Terwijl Verdonk gisteravond nog op de schopstoel zat, hoorde ik op de collegestoel te zitten, maar zat in werkelijkheid op de autostoel. Er was een vrachtwagen gekanteld waardoor Nijmegen onbereikbaar scheen, tenminste, na 3 uur file nog maar tot Arnhem te zijn gekomen ben ik maar rechtsomkeert naar huis gegaan, daar wachtten mij niet anders dan vreemde telefoontjes.Eerst al het telefoontje van iemand met een cattery die door hoor vriend verlaten is na 21 jaar; 's ochtends hadden ze, volgens haar, nog een prima relatie en hadden ze het over toekomstplannen, tussen de midag komt die man thuis lunchen en zegt plotseling niet meer van haar te houden en gaat er dan ook gelijk vandoor om bij zijn ouders op een zolderkamertje te gaan zitten. Michael's reactie: "ze had hem zeker te oud brood gegeven".
Een vriend belde dat op de school waar hij werkt iemand thuis is voor behandeling aan een hersentumor. Het schijnt al in een heel erg stadium te zijn, toch had niemand iets gemerkt. Die man is geen dag thuis geweest en stond iedere dag nog gewoon voor de klas.
Last but not least belde mijn moeder. Wij dachten alleen dat niemand van Kings Lynn gehoord had waar wij eind van het jaar naar toegaan, maar sterker nog mijn moeder's correspondentievriendin woont bijna bij onze vrienden in de straat en de schoonzoon van die vrouw werkt samen met Louise op het politiebureau.
Tevens heeft een kennis van mijn ouders uit Bergen op Zoom een aantal jaar geleden een paar maanden in Kings Lynn gewoond en gewerkt.
Conclusie: de wereld kan gruwelijk zijn maar is ook erg klein. Pluk de dag is nog niet zo gek, ik ga er gelijk mee beginnen vandaag, al moet ik werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten