Al is de oorlog in Cambodja al zo'n 30 jaar verleden tijd, dit is helaas niet het geval voor de meer dan 25.000 slachtoffers van mijnen. Zij missen allen een of meerder ledematen en zijn daarnaast vaak blind. Al zijn er veel mijnen geruimd, toch maken ze nog elke maand rond de 20 slachtoffers.
Een deel van de landmijn slachtoffers zijn te werk gesteld in orkestjes. Bij bijna elke tempel of andere bezienswaardigheid zit zo'n orkestje op een soort verhoging. Je hoort ze altijd, ze beginnen direct te spelen als de niet blinde van het gezelschap iemand aan ziet komen, zo gauw je weer uit het zicht bent stopt het orkestje weer. Al is het idee geweldig, het ziet er toch wel heel erg zielig uit. Er zijn er zelfs orkestleden bij die uit niet veel meer bestaan dan uit een romp.
Cambodja heeft het grootste landmijn-probleem ter wereld. Het begon halverwege de jaren 80, toen de Vietnamezen een 700 kilometer lang mijnenveld aanlegde langs de Cambodjaans-Thaise grens. Na de Vietnamese terugtrekking heeft de Cambodjaanse overheid mijnen gelegd om bepaalde gebieden te beschermen en daarna heeft de Rode Khmer er nog eens honderden mijnen bijgelegd. Tegenwoordig is men druk met mijnenruimen, maar gebieden als Battambang, Krong Pailin en Pursat liggen er nog vol mee. Ga in die gebieden nooit van de bestaande weg af als je geen aspiraties hebt om in een orkestje in Cambodja te eindigen.Labels: landmijnen, mijnen, Cambodja, Rode Khmer, Vietnam, orkestjes, slachtoffers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten