Van de kolenboer en zijn Poolse hulpje

Niets zo irritant als iets aan je gebit. Nu heb ik daar gelukkig nooit last van, tot afgelopen vrijdag. Er kwam een irritante kiespijn opzetten, die al snel van irritant tot overheersend werd. Niet veel later werd ook mijn kaak behoorlijk dik.

Al ben ik behoorlijk bang voor de tandarts, ik begreep dat het beter was deze toch te bellen, daar het niet waarschijnlijk was dat dit nog vanzelf weg zou gaan. Helaas blijken tandartsen normaal niet te werken op vrijdagmiddag, dus vanaf 13.00 uur kun je dan alleen terecht bij de spoedlijn. Na uren twijfelen of ik wel spoed was, toch maar met lood in mijn voeten (en kiezen) gebeld. En ja hoor aan het eind van de middag kon ik terecht, bij een vreemde tandarts, wel in hetzelfde gebouw als mijn eigen tandarts.

Mijn eigen tandarts heeft, na ongeveer 20 jaar, mij eindelijk zover kunnen krijgen dat ik niet met het zweet in mijn handen direct weer weghol, maar één ontmoeting met de spoedtandarts, met handen als kolenschoppen en zijn zeer norse Poolse tandartsleerlinge heeft mijn angstniveau weer tot ongekende proporties opgedreven. Zelf dacht ik wel al aan een soort wortelkanaalbehandeling of zo, en vermoedde met een zware verdoving en enige moed na een uurtje of wat van alles verlost te zijn.

Dit was wat al te optimistisch gedacht. De kolenboer keek welgeteld een halve minuut in mijn mond, tikte een keer met een stokje op mijn kies, ik sprong tegen het plafond, waarna de Poolse hulpkracht een foto moest maken van mijn zere kiezen (inmiddels deed de hele rij al pijn).

Nu was de kolenboer aanvankelijk nog best vrolijk en joviaal, tot hij samen met het Poolse monster de foto bekeek. Hij werd heel ernstig en de Poolse keek mij boos aan. (waarschijnlijk had ik iets wat zij nog niet kon, terwijl zij mij maar niet wat graag had willen pijnigen).
Mijn hart zat inmiddels in mijn keel en mijn kiezen in mijn schoenen, waardoor het lange verhaal dat de tandarts begon af te steken niet helemaal meer tot mij doordrong. Het was iets van niets meer aan te doen, kronen, bruggen en..... kaakchirurg (waarop ik direct weer alert opsprong). Toen hij zag dat ik weer aandachtig luisterde bleek mijn reputatie al vooruit gesneld te zijn, want hij vertelde direct wat er allemaal zou gebeuren als ik, na een antibioticakuur, niet meer naar de tandarts zou gaan en het dus niet zou laten behandelen. En dat was een heel gruwelijk verhaal, iets met kaken die spontaan in tweeen zouden breken en zo.

Het schijnt een erge onsteking te zijn en een cyste in de kaak, die dus operatief verwijderd moet worden. Vooralsnog werd ik naar huis gestuurd met een antibioticakuur, waarop ik het hele weekend, ondanks een overdosis Ibuprofen en nog wat andere pijnstillers, tegen het plafond hing van de pijn.

Vandaag was de pijn een heel klein beetje minder, al zie ik er nog wel uit als Holle Bolle Gijs met een gezichtsparese. En natuurlijk stond ik voor de twijfelachtige taak mijn eigen tandarts te bellen om verdere afspraken te maken en een doorverwijzing voor de kaakchirurg te krijgen.
Gelukkig had de kolenboer gezegd dat ze tijdens de ontsteking nog niets kunnen doen, dus iedere keer als ik de hoorn oppakte dacht ik weer aan deze wijze woorden, waarop ik besloot nog maar niet te bellen.
Wordt vast nog vervolgd.