Als een God in Vanuatu

Het valt niet mee om met een koningin getrouwd te zijn, dat hebben we allemaal kunnen zien aan Claus. Na een leven in het kielzog van Bea, met een triest einde, kon hij zich slechts bezondigen aan een rebelse daad; het afgooien van zijn stropdas.
Toch had hij het nog lang zo slecht niet als prins Philip van Engeland. Want laten we wel wezen, je hoort en ziet hem nauwelijks, hij wordt totaal onder de voet gelopen door de dominante Elizabeth.

Zijn leven als koninklijke vloermat begon al goed toen hij in 1947 met Lizzy trouwde en Brits staatsburger moest worden; als zoon van prins Andreas van Griekenland en prinses Alice van Battenberg moest hij direct dat verleden achter zich laten en zich voortaan Mountbatten noemen (de verengelste versie van Battenberg). Zijn tot dan toe Griekse gedragingen zoals het veelvuldig roepen van Hoppa!, overmatig drinken van Ouzo, dansen op tafels en het stukgooien van borden werden hem vakkundig afgeleerd. Vooral het gooien van borden , en zijn voorkeur daarin voor Wedgwood, schijnt nogal een hardnekkige dwangneurose geweest te zijn, waarop er een geluidsdichte ruimte voor hem is getimmerd in de kelder van Sandringham, alwaar Philip zich tijdens de vakanties mag uitleven met gooien van (plastic) Wedgwood borden.

Gelukkig heeft Philip iets wat andere koninklijke voetvegen niet hebben; hij heeft op de eilanden Vanuatu (Oceanie) de status van (Griekse) God. Hij wordt er volop aanbeden en zijn verjaardag op 10 juni is een nationale feestdag. Zijn status van Godheid is ontstaan ergens in de jaren 60, toen Vanuatu nog een Frans-Engelse kolonie was.
Eeuwenlang geloofden de inwoners al in een oud verhaal over een berggeest die de zee afzocht op zoek naar een heel machtige vrouw om mee te trouwen, tevens geloofden zij dat de geest blank was. Op een of andere manier werd het verhaal, in het collectieve geheugen, gekoppeld aan Prins Philip. Hoogstwaarschijnlijk is dit gekomen doordat in alle overheidsgebouwen destijds een portret van Philip en Lizzy hing.
Dit alles werd voor de inwoners in 1974 nog eens bevestigd toen het koninklijke duo er op staatsbezoek ging. Daar stond hun goddelijke geest in een wit marine uniform, speciaal voor hen gekomen om hen zijn machtige bruid te tonen.

Wel wat ironisch aan dit alles is dat prins Philip bekend staat om zijn incorrecte uitlatingen inzake buitenlandse betrekkingen en dan met name niet-westerse volken. Zo adviseerde hij ooit Engelse studenten niet te lang naar China te gaan, omdat zij dan ook spleetogen zouden krijgen. Bij een bezoek aan Aboriginals vroeg hij hen of ze nog steeds speren naar elkaar wierpen.
Gelukkig weten ze dat niet op Vanuatu, want zij kunnen niet lezen of schrijven en hun engels is ook weggezakt; lucky Philip.

Kuilvrij zonder paspoort

Het postkantoor wordt binnenkort een soort gemeentehuis. Postkantoren BV heeft tientallen gemeenten benaderd om mee te doen aan een proef. Die moet nog dit jaar van start gaan. Het postkantoor moet gaan fungeren als een volwaardig 'mededistributiepunt' van het gemeentehuis. Dat betekent dat naast paspoorten en rijbewijzen andere gemeentelijke documenten, zoals een uittreksel uit het bevolkingsregister, zijn af te halen.

In Duitsland hoeven steeds minder paspoorten te worden afgegeven, want het aantal inwoners van Duitsland daalt snel. In 2006 verloor het land per saldo 130.000 personen. Wetenschappers verwachten dat de tendens de komende jaren aanhoudt. In 2050 zou Duitsland dan nog ongeveer 70 miljoen inwoners overhouden van de ruim 82 miljoen nu. In de Bondsrepubliek worden steeds minder baby's geboren. Het aantal immigranten is niet groot genoeg om dat verlies op te vangen, meldden Duitse media.Ook nam het migratieoverschot fors af. In 2006 kwamen er ongeveer 25.000 mensen meer bij dan er Duitsland verlieten, tegen 79.000 het jaar daarvoor.
Misschien heb je dus wel helemaal geen paspoort meer nodig als onze stranden straks eindelijk eens een beetje rustig zijn en kuilvrij.

Filmrecensie Wilbur wants to kill himself

Door Michal Koukos

Regie		Lone Scherfig
Genre		drama, komedie
Tijdsduur		104 minuten
Jaar		2002
Acteurs		Jamie Sives, Adrian Rawlins, Shirley Henderson, Lisa McKinlay, Mads Mikkelsen, Julia Davis, Susan Vidler, Robert McIntosh, Lorraine McIntosh, Gordon Brown, Mhairi Steenbock, Andrew Townsley, Coral Preston, Colin McAllister, Owen Gorman

Wilbur is een wat zielig suicidaal geval die samen met zijn broer, Harbour, de boekwinkel van hun vader heeft geerfd. Beiden runnen samen de zaak maar er is een probleem, Wilbur is zo suicidaal dat hij om de haverklap een zelfmoordpoging waagt. Het is zo ernstig dat zelfs de praatgroep waar men hem probeert te behandelen hem liever niet meer ziet terugkeren.

Men heeft er alles aan gedaan om Wilbur als een charmant figuur te laten doorgaan maar dat is toch niet helemaal gelukt.

Zijn daden blijken allemaal uit puur egoisme voort te komen en hoewel vrouwen bij bosjes voor hem vallen zijn zijn dubieuze bedoelingen overduidelijk.

Na een flink aantal zelfmoordpogingen heb je het dan ook helemaal gehad gehad met deze antiheld, vooral als hij er ook nog eens vandoor gaat met de vrouw van zijn wel zeer symphatieke broer. Uiteindelijk ga je als toeschouwer hopen dat er nu eindelijk eens een poging wel zal lukken.

De humor is erg wrang ......er zijn wel momenten die goed zijn voor een glimlach maar deze zijn te schaars. De acteerprestaties zijn zeker de moeite waard maar er gebeurd te weinig om de aandacht er gemakkelijk bij te houden. Wat er dus overblijft is een lang, slaapverwekkend verhaal over een onuitstaanbaar hoofdpersonnage.

Leuk voer voor psychologen en andere geinteresseerden in menselijk puin maar de doorsnee kijker zit hier allicht niet op te wachten.

Inwoners van Legoland met smurfentanden laten weer van zich horen

Denemarken werd in de 10e eeuw veroverd door de Viking koning Harald Blauwtand (zal wel Rottand geweest zijn) die de mensen tot het christendom bekeerde.
De opvoeding van de koning met de smurfentanden heeft de Denen geen goed gedaan en tot op de dag van vandaag maakt het de Denen tot kleinzielige Legoland burgers die, in plaats van hun vrije tijd door te brengen in Tivoli, zich liever bezighouden met het beledigen van niet-Deense wereldburgers.

Maakte eerst Jyllands Posten (ook wel de Knäckebröd krant genoemd) zich al schuldig aan het publiceren van spotprenten van Mohammed, nu kreeg de paus er weer van langs.
De Deense kunstgroep "Surrend", berucht om haar provocerende aanplakbiljetten, richt haar gifpijlen nu op de katholieke Kerk. Jan Egesborg, de oprichter van de Surrend-groep, plakte in Berlijn meer dan duizend affiches op die de afkeurende houding van de (Duitse) paus tegenover homoseksualiteit aanklagen. "De paus hoeft zich niet te mengen met het privé-leven van de mensen", aldus de 45-jarige actievoerder.

Meest opmerkelijk is dat de paus zich helemaal niet met de Denen bemoeit, er zijn daar namelijk maar 0,6 % katholieken (en daar is hij blij om) en de kans is klein dat daar veel homo's tussenzitten.

