Haïti III

Aangekomen bij het plaatselijke weeshuis zaten de kindertjes al vol verwachting klaar op houten bankjes. Wij konden eindelijk eens ervaren hoe het is als sinterklaas ergens binnen te komen. Men had er ter verhoging van de feestvreugde een catalogus aangelegd met een 20 tal wezen, dit terwijl er ongeveer 200 wezen aanwezig waren. Op de vraag of de adoptiekandidaten aangewezen konden worden werd wat vaag gereageerd met “ze lijken allemaal op elkaar”. Tegelijkertijd werd wel gegarandeerd dat de uitverkoren wees alles zou krijgen wat hem toekwam. Aan de welvarende uitstraling van de vader en zoon die het weeshuis beheerden te zien, waren alleen slechts zij de uitverkorenen aan wie alles toekwam. Een trieste zaak.

Daarna brachten we een bezoek aan een zielige weduwe met slechts 5 kinderen. We troffen een klein vrouwtje aan met een chimpansee-achtige grijns achter een geldpot die wel een miljoen pesos kon herbergen. Elke keer als zij een blanke zag binnenkomen werd de jacht geopend en sloeg ze bijna de tanden uit je mond met de geldpot. Ook triest, maar op een of andere manier wist zij toch weinig sympathie op te wekken.

Wordt vervolgd.