Gisteren hoorde ik een waarheid die zo waar was dat alle andere dingen er als een leugen tegen afstaken. Een waarheid die de hele dag rond en in mijn hoofd bleef zoemen. De zin keerde, draaide en verdiepte zich, net zo lang tot ik wel moest instemmen met de conclusie dat hierin wel eens de oplossing kan liggen voor veel lijden. Zoals het met veel wijze waarheden is kwam ook deze waarheid niet van een God, maar van een filosoof. (excuses dat ik niet meer weet welke, maar doet dat er toe?)Blijf jij jezelf dan zal ik de jouwe zijn.
Dit is toch wel het meest cruciale punt in alle menselijke relaties? Er zijn maar weinig mensen die volledig zichzelf zijn, dit omdat anderen zeggen dat zij dit niet mogen zijn, dan veranderen ze, vervolgens vindt die ander dat dan weer niets, dit omdat mensen het meest houden van mensen die zichzelf zijn. Waarom proberen mensen anderen dan altijd te veranderen? Want uiteindelijk willen zij niet dat iemand wordt zoals zij wensen. Het verklaart de immense populariteit van mensen als Jozef van den Berg, of Paul de Leeuw. Stiekem zouden mensen willen dat zij ook gewoon deden zoals zij werkelijk zijn. Maar daar is een enorme hoeveelheid moed voor nodig. Wij hebben in het dagelijks leven diverse rollen, dit maakt het leven thuis en op het werk een stuk eenvoudiger. Want als je werkelijk jezelf zou zijn dan kom je in behoorlijk wat conflicten terecht.
Als iedereen volledig en volkomen zichzelf zou zijn zou het sociale leven waarschijnlijk plat liggen. Toch zie je bij de weinige mensen die deze theorie tot uitvoer hebben gebracht, dat deze conflicten een verzadigingspunt bereiken. Zo gauw dat punt is bereikt volgt niet alleen acceptatie, maar zelfs aanbidding van de persoon.
Als we allemaal onszelf zouden zijn, en ieder ander ook zichzelf zouden laten zijn en we daar allemaal nu mee beginnen, dan is er alleen nog het conflict zelf dat met zichzelf in conflict komt.
Je kunt alleen jezelf zijn, anders ben je eigenlijk niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten