Filmrecensie V for vendetta

Door Michael Koukos

Regie: James McTeigue
Cast: Natalie Portman (Evey), Hugo Weaving (V), Stephen Rea (Finch), Stephen Fry (Deitrich) John Hurt (Adam Sutler)
Speelduur: 132 minuten

V for Vendetta is gebaseerd op een stripverhaal van Alan Moore en dat merk je meteen aan het begin, dat wel erg aan alle andere superheldenfilms doet denken.
Alles speelt zich af in een onbepaalde toekomst waarin de US een door anarchie vervallen ontwikkelingsgebied is geworden en de UK een dictatuur.
Zoals het in dictaturen betaamt is politie en leger alom aanwezig en zijn zij niet al te kieskeurig als het gaat om methoden te vinden om alle tegenwerking de kop in te drukken.

Apart is trouwens dat politie en leger in splinternieuwe voertuigen van het merk Rover rijden.

Wij leren de zeer welbespraakte V als een sympathieke doch losgeslagen rebel kennen die zich bezighoudt met het opblazen van gebouwen. Op zich lijken zijn motieven ook niet helemaal verkeerd. Doch al gauw slaat de teneur om als V ook politici gaat liquideren. Als hier dan ook nog wraak als motief bijkomt wordt het geheel erg wrang.

Evey een jonge volksvrouw die in het begin van de film door V uit de handen van een stel raddraaiers wordt gered, laat zich al gauw in het hele verhaal meeslepen zodat zij ongewild staatsvijand nummer 2 wordt.

Hugo Weaving slaagt erin om, hoewel hij steeds gemaskerd is , V als een zeer charmant personnage neer te zetten en dat is toch wel knap. Vooral als hij de grens van zijn daden steeds verder verlegd.
Op een gegeven moment staat V zelfs met een schort voorgebonden een ontbijt voor Evey te bereiden en daar is hij zelfs bijna ontroerend.

Deze film is zeker de moeite waard, iedereen kan er namelijk het zijne in zien en voor wie daar zin in zou hebben, zou hij aanzet kunnen zijn voor fixe politieke discussies.
Daar deze echter toch nooit zin hebben; beperk ik mij tot het feit dat ook hier alle commotie mbt verheerlijking van terrorisme, weer een storm in een glas water is.