijke staat van onderhoud te zijn, er is nog wel wat werk te verrichten, zo is er geen enkele badkamer in het kasteel te vinden.


Kasteel Bran (zoals het officieel heet) heeft zijn bijnaam te danken aan Bram Stoker's verhaal Dracula uit 1897, al is Stoker er zelf nooit geweest. De echte Dracula, de Walachijse prins Vlad Tepes, heeft ook nooit in het kasteel gewoond, maar zou er hoogstens een tijdje gevangen hebben gezeten. Tepes, ook wel bekend als Vlad de Spietser, was uitzonderlijk wreed, hij liet zijn Turkse vijanden op staken spietsen. Er zouden naar schatting tussen de 40.000 en 100.000 mensen op deze wijze vermoord zijn.

Interesse? Je kunt je bod deponeren bij het New Yorkse Herzfeld & Rubin.

Van Duffel tot Lier

Afgelopen weekend zijn we gastvrij onthaald bij onze nicht Caroline en haar familie. Naast dat we vreselijk verwend werden, hebben we ook eens een heel ander stukje België leren kennen; Duffel en Lier, heel verrassend.

De patroonheilige van Lier is de heilige Gummarus, deze wordt aangeroepen bij alle mogelijke breuken, van beenbreuken tot echtbreuken, en ook tegen kwaadaardige vrouwen, vanzelfsprekend was dit laatste deze keer zeker niet nodig. Misschien dat dit vroeger anders was, door het Begijnhof van Lier. Vanaf de 13e eeuw begonnen buiten de omwalling spontaan een aantal ongehuwde vrouwen samen te gaan wonen. Uiteindelijk groeide het Begijnhof uit tot een domein van 2 ha met straatjes en zo'n 200 huisjes. Inmiddels is het prachtig gerestaureerd en kan iedereen er gaan wonen, enige vereiste tegenwoordig is een flinke zak met geld. Het Begijnhof van Lier staat sinds 1998 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Ook heel oud is de Corneliustoren in Lier, nu bekend onder de naam Zimmertoren. De toren is een deel van de voormalige stadsomwalling uit de 14e eeuw. In 1930 werden de restanten van de toren heropgebouwd en gerestaureerd, Louis Zimmer schonk de klok aan Lier, vanwege dit cadeautje draagt de toren nu dus nog zijn naam, dit terwijl architect Careels toch het meeste werk heeft verricht.

Verder is Lier bekend om haar streekproducten, onder andere het Liers Vlaaike. Sinds begin dit jaar is daar nog de koffie van de Doornen Kroon bijgekomen. Ernest van Ouytsel startte reeds in 1876 zijn koffiebranderij op de Grote Markt in Lier. Inmiddels wordt de winkel gerund door kleindochter Judith, die je er alles over kan vertellen, vol enthousiasme. En uit eigen ervaring kunnen we nu ook zeggen dat de koffie geweldig lekker is.

Ook Duffel is een leuk plaatsje. Meest indrukwekkend vonden wij de spookruïne Ter Elst. Al hebben wij zelf deze keer geen vreemde activiteiten waargenomen, vele anderen schijnen die ervaring wel te hebben. Het deed ons inderdaad wel een beetje denken aan Castle Rising. Het Kasteel Ter Elst stamt uit de 12e eeuw en was destijds eigendom van de gebroeders Hildincshusen. In 1584 brandde het kasteel af, nadat het weer was opgebouwd fungeerde het als pastorie en steenbakkerij. Tijdens de Eerste Wereldoorlog liep het kasteel zware schade op en verviel het uiteindelijk tot een ruïne.

Het was een zeer geslaagd weekend, bedankt Caroline, Patrick, Axel en Morgan!

Paaskuikens

Vandaag is onze eend bevallen van 14 gezonde paaskuikens. De eieren kwamen veel te vroeg uit, maar gelukkig zijn de kuikens allemaal levensvatbaar. Daar ik zelf verloskundige moest spelen, is er helaas maar een foto. Er was er deze keer geen een die zelf uit de pot sprong. Moeders zat in het water en keek gillend toe, terwijl ik haar krijsende kuikens een voor een uit de bak heb gegraven en in het water heb gezet. Moeder en kinderen maken het prima en zijn gelijk vertrokken voor een verre zwemvakantie.

Willibrordhaeghe; einde van een tijdperk

Deurne was na alle commotie bij de juwelier, afgelopen weekend weer zo rustig als altijd. Wel merkwaardig was dat, zonder dat we het ons aanvankelijk bewust waren, dit ons allerlaatste bezoek aan hotel Willibrordhaeghe was.

In het hotel was globaal gezien nog niet zoveel aan de hand. Tenminste niet als je van niets weet. Natuurlijk viel het ons wel op dat er geen terras meer was, terwijl dit er normaal hartje winter wel staat. Tot we in Deurne van betrouwbare bron vernomen dat Hotel Willibrordhaeghe per 1 juli gaat sluiten. Het hotel blijkt niet rendabel te zijn. Navraag bij het personeel bevestigde de geruchten: zij bleken 2 maanden geleden al gehoord te hebben dat zij per 1 juli op straat staan, een soort Willi Morris dus, heel triest. Wat er met het pand gaat gebeuren zegt niemand te weten. Wij hebben het vermoeden dat het een verpleeghuis gaat worden, het naastgelegen patershuis is immers ook al omgeturnd tot een verzorgingshuis, en heeft al een gigantische wachtlijst. Ook zagen wij dat er van enkele hotelkamers aan de achterkant al een soort huiskamer was gemaakt.

