Filmrecensie Babel

Door Michael Koukos

Regie: Alejandro González Iñárritu
Cast: Brad Pitt (Richard), Cate Blanchett (Susan), Rinko Kikuchi (Chieko), Adriana Barraza (Amelia), Boubker Ait El Caid (Yussef), Gael García Bernal (Santiago) e.a.
Speelduur: 142 minuten

Deze alom geprezen film van de Mexicaanse regisseur Alejandro González Iñárritu zou een laatste gedeelte uit een drieluik zijn. De 2 vorige delen kan ik niet beoordelen want die heb ik nog niet bekeken.
Dit verhaal begint in ieder geval in de Marrokaanse woestijn waar een geweer wordt verkocht aan een herdersfamilie om de kudde te kunnen beschermen. De twee zoontjes des huizes krijgen het gevaarlijke schiettuig mee en dat daar narigheid van komt, daar kun je op wachten. Al schietend en masturberend trekken zij door de woestijn tot er per ongeluk een Amerikaanse toeriste door een kogel wordt geraakt. De vrouw dreigt dood te bloeden in the middle of nowhere. Geen ambulance in de buurt, de Marrokanen willen geen helikopter laten opstijgen en er is verder alleen een veearts om de kogelwonde dicht te naaien.

Dan maken wij een sprong richting het zuiden van de US waar wij de kinderen van het beschoten stel terugvinden met hun Mexicaanse oppas. De Mexicaanse mevrouw loopt overal met de kinderen te leuren omdat zij vrij wil krijgen om naar een bruiloft te gaan. Als dit niet lukt besluit zij toch te gaan en dan maar de kinderen mee de Mexicaanse grens over te smokkelen.
Verder zien wij ook nog een doofstomme Japanse tiener met nymfomane neigingen die al gorgelend door iedere man betast wenst te worden.

Het thema is duidelijk, de titel zegt het zelf, communicatie...en vooral het gebrek daaraan. Aanvankelijk wordt de kijker de hele wereld overgeslingerd zonder te weten wat het verband tussen de verschillende settings precies is. Dit duurt een hele tijd en uiteindelijk blijkt de connectie met de Japanse setting ook wel erg ver gezocht.
De Mexicaanse regisseur steekt zijn afkeer aan Amerikanen niet onder stoelen of banken (wacht maar tot zij bij zijn volgende project de geldkraan dichtdraaien) maar schuwt het ook niet om zijn eigen landgenote, de oppas Amelia, neer te zetten als een van de domste creaturen uit de hedendaagse filmgeschiedenis.

Ondanks het flinterdunne, nogal gekunstelde verhaal blijft dit een erg indrukwekkende film. De acteerprestaties van zowel de sterren als de mindere goden zijn erg indrukwekkend. Vooral wat Cate Blanchett doet is tenenkrullend goed.
De onderliggende boodschappen zijn subtiel doch ook weer overduidelijk als je de titel in het achterhoofd houdt.

Dit is film waar iedereen plezier aan zal beleven maar zeker de moeite voor wie in is voor het wat alternatievere werk.