Naast hitte en religie had ons verblijf deze vakantie ook nog een culinaire dimensie. Aanstichter van dit alles was een "nieuw" restaurantje. De voorlaatste keer was dat net geopend, maar gezien de vetes op het eiland kun je daar niet gewoon gaan eten zonder dat alle anderen je plotseling verguizen. Tevens zag de familie van het restaurantje er nogal slonzig uit wat ze bij ons de bijnaam "De Groezels" gaf. Nu wilde het geval dat we een aardige vrouw ontmoetten die een kamer had gehuurd bij De Groezels en zij daar altijd op het terras zat, waardoor wij iedere keer als wij er langs kwamen (je moet er wel langs want het is de enige begaanbare "straat" op Telendos) een praatje maakten. Annelies (de vrouw) vertelde ons dat de eigenaar erg aardig was (Theophilus) en veel over het eiland etc. kon vertellen. Verder bestaat de familie uit moeder, zus + kind en een heel oude vader die sinds de jaren 70 amper kan lopen want dat is nog een echte sponsduiker op de ouderwetse manier, waardoor hij het woord Caisson zowat uitgevonden heeft.Ondanks dat dit zeker kwaad bloed zou zetten (omdat er maar 1 straat is ziet ook echt het hele eiland je zitten) besloten wij toch eens bij de Groezels te gaan eten. De naam bleek niet overdreven te zijn; de heer Caisson zat als meesterGroezel een tafeltje bij ons vandaan in een kostuum waarvan wij hoopten dat er geen soep van getrokken zou worden. Caisson bleek ook onophoudelijk over de gevaren van Caisson en het sponsduiken te praten waarbij wij iedere keer als hij zijn mond opendeed konden constateren dat sponsduiken ook voor het gebit desastreuze gevolgen moet hebben.
Aan de andere kant naast ons zat Annelies met bij haar aan tafel het Groezelkind, Elenni, die net met haar ongewassen handjes in Annelies salade pakte, om de salade daarna weer uit te spugen in de saladeschaal.
Dapper als wij zijn gingen wij toch over tot het bestuderen van de kaart en zagen dat ze erg speciale dingen hadden. Wij besloten Achinios te proberen, zee-egel. Korte tijd later kregen wij ieder een klein bordje met een prutje wat goed bleek voor het doden van 18 zee-egels. Michael begon smakelijk te eten en ik...proefde voor het eerst van mijn leven iets waar mijn maag direct bijna van omkeerde. Ik heb nog nooit iets gegeten wat ik zo vies vind. Na 1 hap hield ik het voor gezien maar proefde en rook de smaak nog voor minstens 2 dagen. Ze zeggen op Telendos ook wel dat alleen Grieken dit kunnen eten, heel raar maar het lijkt toch waar, want alleen Michael lustte het en ik heb vele andere Nederlanders etc. gesproken die het ook heel vies vonden.Twee dagen later riep Groezel Theophilus ons weer op zijn terras, dit keer omdat hij ons iets speciaals wilde laten proeven. Ik had er na ons vorige avontuur een hard hoofd in, maar goed je moet alles eens proberen. Deze keer had Theophilus Fughies, dat zijn een soort eetbare stenen uit zee, ze lijken op oesters maar alsof ze geverfd zijn door Van Gogh met knalrode en -gele kleuren. Die waren gelukkig wel lekker.
Toen wij zeiden dat we die zeker een keer kwamen eten in zijn restaurant bleek maar weer eens hoe erg de vetes, concurrentie en angst om uitgestoten te worden was, want Theophilus zei "dat hoeft niet, vraag maar aan Niki, die maakt dat wel voor jullie klaar".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten