Het leven begint in Galamadammen

Het was weer zover....een jaar ouder. Deze keer leek het wel met een grotere sprong dan anders te gaan want ik werd 40. Reden voor Michael om het heel speciaal aan te pakken; we gingen naar Galamadammen in Friesland. Had ik eerst nog het idee dat dat een eigenaardig plan was, nu weet ik wel beter; het was een geweldig hotel, friezen zijn heel aardig en gastvrij, het hotel had prachtige kamers, een extra warm zwembad en zo'n lekker diner heb ik zelden gegeten. Ondanks het ouder worden was de dag op zich dus een groot succes.

Een minder groot succes was het voor het personeel van het hotel. Nadat ik eerst de knop van het bad in mijn handen hield en de hoestsiroop over het hotelboek had laten vallen kwam gisteren de ultieme test voor hun vriendelijkheid. Al waren alle cadeautjes die ik gehad heb leuk, ik was in het bijzonder heel blij met een Sanskrit leerboek wat niet meer te krijgen is en erg zeldzaam. Te pas en te onpas was ik er al gelijk in bezig, maar ja een jarige is dat gegund. Helaas toen ik gistermiddag thuis kwam en mijn tas uitpakte zag ik gelijk was er mis was; het Sanskrit boek had ik in het hotel laten liggen. Michael belde dus direct naar het hotel, waar ze nog steeds vriendelijk waren en beloofden direct te gaan zoeken en over het resultaat van de zoektocht te bellen. Door mijn grote teleurstelling was mijn ongeduld nog groter dan anders, dus na een half uur vond ik dat het zoeken toch lang genoeg geduurd had en besloot zelf maar eens te bellen. Nu was het inmiddels voor het hotelpersoneel het drukste tijdstip van de dag omdat de nieuwe gasten aan het arriveren waren, maar ik moet zeggen de receptioniste hield haar stem in de allervriendelijkste plooi en van irritatie was niets te bespeuren:
Receptioniste: " Wij zijn inderdaad gelijk gaan zoeken, maar tot nu toe zonder resultaat".
Ik: "Heeft u ook in, onder, tussen het bed gekeken? In de kasten? Op het dak?".
Receptioniste: " Wij hebben overal gezocht en zelfs een paar maal op de kamer, dit terwijl er al nieuwe gasten op de kamer zijn", maar helaas zonder resultaat".
Ik: "Maar het is echt belangrijk en ik weet zeker dat het boek er moet zijn, heeft u al de tassen van de nieuwe gasten gecontroleerd?".
Receptioniste: "Ik stuur iemand naar de kamer om nogmaals te zoeken en bel u daarna terug", kunt u de titel even spellen?".
Ik: "S-a-n-k-r-i-t, en ik weet zeker dat het boek op de kamer moet zijn".

Intussen kon Michael niet geloven dat het boek toch niet in een tas moest zitten en daarom pakte hij mijn inmiddels lege tas, trok een rits aan de achterkant open...en daar kwam het Sankrit boek tevoorschijn!
Gelukkig was ik nog in de positie van post-jarige en heeft Michael voor mij gebeld om de vondst te melden. En als je nu denkt dat er irritatie klonk of triomf, nee hoor niets van dat alles, de recepioniste leek oprecht blij te zijn dat het gevonden was.
Wat een aardige mensen in Friesland, volgende keer vraag ik een cursus Fries.