Jef's club

Zoals sommigen wel zullen weten heb ik een fobie voor sneeuw en ijs, met name in de auto. Voor oud- en nieuw hadden wij zoals gewoonlijk het oud- en nieuwarrangement geboekt bij Jef op Texel. Toen er woensdag plotseling een weeralarm weerklonk gingen ook bij mij alle alarmbellen rinkelen. Na vele rampscenarios te hebben overdacht besloten wij een dag eerder naar Texel te gaan. Zo gezegd zo gedaan, ging ik donderdag optimistisch, met een volgepakte auto, op weg om Michael van zijn werk in Amsterdam te halen. Daar aangekomen zonk de moed mij al gelijk in de laarzen toen het behoorlijk begon te sneeuwen. Toen Michael naar buiten kwam stond ik al bijna ingesneeuwd en wilde ik geen kant meer op. Na wat heen en weer gepraat was de bui gaan liggen en ging ik, al heel wat minder optimistisch, op weg.

Alles ging goed, op een kleine tankpauze na, waarbij ik door een slippartij bijna de Texaco Limmen omver reed. Totdat wij op de N250 belandden. Een smalle weg met verkeer uit 2 richtingen en naast je water. Net op dat moment hield het zachtjes sneeuwen op en veranderde de weg in een skipiste. Toen het zicht tot nul was gereduceerd en de autos links en rechts van ons in de berm belandden, deed mijn zenuwinzinking ons stoppen op een inham in de berm. Hier hadden wij nu nog gestaan als er geen "reddende engel" achter ons was gestopt. De reddende engel bleek zelf ook niet meer verder te durven.

Het was een allochtoon in een grote BMW ( nu begrijp je waarom ik die 4,6 eerder deze week had) die direct vroeg of ik niet voor hem wilde gaan rijden. No way! gelukkig had deze aardige jongen nog een goede tip, over 2 km zou er een motel zijn. Ik wilde natuurlijk nog steeds niet verder en dus zagen wij hem, slalommend en slippend, in de sneeuw verdwijnen. Na nog een tijdje in deze hopeloze situatie te hebben gestaan, was Michael het helemaal zat nam het stuur over, ik kon niet anders als, bibberend, naast hem plaats nemen. Na een erg lange 2 km (was 10 km) zagen wij inderdaad licht branden en op de parkeerplaats, een inmiddels ingesneeuwde en dwarstaanse BMW staan met van de chauffeur geen spoor.

Binnen aangekomen bleek het een wokrestaurant te zijn en na de bekende vraag "met flieten of met lijst" waren zij bereid een taxi te bellen om ons naar een slaapgelegenheid te brengen (de laatste boot naar Texel was inmiddels al lang daarvoor vertrokken). De Noord Hollandse gastvrijheid moet geroemd, want de joviale chauffeur had bij aankomst al een prachtig hotel voor ons geregeld;Slothotel Igesz te Schagen, alwaar de eigenaresse, Gerda Jansen, ons verwelkomde met de woorden "in deze tijd van het jaar is er altijd plaats in de herberg"
Na een drankje, dutje en goed ontbijt, heeft Gerda ons persoonlijk bij de auto op de wokparking afgezet, alwaar we na de strooidiensten gewoon verder konden met onze
reis.









Op Texel aangekomen was alles weer als vanouds. Al jaren is er bij Jef dezelfde oud- en nieuwgroep en, al is iedereen erg verschillend, het lijkt wel een familie. Wij zijn zo verschillend allemaal dat wij het waarschijnlijk de rest van het jaar niet samen zouden kunnen vinden. Echter met oud- en nieuw lijkt het voorbestemd dat wij daar met zijn allen samen komen. Elk jaar opnieuw moeten de banden wederom gesmeed worden. De eerste avond zit iedereen stoicijns bij elkaar aan de champagne. Meer dan blijken van erkenning zijn er dan nog niet. Jef probeert met grapjes en kwinkslagen het gevoel van vorig jaar weer terug te halen, maar dit wordt aanvankelijk door iedereen met scepsis bekeken.

Eenmaal het licht op groen gaat iedereen met zijn eigen groepje naar de eigen tafel. Wat ons opviel en aanvankelijk tegen de borst stuitte, was dat een aantal mensen, gezien de hoge klasse van het restaurant, zich geroepen voelden om erg hoogdravend te doen over allerlei dingen. Het stellen van hoge eisen blijkt daar ook bij te horen. Zo is daar altijd een stel, waarvan de vrouw een glutenvrij (eigenlijk van alles vrij) dieet heeft en daar onophoudelijk over zeurt, terwijl dit gezien de professionaliteit van het personeel absoluut niet nodig is, dit geeft haar bij ons ook altijd de bijnaam "De Gluut". Na de eerste avond was dit alles nog niet weggeebd en werd er heel wat nagekaart over de mede "oud-en nieuw familieleden".

De volgende dag echter, als het echt oud en nieuw is, gooit iedereen zijn maskers af, wij zagen de meest merkwaardige transformaties, de hautaine man met het jacht blijkt dan toch weer de bourgondische levensgenieter, het Glutenstel is dan weer het innemende sociale stel en zelfs voor de champagne, zien wij in dat wij met oud- en nieuw toch bij elkaar horen en voor deze dagen elk jaar weer bij elkaar passen.

Rond middernacht zijn wij, na Jef's fantastische vuurwerk, weer die familie voor een keer per jaar, een familie die hechter is dan menig "echte" familieband. Vaak rolden bij iedereen de tranen over de wangen van het lachen, zeker toen er weer zoals elk jaar de slachtoffers voor de Texelse nieuwsjaarsduik werden aangewezen, iedereens favoriet was weer Jef. Dit jaar hebben wij iets innoverends uitgevonden met zijn allen, wat Jef deed lachen als een boer met kiespijn, de " all you need is love Jefbus", die onze oud- en nieuw familie, volgend jaar natiewijd komt oppikken. Een goed idee, al zullen wij dan Gerda van Igesz missen, haar gaan wij dan in de zomer wel opzoeken, met de koemarkt, volgens haar het grootste spectakel in Schagen. Zullen wij daar dan weer een vee familie leren kennen??? misschien wordt dat dan het zomerse oud- en nieuwclubje.