De treurigheid ten top was dat we zondagochtend al een kunstenaar al zijn beelden zagen weghalen uit het hotel. Met een klein karretje, haalde hij het hotel leger en leger, want er stonden nogal wat beelden van de goede man. Of het er tot 1 juli nog gezellig vertoeven is? Wij hebben in ieder geval afgelopen weekend maar vast afscheid genomen van dit unieke plekje.

Donderdag regeldag

Zelfs in het digitale tijdperk is het soms noodzakelijk om nog bij instanties langs te gaan. Het handigste is om dit dan allemaal maar op een dag te doen, vooral om alle ergernis te beperken tot slechts enkele uren. Het digitale tijdperk blijkt zelfs geheel nieuwe, extra werkzaamheden op te leveren, het is dan ook een wonder dat de werkloosheid nog steeds zo hoog is in Nederland.

Eerst maar eens naar de Nieuwe Bibliotheek, omdat je op bibliotheek.nl e-books kan lenen, moest ik toch maar weer lid worden van de bibliotheek. Nadat ik online een pas had aangevraagd, omdat ik ook alleen online wil lenen, bleek dat de pas toch persoonlijk moest worden afgehaald in Almere. Tot mijn grote verbazing haalde de medewerkster een grote ordner tevoorschijn, met allemaal met de hand ingevulde formulieren. Kun je het je voorstellen? Ik heb dus online een formulier ingevuld, en dit komt handgeschreven uit een ordner. Dit betekent dus dat er een medewerkster bestaat die de hele dag online formulieren met de pen overschrijft. Ik zal je verder besparen hoe traag en omslachtig de procedure verder verliep, maar uiteindelijk verliet ik toch het filiaal met een fysieke bibliotheekpas. Een pas waarvan ik alleen het nummer maar nodig had om in te kunnen loggen op bibliotheek.nl. Achteraf blijkt dat er op de site slechts enkele e-books staan die geschikt zijn om op een e-reader te lezen en vanzelfsprekend zijn dat nu juist de boeken die ik niet wil lezen (streekromans, etc.). Alle overige e-books kun je alleen op een gewone computer lezen, lekker handig om mee te nemen. Nu heb ik wel een e-reader waarmee je online kunt, maar de site van bibliotheek.nl blijkt zo gemaakt te zijn dat deze niet geschikt is voor dit soort schermen; het inlogveld valt er dan namelijk af, zodat ik dan dus niet het nummer van mijn bloed-zweet-en tranen-pas kan invullen.

Op naar het gemeentehuis, daar zou het vast allemaal veel efficiënter gaan. Ik had immers online een afspraak gemaakt en deze was precies om 14.52 uur, de afspraken zijn dus allemaal tot op de minuut geregeld. Een SMS-je had mij nog gewaarschuwd om beslist op tijd te komen. Tot mijn  grote verrassing bleek kosten noch moeite gespaard om het de Almeerse burger naar de zin te maken. Een splinternieuwe afdeling burgerzaken fonkelde mij tegemoet. Licht, ruim, modern en als apotheose een groot vierkant met allemaal balies, waarin in het midden de teamleider stond opgesteld als een dirigent in een orkestbak. Ik kende de man nog van onze ondertrouw, die hij bijna verpest had door Michael als een soort illegaal af te schilderen (een soort overcompensatie van de man, die zelf in het verleden het illegaliteitsschap maar met moeite van zich af heeft kunnen schudden) . Inmiddels was het al 14.52 geweest, en (vanzelfsprekend) mijn  nummer nog niet verschenen op het display. Dus nam ik maar plaats op een van de moderne loungebanken, waar je zo in wegzakt dat ik bijna bij mijn  buurvrouw op schoot zat. Daar ontdekte ik nog een andere onhebbelijkheid van de nieuwe entourage; de burgers zitten niet meer op stoeltjes voor de balie, maar moeten nu staan. De loungebanken zijn laag + de balies hoog = uitzicht op de achterwerken van je medeburgers, en ik kan je zeggen dat er maar weinig mensen bestaan waarbij dit een prettig uitzicht is. Uiteindelijk was ik dan toch aan de beurt en jawel ook hier werd mijn digitale aanvraag met een traagheid en inefficiëntie behandeld, die je zelfs bij een ambtenaar nog versteld doet staan. De pasfoto werd met pritt-stift op een papiertje geplakt, waarna de medewerkster teksten met een knalroze arceerstift begon te arceren, dit alles met een tempo waarvoor het woord slow-motion nog een eufemisme is.

Vele euro's armer en uren verder kon ik dan eindelijk zelf weer aan het werk, om alle verloren uren in te halen. Lang leve het digitale tijdperk.