Marrakech-Zon en paniek

Het is eigenlijk zonde om in Marrakech in de zon te gaan liggen. Toch hadden we een dag dat dat het enige was waar wij zin in hadden. Helaas geen zonnebrandmiddel of zonnebril in onze koffers te bekennen. Dan maar op zoek; na uren zoeken nog niets gevonden; mensen liggen nu eenmaal niet in de zon in Marrakech dus voelt niemand zich geroepen zulke nutteloze producten te verkopen. Nou ja er was wel iets; een vies, armetierig flesje zonnebrandmiddel van 30 jaar oud (uitgerekend te koop bij een apotheek die zichzelf "Apotheek Modern" noemt). En ook zonnebrillen waren er wel; nepzonnebrillen bij opdringerige verkopers, die je ogen direct doen verschroeien tot slechts nog geroosterde gaten.

Gelukkig hadden wij voor deze troosteloze zoektocht een stevig ontbijt genoten, dus konden we wel wat hebben. Alhoewel dat nog een wonder was, er brak tijdens het ontbijt namelijk grote paniek uit; de directeur van het hotel bleek er plotsklaps ook te zitten, waarop het personeel druk en als kippen zonder kop begon rond te rennen. Zijn tafel werd gedekt alsof de koning er was komen ontbijten.

Bij het avondeten werden ook wij ineens als koningen behandeld door een ober met een grote, brede grijns. Elke keer als wij een slokje wijn of water namen werden de glazen door hem gepassioneerd bijgevuld. Het kapotgestoofde vlees en de als graniet gefrituurde Calamaris werden opgediend alsof het sterrencreaties waren. Toen we echter, confor alle reisgidsen, een fooi van 2,5 DH gaven viel zijn onderlip op de grond en keek hij alsof we op de borden gepoept hadden.

Als afsluiting van deze zo rustig bedoelde dag gingen we ons geluk maar ergens anders beproeven. Dit werd Key West, dit bleek anders dan de naam doet vermoeden een Franse koloniale enclave. Er was net een optreden van de Franse Michael Bubble. De tent was vast nog niet lang open want de (uiteraard) Franse eigenaar zat steeds op hete kolen naar de deur te kijken en de drankjes werden begeleid door een heel buffet van (gratis) amuses. Dit terwijl hij best succesvol was; voor de Fransen is het een oase van rust om weer even gewoon in "Frankrijk" te zijn. De Franse ondernemer had wel een Marokkaanse bewaker in wollen, bruine jurk voor de deur staan, helaas weinig effectief want hij zat te slapen.
Bij terugkomst in het hotel sliep niemand nog, daar bleef het nog lang onrustig.

Wordt vervolgd.