Op kosten van de heer Jacobs

Iedereen kent waarschijnlijk de reclame wel van die grappige Albert Heijn manager. Zijn echte naam is Harry Piekema, hij begon zijn carriere als clown in het duo Hamm en Hoppa en via een heleboel serieuzer werk werd hij "manager van Albert Heijn". Altijd erg grappig, het leuke is dan ook dat wij in Almere nu ook zo'n Albert Heijn manager hebben, nee niet de bekende Bunny het betreft hier de manager van de nieuwe HEMA in Almere, de heer Jacobs.
De gelijkenis zit hem zowel in het uiterlijk als in het gedrag.

Wij kregen onlangs een vernieuwde, hippe HEMA in Almere. Het is een van de weinige winkels in het Stadshart die elke zondag geopend is. Soms is dat erg handig, samen met de open Bunny is er nu niets meer in een huishouden dat je niet nog even op zondag kunt halen.
Zo ook afgelopen zondag. Direct bij binnenkomst viel ons op, naast het feit dat het extreem rustig was, dat er een groot schoolbord bij de ingang stond met "broodjes haring voor 1 euro in het restaurant". Dat is natuurlijk extreem goedkoop, dus togen wij naar het restaurant. Bij de broodjescorner stond de vriendelijke manager samen met al zijn beveiligingspersoneel en nog wat andere medewerkers. In plaats van aansporingen tot arbeid stond hij zijn broodjes aan te prijzen bij het personeel, onder het roepen van enthousiaste zinnen als "neem maar wat je lekker vind", "op kosten van de heer Jacobs"!. Vanzelfsprekend namen zij allemaal de duurste broodjes. Zo niet de klanten, die namen net als wij allemaal een broodje haring voor 1 euro (waar hij dus nog ruim op toe moet leggen) en verder over het algemeen niets. Terwijl dus de haringverliezen de pan uit begonnen te rijzen werd de rest van de omzet door het personeel opgegeten, die allemaal gezellig aan een tafel rond de heer Jacobs geschaard zaten.

Het moet gezegd, het is een leuk restaurant (echt extreem veel hipper dan het vroeger was) met een prachtig uitzicht. Dus ga eens kijken, voor het faillissement een feit is en neem een broodje "op kosten van de heer Jacobs"! Nergens eet je zo goedkoop een haring en de heer Jacobs is een attractie op zich.

Gefeliciteerd

Vandaag is het de verjaardag van Teun, onze correspondent uit Bergen op Zoom.
Hartelijk gefeliciteerd en een fijn dag Teun!

Draaiende Derwisj in Almere

Ook dit jaar organiseerde de Stichting Waterval weer een Turks Festival in de Helen Parkhurst school. Wij zijn gisteren geweest, maar ook vandaag kun je er nog tot 18.00 uur terecht. De Stichting wil de bezoekers kennis laten maken met de Turkse cultuur. Dit zou zeker lukken, ware het niet dat het merendeel van de bezoekers Turks is, jammer dat veel niet Turkse Almeerders deze kans voorbij laat gaan, want het festival is zeker de moeite waard en bovendien nog gratis ook en wil je wat drinken dan kan dat al voor 0,20 euro. Dus ik hoop dat jullie vandaag massaal deze happening zullen bezoeken.

Er zijn diverse kraampjes, kalligrafie, een herenkapper, pizzabaksters, je kunt er diverse hapjes en drankjes nuttigen, je opgeven voor Turkse kook- en taalles.
Meest indrukwekkend was een dansende Derwisj die begeleid werd door prachtige (live) muziek.

De Derwisjen dansen al eeuwen de Sema Ceremonie begeleid door verzen van Rumi. Rumi was een Soefist en heet in het oosten Mewlana. Sema, draaiend dansen, is de Soefi ceremonie die door Rumi bekend geworden is. Sema is een Arabich woord en dat betekent luisteren, aandacht geven, aandenken. In het bijzonder is het gaan betekenen; luisteren naar bepaalde muziek en hierdoor in vervoering of extase raken, terwijl men zich op de muziek spontaan beweegt. De vervoering leidt tot het zich blijven herinneren van God, dhikr. Het opmerkelijke hoofddeksel is de siqqa, het symboliseert de niet-deugdzame kant van de mens ofwel "de grafsteen van zijn ego". Het witte gewaad, de tannura stelt het doodskleed van de ego voor. De ceremonie begint met het uittrekken van een zwart gewaad, dit stelt het ego voor. De armen van de danser zijn naar boven gericht om de Waarheid van boven te ontvangen. Het ronddraaien is zoals de planeten om hun eigen as draaien en om de zon. De Sema is in wezen een beeld van het universum.

