Ik kan je wilde ziel niet vangen zilte druppels vluchten uit mijn hand'Mijn eiland mijn verlangen, zacht streel ik je witte zand
De Vliehors Expres rijdt met zeer speciale banden, wanneer er over het zand wordt gereden verschijnt er een tekst in het zand. De tekst is het winnende gedicht van de elk jaar speciaal hiervoor uitgeschreven gedichtenwedstrijd, welke in de band is uitgesneden.
Ook wij besloten de tocht met de Vliehors te maken over de zandvlakte van 20 vierkante kimometer; de Sahara van het Noorden. Al is dit militair oefenterrein, in het weekend hoef je niet bang te zijn voor bommen en straaljagers want er zijn dan geen oefeningen.
Zonder zorgen genoten we nog even op een terrasje van het bijna zomerse weer, waarna we vertrokken naar de de punt van de Hors. De kilometers zandvlakte zijn alleszins niet saai, want Wouter en zijn trekzak gaan mee op de bus, tussen de bekende meezingers vertelt hij erg grappig over het reilen en zeilen op Vlieland. En passant nam hij nog wat kakkers (die zijn er erg veel op Vlieland) in de bus te grazen.
Hoogtepunt van de tocht is het zeehondenspotten. Nu was de bus overvol, dus daar verwachtte ik niet al te veel van. Dit blijkt een misverstand, hoe meer lawaai er gemaakt wordt hoe dichterbij de zeehonden komen, ze zijn namelijk ongelooflijk nieuwsgierig. Lawaai werd er genoeg gemaakt en al snel kwamen er dan ook vele zeehonden dicht bij het strand. Met nieuwsgierige kopjes kwamen ze in de golven omhoog om alles eens goed te bekijken.
Hierna volgde een korte rit naar de volgende stop; het reddingshuisje.Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten