Dit weekend besloten wij valentijn te gaan vieren, op Ameland in de plaats Nes. Een eiland waar wij nog niet eerder waren.
Het is niet erg ver, maar wel erg anders is ons gebleken. Het is verbazingwekkend dat het nog Nederland wordt genoemd. In de winter gaan er ook maar 4 boten, het is dan ook niet verwonderlijk dat de 3500 inwoners behoorlijk geisoleerd leven. In de zomer krijgen ze er 40.000 bezoekers bij, nu in februari waren er slechts een handjevol bezoekers.
De vriendelijke taxichauffeur die ons van de boot haalde, had gelijk wat leuke tips voor ons, niet al te slim van hem zoals bleek. Hij wees ons een leuk restaurantje, waar wij direct heel enthousiast over waren, helaas voor hem op loopafstand van ons hotel. Een beetje beteuterd gaf hij ons nog een kaartje van een leuk restaurant, aan de andere kant van het eiland, waar hij ons best naar toe wilde brengen.
Al wandelend door Nes zagen wij dat de bevolking enkele opvallende kenmerken en gelijkenissen vertoonde. Onze taxichauffeur moet veel familie hebben, want ze leken allemaal op de goede man. Wij zagen zelfs een standbeeld van onze taxichauffeur, maar dat bleek de in Nes geboren kardinaal De Jong te zijn.
De bevolking heeft het formaat van reuzen.
Ons gevoel in het buitenland te vertoeven werd nog versterkt doordat wij de taal niet spraken en dit wederzijds nogal voor communicatieproblemen zorgde. Zo probeerde ik het leuke restaurantje te reserveren, maar de man aan de andere kant van de lijn begreep er niets van en dacht dat wij iets wilden komen eren of zo.
Gelukkig was er 's avonds toch nog een tafeltje vrij bij Het Witte Paard.Wij werden allervriendelijkst ontvangen door de reuzinne uitbaatster en hebben voortreffelijk gegeten.
Na nog wat drankjes ter afsluiting besloten wij ons in het uitgaansleven van Nes te storten. Dit was een feest van herkenning voor ons, daar het leek of wij 20 jaar terug in de tijd waren beland. George Baker en Abba zijn er nog ware sterren. Opvallend was, tot blijdschap van Michael, het opvallend grote assortiment Belgische bieren. De jongeren op het eiland praten over Amsterdam als een ver en futuristisch oord waar het leven dag en nacht doorgaat. Het grootste nieuwsfeit dat iedereen (waarschijnlijk nog jaren) bezighield waren de gestrande schoenen op Terschelling.
Na een zeer kort nachtje in ons hotel Zeewinde, moesten wij na een wandeling helaas alweer met de boot mee. Met ons de andere bezoekers, zodat wij de 3500 inwoners weer vredig achterlieten in hun isolement.
2 opmerkingen:
Ik vind het prachtig dat er nog steeds zulke plekken bestaan.Trouwens in Almere Buiten of waar dan ook kun je je ook behoorlijk geisoleerd voelen, en soms heb je juist behoefte aan...
Wat jullie Valentijn betreft vind ik het echt een ideale plek voor twee geliefden.Heerlijk, toch?
Gelukkig hebben wij de eilanden nog, een van de weinige plekjes waar nog rust en ruimte is. Behalve in de zomer dan omdat iedereen daar dan weer naar toe gaat.
Een reactie posten