Bin-Jip

Heeft Dick Advocaat Zuid-Korea leren voetballen, filmmaken hebben zij zichzelf geleerd. De Zuid-Koreaanse filmmaker Kim Ki-Duk is een autodidact en dat deed hij goed, al zijn films worden internationale successen. Ik heb er 2 gezien en vooral de film Bin-jip vond ik schitterend:

Tae-suk zoekt op zijn motor naar tijdelijk onbewoonde huizen waarin hij een tijdje kan verblijven. Hij steelt niets, maar gebruikt wat uit de koelkast, repareert kapotte spullen en doet zo nodig de was. Hij legt zijn bezoeken vast door zichzelf in andermans interieur te fotograferen. Dit eigenaardige maar kalme leven wordt onderbroken wanneer hij op een dag binnensluipt in een luxueus huis, waar de jonge vrouw Sun-hwa zich in het donker verschuilt. Zij zit gevangen in een ellendig huwelijk met een man die haar mishandelt. Na een confrontatie tussen haar man en Tae-suk, vergezelt Sun-hwa voortaan de eenzame binnensluiper. De twee wisselen geen woord, maar worden langzaamaan verliefd op elkaar.

We denken altijd dat ons huis ons huis is. Maar wat als dat nou niet zo is? Zou je boos of in de war zijn als je terug kwam van vakantie en het bleek dat er zonder dat je het wist iemand een tijdje in je huis had gewoond? Hij had niets gestolen, niets kapot gemaakt, alles weer netjes opgeruimd. Deze film stelt dit soort vragen. Onze geest is ook een soort huis wat we daarvoor moeten openstellen. Bin-jip gaat niet over inbreken maar over wat het huis symboliseert, namelijk het menselijke hart. Als je hart leeg is en er komt iemand bij je die op je wil steunen, dan zou dat een probleem zijn. Als je hart leeg is, kun je dan iemand binnenlaten? Of moet je juist een soort leegte bewerkstelligen om iemand te kunnen binnenlaten?