De route van Bonnie

Het is voor de meeste weggebruikers handig dat wegwerkzaamheden 's nachts worden uitgevoerd. Helaas zijn de wegwerkers in Engeland niet op hun optimaalst gedurende de nacht.

Onlangs bleek dit weer na werkzaamheden aan de weg van Lyndhurst naar Cadnam, waar zij de opdracht hadden nieuwe belijningen op de weg aan te brengen.
De andere ochtend leek of elke bestuurder was vervangen door een linksrijdende Bonnie St. Claire op haar slechtse dag.
Het commentaar van de wegwerkers: "dat is niet gek, wij hadden slechts een zaklamp ter beschikking tijdens deze klus".

Filmrecensie Vera Drake

Door michael Koukos

Regie: Mike Leigh

Cast: Imelda Staunton (Vera Drake), Philip Davis (Stan), Richard Graham (George), Alex Kelly (Ethel), e.a.

Vera Drake is de wilde weldoenster in een Engelse volksbuurt in 1950.

Zij bezoekt de zieken, zet voor iedereen die het wil thee en nodigt eenzamen uit voor het diner. Verder helpt zij ook vaak anderen met huishoudelijke klussen als die er niet aan toe komen. Zij doet dit in de ruimste zins des woords en maakt dus alles schoon...van open haarden tot baarboeders.

Vooral dat laatste was in die periode blijkbaar van onschatbare waarde.

Het is een gouden business om abortussen te plegen en Vera laat zich belangeloos voor het karretje van een aantal profiteurs te spannen. Terwijl zij er zelf niets aan over houdt, verdienen deze grof geld aan haar ingrepen. Uiteraard is dit een onderwerp dat veel discussie kan doen opwaaien. Voor de ene is Vera een reddende engel., maar in de ogen van de ander is zij een moordeneaar. Men is erin geslaagd om het verhaal van alle kanten te belichten en dat draagt er nog extra toe bij dat zowat iedere dramaliefhebber hier een van zal smullen.

De sterke acteerprestaties en de realistische decors maken dit tot een zeer indringende film. De ondertiteling is zowat het enige waar enige kritiek op kan worden geleverd. Het kan zijn dat Ms. Drake het logisch vindt om zelfs de politie die haar arresteert "dear" te noemen maar om dit nu 1 op 1 continu als lieverd te vertalen, lijkt mij net een brug te ver.

Afgezien daarvan is dit een zeer onderhoudende, ontroerende en realistische film. Kijken dus!

Bergse juwelier overvallen; Live verslag

In de Bergse juwelierszaak Christianne, juweliers & diamantairs is, op klaarlichte dag, gisterochtend rond elf uur een overval gepleegd, dit voor het oog van de volle terassen.
De dader sloeg de ruit van een vitrinekast in en nam diverse voorwerpen mee.
De man, gekleed in een wit overhemd, een zwarte broek en met op zijn hoofd een zwarte langharige pruik, reed na de overval met zijn auto de Grote Markt af. De auto werd later op de dag teruggevonden aan het Benedenbaantje. De wagen bleek in België gestolen te zijn.
Over de waarde van de buit is niets bekend, bij het juweliersbedrijf zwijgen ze in alle talen, zelfs in het Belgisch.

En onze eigen correspondenten Teun en Marieke Markies uit Bergen op Zoom waren erbij! Hierbij hun "live-verslag":

Gisteren hebben we weer van alles beleefd, toen we een kopje koffie zaten te drinken op een terrasje in de binnenstad. We streken tegen koffietijd neer op het terras van De Bourgondiër, een bijzonder gezellig terras waar altijd wel wat te zien is, omdat je er zo’n mooi uitzicht hebt over de Grote Markt en lekker op het zuiden zit. Het is met recht het zenuwcentrum van de binnenstad. Gisteren kon je vooral de nadruk leggen op zenuw!
Het begon allemaal even voor elf uur. We namen plaats aan een tafeltje helemaal achteraan op het terras, zodat we alles eens goed konden bekijken. We zaten nog maar net en ja hoor, wie verscheen daar bij de ingang naar het terras? Jullie raden het al: Het dametje met de rebbelende tong, die het altijd over Madeira heeft en altijd je privacy komt verstoren.

Ze posteerde zich naast een tafeltje en speurde in het rond waar ze zich nu weer eens zou installeren en wij telden in afwachtende spanning en met de blik op oneindig het aantal tafeltjes dat ze van ons verwijderd was. Vier,drie, twee, een en ja hoor,daar tetterde haar stem ons in de oren: ‘’Vindt u het goed dat ik bij jullie kom zitten?‘’. Opeens werd ik voor mijn doen verbazend assertief en hoorde mezelf zeggen: “Nou, als u het niet erg vindt zitten we liever alleen‘’. Ze keek me woedend aan en ging toen demonstratief twee tafeltjes tegenover ons zitten met haar gezicht naar ons toe. Er waren zeker nog tientallen tafeltjes vrij,maar nee hoor ze wilde ons schijnbaar graag zien en zat ons constant met een dun streepmondje en venijnige oogjes aan te staren. Hierdoor heeft ze een spannend voorval gemist!

Iets na elf uur kwam er een vrouw luid roepend langs het terras gerend. Ze riep:”Onmiddellijk de politie bellen,want er is een overval bij de juwelier daar!” Ze wees overzenuwd richting Juweliers en Diamantairs Christianne, dat zo ongeveer vijfentwintig meter van ons terrasje verwijderd ligt. Toen wij onthutst die richting uitkeken zagen wij dat er allemaal voorbijgangers achteruit deinsden en met de hand voor de mond van ontzetting bleven staan.

Even later, ongeveer een minuut, rende er een man met lang zwart haar en in zijn hand een witte plastic zak richting stoeprand, waar een donkerrode auto geparkeerd stond. Hij sprong met een verbazende snelheid in de auto en scheurde met loeiende motor en gillende banden diagonaal over De Grote Markt weg en verdween in een van de zijstraten. We hadden nog net gezien dat de wagen een Belgisch kenteken had, helaas reed hij in een vaart waar menig autocoureur jaloers op zou zijn voorbij en zodoende konden we zijn kenteken niet opnemen.

Niet lang daarna kwam er een politieauto aan en toen die na enkele minuten weer weg was kwamen er twee agenten op de fiets (!?) aan,wat mij even deed denken aan de oude televisieserie: “Daar komt Swiebertje.”
Vrouwtje “Madeira” zat ons nog steeds woedend aan te staren en ik vermoed dat alles langs haar heen gegaan is. Nu had ze eens iets anders kunnen hebben om over te praten en nu heeft ze het warempel nog gemist ook!
Misschien zat ze in gedachten wel een paar spelden in een voedoe-poppetje te steken(ze heeft vage oosterse trekken) dus ik zal uit moeten kijken of ons niet iets vreselijks zal overkomen de eerstkomende tijd.

Zo zien jullie maar weer dat zelfs in een provinciestadje als het onze nog volop te beleven valt!

Audoe,Teun en Marieke M

Ski Sheikh

Heb je je wintersportvakantie al geregeld? Zo niet dan is het tijd om dat te doen. In principe maakt het niet uit, want je kunt het beste naar het sneeuwzekere Dubai gaan, weliswaar is het daar meestal 50 graden in de schaduw maar in het 22,500 m² grote Ski Dubai is het altijd winter. Er zijn 5 skipistes, je kunt er een complete outfit krijgen, er is een sneeuwpark van 3,000 m² om een ommetje te maken, zelfs apres-ski gelegenheden ontbreken niet, al zul je Frans Bauer en Jantje Smit er niet horen (dat maakt een wintersport naar Dubai alleen maar aantrekkelijker).
De oliesheiks hebben het weer goed gezien (en er het geld voor), als straks alle ijskappen gesmolten zijn en er geen wintersport meer bestaat dan skien zij vrolijk de bergen af. En niet alleen indoor, maar tevens outdoor want ook in de woestijn kun je van de zandduinen af skien.

Er zijn wel meer creatieve projecten in Dubai, zoals een aangelegde eilandengroep voor de kust in de vorm van een wereldbol, het duurste hotel ter wereld: Burj Al-Arab, met een gebouw in de vorm van een buigend zeil, als je er hebt geboekt haalt de chauffeur in Rollss Royce je op van de luchthaven, waarna je op je eigen kamer in kan checken.
Echt zijn alleen de kamelen in Dubai. Zelfs het Arabische erfgoed is fake en aangelegd in een arteficiele souk Madinat Jameirah.

Filmrecensie Mona Lisa Smile

Door Michael Koukos

Regie		Mike Newell
Genre		drama, komedie, romantiek
Tijdsduur		117 minuten
Jaar		2003
Acteurs		Julia Roberts, Kirsten Dunst, Julia Stiles, Maggie Gyllenhaal, Ginnifer Goodwin, Dominic West, Juliet Stevenson, John Slattery, Marcia Gay Harden

Katherine Watson is een "vrijgevochten" professor kunstgeschiedenis in het hippe LA. Om wat vage redenen (zij wil zogenaamd het verschil maken), gaat zij doceren aan de meest conservatieve vrouwenuniversiteit van de USA.

De universiteit is enkel toegankelijk voor dames uit het betere milieu en er worden nuttige dingen gedoceerd zoals; Hoe behaag ik mijn man en zijn gasten. Ook een topvak is, hoe dek ik de tafel.

Dat men op een dergelijk instituut niet op een progressieve bemoeial zit te wachten is meteen duidelijk.

Het is een mooie tijdschets van de jaren `50 die opnieuw de sfeer van oude wasmiddelenreclames en Doris Day oproepen. Jammer is wel dat Julia Roberts er met haar eeuwige jaren `90 anorexialook als een anachronisme bij loopt. Bovendien zet zij Katherine eerder neer als een verbitterde oude tante dan als een vrijgevochten levensgenietster. Haar ideefix dat een vrouw persee carriere wil maken maar zich daar niet van bewust, is maakt het verblijf voor iedereen op de universiteit onaangenaam.

Het is duidelijk dat zowel de personnages in de film als de kijker hier niet van gediend zijn.

Uiteindelijk maakt het script snel een bocht van 180 graden om er toch nog een mooi, ontroerend einde aan te breien.

De jeugdige bevlogen actrices die la Roberts omringen verdienen zeker een eervolle vermelding voor hun frisse inbreng. Immers zij maken het uitkijken van de film nog een beetje dragelijk. Het verhaal is echter dermate onbenullig en Julia maakt zo een ongeinteresseerde indruk dat men dit gedrocht beter links kan laten liggen.

Sambal bij? "nee bedankt, ik heb al maagklachten"

Brandend maagzuur, pijn boven in de buik, veel moeten boeren, een opgeblazen gevoel en misselijkheid zijn maagklachten. Lastig, maar niemand vreemd, zeker met de vakantie voor de deur (in rimboelanden krijgen mensen alleen maar meer maaglachten), is het dan goed te weten wat je er tegen kunt doen.

Gelukkig hebben ze in China de remedie gevonden; eet een levende boomkikker of een babyratje (dit laatste is niet moeilijk te vinden, neem eens een kijkje in de keuken van een chinees restaurant) en de klachten verdwijnen als sneeuw voor de boom.
Je moet wel even volhouden met de jacht, het werkt namelijk pas optimaal nadat je gedurende 1 maand, dagelijks deze dierentuin naar binnen hebt gewerkt.

Let bij het zoeken naar boomkikkers wel even op Nederlandse en Vlaamse geitenwollen sokken, de boomkikker is namelijk een zwaar bedreigde diersoort (we weten nu hoe dat komt). De vereniging voor het behoud van boomkikkers heeft nu zelfs het project "Boomkikkers over grenzen".

Socratisch zegenen

Helaas is onze maatschappij grotendeels van rituelen ontdaan. Op Bonaire is dat nog heel anders.
De pastoor aldaar, met de welluidende naam Socrates Gonesto, van de parochie van Rincon zegende vrijdagmiddag de nieuwe bus die bestemd is voor de bejaarden van het dorp.
De bus is bestemd voor alle bejaarden van Rincon. Ook rolstoelgebruikers kunnen zonder problemen vervoerd worden, omdat de bus hiervoor een lift heeft.

Terwijl het plastic nog om de stoelen zat strooide Socrates kwistig met het wijwatervat. (maar goed dus van dat plastic), waarna de gelovigen in kerkelijke gezangen uitbarstten. Na nog wat zegenspreuken reden de bejaarden nog een rondje om Bonaire, waarna eenieder tevreden huiswaarts keerde.

Filmrecensie The Devil wears Prada

Door Michael Koukos

Regie: David Frankel

Speelduur: 110 minuten

Cast: Anne Hathaway (Andy Sachs), Meryl Streep (Miranda Priestly), Stanley Tucci (Nigel) e.a.

Jaar: 2006

Andrea wordt totaal onverwachts aangenomen als assistente van Modefeeks Miranda Priestley. Zij is de bazige hoofdredactrice van een invloedrijk glamourtijdschrift.

Nu is Andrea zelf alles behalve modebewust en krijgt de ene hilarische opmerking na de andere naar het hoofd geslingerd wat haar uiterlijk betreft.

Van Miranda krijgt zij de meest misselijke opdrachten te vervullen maar een grijze muis blijft een grijze muis dus zolang zij niets aan haar uiterlijk doet wordt zij ook niet ernstig genomen.

Pas na een totale make-over tot bijna topmodel wordt zij serieus genomen en begint een supersnelle klim naar de top wordt de modewereld...... maar tegen welke prijs?

Men is er goed in geslaagd om van het flinterdunne verhaal toch een leuke, hippe en vlotte film te maken. Eigenlijk is het hele verhaal slechts een afrekening van Lauren Weisberger, de schrijfster van van het boek, tegen haar vroegere werkgeefster Anna Wintour. Anna is de hoofdredactrice van Voque en Lauren was haar assistente. Er zijn dus zeker saaiere waargebeurde story`s verfilmd.

De prima acteerprestaies, leuke grappen en het hoge tempo maken dit tot een erg vermakelijke film voor het hele gezin. Ook de zeer eigentijdse en frisse soundtrack is het vermelden waard.

Caloriearme Friezin

De Nieuwzeelandse Marge van friese afkomst heeft het gepresteerd de eerste light-koe op de wereld te worden. Dit was niet geheel haar eigen idee, ze werd hierbij geholpen door het biotechnologische bedrijf ViaLactia uit Nieuw-Zeeland.

In 2001 onderzocht ViaLactia de samenstelling van de melk onder de vier miljoen koeien in Nieuw-Zeeland. Per toeval ontdekten zij zo de koe Marge. Zij bleek afgeroomde melk te produceren. Bij enkele van haar kalveren werd ook het "afgeroomde melk"-gen vastgesteld. Boter gemaakt van de melk van Marge en haar familie, zou makkelijker smeerbaar zijn. Door het lage vetgehalte is de melk ook beter voor het hart.

Wat gaat er nu gebeuren met de vol-vette friese Bertha I, II en III? Zelfs voor de slacht zullen die niet meer bruikbaar zijn gezien het vette vlees dat er afkomt.
Misschien kunnen we die naar Afrika sturen zodat de hongerige medemensen daar ook eens wat vet op de ribben kunnen krijgen. Dan worden wij straks allemaal broodmager en heeft Afrika te kampen met overgewicht.
Dat past dan precies bij het milieuramp plaatje dat ons wordt voorgespiegeld: wij in een dor, droog woestijnklimaat en zij in een nat en vruchtbaar klimaat.
Het is nog wachten op de eerste gemuteerde mensen die een light-gen zullen bezitten, dan kan Sonja Bakker wel inpakken.