Van onze correspondenten Teun en Marieke Markies uit Bergen op ZoomWe zijn alweer enige dagen terug van een heerlijke vakantie op Mallorca en hebben er weer de mooiste natuur gezien die je maar kunt denken. Het Tramuntana gebergte is beslist het bezoeken waard, het is dan ook geen wonder dat de filmster Michael Douglas er een kast van een villa heeft staan.
Ons eerste uitje was een dagje naar Soller, een alleraardigst plaatsje waar we met onze neus in de boter vielen, omdat er net een groot feest gaande was namelijk: El Donacion del Sang Dia of vrij vertaald; de dag van de bloeddonatie. Nu daar hebben we gelukkig geen bloed verloren, al scheelde het niet veel, maar we hebben er genoten van een optreden van typisch Spaanse doedelzakmuziek, gecombineerd met tamboerijnen,fluiten en trommels.
Het effect van deze muziek was heel bijzonder. De spaanse doedelzak of in het Spaans gaita en in het Mallorquins xirimie genoemd geeft een veel zachter geluid dan de Schotse doedelzak. De Mallorquinen weten overal een feest van te maken net als bij ons in Bergen op Zoom en al gauw stonden wij temidden van uitbundig stampend en klappende Spanjaarden te feesten.Ik plukte af en toe nog een cactusstekeltje uit mijn hand, want voor we ons in het feestgedruis stortten hebben wij de plaatselijke Mercat (markt) bezocht en daar kwam ik met mijn hand vol cactusstekels vandaan.
Hoe dat kwam zal ik jullie uitleggen: Op de markt, die overigens overdekt was stond een reïncarnatie van Zwarte Japie ( een groenteboer uit mijn jeugdjaren, die je al kletsende van alles aansmeerde) Ik moest beslist de cactusvijgen eens proberen .Cactusvijgen zijn eigenlijk de bloemen van een reuzencactus en “Spaanse Japie” beweerde dat ze heerlijk waren om te eten en dat er zelfs likeur van gemaakt werd. Ik deed op zijn aanraden een greep in de kist met cactusvijgen om er een zak mee te vullen en zag te laat dat er een grote tang naast lag om ze te pakken! De Spaanse tamboerijn ofwel pandeireta genoemd heb ik niet meer vast kunnen houden.Gelukkig had ik geen moeite met de Mallorquinse ensamaida (een typisch Mallorquins gebak van bladerdeeg en reuzel op het terras van ons stamcafé: Café Paris. Ja,ja overal hebben we een stamcafé.
Wat verder in de vakantie hebben we met een gehuurde auto een tocht langs de noordwestkust gemaakt. Dat is werkelijk schitterend.! Teun reed fluitend langs duizelingwekkende ravijnen, terwijl ik ons met het angstzweet in mijn handen al in gedachten op twee wielen boven de afgrond zag hangen. De weg is namelijk ontzettend smal en erg bochtig (alleen aan te raden voor ervaren chauffeurs!) Links heb je de bergen en rechts een steile beboste afgrond naar zee. Op een gegeven moment kwam er opeens een autobus recht op ons af en Teun en de buschauffeur stopten gelijktijdig. Wat nu! Ik had het niet meer, maar Teun laveerde heel voorzichtig langs de bus heen met een ruimte tussen de bus en onze auto waar net een gevulde koek tussen kon. Deze manoeuvre ontlokte de buschauffeur (die zijn raampje ook open had de Spaanse variant van:”goed gedaan hoor jochie”.Ongedeerd vervolgde Teun fluitend zijn ijzelingwekkende tocht en in het schattige plaatsje Valldemosa kon ik bij de pianoklanken van een concert van Chopinmuziek bijkomen van de eerste ronde van onze tocht (we moesten namelijk ook weer terug). Gelukkig hebben we alles weer zonder kleerscheuren overleefd zoals jullie zien en kunnen we terug kijken op een vakantie om U tegen te zeggen!
Oudoe Teun en Marieke Markies
Geen opmerkingen:
Een reactie posten