Na Michael's succes met Quantum Touch op Telendos in april, stonden de zieken en gebrekkigen nog net niet in rijen op de kade, maar de eerste behandelingsaanvraag liet toch niet lang op zich wachten.Natuurlijk was de oma, met de knie als de berg van Telendos, er als de kippen bij om Michael te claimen. Ze was uitzinnig van vreugde om Michael weer te zien, want de knie had na de behandeling van vorige keer nog slechts het formaat van een Hollandse heuvel. Oma kon weer redelijk lopen en haar verwachtingspatroon was evenredig bijgesteld; deelname aan de Olympische spelen voor senioren was nog slechts een paar behandelingen verwijderd van de realiteit.
Oma is niet rijk en vanzelfsprekend is in haar geval dankbaarheid het behandelingstarief. Deze keer stond oma er echter op Michael niet met lege handen naar huis te laten gaan. Het salaris bestond uit een grote tas met daarin een pot inlandse honing en 10 grote, zeldzame schelpen. Trots vertelde oma hoe zeldzaam de schelpen waren, waarop wij haar beteuterd aankeken. Wij zagen namelijk al de hoge boete opdoemen, die bij invoer in Nederland de beloning van de douane zou zijn. Tegen beter weten in probeerden wij dit nog uit te leggen, maar de mensen daar begrijpen daar niets van, het is immers toch een prachtig cadeau, wie zou daar nu iets van kunnen zeggen?
De schelpen lagen de dagen daarop als stenen op onze maag, want op zo'n klein eiland kom je daar niet ongezien vanaf zonder iemand te beledigen. En de sociale controle is extreem groot, dus zelfs het ondankbare plan ze ergens in een vuilnisbak te dumpen was onuitvoerbaar.Na lang nadenken besloten wij, op een moment dat iedereen aan het eten is of anderszins druk bezig, tijdens zonsondergang, de schelpen stiekem verspreid over het eiland neer te leggen op diverse strandjes, alsof ze waren aangespoeld. (we wisten niet of de schelpen wel voorkwamen in die regio, dus misschien zou een eventuele vondst wel miraculeus worden). Sneaky stopten wij de douane-Damocles in een rugtas en terwijl Michael op de uitkijk stond, legde ik bij elk strandje waar we voorbijkwamen een schelp op het strand. In zee had ook gekund, maar dan heb je hetzelfde probleem dat je ze moet verspreiden, het zou namelijk niet ongemerkt voorbij gaan als er plotseling 10 bijzondere schelpen tegelijk zouden aanspoelen, en dat zou oma zeker ter ore komen.
Een van de schelpen hadden wij expres op een strandje neergelegd waar wij vaak komen, omdat ik vreselijk moest lachen bij het idee getuige te kunnen zijn van het vinden van de schelp. Aangezien op dat strand alleen het kruidenvrouwtje komt, om het geld van de ligbedjes te komen incasseren, wisten wij al bijna zeker wie de gelukkige vinder zou zijn. Temeer daar het kruidenvrouwtje in haar winkeltje ook schelpen verkoopt. En ja hoor, we hoefden nog geen half uur te wachten en het kruidenvrouwtje kwam langs, ze zag het direct, bukte en stak de schelp verheugd in haar tas. En zo eindigde een deel van de gift van oma in het winkeltje van het kruidenvrouwtje. Nu maar hopen dat de schelp niet een of ander uniek kenmerk had wat wij over het hoofd hebben gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten